Migration, Kinship and Sustainability of Peasantry in the Rural Turkey

Yıl 2022, , 173 - 189, 30.06.2022

Oya Topdemir Koçyiğit

https://doi.org/10.35235/uicd.1124369

Cited By: 1

Öz

Immigrations that started from rural areas of Turkey to urban areas in the 1950s continue to increase and there is an increase in immigration from urban areas to rural areas as well. The phenomenon of internal migration is discussed in many aspects, as it is the subject of different disciplines. In the discussions, basically, two main approaches come to the forefront that the depeasantry or peasantry will to be reconstructed according to current conditions. Some researchers are fixated on the idea that the peasantry will come to an end with the reasons such as the intensification of migration out of the village, reductions in agriculture and livestock activities, and increase in proletarianization. On the other hand, the increasingly migration from urban areas to rural areas, the solidarity patterns and the sharing of family labor unite the others in the idea of the sustainability of the peasantry. In this paper, the place of kinship ties in the peasantry, which has changed its shape as a social category today, will be discussed. In the article, publications related to the theoretical views and researches in the classical and current literature on internal migration from rural areas to urban areas and from urban areas to rural areas will be used.These fieldworks underline that the meanings for home, land and family in Turkish villages, where migration and consanguineous marriages are common. The aim of the paper is to contribute to the current discussions about the peasantry by giving priority to look closely at the social and cultural world of rural communities.

Anahtar Kelimeler

Peasantry in Turkey, immigration, proletarianization, kinship, rural sustainability

Türkiye Kırsalında Göç, Akrabalık Bağları ve Köylülüğün Sürdürülebilirliği

Öz

Türkiye’de 1950’li yıllarda başlayan kırsal alanlardan kentsel alanlara göçler artarak devam etmekle birlikte kentsel alanlardan kırsal alanlara göçlerde de artış görülmektedir. Yaşanan iç göç olgusuna farklı disiplinler kendi yaklaşımlarıyla ilgi gösterirken yürütülen tartışmalar, temel olarak köylülüğün sonunun geleceği ya da güncel koşullara göre yeniden üretileceği etrafında şekillenmektedir. Köy dışına göçün yoğunlaşması, tarım ve hayvancılık faaliyetlerinin azalması, proleterleşmenin artması gibi nedenler kimi araştırmacıları köylülüğün sonunun geleceği fikrine sabitlerken, kentsel alanlardan kırsal alanlara giderek artan göç, dayanışma örüntüleri ve aile emeğinin paylaşımı gibi nedenler de diğerlerini köylülüğün sürdürülebilirliği fikrinde birleştirmektedir. Bu makalede, günümüzde sosyal bir kategori olarak şekil değiştiren köylülükte akrabalık bağlarının nasıl bir yeri olduğu konusu ele alınacaktır. Makalede, klasik ve güncel yazında yer alan hem kırsal alanlardan kentsel alanlara hem de kentsel alanlardan kırsal alanlara yönelik iç göç konulu dikkat çeken kuramsal görüş ve araştırmalarla ilgili yayınlardan yararlanılacaktır. Yapılan alan araştırmaları, göçün ve akraba evliliklerinin yaygın olduğu Türkiye köylerinde güncel akademik yazında kırsal sürdürülebilirlikte sıklıkla göz ardı edilen ev, toprak ve ailenin anlamlarının altını çizmektedir. Makalenin amacı, kırsal toplulukların sosyal ve kültürel dünyasına yakından bakmaya öncelik vererek köylülük hakkındaki güncel tartışmalara katkıda bulunmaktır.

