Sosyal Politikanın Bir Göstergesi Olarak Vatandaşların İyilik Halinin Ülkelere Göre Karşılaştırmalı Analizi

Yıl 2018, Cilt: 11 Sayı: C-IASOS Özel Sayısı, 1 - 10, 22.11.2018

Özgür Öngöre

Öz

Sosyal politika toplumsal refaha ve barışa hizmet eder. Sosyal politikanın yarattığı refah düzeyi, başarısının önemli bir göstergesidir. Yaratılan refah düzeyi ise vatandaşların iyilik hali ile anlaşılabilir. Bu araştırmada sosyal politikanın göstergesi olarak vatandaşların iyilik hali ülkelere göre karşılaştırılmıştır. Böylece ülkelere göre farklılaşan sosyal politikaların başarısının belirlenmesi amaçlanmıştır. Türkiye açısından benimsenmesi gereken sosyal politika anlayışının nasıl olması gerektiği araştırma bulguları ışığında tartışılmıştır. Araştırma bulgularına göre liberal, korporatist ve sosyal demokrat modeller farklı ülkelerde vatandaşlar üzerinde yarattıkları iyilik hali açısından başarılı oldukları saptanmıştır. Farklı modellerin başarısında uygulanan sosyal politikalar ile toplumsal kültürün uyumlu olduğu fark edilmiştir. Türkiye’de ise vatandaşların iyilik halinin düşük olduğu belirlenmiştir. Toplulukçu kültür içerisinde değerlendirebileceğimiz Türkiye’de, bireysel kültürlere uygun olarak piyasanın güçlendirildiği böylece liberal modele yakın bir sosyal politika anlayışının benimsendiği görülmektedir. Kendi kendine yardım ilkesi ve güçlü piyasa anlayışı ile kamusal hizmetlerin daraltılması, Türkiye’de vatandaşların iyilik halini azaltmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Sosyal politika, İyilik hali

