The Principles Of The Postmodern Subject: Settlement With The History Of Humanity

Yıl 2014, Cilt: 2014 Sayı: XVII, - , 01.12.2013

İmran Gür

https://doi.org/10.14225/Joh476

Öz

The principles of the consciousness and the ways of knowing of the age we are living in go back to the end of the middle age. The ways of knowing that shapes the middle age and the relation of information and human go back to the first age. The most typical characteristic of the consciousness and the way of knowing shaping the consciousness of the last human who is the new human of our age and who is named as the postmodern subject is the fact that he is shaped by the history, and hence he is created from a mixture in which historical ways of knowing create his own consciousness in the relationship established between history and the ways of knowing shaping the history. The mixture is in a characteristic expressing that the postmodern subject is in the position of a fund of knowledge and memory that owns all the ways of knowing of the past and that it is one of the structures that creates the memory of each of these accumulations. With this position, the source of the elements structuring the consciousness of the postmodern subject, whom we can express as the consciousness of meeting with the ways of knowing of the past in its own position and investigating them, reflects all the history of the humanity in such a way that the subject attributes the questions relating to existence, his own and god to the oldest resources, despite his changing conditions and possibilities that existed in the past and that still survive today and his unprecedented fund of knowledge about existence and himself. With this position, the postmodern subject is face to face with the responsibility of being the result, the investigator and the consciousness of the own history of humanity, namely his attitude towards existence, himself and god.

Anahtar Kelimeler

Settling accounts with history, history consciousness, interrogation consciousness, image.

POSTMODERN ÖZNENİN TEMELLERİ: İNSANLIK TARİHİYLE HESAPLAŞMA

Öz

İçinde bulunduğumuz çağın bilinci ve bilme biçiminin temelleri ortaçağ sonuna ve ortaçağa biçim veren bilme biçimleriyle, bilgi ve insan ilişkisi ise ilkçağa kadar uzanmaktadır. Postmodern özne olarak tanımlayabileceğimiz çağımızın yeni insanı olan son insanın bilinci ve bilincini biçimlendiren bilme biçiminin en belirgin özelliği, tarihle ve tarihe biçim veren bilme biçimleriyle kurduğu ilişkide kendisini tarih tarafından biçimlendirilen dolayısıyla tarihsel bilme biçimlerinin kendi bilincini oluşturduğu bir karışımdan oluşmuş olmasıdır. Karışım, postmodern öznenin geçmişin bilme biçimlerinin bütününe sahip bir bilgi birikimi ve belleği konumunda bulunmasını ve bu birikimlerin her birinin belleğini oluşturan yapılardan biri olmasını ifade eder mahiyettedir. Bu konumuyla geçmişin bilme biçimleriyle kendi bulunduğu konumdan karşılaşma onu sorgulama bilinci olan postmodern öznenin bilincini yapılandıran unsurların kaynağı geçmişte varolan bugün de varlığını koruyan, değişen şart ve imkânlarına, varlık ve kendisiyle ilgili edindiği bilgi birikimine rağmen varlık, kendisi ve yaratıcıyla ilgili soruları en eski cevaplara dayandırdığı ve insanlığın tüm geçmişini yansıttığı görülmektedir. Bu konumuyla postmodern özne insanlığın kendi geçmişi yani varlık, kendisi ve tanrı hakkındaki tutumlarının hem sonucu hem sorgulayıcısı hem de bilinci olmak gibi bir sorumlulukla karşı karşıya bulunmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Tarihle hesaplaşma, tarih bilinci, sorgu bilinci, imge bilinci.

