Hastane Çalışanı Çocuk Gelişimcilerin Hastanelerde Bulunan Oyun Odaları Hakkındaki Görüşlerinin İncelenmesi

Yıl 2019, Cilt: 5 Sayı: 1, 1177 - 1190, 15.04.2019

Suna Tarkoçin , Besime Bilmez , Cihangir Kaçmaz

https://doi.org/10.30569/adiyamansaglik.429238

Cited By: 1

Öz

Amaç: Bu araştırma hastane çalışanı çocuk gelişimcilerin hastanelerde
bulunan oyun odaları hakkındaki görüşlerinin incelenmesi amacıyla yapılmıştır.

Materyal
Metot: Araştırmanın çalışma
grubunu Bingöl Kadın Doğum ve Çocuk Hastanesinde çalışan 2 çocuk gelişimci ve
Elazığ Eğitim Araştırma Hastanesinde çalışan 3 çocuk gelişimci oluşturmaktadır.
Araştırmanın temel dayanağı olan veriler; araştırmacılar tarafından hazırlanan
çocuk gelişimcilerin kişisel bilgilerinin yer aldığı “Kişisel Bilgi Formu” ve
çocuk gelişimcilerin oyun odaları hakkındaki görüşlerini belirlemeye yönelik
yarı yapılandırılmış “Görüşme Formu” aracılığıyla toplanmıştır. Araştırmada,
nitel araştırma yöntemlerinden görüşme tekniği kullanılmıştır.

Bulgular: Veriler, Şubat ve Mart ayları içerisinde Bingöl’de
yüz yüze, Elazığ’da ise veriler katılımcılara mail yoluyla ulaşılarak telefonla
görüşme yapılarak toplanmıştır. Açık uçlu soru formundan elde edilen veriler,
nitel veri analiz yöntemlerinden betimsel analiz kullanılarak çözümlenmiştir.
Araştırma sonucunda, iki il arasında oyun odası ile ilgili farklı görüşler
olduğu saptanmıştır. Bingöl Kadın Doğum ve Çocuk Hastanesi’nde bulunan çocuk
gelişimcilerin oyun odalarının kullanımda olduğunu, oyun odalarını yeterli ve
gerekli bulduklarını ifade ederken; Elazığ Eğitim Araştırma Hastanesi’nde bulunan
çocuk gelişimcilerin oyun odasını gerekli gördükleri fakat hastanelerinin
taşınma aşamasında olduğunu ve buna bağlı olarak oyun odalarının şuanda aktif
olarak kullanamadıklarını ifade etmişlerdir.

Sonuç:
Her iki hastanede de oyun odalarının ideal koşullara
sahip olmadığı sonucuna varılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Oyun odası, Hastane ve oyun, Çocuk Gelişimi

ANALYSIS OF VIEWS CHILD DEVELOPMENT SPECIALISTS WORKING IN HOSPITAL ABOUT PLAYROOMS

Öz

Objective:
This research was conducted to examine the opinions of child development
specialist about the playrooms in hospitals.

Material and
Method: The study group consists of 2 child development
specialist working in  Maternity and
Children Hospital locates in “A” city and 3 child development specialist
working in Educational Research Hospital locates in “B” city. The data, which
is the mainstay of the research, was collected through the "Personal
Information Form" where the personal information of the child development
experts prepared by the researchers, and the semi-structured "Interview
Form" were used to determine the opinions of the child development experts
about the playrooms. Interview technique which is one of qualitative research
methods was used in this research.

Results:
The data were collected in February and March by interviewing face to face in
“A” city’s, and interveiwing through e-mail in “B” city’s specialists. The data
obtained from the open-ended questionnaire were analyzed using descriptive analysis
of qualitative data analysis methods. As a result of the research, it was
determined that there are different opinions about the playroom between the two
provinces. Children development specialist in Maternity and Children's Hospital
in city of “A” states that playrooms are in use and that playrooms are adequate
and necessary; on the other hand, the child development specialist in Education
and Research Hospital locates in “B” city stated that they needed a playroom
but their hospitals were in the process of being moved and accordingly the
playrooms could not actively used by them.

Conclusion:
It was found that the play rooms in both hospitals did not have ideal
conditions.

