The Fiction of an Alternative World in The Brand New Testament: The Fatherhood Crisis and Matriarchal Utopia

Yıl 2018, Cilt: 9 Sayı: 2, 7 - 37, 19.10.2018

Emek Çaylı Rahte

https://doi.org/10.32001/sinecine.471844

Cited By: 2

Öz

Religious films exemplify the colonization of cinema and offer a critical view of the holy figures. In movies that make the religious and divine into subjects of humor, an imagined belief-centered life is combined with a narrative in which the divine laws shaping everyday life and religious figures are satirized. The Brand New Testament (Le Tout Nouveau Testament, 2015), a rare example of religious comedy, is also a political comedy. It is a dystopian narrative criticizing the patriarchal world in which God, in human form, is a comic figure. From a feminist perspective, the study analyzes how the film, which imagines a matriarchal society, raises objections to the rule of masculine law through religious comedy. Approaches to religion in cinema are considered. The relationship between religion and humor is discussed, along with the historical background of a God figure in verbal and visual humor. The analysis is focused on the crisis of fatherhood, the film’s vision of a fatherless society, and the imagined matriarchal new world that is presented here as an alternative to the patriarchal world.

Anahtar Kelimeler

The Brand New Testament, religious comedy, image of God, humor, matriarchal society

THE BRAND NEW TESTAMENT’TA ALTERNATİF BİR DÜNYA KURGUSU: BABALIK KRİZİ VE ANAERKİL ÜTOPYA

Öz

Dinsel filmler, bir yanıyla dinin sinemayı kolonileştirmesini, diğer yanıyla ise kutsal olanın eleştirel bakışa konu edilmesini örnekler. Dinsel olanı ve ilahi alanı mizah konusu yapan filmlerde, inancı merkeze alan bir yaşam tasavvuru ile gündelik hayatı şekillendiren ilahi yasaların ve dini figürlerin hicvedildiği bir anlatısallık bir aradadır. Dinsel komedinin, türüne az rastlanan bir örneği olan, Jaco Van Dormael’in yönettiği The Brand New Testament (Le Tout Nouveau Testament / Yeni Ahit, 2015), Tanrı’nın insan imgesinde mizah unsuru haline geldiği, ütopik bir anlatımla ataerkil dünya eleştirisi getiren bir politik komedi filmidir. Anaerkil bir toplum düşü kuran film, bu çalışmada, eril yasalara itirazın dinsel komedi ile nasıl mümkün olduğu temel sorusu bağlamında ve feminist perspektifle incelenmektedir. Çalışmada, sinemada din olgusuna yaklaşımlara yer verilmekte, din ve mizah ilişkisi ele alınmakta ve dilsel ve görsel mizahta Tanrı figürüne dair tarihsel arka plan bilgisi sunulmaktadır. Film üzerine çözümlemeler, babalık krizi ve babasız topluma ilişkin filmin öngörüleri ve alternatif bir dünya kurgusu olarak sunulan anaerkil yeni dünya tahayyülü etrafında örülmektedir.

