TÜRKİYE’DE POLİTİKA KURULLARININ İŞBİRLİKLİ YÖNETİŞİM AÇISINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ

Yıl 2021, Sayı: 44, 101 - 122, 31.12.2021

Onur KULAÇ Cenay BABAOĞLU

Öz

Politika süreçlerinde aktif rol oynayan karar alıcılar, toplumda yer alan problemleri çözebilmek ve alternatif politikalar üzerinde çalışabilmek için iş birliği odaklı yönetişime büyük önem vermeye başlamıştır. Böylelikle, işbirlikli yönetişim yaklaşımı kamu yönetimi ve politikaları alanlarında daha da ön plana çıkmaktadır. Türkiye’de yeni hükümet sistemiyle birlikte hayata geçirilen Cumhurbaşkanlığı Politika Kurulları, farklı politika alanlarında hizmet veren yeni bir kamu politikası aktörü olarak değerlendirilebilir. Çalışmanın temel amacı, politika kurullarının işleyiş, çalışma usulleri ve özellikle politika aşamalarındaki rolü ve katkısını, işbirlikli/işbirlikçi yönetişim (collaborative governance) çerçevesinde irdelemektir. Böylelikle, çalışma işbirlikli yönetişim, kamu politikası yapım süreci ve politika kurulları etkileşimi kapsamındaki alan yazınındaki boşluğu doldurmaya adaydır.

Anahtar Kelimeler

Cumhurbaşkanlığı Politika Kurulları, İşbirlikçi Yönetişim, Sivil Katılım, Politika Aktörleri, Politika Yapım Süreci, Kamu politikası

