EVALUATION OF VIOLENCE AGAINST PHYSICIANS AND NURSES WORKING IN A UNIVERSITY HOSPITAL

Yıl 2019, Cilt: 10 Sayı: 25, 584 - 598, 28.10.2019

Fatma Üzümcü , Aygen Oksay

https://doi.org/10.21076/vizyoner.616664

Cited By: 4

Öz

It is a
known fact that violence against health care personnel is increasing day by
day. The main objective of the study is to determine the frequency of the
physical and verbal violence against the health care personnel as well as the
factors that affect the perception of violence. The study also aims to propose
solutions by analysing the opinions of health care personnel on the issue. The
study groups of the research are the physicians and nurses who work in surgery
room, the services and the polyclinics. The questionnaire consists of
demographical features, the statements on the frequency of the violence against
the health care personnel and 30 statements aimed at the perception of verbal
and physical violence against the health care personnel. According to the results
it is determined that the exposure frequency of the violence against the health
care personnel is 70%, the exposure frequency of verbal violence is 81%,
exposure frequency of physical assault is 17% and the witnessing frequency of
the physical violence against the health care personnel is 55%. It is also
determined that exposure to verbal violence affects health care personnel’s
perception of violence. The results of the study reveal that gender, staff
status, professional seniority and division affect the perception of violence.

Anahtar Kelimeler

Violence, Health Care Personnel, Physicians, Nurses

BİR ÜNİVERSİTE HASTANESİNDE ÇALIŞAN HEKİM VE HEMŞİRELERE YÖNELİK ŞİDDETİN DEĞERLENDİRİLMESİ

Öz

Sağlık çalışanlarına yönelik şiddetin her geçen gün arttığı bilinen bir gerçektir. Bu araştırmada hekim ve hemşirelere yönelik sözel ve fiziksel şiddet sıklığı, şiddet algısına etki eden faktörlerin belirlenmesi ve sağlık çalışanlarının bu konudaki görüşleri incelenerek çözüm önerileri sunulması amaçlanmıştır. Araştırmanın hedef kitlesini üniversite hastanesinin ameliyathane, servis ve polikliniklerde görev yapan hekim ve hemşireler oluşturmaktadır. Veri toplama aracı olarak tasarlanan anket formunda demografik özellikler, sağlık çalışanlarına yönelik sözel ve fiziksel şiddet sıklığı ile ilgili ifadeler ve sağlık çalışanlarına yönelik sözel ve fiziksel şiddet algısına yönelik 30 adet ifade yer almaktadır. Bu araştırmada sağlık çalışanlarının şiddete maruz kalma sıklığı % 70, sözel şiddete maruz kalma sıklığı % 81, fiziksel şiddete maruz kalma sıklığı % 17 ve fiziksel şiddete tanık olma sıklığı ise % 55 olarak saptanmıştır. Katılımcıların sözlü şiddete maruz kalma durumunun sağlık çalışanlarına yönelik şiddet algısı üzerinde etkili olduğu görülmüştür. Araştırma sonuçlarına göre cinsiyetin, kadro durumunun, mesleki kıdem derecesinin ve bölümdeki çalışma süresinin sağlık çalışanlarına yönelik şiddet algısı üzerinde etkili olduğu tespit edilmiştir. 