Kaynakça

• Beken, H. G. (2013). Karşılaştırmalı Refah Devleti Analizi (Küreselleşme, İşgücü Piyasaları ve Toplumsal Cinsiyet Temelinde), Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Yayınlanmamış Doktora Tezi), İstanbul. Buğra A. & Çağlar K. (2008). “Önsöz”, Sosyal Politika Yazıları (3. Baskı), (Der.) Buğra A. & Çağlar K., İstanbul: İletişim Yayınları. Cerami, A. (2006). Social Policy in Central And Eastern Europe: The Emergence of a New European Welfare Regime. Berlin: LIT Verlag Münster. Çelik, A. (2010). “Muhafazakâr Sosyal Politika Yönelimi: Hak Yerine Yardım-Yükümlülük Yerine Hayırseverlik”. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, (42), 63-81. Deacon, G. (2008). “Küreselleşme ve Sosyal Politika: Hakkaniyetli Refaha Tehdit”, Sosyal Politika Yazıları (3. Baskı), (Der.) Buğra A. & Keyder, Ç., İstanbul: İletişim Yayınları. Ersöz, H. (2003). “Doğuşundan Günümüze Sosyal Politika Anlayışı ve Sosyal Politika Kurumlarının Değişen Rolü”. İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Mecmuası, 53(2), 119. Esping-Andersen, G. (1990). The Three Worlds of Welfare Capitalism, Cambridge: Polity Press. Esping-Andersen, G. (1996). “Welfare States without Work: The Impasse of Labour Shedding and Familialism in Continental European Social Policy”, Welfare States in Transition: National Adaptations in Global Economies, (Ed.) Esping-Andersen, G. London: Sage Publications. Esping-Andersen, G. (2002). “Towards the Good Society, Once Again?”, Why We Need A New Welfare State, (Ed.) Esping-Andersen, G., Gallie D., Hemerijck A. & Myles J., Oxford: Oxford University Press. Esping-Andersen, G. (2008). “Toplumsal Riskler ve Refah Devletleri”, Sosyal Politika Yazıları (3. Baskı), (Der.) Buğra A. & Keyder, Ç., İstanbul: İletişim Yayınları. Güven, H. S. (2001). Sosyal politikanın temelleri (3. Baskı), Bursa: Ezgi Kitabevi. Hagenbuch, W. (1958). Social Economics, Welwyn: James Nisbet and Company Limited. Hofstede, G. (2001). Culture’s Consequences: International Differences in Work Related Values, Newbury Park: Sage Publications. Kesgin, B. (2011). “Yardımlaşma ve dayanışma aracı olarak sivil toplum”, Sivil Toplum-Ara Kurumlar Muhafazakar Düşünce Dergisi, Sayı: 29-30. Kesgin, B. (2012). “Kentsel yoksulluğa yönelik yerinden ve yerel müdahale: Sosyal belediyecilik”. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2012(26), 169-180. Koray, M. (2001). “Küreselleşen Dünyada Avrupa Modeli'nin Sınırları ve Sorunları: Refah Devleti Nereye?”, Avrupa Araştırmaları Dergisi, 9(2), 9-43. Koray, M. (2007). “Sosyal Politikanın Anlamı ve İşlevini Tartışmak”, Çalışma ve Toplum, 4(15), 19-56. Koray, M. (2008). Sosyal Politika (3. Baskı), Ankara: İmge Yayınevi. Mkandawire, T. (2004). Social policy in a development context. In T. Mkandawire (Ed.), Social policy in a development context: Introduction (pp. 1-33). Palgrave Macmillan, London. Mütevellioğlu, N. (2006). “Sosyal Devletin Meşruiyeti”, İş, Güç Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi, 8(2), 24. OECD (2011). How’s life?: Measuring well-being, Paris: OECD Publishing. OECD (2017). Better Life Index, http://www.oecdbetterlifeindex.org/#/11111111111, (14.03.2018). Özaydın, M. M. (2008). “Küresel etkilerle şekillenen sosyal politika anlayışı ekseninde sosyal politikaların geleceğini tartışmak”, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10(1), 1-18. Özdemir, S. (2005). “Sosyal gelişim düzeyleri farklı refah devletlerinin sınıflandırılması üzerine bir inceleme”, Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, (49). Pacek, A., & Radcliff, B. (2008). “Assessing the welfare state: The politics of happiness”, Perspectives on Politics, 6(2), 267-277. Şenkal, A. (2007). Küreselleşme sürecinde sosyal politika (1. Baskı), İstanbul: Alfa Basım Yayım Dağıtım. Şenkal, A. (2012). “Sosyal Politika, Neoliberal Ekonomi Politikaları ve Ulus Devletin Ekonomi Politiği”, Paradoks Ekonomi, Sosyoloji ve Politika Dergisi, 8(2), 41-61. Şenkal, A., & Sarıipek, D. B. (2007). “Avrupa Birliği’nin Karşılaştırmalı Refah Modelleri ve Sosyal Politikada Devletin Değişen Rolü”. Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (14), 146-175. Titmuss, R. M. (1974). Social Policy: An Introduction (edited by Brian Abel-Smith and Kay Titmuss), London: Allen & Unwin. Toprak, D. (2015). “Uygulamada Ortaya Çıkan Farklı Refah Devleti Modelleri Üzerine Bir İnceleme”, Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (21), 151-175. Triandis, H. C. (2018). Individualism and collectivism, New York: Routledge. Van Voorhis, R. A. (2002). “Different Types of Welfare States-A Methodological Deconstruction of Comparative Research”, The Journal of Sociology & Social Welfare, 29, 3. Veenhoven, R. (2000). “Well‐being in the welfare state: Level not higher, distribution not more equitable”. Journal of Comparative Policy Analysis: Research and Practice, 2(1), 91-125. WHO (1998). “Wellbeing measures in primary health care: The depcare Project”, WHO Meeting Report, Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.