Spatial Analysis of Data Art Through Digital Exhibition Examples

Yıl 2024, Sayı: Sanatta Dijitalizm Özel Sayısı, 55 - 66, 28.11.2024

Selin Kılıç Dede , Özlem Demirkan

https://doi.org/10.17484/yedi.1464984

Öz

The exhibition, which has existed for centuries, is to show something and to display. The forms of exhibition differ according to the current period. With the use of technology, exhibiting can also be done digitally. A digital exhibition varies according to the venue, artist or the subject of the exhibition. The subject of this article is data art as a form of digital exhibition. Data is the primary component in constructing digital exhibitions that utilize data art. This article identifies and examines the variables for creating digital exhibitions using data art. Spatial legibility is analyzed using sample exhibitions based on data obtained from the environment. The exhibitions chosen were Alkazar Dream, Leonardo Da Vinci: The Wisdom of AI Light, and Machine Memories: Space Exhibitions. These exhibitions were selected based on their significance as prominent digital exhibitions in Turkey that utilize data. The exhibitions were evaluated according to the variables of light, sound, surface utilization, circulation, and interactivity, which were established based on the literature review findings. These exhibitions showcase distinct spatial variations in the artwork. The spatial legibility of a presentation is determined by factors such as projection, sound systems, the proper utilization of surfaces, and the positioning of the audience during data processing and transfer. This article concludes that the spatial requirements for transforming data into artworks are contingent upon the exhibition's theme and the artist's method of communication.

Anahtar Kelimeler

Data, data art, digital exhibition, space variables

Veri Sanatının Dijital Sergileme Örnekleri Üzerinden Mekânsal Olarak İncelenmesi

Öz

Yüzyıllardır var olan sergi, sergileme bir şeyleri göstermek, teşhir etmektir. Sergileme biçimleri, içinde bulunulan döneme göre farklılık göstermektedir. Teknolojinin kullanımıyla, sergileme dijital olarak da yapılabilmektedir. Dijital sergileme, mekâna, sanatçıya ya da serginin konusuna göre çeşitlenmektedir. Bu makalenin konusunu ise, dijital sergileme biçimi olarak veri sanatı oluşturmaktadır. Veri sanatıyla oluşan dijital sergilemede veri ana unsurdur. Bu makalede, veri sanatıyla oluşturulan dijital sergilemenin ölçütlerinin belirlenmesi ve incelenmesi amaçlanmıştır. Dış ortamdan alınan verilerin işlenmesi ve örnek sergiler üzerinden mekânsal okuması yapılmıştır. Alan çalışması için Alkazar Rüyası, Leonardo Da Vinci: Yapay Zekâ Işığın Bilgeliği ve Makine Hatıraları: Uzay Sergileri seçilmiştir. Bu sergilerin seçilme nedeni Türkiye’deki verinin kullanıldığı önemli dijital sergiler olmasıdır. Sergiler literatür çalışması sonucunda belirlenen, ışık, ses, yüzey kullanımı, sirkülasyon ve interaktivite ölçütleri ile incelenmiştir. Bu sergilerde sanat eserine özgü mekânsal farklılıklar oluşmaktadır. Verinin işlenmesinden izleyiciye aktarılmasındaki süreçte projeksiyon, ses sistemleri, mekân yüzeylerinin doğru kullanımı, deneyimleyen kişinin yöneliminin farklı özellikler göstermesi, mekânsal özgünlükten kaynaklanmaktadır. Bu makalede, verinin sanat eserine dönüştürülmesinde mekânsal gereksinimler serginin konseptine ve sanatçının aktarım biçimine bağlı olduğu sonucuna varılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Veri, veri sanatı, dijital sergileme, mekân ölçütleri