Anahtar Kelimeler

Şiddet, Sağlık Çalışanı, Hekimler, Hemşireler

Kaynakça

• Aktuğlu, K. ve Hancı, H. (1999). “Acil Serviste Şiddet Tehdidi”, Hekimin Yasal Sorumluluk ve Hakları (Tıp ve Sağlık Hukuku), Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, 8(5), 175-77.
• Annagür, B. (2010). “Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet: Risk Faktörleri, Etkileri, Değerlendirilmesi ve Önlenmesi” Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 2(2), 161-73.
• Atan, S.Ü. ve Dönmez, S. (2011). “Hemşirelere Karşı İşyeri Şiddeti” Adli Tıp Dergisi, 25(1), 71-80.
• Aydın, B., Kartal, M., Midik, O. ve Büyükakkus, A. (2009). “Violence against General Practioners in Turkey”. J Interpers Violence, 24(12), 1980-94.
• Aydın, M. (2008). “ Isparta-Burdur Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet ve Şiddet Algısı”, Türk Tabipleri Birliği, Isparta-Burdur Tabip Odası Başkanlığı, 1-34.
• Ayrancı, Ü., Yenilmez, Ç., Günay, Y. ve Kaptanoğlu, C. (2002). “The Frequency of Being Exposed to Violence in the Various Health Institutions and Health Profession Groups”, Journal of Anatolian Psychiatry, 3(3), 147-54.
• Baş, T. (2010). Anket, Ankara: Seçkin Yayınevi.
• Böke, K. (2011). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri, İstanbul: Alfa Yayınları.
• Büyüköztürk, Ş. (2003). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı, Ankara: Pegem Yayıncılık.
• Carmi-Iluz, T., Peleg, R., Freud, T. ve Shvartzman, P. (2005). “Verbal and Physical Violence Towards Hospital- and Community-Based Physicians in the Negev: an Observational Study”, BMC Health Serv Res, 15(1), 54.
• Chappell, D. ve Di Martino, V. (2006). “Actions Against Workplace Violence by International Agencies”,Violenc at Work-Third Edition, Geneva: ILO, 9-20.
• Çamcı, O. ve Kutlu, Y. (2011). “Kocaeli’nde Sağlık Çalışanlarına Yönelik İşyeri Şiddetinin Belirlenmesi”, Psikiyatri Hemşireliği Dergisi, 2(1), 9-16.
• Çınarlı, İ. ve Yücel, H. (2013). “Sağlık İletişiminin Bakış Açısı ile Türkiye’de Sağlık İşyeri Ortamında Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet”, Sağlık İletişim Dergisi, (3), 31-52.
• Dağ, E. ve Baysal, H. (2017). “Hasta ve Yakınlarını Şiddete Yönelten Sebeplerin Araştırılması-Burdur İli Örneği”, Avrasya Sosyal ve Ekonomi Araştırmaları Dergisi, 4(11), 95-118.
• Franz, S., Zeh, A., Schablon, A., Kuhnert, S. ve Nienhaus, A. (2010). “Aggression and Violence Against Health Care Workers in Germany - A Cross Sectional Retrospective Survey”, BMC Health Services Research, 10(51), 1-8.
• Hills, D.J. ve Joyce, C.M. (2013). “Personal, Professional, and Work Factors Associated with Australian Clinical Medical Practitioners' Experiences of Workplace Aggression”, Ann Occup Hyg, 57(7), 898-912.
• Keser Özcan, N. ve Bilgin, H. (2011). “Türkiye’de Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet: Sistematik Derleme”, Türkiye Klinikleri J Med Sci, 31, 1442-1456.
• Kingma, M. (2001). “Workplace Violence in the Health Sector: a Problem of Epidemic Proportion”, Int Nurs Rev, 48(3), 129-30.
• Kline, P. (1994). An Easy Guide to Factor Analysi, London: Routledge, 91-178.
• Kocacık, F. (2001). “Şiddet Olgusu Üzerine”, Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 2(1), 1-7.
• Krug, E.G. ve Dahlberg, L.L. (2002). “Violence: a Global Public Health Problem”, E.G.Krug, L.L.Dahlberg, J.A.Mercy, A.B.Zwi, R.Lozano (Ed.), World Report on Violence and Health, İçinde (1-21), WHO, Geneva (Switzerland).
• Leung, W.C. (2001). “Balancing Statistical and Clinical Significance in Evaluating Treatment Effects”, Postgrad Med J., 77(905), 201-204.
• Moore, D.S., Notz, W.I. ve Flinger, M.A. (2013). The Basic Practice of Statistics, New York, NY: W. H. Freeman and Company.
• Öztürk, J. ve Erdal, M. (2013). Ankara İli 2013 Yılı Ocak- Ekim Ayları Arasında Sağlık Çalışanına Uygulanan Şiddet Olaylarının İstatistik Analizi, Ankara.
• Saines, J.C. (1999). “Violence and Aggression in A&E: Recommendations for Action”, Accid Emerg Nurs, 7(1), 8-12.
• Şahin, B., Gaygısız, Ş., Balcı, F.M., Öztürk, D., Sönmez, M.B. ve Kavalcı, C. (2011). “Yardımcı Acil Sağlık Personeline Yönelik Şiddet”, Türkiye Acil Tıp Dergisi, 11(3), 110-114.
• Türkbal, A. (1981). Bilimsel Araştırma Metodları ve Uygulamalı İstatistik, Erzurum: Atatürk Üniversitesi Yayını.
• WHO (2014). Global Status Report on Violence Prevention, Geneva.
• Winstanley, S. ve Whittington, R. (2004). “Aggression Towards Health Care Staff in A UK General Hospital: Variation Among Professions and Departments”, J Clin Nurs, 13(1), 3-10.
• Yakut, H.İ., Yalçın, B.B., Çiftçi, A. ve Orhan M.F. (2012). “Sağlıkta Güvenlik ve Fiziksel Şiddet: Ankara Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hematoloji Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nden Bir Çalışma”, Türkiye Çocuk Hastalıkları Dergisi, 6(3), 146-154.