Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

Intention-Action Relation in Hadith Collections/al-Musannafat

Yıl 2019, , 223 - 262, 20.06.2019
https://doi.org/10.18498/amailad.540944

Öz

The
importance and necessity of intention for the performance of ibadah is a fact
known by every Muslim. Particularly, when the books on fiqh are reviewed, it is
seen that the power of intention for almost every ibadah is tried to be
determined with reference to the evidences. As to Haj, the power of intention
is emphasized for almost every rite. However, we have realized during the
readings of hadith that this issue is handled in hadith books and especially in
musannaf works in a way that does not correspond to the books of fiqh much. The
word intention is not studied in a detailed and stressed way neither in
narratives nor under the chapter titles of musannafs, as it is in the books of
fiqh. Ablution and salah appear as the most obvious examples. There is no
happening about Hz. Mohammed’s intending or ordering Sahabah to do so for
neither ablution nor salah. Accordingly, in this study, specifically the ablution,
salah, fasting, haj and zakat, the present state of the issue is tried to be
determined based on both the hadiths and the chapter titles of musannafs.

There are
not any chapter titles that necessitate intention about fundamental ibadah,
except for fasting, in the musannef type of works of hijri first three
centuries. One of the authors of Kutub al
Sittah
, Nesaî has composed chapter titles that necessitate intention about
ablution, fasting and haj with a different attitude towards the issue. As for
the musannafs after H. 3rd century, it is observed that they have
been affected by the developments about fiqh much more and have tried to
establish fiqh with reference to hadiths.  

Besides,
different from the later ones, the musannafs of the H. first three centuries
did not have a common term to phrase intention. It is possible to see that
especially about fasting. They also often used the word intention with its
dictionary meaning.

Much as some
authors have composed some headings, they do not show a narrative that adduces
them in the fullest sense, that is a narrative that states Hz. Mohammed and the
Sahabah began to such cleanings by intending.  

The hadith “Actions are according to intentions,
which is mostly presented as evidence in the context of intention-action
obligation in fiqh books, has later been interpreted in this way.  Because our conviction is that the jurists
had been unaware of this narrative for a long time and this hadith became
famous with the appearance of the sects and then it was used as evidence. It is
enough to look at the sanad of hadith to see this situation. This narrative
became famous only with the fourth figure in the sanad: Hz. Mohammed-Hz. Omar-Alkame
b. Vakkâs (d. 86?)-Mohammed b. İbrahim et-Teymî (d. 119)-Yahya b. Saeed
el-Ensârî (d. 143). As stated, it stayed as ferd until Yahyâ and became famous
after him.

The public
takes intention as fard for ablution and ghusl while Hanafis assume it as
Sunnah. Those who accept it as fard show only “Actions are according to intentions” as the hadith, and the
Hanafis, taking it as Sunnah, have asserted the necessity of intention to
acquire sawab as justification.  

As for
tayammum, intention is unanimously fard. Likewise, the hadith “Actions are according to intentions” has
been given as evidence to this.

It has been
stated that the purpose of intention is to separate prayer from ritual. In our
opinion, the most important reason of intention is to separate prayer from
ritual, as well. Because, unless ablution and ghusl are started with intention,
there will be no difference between a cleaning made with ordinary water and a
cleaning made with the intention of ablution and ghusl. Besides, there must be a
difference between touching ordinary sand and touching it with the purpose of
intention. In brief, we are of the opinion that the coming out of this result
depends on the developments and discussions about fiqh.

Intention
for salah is fard with unanimity of the sects. The ayah “
And they were not commanded except to worship Allah,
[being] sincere to Him in religion, inclining to truth, and to establish prayer
and to give zakat. And that is the correct religion”
(al-Bayyinah
(98/5) and the hadith “Actions are
according to intentions
” are given as evidence. In our opinion, the real
purpose is to separate the fard prayer from nafl prayer with different phrases,
that is by means of wordings like I intent for the fard or Sunnah.  As a result, we can claim that begining salah
with the intention is an obligatory outcome of the studies on fiqh.

It can be
argued that the necessity of intention is stated in a most obvious way about
fasting. Yet, there is only one precise narrative about the issue: “There is no fasting for those who do not
intend before the night (fajr)
.
As it is to be seen in the examples, this narrative has been conveyed sometimes
as marfu and sometimes as mauquf.  It
must be for this reason that Bukhari and Muslim have not included this
narrative as marfu or mauquf.

