J.Calvin, Tesniye metinlerinin yeni ekonomik gerçeklere kesinlikle uygulanamayacağını
anlamış ve mal olarak alınan veya tüketim için kullanılan borçlanma ile
üretim için alınan borçlar arasında çok önemli bir ayrım yapmıştır. Bunlardan ilki, borç-
lunun geçimi için yardım maksatlı olduğu ve verimsiz şeylere harcandığı için, tazmini
için alacaklıya yetki vermiyordu. Zira fakir insanlar kendi özel tüketimi için borç para
almaktaydılar. İş borçları olarak adlandırılan ikinci borçlanma halinde ise, borçlu kendi
işine katarak bundan bir kazanç sağlayabilmekte olduğundan, bunu tazmin etmesine veya
ödülünü vermesine izin verilebilirdi. Calvin, Eski ve Yeni Ahit metinlerinin faiz karşılığı
borçlanma ile gerçekten yalnızca ilk şekliyle ilgilenmiş olduğuna dikkatleri çekmesinde
tamamıyla haklıydı. Bu nedenle Calvin, fakir insanlardan alınan faizi kınayan önceki hukukçuların
kullandığı Eski ve Yeni Ahit metinlerini tamamıyla ve açıkça bir kenara iterek
geçersiz saymamıştır.
Primary Language | tr; en |
---|---|
Journal Section | Makaleler |
Authors | |
Publication Date | April 20, 2010 |
Published in Issue | Year 2009 Volume: 13 Issue: 1 |