Kaynakça

• Akten, Z. (2008). Gelişen teknolojilerin dijital sanat alanında oluşturduğu yeni temalar ve mimarlığa katkıları (Tez No: 251124) [Yüksek lisans tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi]. Ulusal Tez Merkezi.
• Anadol, R. (2021a). Makine hatıraları: Uzay. Pilevneli.
• Anadol, R. (2021b). Refik Anadol. https://refikanadol.com/events/
• Anadol, R., ve Derinboğaz, A. (2019, Temmuz 30). Augmented structures. https://www.arkitektuel.com/augmented-structures/
• Ayhan, K. (2018). Video projeksiyon eşlemesi teknolojisinin iç mekân sergilemeye etkisi ve bir uygulama (Tez No: 526844) [Yüksek lisans tezi, Başkent Üniversitesi]. Ulusal Tez Merkezi.
• Chaffey, D., Hickie, S., Greasley, A. ve Bocij, P. (2006). Business information systems: Technology, development and management for the e-business. Pearson Education.
• Coşkun, C. (2018). Bir sergileme yöntemi olarak artırılmış gerçeklik. Sanat ve Tasarım Dergisi, 20, s. 61-75. https://doi.org/10.18603/sanatvetasarim.370723
• Deniz, M. (2008). Müze sergileme mekânlarında güncel gösterim teknikleri ile mimari tasarım ilişkisi üzerine bir inceleme (Tez No: 238169) [Yüksek lisans tezi, Yıldız Teknik Üniversitesi]. Ulusal Tez Merkezi.
• Dziekan, V. (2012). Virtuality and the art of exhibition: Curatorial design for the multimedial museum. Intellect.
• Güler, K. (2014). Çağdaş sanata mekân bağlamında bir bakış. Tasarım Kuram Dergisi, 10(17), s. 39–53. https://doi.org/10.23835/tasarimkuram.239606
• Herald, J. (2005). Glossary of digital art and printmaking. https://www.bermangraphics.com/dapttf/GlosDigArt.pdf
• Hope Alkazar. (2022). Hope Alkazar. https://www.hopealkazar.com/hakkimizda
• Hughes, P. (2010). Exhibition design. Laurence King.
• Kapukotuwa, A. ve Alex A. (2020). Museum exhibition techniques. https://www.researchgate.net/publication/342788591
• Locker, P. (2011). Exhibition Design. Ava.
• Loukides, M. (2010). What is data science? O’Reilly Media.
• Manyika, J., Chui, M., Brown, B., Bughin, J., Dobbs, R., Roxburgh, C. ve Hung Byers, A. (2011). Big data: The next frontier for innovation, competition, and productivity. McKinsey Global Institute.
• Mondloch, K. (2010). Screens: Viewing media installation art. University of Minnesota Press.
• Özel, Z. (2010). Dijital sanat. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(3), s. 213–238.
• Özgül, E. (2018). Projeksiyon haritalama teknikleri, alanlarının incelenmesi ve bir uygulama çalışması (Tez No: 525344) [Yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi]. Ulusal Tez Merkezi.
• Ouchhh. (2022). Ouchhh new media studios. https://ouchhh.tv/
• Paul, C. (2016). A Companion to Digital Art. Wiley Blackwell.
• Segal, A. ve Schewe, M. (2019). Turning Scientific Data into Physical Art- SculPture as an aesthetic language. Scenario: A Journal for Performative Teaching, Learning, Research, (s. 202–208). https://doi.org/10.33178/scenario.13.2.13
• Skolnick, L. (2007). What is Exhibition Design? A RotoVision Book SA.
• Türegün, T. (2020). Büyük verinin yeni medya sanatında kullanımı: Veri resmi ve veri heykeli (Tez No: 651283) [Yüksek lisans tezi, Beykent Üniversitesi]. Ulusal Tez Merkezi.
• Wands, B. (2006). Art of the digital age. Thomas and Hudson Ltd.
• Yılmaz, L. (2018). Video sanatında zaman ve mekân kullanımı üzerine. İstanbul Aydın Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Dergisi, 4(7), s. 9–20. https://dergipark.org.tr/aydinsanat/issue/39078/458587