The Education of International Relations in Turkey and Orientalism: A Critical Pedagogical Approach to the Discipline

Yıl 2019, Cilt: 16 Sayı: 61, 23 - 38, 01.03.2019

Hakan Övünç Ongur , Selman Emre Gürbüz

https://doi.org/10.33458/uidergisi.541517

Cited By: 3

Öz

Using a qualitative discourse analysis, this article aims at introducing the sub-discipline of Critical Pedagogy (CP) to

the studies of International Relations (IR), incorporating the orientalist text analysis into CP and arguing over the

orientalist texture of the undergraduate education of IR in Turkey. It is argued here that due to the Western-centrism

of CP studies, they ‘forget’ to bring into question the orientalist tone of the standardized Western curricula, next to

the main discussions of academic capitalism and neoliberal instrumentalization of education. Making an investigation

of the curricula and the fundamental reading materials over ten selected IR programmes in Turkey, this article both

recalls this need of orientalist inquiry in CP studies and provides a fresh perspective for the scholarly analysis of the IR

education in Turkey. The findings suggest a non-critical reproduction of the Western literature for the Turkish IR as

well as a continuation, if not reinforcement, of this literature by the Turkish-speaking academia. As a result, it is argued

here that the orientalist subtext of concepts, including radical Islam, Jihadism, fundamentalism, Islamic terror, the

Third World, underdevelopment, etc., has become a part of the IR literature in Turkey.

Anahtar Kelimeler

International Relations, Critical Pedagogy, Orientalism, Education, Turkey

Türkiye’de Uluslararası İlişkiler Eğitimi ve Oryantalizm: Disipline Eleştirel Pedagojik Bir Bakış

Öz

Niteliksel söylem analizi yönteminin kullanıldığı bu makale, Eleştirel Pedagoji (EP) alt-disiplinini Uluslararası

İlişkiler (Uİ) çalışmaları ile tanıştırmayı, oryantalist metin analizini EP’ye dâhil etmeyi ve Türkiye’de lisans

düzeyinde verilen Uİ eğitiminin oryantalist dokusunu tartışmaya açmayı amaçlamaktadır. Makalede, EP literatürün

çoğunlukla Batılı kaynaklara dayalı olması nedeniyle, akademik kapitalizm veya eğitimin neoliberal araçsallaşması

gibi alt-başlıklarının yanında, standardize edilmiş müfredatların Batı-merkezli ve oryantalist dokusunu tartışmaya

açmayı ‘unuttuğu’ ileri sürülmüştür. Türkiye içinden seçilen on üniversitenin Uİ bölümlerinde takip edilen

müfredatlar ve temel okuma metinleri incelenerek hem bu iddia ortaya konmakta hem de Türkiye’deki Uİ eğitimine

EP bağlamında yeni bir yaklaşım sunulmaktadır. Elde edilen bulgular, güncel Uİ literatürünün orijinal dilindeki

kullanımlarının, Türkiye Uİ lisans programlarında eleştirel olmayan bir yeniden-üretime tabi tutulduklarına ve

Türkçe literatürün kendisinin de aynı üretimi temel alarak biriktiğine işaret etmektedir. Bunun bir neticesi olarak,

makalede radikal İslam, Cihadizm, köktendincilik, İslami terör, üçüncü dünya, azgelişmişlik vb. kavramların da

oryantalist içerikleri ile birlikte Türkiye Uİ dilinin bir parçası haline geldikleri gözlenmiştir.

Anahtar Kelimeler

Uluslararası İlişkiler, Eleştirel Pedagoji, Oryantalizm, Eğitim, Türkiye

Kaynakça

• .......