An important area where the Turkic Language is lost: India

Yıl 2022, Cilt: 6 Sayı: 1, 11 - 17, 20.06.2022

Nevzat Özkan

https://doi.org/10.30563/turklad.1114565

Öz

The Turk presence in India dates back to BC. In the 9th century, with the conversion of the Uighurs to religions such as Buddhism and Brahmanism, religious and cultural elements of Indian origin began to spread among the Turks. Turk dominance in India, which started with Gazneli Mahmud at the beginning of the 10th century, continued with the periods of the Delhi Turk Sultanate, Gurlus, Halachs, Tugluks, Timurids. The Mughal domination, which started in the 16th century, lasted until the middle of the 19th century. During this period, a significant part of India became Islamized and Turkic increased its importance. In this process, Turkic, which was used side by side with Arabic and Persian among the members of the dynasty and Muslims, was taught with dictionaries and grammar books as well as being a literary language, became a daily communication language and thus preserved its importance for centuries. However, Turkic, which started to lose its power since the beginning of the 20th century, is taught only at an academic level in a limited area today and lives with its memories in the languages used in India.

Anahtar Kelimeler

India, Babur Shah, Turkic, Urdu, language and culture

Proje Numarası

Yok

TÜRK DİLİNİN ÇEKİLDİĞİ ÖNEMLİ BİR SAHA: HİNDİSTAN

Öz

Hindistan’daki Türk varlığı, milat öncesine kadar uzanmaktadır. 9. yüzyılda Uygurların Budizm, Brahmanizm gibi dinlere girmesiyle birlikte Hint kaynaklı dinî ve kültürel unsurlar, Türkler arasında yayılmaya başlamıştır. 10. yüzyılın başlarında Gazneli Mahmut ile başlayan Hindistan’daki Türk hâkimiyeti, Delhi Türk Sultanlığı, Gurlular, Halaçlar, Tuğluklular, Timurlular dönemleriyle devam etmiştir. 16. yüzyılda başlayan Babürlüler hâkimiyeti 19. yüzyılın ortalarına kadar sürmüştür. Bu süre içinde Hindistan’ın önemli bir bölümü Müslümanlaşmış ve Türkçe önemini artırmıştır. Bu süreçte hanedan mensupları ve Müslümanlar arasında Arapça ve Farsça ile yan yana kullanılan Türkçe, edebî dil olmanın yanında sözlük ve dil bilgisi kitaplarıyla öğretilmiş, günlük iletişim dili hâline gelmiş ve böylece yüzyıllar boyunca önemini korumuştur. Ancak 20. yüzyılın başlarından itibaren gücünü yitirmeye başlayan Türkçe, günümüzde sınırlı bir alanda sadece akademik düzeyde öğretilmekte ve Hindistan’da kullanılan dillerdeki hatıralarıyla yaşamaktadır.

Anahtar Kelimeler

Hindistan, Babür Şah, Türkçe, Urduca, dil ve kültür

Destekleyen Kurum

Yok

Proje Numarası

Yok

Teşekkür

Yok

Kaynakça

• Ahmet, M. A. (1949). Siyasî Tarihi ve Müesseseleriyle Delhi Türk İmparatorluğu. (çev. Tansu Say). İstanbul: Tercüman 1001 Temel Eser Yayınları.
• Alpaslan, A. (1980). Babur’un İcad Ettiği “Baburî Yazısı” ve Onunla Yazılmış Olan Kur’an. Türkiyat Mecmuası, C. XIX, s. 161-169.
• Bayur, Y. H. (1987). Hindistan Tarihi I. Ankara: TTK Yayınları.
• Benedek, P. (2002). Babür İmparatorluğu’nda Türkçe. Türkler, C. 8, Ankara: Yeni Türkiye Yayınları, s. 812-818.
• Bilkan, A. F. (2004). Babürlü Devleti’nde Türkçe. Dîvân İlmî Araştırmalar, C. 2, S. 17, s. 163-168.
• Bilkan, A. F.(1998). Hindistan’da Gelişen Türk Edebiyatı. Ankara: KB Yayınları.
• Cöhce, S. (2002a). Hindistan’da İlk Türk Hakimiyeti: Kuşanlar ve Akhunlar. Türkler, C. 1, Ankara: Yeni Türkiye Yayınları, s. 815-820.
• Cöhce, S. (2002b). Hindistan’da Kurulan Türk Devletleri. Türkler, C. 8, Ankara: Yeni Türkiye Yayınları, s. 689-730.
• Demirel, Ş. (2012). Hindistan’da Türk İzleri. Türk Bilim, Haziran, s. 75-81.
• Erdinç, S. (1998). Hindistan-Fiziki ve Beşeri Coğrafya. TDV İslam Ansiklopedisi, C. 18, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 70-71.
• Farooqi, N. R. (1995). Delhi Türk Sultanlığı. TDV İslam Ansiklopedisi, C. 9, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 130-132.
• Galip, M., Gömeç, S.(2019). Hindistan’da Türkler. Ankara: Berikan Yayınevi.
• Kartal, A. (2001). Karahanlı, Gazneli ve Selçuklu Saraylarındaki Edebî Faaliyetler Üzerine Düşünceler. Bilig, S. 17, Bahar, s. 55-70.
• Koçoğlu, T. (2021). Hindistan’da Türkçe Öğretimi. Dünyada Türkçe Öğretimi (Kuram, Durum, Uygulama Sorun ve Çözümleri). Editörler: Elif Aktaş-Vedat Halitoğlu, Ankara: Nobel Yayınları, s. 165-182.
• Kortel, H. (2019). Delhi Türk Sultanlığı’nda Eğitim Kurumları. Cedrus The Journal of Mcri, VII, s. 681-694.
• Koşay, H. (1938). Munda Dillerindeki Türkçe Unsurlar. Belleten III/9, II. Kanun, s. 107-126.
• Kutlutürk, C. (2018). Müslüman Türklerin Hint Dili ve Literatürüne Katkısı: Hint-Sufî Metinleri. Bilig, Sonbahar, S. 87, s. 33-58.
• Palabıyık, H. (2012). Hindistan’ın İslâmlaşmasında Orta Asya İslâmı’nın Tesiri. Orta Asya’da İslâm Temsilden Fobiye, C. II, Editör: Muhammet Savaş Kafkasyalı, Ankara-Türkistan: Ahmet Yesevi Üniversitesi, s. 925-980.
• Sarıtaş, E. (2011). Eski Uygur Türklerinde Tercüme Faaliyetleri Hakkında kısa Bir Araştırma. Doğu Araştırmaları, C. 7/1, s. 5-16.
• Schimmel, A. (1983). Hindistan’da Türk Dili ve Edebiyatı. Türk Dünyası Araştırmaları, C. I, S. 24, s. 165-172. Toker, H. (2009). Urdu Dili ve Edebiyatında Türk ve Türkî Kelimelerinin Kullanılmasına Dair. Şarkiyat Mecmuası, S. 9, s. 71-97.
• Toker, H. (2012). “Urduca” TDV İslâm Ansiklopedisi, C. 42, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, s. 170-172.