Öz
Sosyal politika, toplumların geniş
bir kesimine hitap etmekte ve engellileri de kapsamaktadır. Türkiye’de
engelliler 1982 Anayasası tarafından pozitif ayrımcılık tanınan gruplardan
biridir. Engellilere yönelik sosyal politikalar başta merkezi yönetim olmak
üzere, yerel yönetimlerin, gönüllü kuruluşların girişimlerini ve işbirliğini
gerektirmektedir. Özellikle merkezi
yönetimlerin yetersiz kaldığı konularda belediyelerin engellilere yönelik
politikaları önemli hale gelmektedir. Türkiye’de belediyelere yalnızca
altyapı hizmetlerinin sunulması konusunda görevler verilmemiş, aynı zamanda
1982 Anayasasında karşılık bulan sosyal devlet ilkesi gereği eğitim, ekonomi,
sağlık, kültür, engelliler ve sosyal yardım alanlarında da bazı görevler
yüklenmiştir. Sosyal
politika kapsamındaki bu hizmetler aynı zamanda sosyal belediyecilik
anlayışının temelini oluşturmaktadır. Bu çerçevede araştırmanın amacı, sosyal
belediyecilik bağlamında engellilere sunulan hizmetlerden engellilerin
memnuniyetinin Çanakkale Belediyesi örneğinde incelenmesidir. Araştırma nitel
araştırma desenlerinden söylem/hikâye analizi şeklinde tasarlanmıştır.
Hikaye/söylem analizi insanların başlarından geçen olaylarla ilgili
anlattıkları hikayeleri analiz etmeye yönelik bir araştırma yaklaşımıdır.
Belirlenen amaç doğrultusunda, Çanakkale Belediyesi’nin sunduğu sosyal
hizmetlerden yararlanan görme ve ortopedik engelli bireylerle görüşmeler
yapılarak veriler elde edilmiştir.
Görüşmelerde dokuz sorudan oluşan yarı yapılandırılmış görüşme formu
kullanılmıştır. Ses kayıt cihazıyla yapılan kayıtlar, Microsoft Office Word
programına aktarılarak dokümanlar oluşturulmuştur. Araştırma
verileri içerik analizi tekniğiyle çözümlenerek anlamlı bilgiler haline
getirilmiştir. İçerik
analizi adı altında toplanan bu araç ve teknikler, her şeyden önce kontrollü
bir yorum çabası olarak ve genelde tümdengelime dayalı bir “okuma” aracı olarak
nitelendirilebilirler. Sonuçta, katılımcıların Çanakkale Belediyesi’nin sosyal
belediyecilik kapsamında değerlendirilebilecek hizmetlerinden genel anlamda
memnun oldukları, ancak daha hızlı ve kaliteli hizmet sunulması noktasında bazı
beklentilerinin olduğu görülmüştür.
