Medya; gündelik hayattan
siyasete, toplumsal gelişmelerden, kültürel yapılara kadar çok geniş bir
yelpazede bireyleri etkilemekte, farklı anlamlandırma pratikleri sunmaktadır.
Sosyal medyanın yoğun bir kullanım alanı sunduğu dijital çağda, kitle iletişim
araçları kanalıyla aktarılan mesajları doğru olarak okumak önem
kazanmaktadır. Medya metinlerinin
gerçeği olduğu gibi aktarmadığı, yeniden inşa edildiği kabul edildiğinde, “algı
yönetimi” konusu gündeme gelmektedir. Algı yönetimi çerçevesinde hedeflenen kişi
ya da toplumu ikna etmek amacıyla bir takım stratejilerden yararlanılmaktadır.
Manipülasyon ve dezenformasyon bu aşamada sıklıkla başvurulan teknikler olarak
karşımıza çıkmaktadır. Söz konusu çalışmada haber söylemi ve gerçeklik üzerinde
durulduktan sonra, medyanın psikolojik gücü ve algı yönetimi, küreselleşme ile
giderek ivme kazanan medyada manipülasyon ve dezenformasyon sorunsalı
alanyazına dayanarak irdelenmiş ve konuya genel bir bakış açısı kazandırılmaya
çalışılmıştır.
Aslan,K. (2004). Haber Nasıl Okunur?, Anahtar Kitaplar Yayınevi.
Barrett, M.(1996). Marx’tan Foucault’a İdeoloji, İstanbul: Sarmal Yayınevi.
Briggs, A. & Burke, P. (2011). Medyanın Toplumsal Tarihi. İstanbul: Kırmızı Yayınları.
Bourdieu, P. (2000). Televizyon Üzerine, İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Brown, J.A. (1998). “Media Literacy Perspectives” Journal of Communication, 48(1), 44-57.
Chomsky, N. (2002). Medya Gerçeği. İstanbul: Everest Yayınları.
Çetinkuş, H., & Keleş, N., (2018). Muhabir-Habercinin Temel Kitabı, Ankara: Anadolu Ajansı Yayınları.
Gönenç, Ö. (2018). Medyada Algı Yönetimi, İstanbul: DER Yayınları.
Gültekin, M. (2016). Algı Yönetimi ve Manipülasyon, İstanbul: Pınar Yayınları.
Güneş, S. (1996), Medya ve Kültür, Ankara: Vadi Yayınları.
Işık, Y. (2014). Algıyı Yönetmek, İstanbul: Sis Yayıncılık
İnceoğlu, Y.(2005). “Medya okuryazarlığı: Neden gerekli?” N. Türkoğlu ve M.Cilman Şimşek, (Eds.), Medya okuryazarlığı içinde (27-39), İstanbul: Kalemus Yayıncılık.
Kline, S. & Stewart, K. & Murphy D. (2006). “Media Literacy İn The Risk Society: Toward A Risk Reduction Strategy”. Canadian Journal of Education. Vol. 29,Issue: 1, ss. 131-153.
McLuhan, M.&Povers, B.(2001). Global Köy, (Çev: Bahar Öcal Düzgören), İstanbul: Scala Yayıncılık.
Meyer, T.(2002). Medya Demokrasisi, (Çev: Ahmet Fethi), İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
Mora, N. (2011). Medya Çalışmaları Medya Pedagojisi ve Küresel İletişim, Ankara: Nobel Yayınları.
Mumford, L. (1996), Makina Efsanesi, (çev. Fırat Oruç), İstanbul: İnsan Yayınclık.
Oğuz, C. (2018). “İletişimde Yeni Bir Kavram: Medya Psikolojisi”, Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, C.2, s.12, S.87-108.
Öksüz, H. (2013) “Algı Yönetimi ve Sosyal Medya”, İdarecinin Sesi Dergisi, 156, 12- 15.
Özdemir,S. (1998). Medya Emperyalizmi ve Küreselleşme, İstanbul: Timaş Yayınları
Pekman, C. (2007). “Avrupa Birliğinde Medya Okuryazarlığı”. N. Türkoğlu ve M.Cinman Şimşek, (Eds.), Medya okuryazarlığı içinde (40-49), İstanbul: Kalemus Yayıncılık.