Kaynakça

• 1 Sayılı Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi, Cumhurbaşkanlığı Teşkilatı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi, https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/19.5.1.pdf (erişim tarihi: 11.12.2020).
• Ackoff, R. L. Redesigning the Future: Systems Approach to Societal Problems, New York: John Wiley and Sons Inc., 1974.
• Akman, Ç. “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminde Politika Kurulları: Sosyal Politikalar Kurulu Üzerinden Bir Değerlendirme”, Route Educational and Social Science Journal, 2019, Cilt: 6, Sayı: 3, ss. 659-676.
• Akman, E. “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminde Kamu Politikası Aktörleri”, Paradoks Ekonomi Sosyal ve Politika Dergisi, 2019, Cilt: 15, Sayı: 1, ss. 35-54.
• Anderson, J. E. Public Policymaking: An Introduction, 2nd Edition. New York: Hold, Rinehart and Winston, 1979.
• Ansell, C. ve Gash, A. “Collaborative Governance In Theory and Practice”, Journal of Public Administration Research and Theory, 2008, Cilt: 18, Sayı: 4, ss. 543-571.
• Ansell, C., Sørensen, E. ve Torfing, J. “Improving Policy Implementation Through Collaborative Policymaking”, Policy & Politics, 2017, Cilt: 45, Sayı: 3, ss. 467-486.
• Babaoğlu, C. ve Kulaç, O. “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminde Politika Kurulları” İçinde Farklı Boyutlarıyla Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi, Yayına Hazırlayan: Akman, E., 179-199. Ankara: Nobel, 2021.
• Bang, M. S. ve Kim, Y. “Collaborative Governance Difficulty and Policy Implication: Case Study of the Sewol Disaster In South Korea”, Disaster Prevention and Management, 2016, Cilt: 25, Sayı: 2, ss. 212-226.
• Bassarab, K., Clark, J. K., Santo, R., & Palmer, A. (2019). “Finding our way to food democracy: Lessons from us food policy council governance”. Politics and Governance, 2019, Cilt. 7, Sayı. 4, ss. 32-47.
• Batory, A. ve Svensson, S. Transforming into Open, Innovative and Collaborative Governance: Literature and Report Review, Budapest: Center for Policy Studies, Central European University, 2017.
• Birkland, T. A. An Introduction to the Policy Process: Theories, Concepts, and Models of Public Policy Making, 4th Edition, New York and London: Routledge, 2016.
• Birkland, T. A. An Introduction to the Policy Process: Theories, Concepts, and Models of Public Policy Making, 2nd Edition, New York: M. E. Sharpe, 2005.
• Bromell, D. The Art And Craft of Policy Advising: A Practical Guide, Switzerland: Springer, 2017.
• Carboni, J., Siddiki, S., Koski, C. ve Sadiq, A-A. “Using Network Analysis to Identify Key Actors in Collaborative Governance Processes”, Nonprofit Policy Forum, 2017, Cilt. 8, Sayı. 2, ss. 133-145.
• Cepiku, D. “Collaborative Governance” İçinde The Routledge Handbook of Global Public Policy and Administration, Yayına Hazırlayan: Klassen, T. R., Cepiku, D. Ve Lah, T. J., 141-156. London, Routledge, 2017.
• Dunn, W. N. Public Policy Analysis: An Integrated Approach, 6th Edition, New York: Routledge, 2018.
• Dye, T. R. Understanding Public Policy, 14th Edition, New Jersey: Pearson Education, 2013.
• Emerson K., “Collaborative governance of public health in low- and middle-income countries: lessons from research in public administration”. BMJ Global Health, 2018, Cilt. 3, Sayı. 4, ss. 1-9
• Emerson, K., ve Nabatchi, T. (2015a). Collaborative governance regimes. Washington, DC: Georgetown Üniversitesi Yayınları.
• Emerson, K. ve Nabatchi, T. “Evaluating the Productivity Of Collaborative Governance Regimes: A Performance Matrix”. Public Performance & Management Review, 2015b, Cilt: 38, Sayı: 4, ss. 717-747.
• Emerson, K., Nabatchi, T. ve Balogh, S. “An Integrative Framework for Collaborative Governance”, Journal of Public Administration Research and Theory, 2012, Cilt: 22, Sayı: 1, 1-29.
• Eren, V. ve Kahraman, Ö. F. “Kamu Politikası Perspektifinden Cumhurbaşkanlığı ve Parlamenter Sistem Karşılaştırması: Aktörler, Süreçler ve Sonuçlar” İçinde Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi: Kamu Yönetiminde Değişim, Yayına Hazırlayan: Demirkaya, Y., 71-98. İstanbul: Hiper Yayın, 2018.
• Erol, Ö. F. “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminde Cumhurbaşkanlığı Politika Kurulları”, Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 2020, Cilt: 26, Sayı 1, ss. 107-130
• Gash, A. “Collaborative governance” İçinde Handbook on Theories of Governance, Yayına Hazırlayan: Ansell, C. ve Torfing, J., 454-467. Cheltenham UK: Edward Elgar Publishing, 2016.