Kaynakça

• AKTAY, Yasin., Erol G., Abdullah, T., (1999) Önce Söz Vardı, Vadi Yayınları, Ankara. ALTINDAĞ, Ramazan, (2006). “Harranilerin Teolojisinde Tanrı Tasavvuru”, I. Uluslararası Katılımlı Bilim, Din ve Felsefe Tarihinde Harran Okulu Sempozyumu, Şelale Matbaası, Konya, s.120-132 BAUMAN, Zygmunt, (2011) Postmodern Etik, Çev. Alev Türker, İstanbul. BERGER, John, (2010), Görme Biçimleri, Çev., Yurdanur Salman, Metis Yayınları, İstanbul. ÇIĞ, Muazzez İlmiye, (2002), Kur’an İncil ve Tevrat’ın Sümer’deki Kökenleri, Kaynak Yayınları, İstanbul. DERRİDA, Jacques., (1978), Writing and Difference, University of Chicago Press, London. DUNN, G.R.,(1998). Identity Crises: A Social Critique of Postmodernity, University of Minnesota Pres Minneapolis, London. ECEVİT, Yıldız, (2002), Türk Romanında Postmodernist Açılımlar, İletişim Yayınları, İstanbul. ECO, Umberto, (1996), Yorum Aşırı Yorum, Can Yayınları, İstanbul. EKİNCİ, Abdullah, (2006), “Harran ve Harran Okulunu Etkileyen Siyasi, Dini, coğrafi ve İlmi Unsurlar”, I. Uluslararası Katılımlı Bilim, Din ve Felsefe Tarihinde Harran Okulu Sempozyumu, Şelale Matbaası, Konya., s. 9FUKUYAMA, F. (1999), Tarihin Sonu Son İnsan, Çev. Zülfü Dicleli, Gün Yayıncılık, İstanbul. GOMBRİCH, Ernst Hans Josef, (1976), Sanatın Öyküsü, Çev. Bedrettin Cömert, Remzi Kitabevi, İstanbul. ARVEY, David, (1997). Postmodernliğin Durumu, Çev. Sungur Savran, Metis Yayınları. İstanbul.
• GÖKBERK, Macit, (2002), Felsefeye Giriş, Remzi Kitabevi, İstanbul.
• GÜNDÜZ, Şinasi, (2006), “Manden/Sabii Geleneğinde Harran”, I. Uluslararası Katılımlı Bilim, Din ve Felsefe Tarihinde Harran Okulu Sempozyumu, Şelale Matbaası, Konya, s.54-60. HALL, Stuard, (1998) Eski ve Yeni Kimlikler, Eski ve Yeni Etniklikler, Kültür, Küreselleşme ve Dünya Sistemi, Çev. G. Seçkin, Ü. H. Yolsal, Bilim Sanat Yayınları, Ankara. GÜR, İmran, (2012), “Postmodern öznenin Sonu, Yeni İnsanın Alternatif Varoluşu Vahiy Bilinci, Kendinde Şey, Tanrı Parçacığı”, İtobiad, The Journal of The Human And Social Science Research, Volume:1, İssue:4, OctoberNovember, December, s. 98-131. GÜR, İmran, (2013/1), “Polisiye Kurmaca Özne İlişkisi ve Polisiyenin Yeni Adı Postmodern Esrar”, Humanitas, The Journal of Social Sciences, Number:1, January 2013, s.45-60 GÜR, İmran, (2013/2), “Mevcut Varoluştan Alternatif Varoluşa Dönüşüm Sürecinde Postmodern Özne: İmge Bilinci”, Yeni Türk Edebiyatı Araştırmaları, Yıl:5, S.9, Ocak-Temmuz, s.33-56 GÜR, İmran, (2013/3), “Tuğrul Tanyol’un Şiirlerinde Boşluk Problemi, Öznenin Tanrısı Ses-varlık, Kendinde şey” The Journal of Academic Social Science Studies, Volume 6 Issue 2, s. 565-592, February. GÜR, İmran, (2013/5), İmran Gür, “Deli Dumrul ve İbrahim Peygamber Hikâyelerinde Alternatif Varlık Alanı Tanımı ve Çağın Alan Problemine Türklere