Although
there is not an explicit ordinance in the narratives to necessitate intention
for haj, there are a lot of hadiths showing that there cannot be haj without
intention. From this point of view, we can claim that intention-action obligation
appears most obviously in haj ibadah. 
Nonetheless, the practices during the time of Hz. Mohammed present some
differences from the attitudes of the sects. As it is to be seen in the
examples, Hz. Mohammed asks some of the sahabah why they are entering the
ihram: for umrah, for haj, or for both. From these practices of Rasulullah’s
(s), it can be concluded that the person should decide for what he/ she is
entering while entering into ihram. 

The sects
are all in accord about the fact that intention is a must in giving zakat,
since it is stated “Actions are according
to intentions
” in the hadith. Zakat is an action and an ibadah like prayer.
So, intention is necessary to distinguish fard from nafl. The time and way of
intention have been further handled by the sects in a detailed manner. However,
it is seen that muhaddiths have almost never carried this issue to the chapter
titles.    

























As a result
of all these analyses, we want to recommend that a different study that will
manifest how and when the obligation of intention appeared with reference to
the sources of different majors is a necessity.

Kaynakça

  • Abdurrezzâk b. Hemmâm, Ebû Bekr b. Nâfi’ el-Himyerî el-Yemenî. el-Musannef. Thk. Habiburrahman el-A’zamî. 11 Cilt. Beyrut: el-Mektebû’l-İslamî, 1403.
  • Aynî, Bedruddîn Ebû Muhammed Mahmud b. Ahmed. Umdetu'l-kârî şerhu Sahîhi'l-Buhârî. 22 Cilt. Kahire: y.y., 1972.
  • Aynî, Bedruddîn Ebû Muhammed Mahmud b. Ahmed. Şerhu Süneni Ebî Dâvûd. 6 Cilt. Riyâd: Mektebetu’r-Rüşd, 1420.
  • Beyhakî, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyin. es-Sünenu’l-Kebîr. 10 Cilt. Mekke: Mektebetu Dâri’l-Bâz, 1994.
  • Buhârî, Ebû Abdillah Muhammed b. İsmâîl. el-Câmi’u’s-Sahîh. Thk. Mustafa Dîb el-Boğa. 6 Cilt. Beyrut: Dâru İbn Kesîr, 1987.
  • Dârekutnî, Ebû’l-Hasen Ali b. Ömer. Sünen. Thk. es-Seyyid Abdulhaşim el-Yemenî. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, 1986.
  • Dârimî, Ebû Muhammed Abdullah b. Abdurrahman. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, 1407.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş’as es-Sicistânî. Sünen. 4 Cilt. Beyrut: Kahire: Dâru’l-Fikr, 1988.
  • Görmez, Mehmet. “Fıkhü’l-Hadis”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 12: 547-549. Ankara: TDV Yayınları, 2007.
  • Hattâbî, Ebû Süleymân Hamd b. Muhammed b. İbrahim. Meâlimu’s-Sünen. 4 Cilt. Haleb: el-Matbeatu’l-İlmiyye, 1932.
  • Işık, Mustafa. “İbn Huzeyme”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 20: 79-81. Ankara: TDV Yayınları, 2007.
  • İbn Abdilber, Ebû Amr Yusuf b. Abdullah b. Abdullah. el-İstizkâr. Thk. Salim Muhammed Atâ. 8 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-ilmiyye, 2000.
  • İbn Abdilber, Ebû Amr Yûsuf b. Abdullah b. Abdullah. et-Temhîd lima fi’l-Muvatta mine’l-meânî ve’l-esânid. 22 Cilt. Fas: Vezâretu Umumi’l-Evkâf, 1387.
  • İbn Ebî Şeybe, Ebû Bekr Abdullah b. Muhammed el-Kûfî. el-Kitâbu’l-Musannef. Thk. Kemal Yusuf el-Hût. 7 Cilt. Riyâd: Mektebetu’r-Rüşd, 1409.
  • İbn Hacer, Şihâbüddîn Ebû’l-Fadl Ahmed b. Ali. Fethu'l-bârî fi şerhi’l- Câmi’i’s-Sahîh li’l-Buhari. 13 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, 1379.
  • İbn Hacer, Şihâbüddîn Ebû’l-Fadl Ahmed b. Ali. el-İsâbe fi temyizi’s-sahâbe. 8 Cilt. Beyrut: y.y., 1412.
  • İbn Hibbân, Ebû Hâtim Muhammed b. Ahmed el-Büstî. Sahîhi İbn Hibbân bi tertibi İbn Belbân. Thk. Şuayb el-Arnavût. 18 Cilt. Beyrut: Müessesetu’r-rîsâle, 1997.
  • İbn Huzeyme, Ebû Bekr Muhammed b. İshâk es-Sülemî. Sahîh. 4 Cilt. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmi, 1970.
  • İbn Mâce, Ebû Abdillah Muhammed b. Yezîd el-Kazvinî. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1987.
  • İbnu’l-Manzûr, Muhammed b. Mükrem el-İfrikî el-Mısrî. “Hrm”. Lisânu’l-Arab. 12: 119. 24 Cilt. Beyrut: Dâru Sâdır, ts.
  • Kırış, Şemsettin. “Sünnetin Teolojik Boyutu”. Kastamonu Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 2/1 (2018): 43-63.
  • Mâlik b. Enes, Ebû Abdullah. Muvatta’. Muhammed b. el-Hasen eş-Şeybânî nüshası. 3 Cilt. Dımeşk: Dâru’l-Kalem, 1991.
  • Mâlik b. Enes, Ebû Abdullah. Muvatta’. Yahyâ el-Leysî nüshası. 2 Cilt. Mısır: Dâru İhyâi’t-Turâs, ts.
  • Ma’mer b. Râşid, Ebû Urve el-Ezdî el-Basrî. el-Câmi’. Thk. Habiburrahman el-A’zamî. 2 Cilt. Beyrut: el-Mektebu’l-İslâmi, 1403.
  • Müslim, Ebû Huseyn Müslim b. el-Haccâc. el-Câmiu’s-Sahîh. 4 Cilt. Beyrut: Dâru İhyai’t-Turâs, ts.
  • Nesâî, Ebû Abdurrahman Ahmed b. Şuayb. Sünen. Thk. Dr. Abdulğaffâr Süleymân el-Bendârî. 8 Cilt. Beyrut: Dâru Kitâbi’l- ilmiyye, 1991.
  • Nevevî, Ebû Zekeriyya Yahya b. Şeref. el-Minhâc şerhu Sahîhi’l-Müslim b. el-Haccâc. 18 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Turâsi’l-Arabî, 1392.
  • Özen, Şükrü. “Rebîa b. Ebû Abdurrahman”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 34: 499-500. Ankara: TDV Yayınları, 2007.
  • Saîd b. Mansûr, Ebû Osman el-Horasânî. Sünen. Thk. Habiburrahman el-A’zamî. 2 Cilt. Hindistan: Dâru’s-Selefiyye, 1982.
  • Tirmizî, Ebû İsâ Muhammed b. İsâ. Sünen. 5 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi't-Türâsi'l-Arabî, 1988.
  • Zemahşerî, Mahmûd b. Ömer. el-Fâik fi garîbi’l-hadîs. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, ts.

