LEGO Destekli Oyun Eğitimi Alan Anne Babaların 60-72 Aylık Çocuklarının Oyun Alışkanlıklarının İncelenmesi

Year 2019, Volume: 5 Issue: 2, 137 - 161, 01.10.2019

Canan Güneş Belma Tuğrul

Abstract

Araştırmanın amacı, Lego Destekli Oyun Eğitim Programı’nın 60-
72 aylık çocuklarının oyun alışkanlıklarına ve aile ile etkileşimlerine
etkisinin belirlenmesidir. Lego eğitim öncesi, İstanbul ilinde bulunan
bağımsız anaokuluna devam eden 60-72 aylık çocuklar ile görüşme
tekniği kullanılarak, ailelerine ise anket tekniği kullanılarak veriler
toplanmıştır. Çocuklara uygulanan görüşmede çocukların Lego ile
etkileşimleri ve dijital ürünlerle etkileşimleri belirlenmiştir. Ailelere
uygulanan anket formunda ise ailelerin demografik özellikleri, çocukların
oyun alışkanlıkları, çocukların dijital ürünlerle etkileşimleri, ailenin dijital
ürünlerle ilgili düşünceleri, çocuklarının Lego ile etkileşimlerine yönelik
sorular yöneltilmiştir. Araştırma kapsamında ailelere Lego Destekli Oyun
Eğitimi verilmiştir ve Lego Destekli Oyun Eğitim sonrası çalışmanın
amacı doğrultusunda çocuklarla son görüşme yapılmış ve Lego ve dijital
ürünlerle etkileşimlerine yönelik sorular yöneltilmiştir. Ailelerine ise Lego
Destekli Oyun Eğitimi’ne, çocukların Lego ile etkileşimlerine, ailelerin
çocuklarıyla etkileşimlerine ve çocuklarının dijital ürünlerle etkileşimlerine
yönelik sorular yöneltilerek geri bildirimleri alınmıştır. Lego Destekli Oyun
Eğitim Programı’nın çocukların oyun alışkanlıklarını etkilediği, Lego ile
etkileşimlerini arttırarak Lego’yu daha fazla tercih ettikleri belirlenmiştir.
Ayrıca çocukların dijital ürünlerle etkileşimlerinde azalma olduğu ve
aileleriyle oyun oynama sürelerinde artış meydana geldiği belirlenmiştir.

Keywords

Lego, Oyun, Lego destekli oyun, Oyun alışkanlıkları

References

• Aral, N. (2014). Yaratıcı Deneyimler. Neriman Aral, Gökhan Duman (Çev. Ed.), Çocuklarda Sanat ve Yaratıcılığın Gelişimi, Ankara: Nobel Akademik. (s. 32-63). Burdette, H., Whitaker, C. (2005). Resurrecting Free Play in Young Children: Looking Beyond Fitness and Fatness to Attention, Affiliation, and Affect. Journal of Pediatrics & Adolescent Mediçine. 159(1), 46-50. Cook, T. R., Irwin, W., Bacharach, S. (2017). LEGO and Philosophy, The Kitap Yayınları No:41707. Creswell, J. W., Plano Clark, V. L., Gutmann, M., Hanson, W. (2003). Advanced Mixed Methods Research Designs. In A. Tashakkori and C. Teddlie (Eds.), Handbook of 376 Mixed Methods in Social and Behavioral Research (p. 209-240). Thousand Oaks, CA: Sage. Erden, Ş. (2001). Anaokullarına Devam Eden Çocukların Ebeveyn ve Öğretmenlerin Çocuk Oyun ve Oyuncakları Hakkındaki Görüşlerinin İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Ankara: Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü. Henniger, L. M. (2009). Teachingt Young Childrent an Introduction. New Jersey: Person Educatio Inc. Işıkoğlu Erdoğan, N., Johnson, J. E., Dong, P. I. ve Qiu, Z. (2018). Do Parents Prefer Digital Play? Examination of Parental Preferences and Beliefs in Four Nations. Early Childhood Education Journal. https://doi.org/10. 1007/s10643-018-0901-2 Jalongo, M. R., Isenberg, J. P. (2013). Creative Thinkingand Arts-Based Learning: Pres chool Through Fourth Grade, Loose-Leaf Version (6th Ed). Upper Saddle River, NJ: Pearson/Merrill/Prentice Hall. Kandır, A. (2000). Okul Öncesi Dönemde Oyun ve Oyuncaklar. Gazi Üniversitesi Mesleki Eğitim Dergisi, (4), 77-80. Kümbetoğlu, B. (2005). Sosyolojide ve Antropolojide Niteliksel Yöntem ve Araştırma. İstanbul: Bağlam Yayıncılık. LEGO Education (2014). A System for Learning. 24 Haziran 2019 tarihinde https://le-www-live-s.legocdn.com/sc/media/files/marketing-tools/ lego-education-manifesto-d218aa7fac50c89c1b307b8f1ab94b16. pdf sitesinden alınmıştır. LEGO (2018). LEGO Play Well Report https://www.legofoundation.com/ media/1441/lego-play-well-report-2018.pdf sitesinden alınmıştır. Marcon, R. (2002). Moving up the grades: Relationship between preschool model and later school success. Early Childhood Research and Pratice, 4. URL (20 January 2010). http://ecrp.uiuc.edu/v4n1/ marcon.html Orth, U. (2018). The Family Environment in Early Childhood has a Longterm Effect on Self-esteem: a Longitudinal Study from Birth to Age 27 Years. The Journal of Personality and Social Psychology. 114(2), 637-65. Ölmez, D, (2016). Aile İçi Etkili İletişimde Drama Teknikleri ve NLP Uygulamaları, İstanbul Kültür Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi. İstanbul. Parmar, P., Harkness, S., & Super C. M. (2004). Asian and Euro-American Parents’ Ethnotheories of Play and Learning: Effects on Preschool Children’s Home Routines and School Behaviour. International Journal of Behavioral Development, 28 (2), 97–104. Pasek, K. H., Golingof, R. M., Berk, L. E. & Singer, D. (2009). A Mandatefor Playful Learning in Pres chool: Compiling The Scientific Evidence. Oxford University. Stephen, C., and Plowman, L. (2014). Digital Play. In sage handbook of play and learning in early childhood, (L. Brooker, M. Blaise, & S. Edwards Edts.). London: Sage. Tuğrul, B. (2010). Oyun Temelli Öğrenme. Okul Öncesinde Özel Öğretim Yöntemleri. Edt: Doç. Dr Rengin Zembat. Anı Yayıncılık, 187- 216 Ankara. Turaşlı, N. K. (2008). Okul Öncesi Eğitimin Tanımı Kapsamı Ve Önemi. G. Haktanır içinde, Okul Öncesi Eğitime Giriş. Ankara: Anı Yayııncılık. (s. 3-5). Yazıcı E. (2015). Erken Okuryazarlık ve Bilgi, İletişim Teknolojileri, Temel, Z. F. (Ed.). Her Yönüyle Okul Öncesi Eğitim 8 Dil ve Erken Okuryazarlık, Ankara: Hedef CS Basın Yayın. (s.215-242). https:// www.LEGO.com/en-us/aboutus/news-room/2018/august/play-wellreport Wood, E. (2013). Play, Learning and The Early Chil dhood Curriculum. (3.rd Ed). London: SAGE Pub.