Adaptation of Time Use Styles Scale to Turkish Culture

Yıl 2020, Cilt: 10 Sayı: 1, 219 - 240, 30.06.2020

Rüştü Yeşil , Hasan Yılmaz

https://doi.org/10.31679/adamakademi.549606

Cited By: 1

Öz

Knowing the individual differences in using time styles will help consultants in terms of psychological help and provide facilities in regulations and measures to be taken with the aim of increasing the productivity and motivation in work life. The study aims is to gain a valid and reliable measurement tool that can reveal the time using styles of people in Turkish culture. For this purpose, the adaptation study of the Time Styles Scale developed (1994) and later revised (2007) by Usunier and Valette-Florence (2007) was conducted. The study group included 145 participants of which 54% and 46% were women and men. The study used exploratory factor analysis (AFA), confirmatory factor analysis and item total correlation coefficient techniques. At the end of the study, four factors with eigenvalue greater than 1 were found; goodness of fit (chi-square 314.521, sd = 258 (p =.009), x2nd/sd=1.219; NFI.896; TLI =.976; IFI =.980; RMSEA =.040; GFI =.851; RMR =.062) was found to indicate well conformity. Internal consistency coefficients, sub-dimensions planned-economic time use.899; past and future pressure.918; passive time use.948; determination-persistence.870 and for the general scale were found. These findings show that the Turkish Version of Time Styles Scale is a measurement tool that can be used safely for researches.

Anahtar Kelimeler

time, time using styles, scale adaptation, teacher, candidate teacher

Zaman Kullanma Stilleri Ölçeğinin Türk Kültürüne Uyarlanması

Öz

Zaman kullanma stilleri konusunda bireysel farkların bilinmesi iş yaşamında verimin ve motivasyonun artırılması amacıyla alınacak önlemlerde ve yapılacak düzenlemelerde önemli kolaylıklar sağlayacağı gibi psikolojik yardım konusunda da danışmanlara yardımcı olacaktır. Yapılan araştırmanın amacı insanların zaman kullanma stillerini ortaya çıkarabilecek geçerli ve güvenilir bir ölçme aracının Türk kültürüne kazandırılmasıdır. Bu amaçla Usunier ve Valette-Florence (2007) tarafından 1994 yılında geliştirilip 2007 yılında revize edilen Zaman Sitilleri Ölçeğinin (The Time Styles Scale) uyarlama çalışması yapılmıştır. Araştırmanın çalışma grubu %54’ü kadın, %46’sı erkek 145 kişiden oluşmaktadır. Çalışmada verilerin analizinde açımlayıcı faktör analizi (AFA), doğrulayıcı faktör analizi ve madde toplam korelasyon katsayısı teknikleri uygulanmıştır. Çalışmanın sonunda özdeğeri 1’den büyük olan dört faktör tespit edilmiş; uyum iyiliği değerlerinin de (ki-kare 314.521, sd=258 (p=.009), x2/sd=1.219; NFI= .896; TLI= .976; IFI= .980; RMSEA= .040; GFI= .851; RMR= .062) iyi uyuma işaret ettiği görülmüştür. İç tutarlık katsayıları, alt boyutlardan planlı-ekonomik zaman kullanımı .899; geçmiş ve gelecek zaman baskısı .918; pasif zaman kullanımı .948; azim-ısrar .870 ve ölçeğin geneli için .884 olarak hesaplanmıştır. Bu bulgular Zaman Kullanma Stilleri Ölçeği Türkçe Sürümünün araştırmalarda ve eğitimciler için güvenle kullanabilecek bir ölçme aracı olduğunu göstermektedir.

