From Autobiography to Autofiction

Yıl 2022, Cilt: 4 Sayı: 1, 18 - 36, 29.06.2022

Fatma Kahramanoğlu

https://doi.org/10.55036/ufced.1096343

Cited By: 1

Öz

The last quarter of the twentieth century coincides with the evaluation of a deep-rooted concept, autobiography, as a literary notion as well as the determination of its theoretical framework. Autobiography, which has maintained its existence for centuries, has been influenced by the change that occurred in the perception of novel and in 1977, Serge Doubrovsky coined the term “autofiction” in order to separate contemporary, impermanent, disruptive, multi-layered and fragmented self-narratives from the conventional forms of autobiography. The aforementioned concept is concretized the transition from subject to text and hence the transformation of the author. Along with the major economic, historical, social and cultural transformations that has been defined as “postmodern” and took place between the years of 1980 and 1990, this new notion has drawn considerable attention. In a sense, the concept of autofiction, which has been emerged as a result of the rise of individualism, narcissism, and hedonism does not only appear in literary works but also in every aspect French culture. This study attempts to reveal how autobiography is defined as a literary discourse, how the notion of autofiction emerges, how it has been defined by theoreticians and how it has been perceived in the field of contemporary literary criticism.

Anahtar Kelimeler

Autobiography, Philippe Lejeune, postmodern literature, autofiction, Serge Doubrovsky

Özyaşamöyküsünden Özkurmacaya

Öz

Kökleri çok eskilere dayanan özyaşamöyküsünün yazınsal bir kavram olarak değerlendirip kuramsal çerçevesinin belirlenmesi, XX. yüzyılın son çeyreğine denk gelmektedir. Yüzyıllardır varlığını sürdüren özyaşamöyküsü türü, bu uzun süreçte roman anlayışının değişiminden de payını alır ve 1977 yılında Serge Doubrovsky, ruhçözümcü söylemin ön planda olduğu çağdaş, süreksiz, kopuk, çokkatmanlı ve parçalı özellikteki benli anlatıları, kökleşik özyaşamöyküsünden ayırmak için “özkurmaca” kavramını ortaya atar. 1980-1990 yılları arasında “postmodern” olarak tanımlanan ekonomik, tarihsel, toplumsal ve kültürel olarak yaşanan çok sayıda değişim dönüşümle birlikte bu yeni kavram oldukça ilgi görür. Söz konusu kavram, öznenin metne dönüşünü ve dolayısıyla yazarın dönüşünü somutlaştırır. Bir bakıma bireyciliğin, özseverliliğin ve hazcılığın yükselişinin bir sonucu olarak ortaya çıkan özkurmaca kavramı, bir söylem olarak yalnızca yazınsal yapıtlarda değil çağdaş Fransız kültürünün neredeyse her alanında karşımıza çıkar. Bu çalışmada özyaşamöyküsünün yazınsal bir söylem olarak nasıl tanımlandığını, özkurmaca kavramının nasıl ortaya çıktığını, bu kavramı kuramcıların nasıl tanımladığını ve günümüz yazın eleştirisi alanında nasıl algılandığını ortaya koymayı deneyeceğiz.

Anahtar Kelimeler

Özyaşamöyküsü, Philippe Lejeune,, postmodern yazın, özkurmaca, Serge Doubrovsky

Kaynakça

• Bruss, E.W. (1974). L’autobiographie considerée comme acte littéraire. Poétique, 17, 14-26.
• Civelek, K. & Tilbe, A. (2016). Frédéric Beigbeder’nin Romantik Egoist Adlı Karma Benli Anlatısı: Özyaşamöyküsü mü, Yeniötesi Günlük mü, Özkurmaca Roman mı?. Border Crossing, 6, 27-46.
• Coloane, M. ve Tilbe, A. (2020). De la Théorie à la Fiction: Une Etude Autofictionnelle sur “Fils” de Serge Doubrovsky, “L’Enfant Eternel” de Philippe Forest et “Le Bébé” de Marie Darrieussecq. Humanitas, 8 (16), 18-32.
• Colonna, V. (1989). Autofiction. Essai sur la fictionnalisation de soi en littérature, Thèse de doctorat inédite, Paris, EHESS.
• Colonna, V. (2004). Autofiction et Autres Mythomanies littéraires. Auch: Tristram.
• Delaume, C. (2010). La règle du Je. Paris: Presses Universitaires de France.
• Doubrovsky, S. (1977). Fils. Paris: Galilée.
• Doubrovsky, S. (1980). L’initiative aux maux: écrire sa psychanalyse, Parcours critique. Paris: Galilée. Doubrovsky, S. (1988). Autobiographie/vérité/psychanalyse, Autobiographiques: de Corneille à Sartre. Paris: Presses Universitaires de France.
• Doubrovsky, S. (1993). Textes en main. Serge Doubrovsky et al. (Eds.) Autofictions et Cie, 207-217. Paris: Université Paris X.
• Gasparini, P. (2004). Est-il je? Roman autobiographique et autofiction. Paris: Seuil.
• Gasparini, P. (2008). Autofiction - Une aventure du langage. Paris: Seuil.
• Gasparini, P. (2016). Poétiques du je. Du roman autobiographique à l’autofiction. Lyon: Presses universitaires de Lyon.
• Genette, G. (1982). Palimpsestes: La littérature au second degré. Paris: Seuil.
• Genette, G. (1991). Fiction et diction. Paris: Seuil.
• Hubier, S. (2019). Autobiographie (littérature). (Christine Delory-Momberger Ed.) Vocabulaire des histoires de vie et de la recherche biographique (pp.32-35). Toulouse: Editions Érès.
• Lecarme, J., Vercier B., Bersani J. (1982), La littérature en France depuis 1968. Paris: Bordas.
• Lecarme, J. (1984). “Fiction romanesque et autobiographique” Encyclopædia Universalis, 417-418.
• Lecarme, J., (1993), L’Autofiction: un mauvais genre. Serge Doubrovsky et al. (Eds.) Autofictions et Cie, 227-249. Paris: Université Paris X.
• Lejeune, P. (1975). Le pacte autobiographique. Paris: Seuil.
• Starobinski, J. (1970). Le style de l’autobiograhie. Poétique, 3, 257-265.
• Tilbe, A. ve Turğut, H. (2013). Romain Gary´den Yeniötesi Bir Özkurgusal Roman: Şafakta Verilmiş Sözüm Vardı. Turkish Studies - International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 8, 651-658.
• Tilbe, A. (2019). Yeniötesi Yazında Özkurmaca. İngiltere: Transnational Press London.
• Tilbe, A. & Budak Gürbüz, E. (2021). Patrick Modiano’nun La Place de L’étoile’inde Bir Özkurmaca Roman Okuması. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 10 (4), 2091-2106.
• Vilain, P. (2005). Defense de narcisse. Paris: Grasset.
• Vilain, P. (2009). L’Autofiction en théorie, suivi de deux entretiens avec Philippe Sollers et Philippe Lejeune. Chatou: Les Éditions de la transparence.