Anahtar Kelimeler

Türkiye’de köylülük, göç, işçileşme, akrabalık, kırsal sürdürülebilirlik

Kaynakça

• Adıgüzel, Y. (2016) Göç sosyolojisi. Ankara: Nobel Akademik Yay.
• Akkayan, T. (1980). Türkiye’de kırsal alan çalışmaları ve kırsal alan antropolojisi. A.Ü. DTCF Antropoloji Dergisi, 12, 121-138.
• Akkayan, T. (2003). Türkiye’de iç göçler ve sorunlar. Antropoloji, 15, 30-61.
• Altuntek, N.S. (2001). Türkiye üzerine yapılmış evlilik ve akrabalık araştırmalarının bir değerlendirmesi. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 18(2), 17-28.
• Aydın, Z. (2016). Çağdaş tarımın sonu ve yeni köylülük”. ODTÜ Geliştirme Dergisi 43, 43-63.
• Berkes, N. (1942). Bazı Ankara köyleri üzerine bir araştırma. Ankara: Uzluk.
• Berkes, N. (2003). Türkiye’de çağdaşlaşma.
• Bulut, M., ve Dinçmen, S. (2021). Geriye dönüş üzerine bir araştırma. Uluslararası İnsan Çalışmaları Dergisi, 4(7), 8-18.
• Eren, Z.C. (2017). Köylülüğün itibar kaybı: Bakırçay Havzası dağ köylerinden kadınların anlatıları ve kırsal dönüşüm. Praksis 43, s.811-838. Ankara: Dipnot Yay.
• Delaney, C. (2009). Tohum ve toprak: Türk köy toplumunda cinsiyet ve kozmoloji. 2.baskı. (S.Somuncuoğlu ve A.Bora, Çev.) İstanbul: İletişim Yay.
• Demirkaya, Y. ve Koç, M. (2017). 6360 sayılı kanun ile birlikte mahalleye dönüşen köylerde değişimin katılım açısından muhtarlığa etkisi: Menteşe ve Seydikemer ilçeleri üzerinden bir değerlendirme. Strategic Public Management Journal, 3(6), 124-149 DOI: 10.25069/spmj.342576
• Erdentuğ, N. (1956). Hal Köyünün etnolojik tetkiki. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
• Erdentuğ, N. (1971). Sün Köyünün etnolojik tetkiki. 2.baskı. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
• Gamst, F.C. (1974). Peasants in complex society. Newyork: Holt, Rinehart and Winston, Inc.
• Güreşçi, E. (2010). Türkiye’de kentten-köye göç olgusu. Doğuş Üniversitesi Dergisi, 11(1), 77-86.
• Kayaalp, E. ve Karsak, B. (2018). Antropolojide tarım ve köylülük”. A. Bartu Candan ve C.Özbay (Ed.), Kültür denen şey. s.82-101. İstanbul: Metis Yay.
• Keyder Ç. ve Yenal Z. (2015a). Bir köy vardı uzakta… Ç. Keyder ve Z.Yenal (Ed.), Bildiğimiz tarımın sonu: Küresel iktidar ve köylülük. s.13-48. İstanbul: İletişim Yay.
• Keyder Ç. ve Yenal Z. (2015b). Değişen köyler ve tarım tartışmaları. Ç. Keyder ve Z.Yenal (Ed.), Bildiğimiz tarımın sonu: Küresel iktidar ve köylülük. s.169-190. İstanbul: İletişim Yay.
• Köymen, O. (2009). Kapitalizm ve köylülük: Ağalar-üretenler-patronlar. Mülkiye. XXXIII (262), 25-39.
• Önal, N.E. (2017). Tarım ve köylülük sorunlarına dair bir tartışma çerçevesi. Praksis 43, s. 727-739. Ankara: Dipnot Yay.
• Özbudun S. ve Uysal G. (2012). İktisadi antropoloji. S. Özbudun ve G. Uysal (Ed.), 50 soruda antropoloji. s.93-119. İstanbul: Bilim ve Gelecek Yay.
• Sirkeci, İ. ve Yüceşahin, M. (2014). Türkiye’de göç çalışmaları. Göç Dergisi, 1(1), 1-10.
• Sirman, N. (2001). Sosyal bilimlerde gelişmecilik ve köy çalışmaları. Toplum ve Bilim, 88, 251-254.
• Stirling, P. (1966). Turkish village. Newyork: John Willey and Sons, Inc.
• Sönmez, A. (2000). Aile dayanışması ve kırsal ekonomi: Orta Karadeniz Bölgesinde fındık üretimiyle bağlantılı aile dayanışması üzerine niteliksel bir inceleme. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 17(1), 61-80.
• Topdemir Koçyiğit O. (2017). Köyde değişen kültürel bir öğe olarak beslenme organizasyonu ve “kadın”. G.Şimşek, M.Aslan, İ.Erdoğan, A.Can ve B.Erat, (Ed.), Kültürel miras ve kadın. s.129-141. Aydın: Adnan Menderes Üniversitesi Yayınları.
• Turhan, M. (1969). Kültür değişmeleri. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
• TÜİK. (2021). Adrese dayalı nüfus kayıt sistemi sonuçları, 2021. Erişim Tarihi: 06.05.2022. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Adrese-Dayali-Nufus-Kayit-Sistemi-Sonuclari-2021-45500
• Wolf, E. (2000). Köylüler. A. Sönmez (Çev.). Ankara: İmge Yay.