Orta Çağ Avrupası’nda doğaüstü varlıklar hayvan olarak kabul edildiğinden yaygın bir biçimde hem kilise tasvirlerinde hem edebiyatta yer almışlardır. Bunun sebebi olarak insan ve hayvan arasındaki sınırların belirsizleştirilerek geçişken bir figür tasviri ortaya koyma düşüncesi görülmektedir. Bu nedenle hem kilise tasvirlerinde hem de edebiyatta melez varlıklar ön plana çıkmaktadır. Özellikle üst gövdesi insan, alt gövdesi ise yılan ya da balık görünümünde olan ve yaşam alanı sular olan doğaüstü varlıklar çeşitli bağlamlarda edebiyatın konusu olmuştur. Bu varlıklar arasında yer alan ve bir su kadını olarak bilinen Melusine, Orta Çağ Avrupası’nda çeşitli eserlerde işlenerek nihai şablon özelliklerine 14. yüzyılın sonları ile 15. yüzyılın başı civarında Jean d´Arras ve Couldrette adlı iki Fransız yazarla ulaşmıştır. Melusine anlatıların temeli, yasağa bağlı olan bir evliliğe ve onu takip eden ihanet motifine dayanmaktadır. Melusine konusunun en eski Almanca hali ise Thüring von Ringoltingen’in 1474’te basılan nesir romanıdır. Çalışmada öncelikle Ringoltingen’in Melusine uyarlamasını kaleme almasındaki nedenler göz önüne alınarak yazarın temel anlatı şemasında farklılaştırdığı noktalar ve Melusine figürünü işleyiş biçimi incelenmiştir. Ardından eserde yer alan ihanet motifinin iki aşamadan oluşması, Melusine gibi doğaüstü bir varlığın ebedi ruha sahip olma arzusuyla ilişkilendirilerek açıklanmaya çalışılmıştır.
Orta Çağ Su Kadını Melusine Thüring von Ringoltingen İhanet Motifi
Supernatural beings were considered as animals in medieval Europe and for this reason were widely included in both church iconography and literature. This emerged from the idea of a transitive figure that blurred the boundaries between human and animal. Thus, hybrid beings come to the fore both in church descriptions and in literature. In particular, supernatural beings whose upper body is human, lower body is in the form of a snake or fish, and whose habitat is water have been the subject of literature in various contexts. Among these supernatural beings, Melusine, known as a water woman, was developed in various versions in medieval Europe and reached its final schematic features in two French writers, Jean d'Arras and Couldrette, written around the End of the 14th and the beginning of the 15th century. The basis of melucinic narratives is based on a taboo-bound marriage and the motif of betrayal that follows it. The oldest German version of Melusine is the prose novel by Thüring von Ringoltingen, published in 1474. This study examines the motivations for Ringoltingen's writing of his Melusine adaptation, the points at which he differentiates in the main narrative scheme and the way he portrays the Melusine figure. In addition, this study discusses the two-staged betrayal motif in Ringoltingen's by associating this two-staged motif with the desire of an supernatural being like Melusine to attain an eternal soul.
Middle Ages Water Woman Melsuine Thüring von Ringoltingen Betrayal Motif
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Sanat ve Edebiyat |
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 14 Kasım 2022 |
Gönderilme Tarihi | 30 Mayıs 2022 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 |