Anahtar Kelimeler
Sosyal Politika Dezavantajlı Gruplar Sosyal Belediyecilik Çanakkale
Kaynakça
- Arıbaş, N. N. (2015) “İngiltere ve Fransa’da Merkez-Yerel İlişkilerini Yerellik (Subsidiarity) İlkesi Üzerinden Karşılaştırmak”, Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 6 (1): 1-17.Arıkan, Y. E. (2004) “Bütünleşen Avrupa’da Yerel Yönetimler”, Görüş, TÜSİAD Yayınları: 38-51.Ateş, H. (2009) “Sosyal Belediyecilik”, Çerçeve Dergisi, 19: 88-95. http://www.musiad.org.tr/ F/Root/burcu2014/Ara%C5%9Ft%C4%B1rmalar%20Yay%C4%B1n/Pdf/%C3%87er%C3%A7eve/Cerceve_Dergisi_Sayi_49.pdf, (20.04.2017).Aygen, M. (2014) “Sosyal Belediyecilik Üzerine Bir İnceleme: Elazığ Belediyesi Örneği”, Fırat Üniversitesi Harput Araştırmaları Dergisi, 1 (1): 173-192.Bağlı, M. S. (2011) “Alman Yerel Yönetim Yapısı”, Türk İdare Dergisi , 473: 43-74. Baş, T. ve Akturan, U. (2017) Sosyal Bilimlerde Bilgisayar Destekli Nitel Araştırma Yöntemleri (3. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.Bayındırlık ve İskân Bakanlığı (2009), Kentleşme Şûrası 2009, Kentsel Yoksulluk, Göç Ve Sosyal Politikalar Komisyonu Raporu, Ankara.Bilgin, N. (2014) Sosyal Bilimlerde İçerik Analizi Teknikler ve Örnek Çalışmalar (3. b.). Ankara: Siyasal Kitabevi.Çanakkale Belediyesi (2016). “2016 Faaliyet Raporu”, http://canakkale.bel.tr/file/243/uqV.pdf, (20.08.2018). Çanakkale Belediyesi (2017) “2017 Faaliyet Raporu”, http://canakkale.bel.tr/file/104/RCg.pdf, (30.01.2019).Çetin, H. (2017) “Kamu Yönetimi Reformu Çerçevesinde Yerel Yönetimlerde Sosyal Hizmetler”, Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, Yıl: 17, 38: 139-170. Dündar Zeybekoğlu, Özge (2011) “Türkiye’de Kentsel Yoksulluk Sorunu Açısından Sosyal Belediyeciliğin Önemi”, Mediterranean Journal of Humanities, I/2: 117-126.Ersöz, H. Y. (2009) “Sosyal Politikada Yerelleşme”, Çerçeve Dergisi, 19: 80-87. http://www.musiad.org.tr/F/Root/burcu2014/Ara%C5%9Ft%C4%B1rmalar%20Yay%C4%B1n/Pdf/%C3%87er%C3%A7eve/Cerceve_Dergisi_Sayi_49.pdf, (20.04.2017).Ersöz, H. Y. (2005), “Sosyal Politika- Refah Devleti- Yerel Yönetimler İlişkisi”, İ.Ü. İktisat Fakültesi Mecmuası, 55 (1): 759-775.Ersöz, H. Y. (2011) Sosyal Politikada Yerelleşme, İTO Yay., İstanbul.Es, M., Başkurt, M. ve Zengin, E. (2013) “Kentsel Yoksulluğun Önlenmesinde Sosyal Belediyecilik Uygulamaları”, Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2 (1): 21-39. Gözler, K. (2011) Türk Anayasa Hukukuna Giriş, Ekin Basım Yayın Dağıtım, Bursa.Güler, A., Halıcıoğlu, M. B. ve Taşğın, S. (2015). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma (2. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.İpek, S. ve Çıplak, B. (2016) “Türkiye'de Sosyal Belediyecilik ve Sosyal Bütçe Uygulamaları: Çanakkale Belediyesi Örneği”, Yönetim Bilimleri Dergisi, 14 (1): 201-215. Kara, M. (2017) “Sosyal Belediyecilik Bağlamında Türkiye’deki Büyükşehir Belediyelerinin İnternet Sitelerinin Nitel Analizi”, Belediyelerin Geleceği ve Yeni Yaklaşımlar, Ed: Prof. Dr. Mahmut GÜLER, Doç. Dr. A. Menaf TURAN, Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları, 1: 364-379, İstanbul.Keleş, R. (2000) Yerinden Yönetim ve Siyaset, Cem Yayınevi, (4. b.), İstanbul. Kılıçaslan, H. (2017) “1980 Öncesi ve Sonrası İngiltere’de Belediye Maliyesi ve Değişimi”, Yerel Yönetimler Üzerine Seçme Yazılar, Ed: Furkan Beşel, Fatih Yardımcıoğlu, Beşköprü Yayınları, : 237-254, Sakarya. Kleinman, M. (2006) “Kriz Mi? Ne Krizi? Avrupa Refah Devletlerinde Süreklilik ve Değişim”, Sosyal Politika Yazıları, Der: Ayşe Buğra, Çağlar Keyder, İletişim Yayınları, (1. b.): 