Öz
G. W. F. Hegel’in 1820’de gerçekleştirdiği Estetik, Güzel Sanatlar Üzerine Dersler’i
bugün hâlâ estetik üzerine en çok tartışılan tezlerden biri olan sanatın sonu iddiası ile sıklıkla
gündeme gelmektedir. Kuşkusuz Hegel’in notlarının böylesi bir iddiaya ev
sahipliği yapıp yapmadığı çok tartışılan felsefi bir meseledir. Kimilerine göre
Hegel, romantik sanatın estetiğin sonunu
getirdiğini ima etmiştir, kimilerine göreyse son fikri modern dönemde sanatın sonuna dair bir işaret olarak
okunmalıdır. Kuşkusuz Hegel’in estetik üzerine düşüncelerinin güncel sanat
üzerine yapılan tartışmalarla ilişkilendirilmesi birçok bakımdan ufuk açıcıdır;
ancak bağlamından kopmadan, yani bir bakıma son
fikrinin Hegel estetiğinde nasıl tecelli ettiği tartışılmadan bu ilişkiyi
kurmak bizi Hegel felsefesinden uzağa doğru sürükleyecektir. Bu yanlış anlamayı
gidermek adına aşağıdaki incelemede öncelikle Hegel’in ilgili görüşlerine
açıklık getirmeyi amaçlamaktayım. Ardından Hegel’e atfedilen kimi görüşlerin
izini sürerek bunların geçerliliklerini ortaya koymaya çalışacağım. Son olarak
da Hegel estetiğinin ana hatlarına tekrar dönerek sanatın sonu tezinin nasıl yorumlanabileceği üzerine kendi
düşüncelerimi dile getireceğim
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Croce, B. (1978). Aesthetic (D. Ainslee, Çev.). Boston, MA: Nonpereil.
- Danto, A. C. (1984). The End of Art. B. Lang (Ed.), The Death of Art içinde (ss. 5-35). New York: Haven.
- Danto, A. C. (1986). The Philosophical Disenfranchisment of Art. New York: Colombia Üniversitesi Yayınları.
- Danto, A. C. (1998). After the End of Art: Contemporary Art and the Pale of History. Princeton: Princeton Üniversitesi Yayınları.
- Danto, A. C. (2003). The Abuse of Beauty: Aesthetics and the Concept of Art. Chicago: Open Court
- Hass, A. (2013). Hegel and the Art of Negation: Negativity, Creativity and Contemporary Thought. Londra, New York: I. B. Tauris.
- Henrich, Dieter. (1974) “The Contemporary Relevance of Hegel’s Aesthetics”, Stuttgarter Hegel-Tage 1970 (Hegel-Studien, Beiheft 11), der. H. G. Gadamer, Bonn.
- Hegel, G. W. F. (1970). Vorlesungen über die Ästhetik, Werke In Zwanzig Bänden, Frankfurt am Main: Surkamp Verlag.
- Hegel, G. W. F. (1975). Aesthetics, Lectures on Fine Art (T. M. Knox, Çev.). Oxford: Clarendon Üniversitesi Yayınları.
- Hegel, G. W. F. (1977). Phenomenology of Spirit (A. V. Miller, Çev.). Oxford: Oxford Üniversitesi Yayınları.
- Hegel, G. W. F. (1994). Estetik, Güzel Sanatlar Üzerine Dersler (Cilt I) (T. Altuğ, H. Hünler, Çev.). İstanbul: Payel Yayınları.
- Hegel, G. W. F. (2003). Alman İdealizmi II: Hegel, der. Güçlü Ateşoğlu, Doğu-Batı Yayınları.
- Geulen, E. (2006). The End of Art: Readings in a Rumor After Hegel (James McFarland, Çev.) Stanford, Calif: Stanford Üniversitesi Yayınları.
Öz
G. W. F. Hegel’s Lectures on Aesthetics and Fine Art (1820) are still one of the most
important issues on the claim of the end of art, which is one of the most debated theses on
aesthetics today. Undoubtedly, Hegel’s notes hosting such a claim is a crucial, philosophical
subject. According to some critics, Hegel hinted that romantic art brought about the end of
aesthetics, while according to others the concept of end should be read as a sign of the end of art
in the modern period. Certainly, the association of Hegel’s reflections on aesthetics with the
debates on contemporary art is in many ways valuable, however one has to deal with the concept
of end in Hegel’s aesthetics without leaving the limits of the context entirely, otherwise one would distance oneself from Hegel’s philosophy. In this article, in order to eliminate some
misunderstandings on the relevant issue, I aim to clarify Hegel’s own ideas in Lectures on
Aesthetics and Fine Art. Then, I will try to reveal the validity of some of the ideas attributed to
Hegel’s aesthetics. Finally, I will return to the outline of Hegel’s aesthetics and express my
thoughts on how to interpret the end of art thesis.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Croce, B. (1978). Aesthetic (D. Ainslee, Çev.). Boston, MA: Nonpereil.
- Danto, A. C. (1984). The End of Art. B. Lang (Ed.), The Death of Art içinde (ss. 5-35). New York: Haven.
- Danto, A. C. (1986). The Philosophical Disenfranchisment of Art. New York: Colombia Üniversitesi Yayınları.
- Danto, A. C. (1998). After the End of Art: Contemporary Art and the Pale of History. Princeton: Princeton Üniversitesi Yayınları.
- Danto, A. C. (2003). The Abuse of Beauty: Aesthetics and the Concept of Art. Chicago: Open Court
- Hass, A. (2013). Hegel and the Art of Negation: Negativity, Creativity and Contemporary Thought. Londra, New York: I. B. Tauris.
- Henrich, Dieter. (1974) “The Contemporary Relevance of Hegel’s Aesthetics”, Stuttgarter Hegel-Tage 1970 (Hegel-Studien, Beiheft 11), der. H. G. Gadamer, Bonn.
- Hegel, G. W. F. (1970). Vorlesungen über die Ästhetik, Werke In Zwanzig Bänden, Frankfurt am Main: Surkamp Verlag.
- Hegel, G. W. F. (1975). Aesthetics, Lectures on Fine Art (T. M. Knox, Çev.). Oxford: Clarendon Üniversitesi Yayınları.
- Hegel, G. W. F. (1977). Phenomenology of Spirit (A. V. Miller, Çev.). Oxford: Oxford Üniversitesi Yayınları.
- Hegel, G. W. F. (1994). Estetik, Güzel Sanatlar Üzerine Dersler (Cilt I) (T. Altuğ, H. Hünler, Çev.). İstanbul: Payel Yayınları.
- Hegel, G. W. F. (2003). Alman İdealizmi II: Hegel, der. Güçlü Ateşoğlu, Doğu-Batı Yayınları.
- Geulen, E. (2006). The End of Art: Readings in a Rumor After Hegel (James McFarland, Çev.) Stanford, Calif: Stanford Üniversitesi Yayınları.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Ekim 2019 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 2 |