Potter, W. J. (2005). “Media Literacy”. Sage Publication, London.
Pustu, Y. (2017) “Algı Yönetimi: Kavramsal ve Teorik Bir Bakış Açısı”, B. Karabulut (ed), Algı Yönetimi, İstanbul, Alfa Yayınları, 310 -327.
Rigel, N. (2000). Haber, Der Yayınları.
Saydam, A. (2015). İletişimin Akıl ve Gönül Penceresi Algılama Yönetimi, Remzi Kitabevi, İstanbul.
Aslan,K. (2004). Haber Nasıl Okunur?, Anahtar Kitaplar Yayınevi.
Barrett, M.(1996). Marx’tan Foucault’a İdeoloji, İstanbul: Sarmal Yayınevi.
Briggs, A. & Burke, P. (2011). Medyanın Toplumsal Tarihi. İstanbul: Kırmızı Yayınları.
Bourdieu, P. (2000). Televizyon Üzerine, İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Brown, J.A. (1998). “Media Literacy Perspectives” Journal of Communication, 48(1), 44-57.
Chomsky, N. (2002). Medya Gerçeği. İstanbul: Everest Yayınları.
Çetinkuş, H., & Keleş, N., (2018). Muhabir-Habercinin Temel Kitabı, Ankara: Anadolu Ajansı Yayınları.
Gönenç, Ö. (2018). Medyada Algı Yönetimi, İstanbul: DER Yayınları.
Gültekin, M. (2016). Algı Yönetimi ve Manipülasyon, İstanbul: Pınar Yayınları.
Güneş, S. (1996), Medya ve Kültür, Ankara: Vadi Yayınları.
Işık, Y. (2014). Algıyı Yönetmek, İstanbul: Sis Yayıncılık
İnceoğlu, Y.(2005). “Medya okuryazarlığı: Neden gerekli?” N. Türkoğlu ve M.Cilman Şimşek, (Eds.), Medya okuryazarlığı içinde (27-39), İstanbul: Kalemus Yayıncılık.
Kline, S. & Stewart, K. & Murphy D. (2006). “Media Literacy İn The Risk Society: Toward A Risk Reduction Strategy”. Canadian Journal of Education. Vol. 29,Issue: 1, ss. 131-153.
McLuhan, M.&Povers, B.(2001). Global Köy, (Çev: Bahar Öcal Düzgören), İstanbul: Scala Yayıncılık.
Meyer, T.(2002). Medya Demokrasisi, (Çev: Ahmet Fethi), İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
Mora, N. (2011). Medya Çalışmaları Medya Pedagojisi ve Küresel İletişim, Ankara: Nobel Yayınları.
Mumford, L. (1996), Makina Efsanesi, (çev. Fırat Oruç), İstanbul: İnsan Yayınclık.
Oğuz, C. (2018). “İletişimde Yeni Bir Kavram: Medya Psikolojisi”, Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, C.2, s.12, S.87-108.
Öksüz, H. (2013) “Algı Yönetimi ve Sosyal Medya”, İdarecinin Sesi Dergisi, 156, 12- 15.
Özdemir,S. (1998). Medya Emperyalizmi ve Küreselleşme, İstanbul: Timaş Yayınları
Pekman, C. (2007). “Avrupa Birliğinde Medya Okuryazarlığı”. N. Türkoğlu ve M.Cinman Şimşek, (Eds.), Medya okuryazarlığı içinde (40-49), İstanbul: Kalemus Yayıncılık.
Potter, W. J. (2005). “Media Literacy”. Sage Publication, London.
Pustu, Y. (2017) “Algı Yönetimi: Kavramsal ve Teorik Bir Bakış Açısı”, B. Karabulut (ed), Algı Yönetimi, İstanbul, Alfa Yayınları, 310 -327.
Rigel, N. (2000). Haber, Der Yayınları.
Saydam, A. (2015). İletişimin Akıl ve Gönül Penceresi Algılama Yönetimi, Remzi Kitabevi, İstanbul.
Utma, S. (2018). Dijital Çağda Medyanın Psikolojik Gücü: Algı Yönetimi Perspektifinden Kuramsal Bir Değerlendirme. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 22(Özel Sayı 3), 2903-2913.