159-164, İstanbul.Koçak, O. ve Kavi, E. (2014) “Sosyal Politika Aktörü Olarak Sosyal Girişimci Belediyecilik”, HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, Yıl:3, 3 (6): 26-49.Koç, N. ve Ökmen, M. (2015) “Sosyal Belediyecilik Anlayışı Çerçevesinde Seçilmiş Belediyelerin Sosyal Bütçelerinin Değerlendirilmesi”, Maliye Dergisi, 168: 69-84.Koray, M. (2008) Sosyal Politika, İmge Kitabevi, (2. b.), Ankara.Koray, M. ve Temiz, E. H. (2014) “Merkezi Yönetimle İlişkiler, Kısıtlar ve Harcamalar Çerçevesinde Sosyal Belediyecilik ve Dört Büyükşehir Belediyesi Açısından Uygulamalar”, Çalışma ve Toplum, 3: 11-60.Kröger, T. (2011) "Retuning the Nordic welfare municipality: Central regulation of social care under change in Finland", International Journal of Sociology and Social Policy, 31 (3/4): 148-159.Mermer, B., Şataf, C., Negiz, N. (2016) “Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Anlayışı: Denizli Büyükşehir Belediyesi Örneği”, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(4): 1299-1322.Özmen, Z. (2017) “Refah Devleti Kavramı ve Refah Devleti Modellerine Göre Avrupa’da Bazı Ülkelerin Sosyal Güvenlik Sistemlerinin Finansman Yönünden İncelenmesi”, International Journal of Academic Value Studies, 3(13): 370-387. Pektaş, E. K. (2010) “Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Uygulamaları ve Temel Sorunlar”, Sakarya Üniversitesi SBE Akademik İncelemeler Dergisi, 5 (1): 4-22.Spicker, P. (2014) Social Policy: Theory and Practice, Policy Press North America office: University of Bristol, United Kingdom.Sümer Çakır, G. (2015) “Engelsiz Şehir” Kavramı Açısından Malatya”, Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 22 (1): 139-157.Şenkal, A. ve Sarıipek, D. B. (2007) “Avrupa Birliği’nin Karşılaştırmalı Refah Modelleri ve Sosyal Politikada Devletin Değişen Rolü”, Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14 (2): 146-175.Şenkal, A. (2011) Küreselleşme Sürecinde Sosyal Politika, Alfa Yayınları, (3. b.), İstanbul.TESEV. (2009) Yerel Yönetim Sistemleri: Türkiye ve Fransa, İspanya, İtalya, Polonya, Çek Cumhuriyeti, Fikret Toksöz ve Diğ. İstanbul: TESEV Yayınları, http://tesev.org.tr/wp-content/uploads/2015/11/Yerel_Yonetim_Sistemleri.pdf, (12.12.2018).Tiyek, R. (2012) “Yerel Yönetimlerin Sosyal Politika Uygulamalarındaki Rolü: İstanbul Büyükşehir Belediyesi Sosyal Yardım Birimi Örneği”, Yerel Politikalar, 2: 53-84.Tiyek, R., Eryiğit, B. H. ve Baş, E. (2016) “Engellilerin Erişilebilirlik Sorunu ve TSE Standartları Çerçevesinde Bir Araştırma”, Kastamonu Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12: 226-261.Torjman, S. ve Leviten-Reid, E. (2003) “The Social Role of Local Government”, The Caledon Institute of Social Policy, http://www.caledoninst.org/PDF/553820495.pdf, (20.04.2017). Ünal, F. ve Caner C. (2014) “Yerel Yönetimler ve Sosyal Politika(lar): Sosyal Belediyecilik”, Üçüncü Sektör Sosyal Ekonomi Dergisi, 49 (2): 31-49. Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2016) Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri (10. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı, RG: 03/10/1992-21364.1982 Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, R.G. 09.11.1982/ 17863.5216 Sayılı Büyükşehir Belediyeleri Kanunu, R.G. 23.07.2004/ 25531.5378 Sayılı Engelliler Hakkında Kanun, RG: 07/07/2005-25868.5393 Sayılı Belediyeler Kanunu, R.G. 13.07.2005/ 25874.Büyükşehir Belediyeleri Özürlü Hizmet Birimleri Yönetmeliği, R.G.16.08.2006/ 26261.https://www.siviltoplum.gov.tr/illere-ve-faaliyet-alanlarina-gore-dernekler, (09.05.2019).
