Ebû’s-Senâ Şihabüddin Mahmud el-Âlûsî, XIX. yüzyılın önde gelen müfessirlerindendir. Onun en meşhur eseri, “Rûhu’l-Meânî fî Tefsîri’l-Kur’âni’l-Azîm ve’s-Seb’i’l-Mesânî” adındaki tefsiridir. Âlûsî, tefsirinde, bir çok konu yanında, tasavvuf ehlince itimat edilen işarî tefsire de kısmen yer vermiştir. Âlûsî’nin bu eseri, selef ile halefin görüşlerinin buluştuğu, ibare ile işaretin bütünleştiği bir tefsirdir. Âlûsî, Kur’an’ın zahirini kabul etmeyen Bâtınîleri reddettiği gibi, bir kısım sûfîlerin ehl-i sünnet akaidini inciten ifratkâr sözlerini de makul ve makbul bulmamıştır. Bu makale ile biz, Âlûsî’nin tefsirdeki rivayet ve dirayet yönünü değil, sadece işârî tefsirini dikkatlere sunmaya çalışacağız.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | June 1, 2013 |
Submission Date | November 28, 2015 |
Published in Issue | Year 2013 Volume: 13 Issue: 2 |
Correspondence Address
Cukurova University, Faculty of Theology, Balcali Campus, 01330, Saricam/Adana.