• Gosling, J. J. Understanding, Informing, and Appraising Public Policy, New York: Pearson, 2004.
• Hill, M. The Policy Process in the Modern State, 3rd Edition, Hemel Hempstead Hertfordshire: Prentice Hall / Harvester Wheatsheaf, 1997.
• Hogwood, B. W. ve Gunn, L. A. Policy Analysis for the Real World, Oxford University Press, New York: Oxford University Press, 1984.
• Howlett, M. ve Ramesh, M. Studying Public Policy: Politics, Analysis and Alternatives, Washington: CQ Press, 1995.
• Jung, Y. D., Mazmanian, D. ve Tang, S. Y. “Collaborative Governance In the United States and Korea: Cases In Negotiated Policymaking and Service Delivery”, International Review of Public Administration, 2009, Cilt: 13(sup1), ss. 1-11.
• Kallis, G., Kiparsky, M. ve Norgaard, R. “Collaborative Governance and Adaptive Management: Lessons From California's CALFED Water Program”, Environmental Science & Policy, 2009, Cilt: 12, Sayı: 6, ss. 631-643.
• Kapucu, N., Yuldashev, F. ve Bakiev, E. “Collaborative Public Management and Collaborative Governance: Conceptual Similarities and Differences”, European Journal of Economic and Political Studies, 2009, Cilt: 2, Sayı: 1, ss. 39-60.
• Kim, S. “Collaborative Governance In South Korea: Citizen Participation In Policy Making and Welfare Service Provision”, Asian Perspective, 2010, Cilt: 34, Sayı: 3, ss. 165-190.
• Kingdon, J. W. Agendas, Alternatives and Public Policies, 2nd Edition, Essex: Pearson Education Limited, 2014.
• Knoepfel, P., Larrue, C., Varone, F. ve Hill, M. Public Policy Analysis, Bristol: The Policy Press, 2007.
• Koski C., Siddiki S., Sadiq A-A., ve Carboni J., “Representation in Collaborative Governance: A Case Study of a Food Policy Council”. The American Review of Public Administration. 2018, Cilt. 48, Sayı. 4, ss. 359-373.
• Köktaş, Ö. F. “Kamu Politikaları ve Politika Yapım Süreci” İçinde Yönetim Bilimi Tarihsel Gelişim ve Kavramsal Çerçeve, Yayına Hazırlayan: Tuncer, A., Alodalı, M. F. B. ve Usta, S., 261-270. Sakarya: Sakarya Yayıncılık, 2016.
• Lang, A. “Collaborative Governance In Health and Technology Policy: The Use and Effects of Procedural Policy Instruments”, Administration & Society, 2016, Cilt: 51, Sayı: 2, ss. 272-298.
• McGuire, M. “Collaborative Public Management: Assessing What We Know and How We Know It”, Public Administration Review, 2006, Sayı: 66, ss. 33-43.
• Özodaşık, M. Cumhuriyet Döneminde Yeni Bir Nesil Yetiştirme Çalışmaları: 1923-1950, Konya: Çizgi Kitabevi, 1999. Page, S. “Integrative Leadership For Collaborative Governance: Civic Engagement In Seattle”, The Leadership Quarterly, 2010, Cilt: 21, Sayı: 2, ss. 246-263.
• Peters, G. American Public Policy: Promise and Performance, 4th Edition, Washington DC: CQ Press, 1996.
• Ringquist, E. J. “Does Regulation Matter? Evaluating the Effects of State Air Pollution Control Programs”, The Journal of Politics, 1993, Cilt: 55, Sayı: 4, ss. 1022-1045.
• Sabatier, P. A. The Theories of the Policy Process, 2nd Edition, Colorado: Westview Press, 2007.
• Sapru, R. K. Public Policy Making: Art and Craft of Policy Making, New Delhi: Phi Learning, 2010.
• Scott, T. “Does Collaboration Make Any Difference? Linking Collaborative Governance To Environmental Outcomes”, Journal of Policy Analysis and Management, 2015, Cilt: 34, Sayı: 3, ss. 537-566.
• Subaşı, S. Ö. ve Metin, B. “Collaborative Planning and Governance in Urban Renewal: Community Based Neighborhood Development, Pınar Mahallesi, Sarıyer İstanbul”, Sketch, Journal of City and Regional Planning, 2020, Cilt: 2, Sayı: 1, ss. 24-39.
• Şahin, S. Z. “Kamu Politikası Analizi Perspektifinden Politika Kurullarına Yakından Bir Bakış”, içinde. Türkiye’de Kamu Politikaları: Güncel Konular Ve Eğilimler, Yayına Hazırlayan: Can Umut Çiner, s. 127-146, Ankara Üniversitesi Yayınları No: 685, 2020.
• Şarman, K. Türk Prometheler, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 2006.
• Ulibarri, N. ve Scott, T. A. “Linking Network Structure To Collaborative Governance”, Journal of Public Administration Research and Theory, 2017, Cilt: 27, Sayı:1, ss. 163-181.
• Wildavsky, A. The Art and Craft of Policy Analysis, London: Macmillan Press, 1980. Yıldız, M. ve Sobacı, M. Z. Kamu Politikası Kuram ve Uygulama, Ankara: Adres Yayınları, 2013.
• Zadek, S. “Global Collaborative Governance: There Is No Alternative”, Corporate Governance, 2008, Cilt: 8, Sayı: 4, ss. 374-388.