ANALYSIS OF SERVICES FOR DISADVANTAGED GROUPS IN THE CONTEXT OF SOCIAL POLICY IN THE CASE OF ÇANAKKALE MUNICIPALITY
Öz
Social policy addresses a wide range of society and it also includes policies for the disabled. The disabled were given positive discrimination rights following the enactment of 1982 Turkish Constitution. There are disadvantaged groups among the groups in the area. Policies for the disadvantaged groups require cooperation among local governments, voluntary organizations and central government. Moreover, inadequate policies of the central government towards these groups often arises the importance of the municipalities in this area. The municipalities serve not only urban infrastructure and local government services, but also in education, economy, culture, health and social areas in accordance with the social state principle that finds Constitutional expression in the 1982 Turkish Constitution. These services within the scope of social policy are also the basis of social municipal understanding. The aim of the research is to examine the satisfaction of the services offered to disadvantaged groups in the context of social municipality in the case of Çanakkale Municipality. This research method is designed as one of the qualitative research patterns namely descriptive analysis. The description of a case experienced in phenomenology is discussed with several individuals with common experience to describe the essence. The data in this research has been obtained from the blind and physically disabled individuals. Semi structured interview form including 9 questions were designed and used in the study. The data were recorded by using voice recorder, then transferred to Microsoft Office Word and finally the forms were structured. The research data then analyzed by using content analysis technique to be used in the paper As a result of the research, it has been determined that the participants who participated in the interview are generally satisfied with Çanakkale Municipality social municipal services but expect to provide faster and higher quality services.
Anahtar Kelimeler
Social Policy Disadvantaged Groups Social Municipality Çanakkale Turkey
Kaynakça
- Arıbaş, N. N. (2015) “İngiltere ve Fransa’da Merkez-Yerel İlişkilerini Yerellik (Subsidiarity) İlkesi Üzerinden Karşılaştırmak”, Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 6 (1): 1-17.Arıkan, Y. E. (2004) “Bütünleşen Avrupa’da Yerel Yönetimler”, Görüş, TÜSİAD Yayınları: 38-51.Ateş, H. (2009) “Sosyal Belediyecilik”, Çerçeve Dergisi, 19: 88-95. http://www.musiad.org.tr/ F/Root/burcu2014/Ara%C5%9Ft%C4%B1rmalar%20Yay%C4%B1n/Pdf/%C3%87er%C3%A7eve/Cerceve_Dergisi_Sayi_49.pdf, (20.04.2017).Aygen, M. (2014) “Sosyal Belediyecilik Üzerine Bir İnceleme: Elazığ Belediyesi Örneği”, Fırat Üniversitesi Harput Araştırmaları Dergisi, 1 (1): 173-192.Bağlı, M. S. (2011) “Alman Yerel Yönetim Yapısı”, Türk İdare Dergisi , 473: 43-74. Baş, T. ve Akturan, U. (2017) Sosyal Bilimlerde Bilgisayar Destekli Nitel Araştırma Yöntemleri (3. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.Bayındırlık ve İskân Bakanlığı (2009), Kentleşme Şûrası 2009, Kentsel Yoksulluk, Göç Ve Sosyal Politikalar Komisyonu Raporu, Ankara.Bilgin, N. (2014) Sosyal Bilimlerde İçerik Analizi Teknikler ve Örnek Çalışmalar (3. b.). Ankara: Siyasal Kitabevi.Çanakkale Belediyesi (2016). “2016 Faaliyet Raporu”, http://canakkale.bel.tr/file/243/uqV.pdf, (20.08.2018). Çanakkale Belediyesi (2017) “2017 Faaliyet Raporu”, http://canakkale.bel.tr/file/104/RCg.pdf, (30.01.2019).Çetin, H. (2017) “Kamu Yönetimi Reformu Çerçevesinde Yerel Yönetimlerde Sosyal Hizmetler”, Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, Yıl: 17, 38: 139-170. Dündar Zeybekoğlu, Özge (2011) “Türkiye’de Kentsel Yoksulluk Sorunu Açısından Sosyal Belediyeciliğin Önemi”, Mediterranean Journal of Humanities, I/2: 117-126.Ersöz, H. Y. (2009) “Sosyal Politikada Yerelleşme”, Çerçeve Dergisi, 19: 80-87. http://www.musiad.org.tr/F/Root/burcu2014/Ara%C5%9Ft%C4%B1rmalar%20Yay%C4%B1n/Pdf/%C3%87er%C3%A7eve/Cerceve_Dergisi_Sayi_49.pdf, (20.04.2017).Ersöz, H. Y. (2005), “Sosyal Politika- Refah Devleti- Yerel Yönetimler İlişkisi”, İ.Ü. İktisat Fakültesi Mecmuası, 55 (1): 759-775.Ersöz, H. Y. (2011) Sosyal Politikada Yerelleşme, İTO Yay., İstanbul.Es, M., Başkurt, M. ve Zengin, E. (2013) “Kentsel Yoksulluğun Önlenmesinde Sosyal Belediyecilik Uygulamaları”, Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2 (1): 21-39. Gözler, K. (2011) Türk Anayasa Hukukuna Giriş, Ekin Basım Yayın Dağıtım, Bursa.Güler, A., Halıcıoğlu, M. B. ve Taşğın, S. (2015). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma (2. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.İpek, S. ve Çıplak, B. (2016) “Türkiye'de Sosyal Belediyecilik ve Sosyal Bütçe Uygulamaları: Çanakkale Belediyesi Örneği”, Yönetim Bilimleri Dergisi, 14 (1): 201-215. Kara, M. (2017) “Sosyal Belediyecilik Bağlamında Türkiye’deki Büyükşehir Belediyelerinin İnternet Sitelerinin Nitel Analizi”, Belediyelerin Geleceği ve Yeni Yaklaşımlar, Ed: Prof. Dr. Mahmut GÜLER, Doç. Dr. A. Menaf TURAN, Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları, 1: 364-379, İstanbul.Keleş, R. (2000) Yerinden Yönetim ve Siyaset, Cem Yayınevi, (4. b.), İstanbul. Kılıçaslan, H. (2017) “1980 Öncesi ve Sonrası İngiltere’de Belediye Maliyesi ve Değişimi”, Yerel Yönetimler Üzerine Seçme Yazılar, Ed: Furkan Beşel, Fatih Yardımcıoğlu, Beşköprü Yayınları, : 237-254, Sakarya. Kleinman, M. (2006) “Kriz Mi? Ne Krizi? Avrupa Refah Devletlerinde Süreklilik ve Değişim”, Sosyal Politika Yazıları, Der: Ayşe Buğra, Çağlar Keyder, İletişim Yayınları, (1. b.): 159-164, İstanbul.Koçak, O. ve Kavi, E. (2014) “Sosyal Politika Aktörü Olarak Sosyal Girişimci Belediyecilik”, HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, Yıl:3, 3 (6): 26-49.Koç, N. ve Ökmen, M. (2015) “Sosyal Belediyecilik Anlayışı Çerçevesinde Seçilmiş Belediyelerin Sosyal Bütçelerinin Değerlendirilmesi”, Maliye Dergisi, 168: 69-84.Koray, M. (2008) Sosyal Politika, İmge Kitabevi, (2. b.), Ankara.Koray, M. ve Temiz, E. H. (2014) “Merkezi Yönetimle İlişkiler, Kısıtlar ve Harcamalar Çerçevesinde Sosyal Belediyecilik ve Dört Büyükşehir Belediyesi Açısından Uygulamalar”, Çalışma ve Toplum, 3: 11-60.Kröger, T. (2011) "Retuning the Nordic welfare municipality: Central regulation of social care under change in Finland", International Journal of Sociology and Social Policy, 31 (3/4): 148-159.Mermer, B., Şataf, C., Negiz, N. (2016) “Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Anlayışı: Denizli Büyükşehir Belediyesi Örneği”, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(4): 1299-1322.