Özgü Bir Teklif”, Yeni Fikir Dergisi, Cilt:4, S:10, 2013. s. 87-111 GÜR, İmran, (2013/6), “Benim Adım Kırmızı’da Mutlakın Deneyimi: Büyük Bilinç, Kurulmuş Bilinç, Sanat Bilinci İlişkisi”, Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 8/1 Winter 2013, s.1571-1598, GÜR, İmran, (2013/7), “Alternatifsizin Alternatifi, Yeni İnsanın Varoluşu, Tarihin Sıfır Noktası”, Kurgan Edebiyat, Yıl:3, S:14, TemmuzAğustos, s.40-45. İNCİL, Yuhanna, (1996) Çev. The Translation Trusth, Kaya Bas. Dağ., İstanbul, 1996. KARLIĞA, Bekir, ‚İslam’da Tercüme Hareketleri‛, Uluslararası İslam Düşüncesi, Konferans-2, İstanbul. 1997, s. 84-97.
• KELEŞ, Ahmet, (2006), “Harran Hermetizminin İslami İlimlere Etkisi”, I. Uluslararası Katılımlı Bilim, Din ve Felsefe Tarihinde Harran Okulu Sempozyumu, Şelale Matbaası, Konya. s. 199-217. KUR’AN, (2002), Muhammed Esed, Çev. Cahit Koytak, İşaret Yayınları, İstanbul. MEGILL, Alain, (2008), Aşırılığın Peygamberleri, Çev. T. Birkan, İstanbul, Ayraç Yayınları, İstanbul. NİETZSCHE, Friedrich, (1995), Tragedyanın Doğuşu, İthaki Yayınları, İstanbul. KORESTELİNA, Karina, (2007), Social Identity and Conflict, Structures, Dynamics and Implications, Palgrave, Macmillan, USA. LAURANCE, Richard; Charles Richard, (2012), Platt, Ruthertford H. İdris Peygamber’in İki Kitabı, Çev. Eser, Oğuz, İdil Yayıncılık, İstanbul. MENGÜŞOĞLU, Takiyüddin, (2000), Felsefeye Giriş, İstanbul: Remzi Kitabevi. ONG, W. J., (1995), Sözlü ve Yazılı Kültür, Çev. Sema Postacıoğlu, Banon Yayınları, İstanbul. NEİHBUR, Reinhold, (2010), İnsanoğlu’nun Doğası ve Kaderi, Batı’ya Yön Veren Metinler I, (Ed). A. Alatlı, Çev. Kapadokya Meslek Yüksek Okulu çeviri ve redaksiyon heyeti, Nevşehir: İlke Eğitim ve Sağlık Vakfı Kapadokya Meslek Yüksekokulu Yayınları, Nevşehir. C. I, s. s.xxxıv-li. ROSENAU, Pauline, (1998), Postmodernizm ve Toplumbilimleri, Çev. Tuncay Birkan, Bilim ve Sanat Yayınları, Ankara, 1998. RORTY, Richard, (1995), Olumsallık, İroni ve Dayanışma, Ayrıntı Yayınevi, İstanbul. SARUP, Madan, (1997), Post-yapısalcılık ve Postmodernizm, Çev. Abdülbaki Güçlü, Bilim ve Sanat Yayıncılık, Ankara. SNYNER, James., (1998), Modernliğin Sonu Hakkında, Modernliğin Sonu Postmodern Kültürde Nihilizm ve Hermenutik, (Ed) G. Vattimo, Çev. Ş. Yalçın, İz Yay, İstanbul. s.8-66, TASLAMAN, Caner, (2008), Kuantum, Felsefe ve Tanrı, İstanbul Yayınları, İstanbul. s. 187 ULUDAĞ, Süleyman, (2002), Tasavvuf Terimleri Sözlüğü, Kabalcı Yayınları, İstanbul. s.283 ÜŞÜR, Serpil, (1997), İdeolojinin Serüveni, Yanlış Bilinç ve Hegemonyadan Söyleme, İmge Yayınevi, Ankara.
• YAKIT, İsmail, (2006) “Ebced Düzeninde Rakam-Harf İlişkisinin Tarihi Gelişimi ve Hermetizm”, I. Uluslararası Katılımlı Bilim, Din ve Felsefe Tarihinde Harran Okulu Sempozyumu, Şelale Matbaası, Konya. s. 60-84.