Hadîs Musannefâtında Niyet-Amel İlişkisi

Yıl 2019, , 223 - 262, 20.06.2019
https://doi.org/10.18498/amailad.540944

Öz

İbâdetlerin îfâsı için niyetin ne
kadar önemli ve lüzumlu olduğu konusu her Müslüman tarafından bilinen bir
gerçektir. Özellikle fıkıh kitaplarına göz atıldığında hemen hemen her ibâdet
için delillerden hareketle niyetin hükmünün belirlenmeye çalışıldığı
görülmektedir. Hâc ibâdetinde ise neredeyse her nüsük için niyetin hükmü
üzerinde durulmaktadır. Bununla beraber hadîs okumalarımız sırasında bu konunun
hadîs kitaplarında ve özellikle de musannef türü eserlerde fıkıh kitaplarıyla
pek de örtüşmeyen bir şekilde ele alındığını fark ettik. Gerek rivâyetlerde
gerekse musanneflerin bâb başlıklarında, bazı ibâdetler hariç niyet kelimesi
fıkıh kitaplarında görüldüğü üzere ayrıntılı ve vurgulu olarak yer almamıştır.
Bunun en bariz örnekleri olarak abdest ve namaz konusu karşımıza çıkmaktadır.
Hz. Peygamber’in gerek abdest gerekse de namaz için niyet ettiği veya sahabeye
niyet edin şeklinde bir emrinin vukûu söz konusu değildir. Dolayısıyla bu
makalemizde abdest, namaz, oruç, hac ve zekât ibâdetleri özelinde hem hadîsler
hem de musanneflerin bâb başlıklarından yola çıkılarak konuyla ilgili mevcut
durum tespit edilmeye çalışılacaktır.