Özmen, Z. (2017) “Refah Devleti Kavramı ve Refah Devleti Modellerine Göre Avrupa’da Bazı Ülkelerin Sosyal Güvenlik Sistemlerinin Finansman Yönünden İncelenmesi”, International Journal of Academic Value Studies, 3(13): 370-387. Pektaş, E. K. (2010) “Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Uygulamaları ve Temel Sorunlar”, Sakarya Üniversitesi SBE Akademik İncelemeler Dergisi, 5 (1): 4-22.Spicker, P. (2014) Social Policy: Theory and Practice, Policy Press North America office: University of Bristol, United Kingdom.Sümer Çakır, G. (2015) “Engelsiz Şehir” Kavramı Açısından Malatya”, Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 22 (1): 139-157.Şenkal, A. ve Sarıipek, D. B. (2007) “Avrupa Birliği’nin Karşılaştırmalı Refah Modelleri ve Sosyal Politikada Devletin Değişen Rolü”, Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14 (2): 146-175.Şenkal, A. (2011) Küreselleşme Sürecinde Sosyal Politika, Alfa Yayınları, (3. b.), İstanbul.TESEV. (2009) Yerel Yönetim Sistemleri: Türkiye ve Fransa, İspanya, İtalya, Polonya, Çek Cumhuriyeti, Fikret Toksöz ve Diğ. İstanbul: TESEV Yayınları, http://tesev.org.tr/wp-content/uploads/2015/11/Yerel_Yonetim_Sistemleri.pdf, (12.12.2018).Tiyek, R. (2012) “Yerel Yönetimlerin Sosyal Politika Uygulamalarındaki Rolü: İstanbul Büyükşehir Belediyesi Sosyal Yardım Birimi Örneği”, Yerel Politikalar, 2: 53-84.Tiyek, R., Eryiğit, B. H. ve Baş, E. (2016) “Engellilerin Erişilebilirlik Sorunu ve TSE Standartları Çerçevesinde Bir Araştırma”, Kastamonu Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12: 226-261.Torjman, S. ve Leviten-Reid, E. (2003) “The Social Role of Local Government”, The Caledon Institute of Social Policy, http://www.caledoninst.org/PDF/553820495.pdf, (20.04.2017). Ünal, F. ve Caner C. (2014) “Yerel Yönetimler ve Sosyal Politika(lar): Sosyal Belediyecilik”, Üçüncü Sektör Sosyal Ekonomi Dergisi, 49 (2): 31-49. Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2016) Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri (10. b.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı, RG: 03/10/1992-21364.1982 Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, R.G. 09.11.1982/ 17863.5216 Sayılı Büyükşehir Belediyeleri Kanunu, R.G. 23.07.2004/ 25531.5378 Sayılı Engelliler Hakkında Kanun, RG: 07/07/2005-25868.5393 Sayılı Belediyeler Kanunu, R.G. 13.07.2005/ 25874.Büyükşehir Belediyeleri Özürlü Hizmet Birimleri Yönetmeliği, R.G.16.08.2006/ 26261.https://www.siviltoplum.gov.tr/illere-ve-faaliyet-alanlarina-gore-dernekler, (09.05.2019).
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Mart 2020 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 |