TÜRKİYE’DE SİYASAL HAYATTA DÖNÜŞÜM VE LİDER ODAKLI SİYASET

Year 2016, Volume: 9 Issue: 3, 90 - 118, 18.07.2016

Süleyman Güven

https://doi.org/10.18094/si.80705

Cited By: 5

Abstract

20. yüzyılda hayatın her alanında çok büyük değişimler yaşanmış, iletişim teknolojilerindeki yenilikler, ulaşım araçlarındaki gelişmeler ile yeni ilişki biçimleri ve ağları kurulmuştur. Kuşkusuz bu gelişmelerden en çok etkilenen alanlardan biri de siyasal alan olmuş/olmaktadır. Bu yeni dönemin belirleyici unsurlarından olan iletişim teknolojileri ve kitle iletişim araçları gerek kurumsallaşmış siyasal yapıların gerekse bireylerin siyaset yapma biçimlerini de yapısal olarak dönüşmesinde önemli bir etken olmuştur. Bu çerçevede içinde bulunulan dönemde lider artan bir şekilde siyasetin merkezine doğru kayarken, 19. Yüzyılda ve 20. Yüzyılın ilk yarısında siyasetin en belirleyici unsurları olan siyasi partiler, merkezden gittikçe uzaklaşmakta, belirleyicilik niteliklerini kaybetmekte oldukları çalışmanın varsayımını oluşturmaktadır.. Ancak bu varsayım siyasal süreçte siyasi partilerin tamamen devre dışı kaldığı, herhangi bir fonksiyon icra edemedikleri anlamına gelmemektedir. Bu varsayım siyasi partilerin hâlâ siyasetin belirleyici unsurlarından biri olmaya devam ettiklerini, yalnızca önceki dönemlerle karşılaştırıldığında belirleyicilik niteliklerinin aşındığını iddia etmektedir. Çalışmada yöntem olarak ilgili literatür taraması yapılarak son dönemde seçmen tercihleri üzerine yapılmış saha araştırmalarından yararlanılmıştır. Çalışma sonucunda siyasal süreç içerisinde siyasi partilerin seçmen tercihindeki belirleyicilik özelliklerinin aşındığı, bu süreçte siyasi liderin giderek ağırlık kazandığı ve karar alma süreçlerinde lider odaklı bir siyaset yapma biçiminin siyasal sürece hâkim olmaya başladığı değerlendirmesine varılmıştır

Keywords

Lider, Siyasal Partiler, Siyasal Hayat, Kitle İletişim.