Anahtar Kelimeler

Playroom, play in hospital, child development

Kaynakça

• 1. Gültekin, G. ve Baran, G. Hastalık ve Çocuk. Aile ve Toplum Dergisi. 2005;2(8):61-68.
• 2. UNİCEF (2004). Çocuk Haklarına Dair Sözleşme. Erişim sayfası: https://www.unicef.org/turkey/pdf/_cr23.pdf Erişim Tarihi: 31/05/2018.
• 3. Ceglowski, D. ‘Understanding and Building upon Children’s Perceptions of Play Activities in Early Childhood Programs’, Early Childhood Education Journal, 1997;25: 107–112.
• 4. Russ, S.W. Play in Child Development and Psychotherapy: Toward Empiricall Supported Practice. United States: Lawrence Erlbaum Associates. 2004 Bilmez ve ark. AU Sağlık Bil. Derg. Sayfa 1190
• 5. Santer, J.,Griffiths, C. And Goodall, D. Free Play in Early Childhood: A Literature Review. London: National Children’s Bureau Enterprises. 2007
• 6. Robinson, C.A. Preschool children’s conceptualization of health and illness. Children’s Health Care, 1987;16: 89-96.
• 7. Liptzin, A. The child who plays games for early childhood. Tel Aviv: Tcherikover. 1990
• 8. Haiat, H, Bar-Mor, G. And Shochat, M. The world of the child: A world of play even in the hospital. Journal of Pediatric Nursing, 2003;18(3): 209-214.
• 9. Bar-Mor, G. Preparation of children for surgery and invasive procedures: Milestones on the way to success. Journal of Pediatric Nursing, 1997;12: 252-255.
• 10. Hart R, Mather, PL, Slack, JF, Powell, MA. Therapeutic play activities for hospitalized children. St. Louis: Mosby Year Book. 1992
• 11. Mahon M, Vessey J. The rapeutic play and the hospital child. Journal of Pediatric Nursing, 1990;5: 328- 333.
• 12. Kyle, T. Kyle essentials of pediatric nursing, 2e. China: Wolters Kluwer Health. 2012
• 13. Aral N, Doğan Keskin A. Hastanede Oyun ve Oyun Odaları. Ed. Bütün Ayhan A. Hasta Çocukların Gelişimi ve Eğitimi,1. Baskı . Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, 2015 ss.138-159.
• 14. Merriam, SB. Qualitative research: A guide to design and implementation. John Wiley & Sons, USA. SAGE Publications, London. 2009
• 15. Patton, QM. Utilization focused evaluation: The new century text. 3rd Edition, 1997
• 16. Gündüz S, Yüksel S. Aydeniz GE, Aydoğan RN, Türksoy H, Dikme İB, Efendiler İ. Çocuklarda hastane korkusunu etkileyen etmenler. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 2016;59: 161-168
• 17. Teksöz E, Ocakçı AF. Çocuk Hemşireliğin de Sanat Uygulamaları. Dokuz Eylül Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Elektronik Dergisi, 2014; 7(2): 119-123.
• 18. Yıldırım K, Muslu MS. Poliklinik bekleme alanlarında çevresel faktörlerin kullanıcıların fonksiyonel ve algı-davranışsal performansına etkisi. Gazi Hastanesi Çocuk Polikliniği Politeknik Dergisi, 2006;9(1): 39- 51.
• 19. Ekşi A. Ben Hasta Değilim. 2. Baskı. Nobel Tıp Kitapevleri, İstanbul. 2011. ss:398-402.
• 20. Gültekin M, Boyraz C, Uyanık C. Beyaz önlüğü sadece doktorlar mı giyer? Hastane sınıfı öğretmenlerinin hastane sınıflarına ilişkin görüşleri. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 2017; 16: 104-118.
• 21. Er M. Çocuk, hastalık, anne-babalar ve kardeşler. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 2006;49: 155-168.
• 22. Kıran B, Çalış C, Esenay FI. Terapotik Oyun: Hastan Çocuk ile İletişimin Anahtarı. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi. 2013; 2: 1-10.
• 23. Arslan E, Arıkan D, Kazaz R. Erişkinlerin Çocuk Olma ve Çocukluğunu Yaşama Konusundaki Düşünceleri. 4. Ulusal Pediatri Hemşireliği Kongresi. Kongre Kitabı, Poster Bildiri (18), Adıyaman. 2013.