Bu makale, İkinci Yeni olarak
adlandırılan şiir söylemini imge ve felsefî arka plan olarak inceleyerek
birtakım çağdaş olanakları tespit etmeyi amaçlamaktadır. Bu bağlamda ‘baba ve
‘babasızlık’ metaforu, söz konusu şiir dilinin yeni anlatım olanakları açısından
ciddi alamda bir gelenek sorunu doğurur. Bu aynı zamanda geleneğin dışında bir
batılılaşma problemi olarak İkinci Yeni şiirini mutlak bir imgesel bağsızlığa,
bağlantısızlığa sürükler. Asıl üzerinde durulması gereken de, İkinci Yeni
şirininde gerçek anlamda bir gelenek olgusunu şiir dilinde taşıyıp
taşımadığıdır. Çünkü şiir de her edebî türde olduğu gibi geçmiş dönemlerle
organik bir bağın varlığına muhtaçtır. Çağın şartları ne olursa olsun devam
eden bir takım estetik münasebetlerin varlığı inkâr edilemez. Bu bağlamda
‘baba’ metaforu İkinci Yeni şiir dilinde varolan vasi algısının ontolojik
sonuçlarıyla ilişkilidir. Çünkü bu şiir dili biçimsel görüntüdeki sapmalarıyla
ve anlamasal çerçeveli aykırılıklarıyla Oedipus olgusuyla sıklıkla karşı
karşıya kalan ve bu karşılaşmayı yıkıcı bir çarpışmaya dönüştürmekten çok
edilgen tavır alan yanıyla dikkat çeker. Böyle bir açıdan bakıldığında İkinci
Yeni ‘baba’ metaforuyla sadece geleneğe ait düşünsel kökenlere değil; şiir
dilindeki radikal ifade biçimlerine kadar bir dönüştürme çabası içine girer.
Dolayısıyla bu inceleme İkinci Yeni şiirinin bağlamsızlığı üzerine bazı
çıkarımlar amaçlamaktadır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 17 Aralık 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 1 Sayı: 11 |