Anahtar Kelimeler

The Brand New Testament, dinsel komedi, Tanrı imgesi, mizah, anaerkil toplum

Kaynakça

• Acar-Savran, G. (2004). Beden Emek Tarih. İstanbul: Kanat.
• Ali, W. (2001). From the Literal to the Spiritual: The Development of the Prophet Muhammad’s Portrayal from 13th Century Ilkhanid Miniatures to 17th Century Ottoman Art. EJOS, 4(7), 1-24.
• Anker, R. (2004). Catching Light: Looking for God in the Movies. MI: William B. Eerdmans Publishing.
• Arendt, H. (2012). Şiddet Üzerine (Çev. Bülent Peker). İstanbul: İletişim.
• Berger, P. L. (2014). Redeeming Laughter: The Comic Dimension of the Human Experience. Berlin/New York: Walter de Gruyter.
• Berktay, F. (2012). Tektanrılı Dinler Karşısında Kadın. İstanbul: Metis.
• Bourdieu, P. (2016). Eril Tahakküm (Çev. B. Yılmaz). İstanbul: Bağlam.
• Boespflug, François (2011). Laughing at God: The Pictorial History of Boundaries Not To Be Crossed. H. Geybels & W. Van Heck (Eds.). Humor and Religion (s. 204-218). London: Continuum.
• Butler, J. (2008). Cinsiyet Belası: Feminizm ve Kimliğin Altüst Edilmesi (Çev. B. Ertür). İstanbul: Metis
• Connell, R. W. (1998). Toplumsal Cinsiyet ve İktidar (Çev. C. Soydemir). İstanbul: Ayrıntı.
• Çaylı Rahte, E. (2015). Kadına Yönelik Şiddetin Medya Halleri: İktidarın Dili, Acının İkonografisi ve Estetize Edilmiş Şiddet Üzerine. D. Güler Aydın (Der.) Kadına Yönelik Şiddetin Ekonomi Politiği (s. 51-71). Ankara: Hacettepe Üniversitesi Yayınları.
• Çolak, E. (2016) İslam İle Görsel Mizah: Türkiye’de İslami Mizah Dergiciliğinin Dönüşümü. Moment Dergi, 3(1), 228-247.
• Donovan, J. (2013). Feminist Teori (Çev. A. Bora vd.). İstanbul: İletişim.
• Freud, S. (1998). Totem ve Tabu (Çev. N. Berkes). İstanbul: Cumhuriyet.
• Geybels, H & Van Heck, W. (2011). Humor and Religion. London: Continuum.
• Hamilton, W. (1959). Humor: Plausible and Demonic. The Christian Century, 76, 807.
• Hyers, M. C. (1968) The Dialectic Of The Sacred And The Comic. Cross Currents, 19(1), 69-79.
• Hooke, S. H. (2002). Ortadoğu Mitolojisi (Çev. A. Şenel). Ankara: İmge.
• Karatekin, D. (2016). Medya Tanıtım: Yeni Ahit. Folklor/Edebiyat, 22(88), 283-285.
• Lamm, R. (1991) ‘Can We Laugh at God?’: Apocalyptic Comedy in Film. Journal of Popular Film and Television, 19(2), 81-90.
• Lane, A. J. (1979). Introduction. Herland. Gilman, C. P. New York: Pantheon Books.
• Laslett, P. (1949). Patriarcha and the Other Political Works of Sir Robert Filmer. Oxford: Blackwell.
• Lippitt, J. (2005). Is a Sense of Humour a Virtue? The Monist, 88(1), 72-92.
• Maktav, H. (2010). Sinema ya da İlahi Aşk: İslami Sinemada Tasavvufi Yolculuklar. sinecine 1(2), 31-55.
• Mazur E. M. (2011). Encyclopedia of Religion and Film. Encyclopedia of Religion and Film. California: ABC-CLIO.
• McIntyre, E. (2013). God’s Comics: Religious Humour in Contemporary Evangelical Christian and Mormon Comedy. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). University of Sydney, School of Letters, Arts and Media, Sydney.
• Morreall, J. (1999). Comedy, Tragedy, and Religion. NY: State University of New York Press.
• Oskay, Ü. (2000). Kitle İletişiminin Kültürel İşlevleri. İstanbul: Der.
• Sancar, S. (2011). Erkeklik: İmkansız İktidar. İstanbul: Metis.
• Saroglou, V. (2002). Religion and Sense of Humor: An A Priori Incompatibility? Theoretical Considerations from a Psychological Perspective. Humor, 15(2), 191– 214.
• Stanton, E. C. (1898). Woman’s Bible. (e-book) https://archive.org/stream/thewomansbible09880gut/wbibl10.txt (Erişim tarihi: 4 Nisan 2018)
• Şimşek, G. (2016). Sinemada Korku ve Din. İstanbul: Pales.
• Thompson, P. (1994). Comedy and Christianity: Surveying the Ground. Christianity and Literature, 44(1), 59-72.
• Thoma, D. (2011). Babalar: Modern Bir Kahramanlık Hikayesi (Çev. F. Doğan). İstanbul: İletişim.
• Türkel, E. ve Kasap, F. (2014). “Türk Sineması’nda Korku: 2000 Sonrası Türk Korku Sineması’nda Dinsel Motifler Üzerine Bir İnceleme Ve Yaratım Sorunları”. Journal of International Social Research. 7 (32), 711-721.
• Toprak, B. (2015). Kertenkele’nin Serencamı: Bir Film Üç Algı. Kolektif, Sinema ve Din (s. 542-544). İstanbul: DEM.
• Ünal, A. (2015). Uyumlu Bir Dünya İnşası Bağlamında Sinema ve Din İlişkisi: ‘Life of Pi’ Örneği . International Journal of Science, Culture and Sport, 12, 567-583.
• Van Dormael, J (Yönetmen). (2015). The Brand New Testament. [Film]. Belçika: Terra Incognita Films.
• Walby, S. (2016). Patriyarka Kuramı (Çev. H. Osmanağaoğlu). Ankara. Dipnot.
• Williams, P. (2000). Religion Goes to the Movies. Religion and American Culture: A Journal of Interpretation, 10(2), 225-239.
• Wright, M. J. (2007). Religion and Film: An Introduction. London: I.B. Taurus.
• Yaylagül, L. (2012). 2000’ler Türkiyesi’nde Sinema ve Din: Takva Filmi Örneği. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, Bahar, 42-65.
• Yenen, İ. (2011). Toplumsal Tezahürleri Bağlamında Türk Sinemasında Din, Dindarlık ve Din Adamı Olgusu. (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Yorulmaz, B. (2016). Popüler Filmlerde Din. İstanbul: İstanbul Tasarım.
• Yorulmaz, B. (2015). Sinema ve Din Eğitimi. İstanbul: Dem.
• Zwick, R. (2017). The Presence and Hiddenness of God in Noah. R. Burnette-Bletsch & J. Morgan (Eds.), Noah as Antihero: Darren Aronofsky’s Cinematic Deluge (s.134-145). NY: Routledge.