Anahtar Kelimeler

zaman, zaman kullanma stilleri, ölçek uyarlama, öğretmen, öğretmen adayı

Kaynakça

• Adamson, B. J., Covic, T., & Lincoln, M. (2004). Teaching time and organizational management skills to first year health science students: does training make a difference? Journal of Further and Higher Education, 28, 261–276.
• Akyürek, G., Efe, A. ve Akı, E. (2018). Psychometric properties of the Temporal Satisfaction with Life Scale among Turkish people. Psychiatry And Clinical Psychopharmacology., 1-8. DOI: 10.1080/24750573.2018.1445898.
• Alay, S. Ve Koçak, S. (2002). Zaman yönetimi anketi: Geçerlik ve Güvenirlik. Hacattepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 22, 9-13.Alpar, R. (2011). Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistiksel Yöntemler. Ankara: Detay Yayıncılık.
• Altunışık, R., Coşkun, R., Bayraktaroğlu, S., ve Yıldırım, E. (2010). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri. Sakarya: Sakarya Yayıncılık.Bayram, N. (2013). Yapısal Eşitlik Modellemesine Giriş. Bursa: Ezgi Kitabevi.
• Brislin, R., W., Lonner, W., J., & R.M. Thorndike, R., M. (1973). Cross Cultural Research Methods, New York: John Willey & Sons Pub. S.182.Büyüköztürk, Ş. (2012). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı. Ankara: PegemA Yayıncılık.
• Cantürk, Ç. (2014). Geçerlik ve güvenirlik çalışmalarında doğrulayıcı faktör analizinin kullanımı, Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi, 17(3), 196-2005. Claessens, B. J. C., Van Eerde, W., Rutte, C. G., & Roe, R. A. (2004). Planning behaviour and perceived control of time at work. Journal of Organizational Behavior, 25, 937–950.
• Claessens, B. J. C., Van Eerde, W., Rutte, C. G., & Roe, R. A. (2007). A review of the time management literature. Personnel Review, 36, 255–275.
• Ercan İ. ve Kan İ. (2004). Ölçeklerde güvenirlik ve geçerlik. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 30(3), 211–216.
• Francis-Smythe, J. ve Robertson, I. (1999). Time-Related Individual Differences. Time & Society, 8(2-3), 273-292. https://doi.org/10.1177/0961463X99008002004
• Goodwin, M. M., & Califf, M. E. (2007). An assessment of the impact of time management training on student success in a time-intensive course. Journal on Excellence in College Teaching, 18, 19–41.
• Göloğlu, D. C., & Gelişli Y. (2018). Sınıf öğretmenlerinin öğretmenlik mesleğine yönelik tutumları ile mesleki görevlerine yönelik ders dışı zaman kullanımları arasındaki ilişki. Kastamonu Education Journal, 26(2), 487-497. doi:10.24106/kefdergi.389810
• Göloğlu Demir, C., & Gelişli Y. (2017). Sınıf Öğretmenlerinin Mesleki Görevlerine Yönelik Ders Dışı Zaman Kullanımları. İlköğretim Online, 16(4), 1532-1557. DOI: 10.17051/ilkonline.2017.342973.
• Häfner, A., Stock, A., Pinneker, L., & Ströhle, S. (2014). Stress prevention through a time management training intervention: an experimental study. Educational Psychology, 34, 403–416.
• Jason, L. A., Schade, J., Furo, L., Reichler, A., & Brickman, C. (1989). Time orientation: Past, present, and future perceptions. Psychological Reports, 64, 1199–1205. Doi: 10.2466/pr0.1989.64.3c.1199
• Jex, S. M., & Elacqua, T. C. (1999). Time management as a moderator of relations between stressors and employee strain. Work and Stress, 13, 182–191.
• Kalaycı, Ş., Albayrak, A. S., Eroğlu, A., Küçüksille, E., Ak, B., Karaatlı, M. ve Sungur, O. (2010). SPSS Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistik Teknikleri. Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
• Kaufman-Scarborough, C. ve Lindquist, J. D. (2003). Understanding the Experience of Time Scarcity. Time & Society, 12(2-3), 349-370. https://doi.org/10.1177/0961463X030122011
• Kearns, H., & Gardiner, M. (2007). Is it time well spent? The relationship between time management behaviours, perceived effectiveness and work-related morale and distress in a university context. Higher Education Research and Development, 26, 235–247.
• Kelly, W. E. (2003). No time to worry: the relationship between worry, time structure, and time management. Personality and Individual Differences, 35, 1119–1126.
• Mudrack, P. E. (1997). The Structure of Perceptions of Time. Educational and Psychological Measurement, 57(2), 222-240. https://doi.org/10.1177/0013164497057002003
• Rojas-Méndez, J. I., Davies, G., Omer, O., Chetthamrongchai, P. ve Madran, C. (2002) A Time Attitude Scale for Cross Cultural Research. Journal of Global Marketing, 15(3-4), 117-147. DOI: 10.1300/J042v15n03_06
• Strathman, A. ve Jeff Joireman, eds. (2005). Understanding Behavior in the Context of Time: Theory, Research, and Application. Mahwah, NJ: Erlbaum.Tabachnick, B.G. ve Fidell, L.S. (2001). Using Multivariate Statistics. 4th Edition, Allyn & Bacon, Boston.
• Usunier J-C. G. ve Valette-Florence, P. (1994). Perceptual Time Patterns (`Time-Styles'): A Psychometric Scale, Time & Society, 3(2), 219 – 241. https://doi.org/10.1177/0961463X94003002005
• van Beek, W., Berghuis, H., Kerkhof, A. ve Beekman, A. (2011). Time perspective, personality and psychopathology: Zimbardo’s time perspective inventory in psychiatry. Time & Society, 20(3), 364-374. https://doi.org/10.1177/0961463X10373960
• Yorulmaz, T. Ve Gündür, H.B. (2018). İlkokul Yöneticilerinin Öğretimsel Liderlik Algıları İle Zaman Kullanımları Arasındaki İlişki. International Journal of Field Education. 4(2), 149-171.
• Zimbardo, P. G., & Boyd, J. N. (1999). Putting time in perspective: A valid, reliable individual-differences metric. Journal of Personality and Social Psychology, 77(6), 1271-1288. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.77.6.1271