References

• Akgün B (2007) Türkiye'de Seçmen Davranışı, Partiler Sistemi Ve Siyasal Güven, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
• Akgün B (2007) Türkiye’de Siyasal Partilerin Kurumsallaşma Sorunu Ve Demokratik İstikrar, Demokrasi Ve Siyaset- 3 Siyasi Partilerde Demokratik Sorunlar (Dosya), Türk Harb-İş Dergisi, Sayı: 225.
• Akıncı M & Akın E (2013) Siyasetin Gösterileşmesi, Lider Olgusu Ve Seçmen Tercihi, Ekonomik Ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, Güz, Cilt: 9, Yıl: 9, Sayı: 2, 9: 329-352.
• Arslanoğlu İ Türkiye’de Demokrasinin Tarihsel Gelişimi, W3.Gazi.Edu.Tr/~İarslan/ Demokrasiningelisimi.Doc. erişim tarihi: 25.10.2015
• Atabek N (2000) Siyasi Partilerde Örgütsel İletişim, Anadolu Üniversitesi İletişim Bilimleri Fakültesi Yayınları, Eskişehir.
• Batum S (2000) Türkiye’de Siyasi Yapılanma Ve Temel Siyasi Sorunlar Sempozyumu, Toplumsal Ekonomik Siyasal Araştırmalar Vakfı Yayınları, 11-12 Şubat, Ankara.
• Bektaş A (1993) Demokratikleşme Sürecinde Liderler Oligarşisi; AP Ve CHP (1961-1980), Bağlam Yayınları, İstanbul.
• Bila F (2001) Siyasi Partiler Yasası Ve Parti İçi Demokrasi, Sosyal Demokrasi Derneği, Ankara.
• Bosuter K (1969) Türk Siyasi Partiler Sisteminde Parti İçi Demokrasi, Ulusal Basımevi, Ankara.
• Çaha Ö, Toprak M & Dalmış İ (2002) Siyasal Parti Üyelerinde Siyasal Katılım Düzeyi: Kırıkkale Örneği, Ömer Çaha (der) Türkiye’de Seçmen Davranışı Ve Siyasal Partiler, Gendaş Yayınları, İstanbul.
• Çetin H (2003) Demokratik Meşruiyet Versus Karizmatik Meşruiyet, C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi, Mayıs Cilt : 27 No:1, 91-108.
• Demir Ö (2009) Siyasete Yön Veren Rasyonel Cahil Seçmenler, Hukuk Ve İktisat Araştırmaları Dergisi Cilt 1, No 1, Issn: 2146-0817 (Online)
• Devran Y (2003) Siyasal Kampanya Yönetimi Mesaj‐Strateji Ve Taktikler, And Yayınları, İstanbul.
• Doğan A Göker G (2010) Yerel Seçimlerinde Seçmen Tercihi (29 Mart Yerel Seçimleri Elazığ Seçmeni Örneği), Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, Ekim 5(2), 159‐187.
• Duverger M (1963) Siyasi Rejimler, Yaşar Gürbüz (çev), Remzi Kitabevi, İstanbul.
• Duverger M (1993) Siyasi Partiler, Ergun Özbudun (çev), Bilgi Yayınevi, Ankara.
• Dündar A (2011) Aday İmajının Seçmen Tercihi Üzerine Etkisi (Yılmaz Büyükerşen Örneği), Yüksek Lisans Tezi, Anadolu Üniversitesi Sos. Bil. Enst., Eskişehir.
• Erzen M Ü (2008) Siyasi Lider İmajlarının Seçimlerde Etkisi, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, Sayı: 31, 65-80.
• Kapani M (2001) Politika Bilimine Giriş, Bilgi Yayınevi, 13. Basım, Ankara.
• Karpat H K (2008) Türk Demokrasi Tarihi, İmge Yayınları,3. Basım, Ankara.
• Kışlalı A T (2008) Siyaset Bilimi, İmge Kitabevi, Ankara.
• Öz E (1992) Tek Parti Yönetimi Ve Siyasal Katılım, Gündoğan Yayınları, Ankara.
• Öz E (1997) Seçimler, Partiler Ve Siyaset: Yeniden Yapılan(Dır)Ma Kriz Ve Parçalanma, Liberal Düşünce Dergisi, Bahar, Sayı 6, 66-74.
• Parla T (1995) Türkiye’nin Siyasal Rejimi 1980-1989, İletişim Yayınları, 3. Baskı, İstanbul.
• Poggi G (2002) Modern Devletin Gelişimi; Sosyolojik Bir Yaklaşım, Şule Kut ve Binnaz Toprak (çev), İstanbul Bilgi Üniv. Yayınları, İkinci Baskı, İstanbul.
• Sartori G (2004) Görmenin İktidarı, Gül Batuş ve Bahar Ulukan (çev), Karakutu Yayınları, İstanbul.
• Turan A E (2004) Türkiye’de Seçmen Davranışı, Önceki Kırılmalar Ve 2002 Seçimi, İstanbul Bilgi Ünv. Yayınları, İstanbul.
• Turan İ (2011) Türk Siyasi Partilerinde Lider Oligarşisi: Evrimi, Kurumsallaşması Ve Sonuçları, İÜ Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi No: 45, 1-21.
• Tuncay S (2000) Parti İçi Demokrasi Ve Türkiye, Gündoğan Yayınları, Ankara.
• Tuncer E (1995) Siyasi Partiler Ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
• Uztuğ F (2004) Siyasal İletişim Yönetimi, Mediacat, İstanbul.
• Yanık M (2002) Parti İçi Demokrasi, Beta Yayınları, İstanbul.
• Yıldız N (2002) Türkiye’de Siyasetin Yeni Biçimi Liderler, İmajlar ve Medya, Phoenix Yayınları, Birinci Baskı, Ankara.