Kaynakça

  • Abdurrezzâk b. Hemmâm, Ebû Bekr b. Nâfi’ el-Himyerî el-Yemenî. el-Musannef. Thk. Habiburrahman el-A’zamî. 11 Cilt. Beyrut: el-Mektebû’l-İslamî, 1403.
  • Aynî, Bedruddîn Ebû Muhammed Mahmud b. Ahmed. Umdetu'l-kârî şerhu Sahîhi'l-Buhârî. 22 Cilt. Kahire: y.y., 1972.
  • Aynî, Bedruddîn Ebû Muhammed Mahmud b. Ahmed. Şerhu Süneni Ebî Dâvûd. 6 Cilt. Riyâd: Mektebetu’r-Rüşd, 1420.
  • Beyhakî, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyin. es-Sünenu’l-Kebîr. 10 Cilt. Mekke: Mektebetu Dâri’l-Bâz, 1994.
  • Buhârî, Ebû Abdillah Muhammed b. İsmâîl. el-Câmi’u’s-Sahîh. Thk. Mustafa Dîb el-Boğa. 6 Cilt. Beyrut: Dâru İbn Kesîr, 1987.
  • Dârekutnî, Ebû’l-Hasen Ali b. Ömer. Sünen. Thk. es-Seyyid Abdulhaşim el-Yemenî. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, 1986.
  • Dârimî, Ebû Muhammed Abdullah b. Abdurrahman. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, 1407.
  • Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş’as es-Sicistânî. Sünen. 4 Cilt. Beyrut: Kahire: Dâru’l-Fikr, 1988.
  • Görmez, Mehmet. “Fıkhü’l-Hadis”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 12: 547-549. Ankara: TDV Yayınları, 2007.
  • Hattâbî, Ebû Süleymân Hamd b. Muhammed b. İbrahim. Meâlimu’s-Sünen. 4 Cilt. Haleb: el-Matbeatu’l-İlmiyye, 1932.
  • Işık, Mustafa. “İbn Huzeyme”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 20: 79-81. Ankara: TDV Yayınları, 2007.
  • İbn Abdilber, Ebû Amr Yusuf b. Abdullah b. Abdullah. el-İstizkâr. Thk. Salim Muhammed Atâ. 8 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-ilmiyye, 2000.
  • İbn Abdilber, Ebû Amr Yûsuf b. Abdullah b. Abdullah. et-Temhîd lima fi’l-Muvatta mine’l-meânî ve’l-esânid. 22 Cilt. Fas: Vezâretu Umumi’l-Evkâf, 1387.
  • İbn Ebî Şeybe, Ebû Bekr Abdullah b. Muhammed el-Kûfî. el-Kitâbu’l-Musannef. Thk. Kemal Yusuf el-Hût. 7 Cilt. Riyâd: Mektebetu’r-Rüşd, 1409.
  • İbn Hacer, Şihâbüddîn Ebû’l-Fadl Ahmed b. Ali. Fethu'l-bârî fi şerhi’l- Câmi’i’s-Sahîh li’l-Buhari. 13 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, 1379.
  • İbn Hacer, Şihâbüddîn Ebû’l-Fadl Ahmed b. Ali. el-İsâbe fi temyizi’s-sahâbe. 8 Cilt. Beyrut: y.y., 1412.
  • İbn Hibbân, Ebû Hâtim Muhammed b. Ahmed el-Büstî. Sahîhi İbn Hibbân bi tertibi İbn Belbân. Thk. Şuayb el-Arnavût. 18 Cilt. Beyrut: Müessesetu’r-rîsâle, 1997.
  • İbn Huzeyme, Ebû Bekr Muhammed b. İshâk es-Sülemî. Sahîh. 4 Cilt. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmi, 1970.
  • İbn Mâce, Ebû Abdillah Muhammed b. Yezîd el-Kazvinî. Sünen. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1987.
  • İbnu’l-Manzûr, Muhammed b. Mükrem el-İfrikî el-Mısrî. “Hrm”. Lisânu’l-Arab. 12: 119. 24 Cilt. Beyrut: Dâru Sâdır, ts.
  • Kırış, Şemsettin. “Sünnetin Teolojik Boyutu”. Kastamonu Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 2/1 (2018): 43-63.
  • Mâlik b. Enes, Ebû Abdullah. Muvatta’. Muhammed b. el-Hasen eş-Şeybânî nüshası. 3 Cilt. Dımeşk: Dâru’l-Kalem, 1991.
  • Mâlik b. Enes, Ebû Abdullah. Muvatta’. Yahyâ el-Leysî nüshası. 2 Cilt. Mısır: Dâru İhyâi’t-Turâs, ts.
  • Ma’mer b. Râşid, Ebû Urve el-Ezdî el-Basrî. el-Câmi’. Thk. Habiburrahman el-A’zamî. 2 Cilt. Beyrut: el-Mektebu’l-İslâmi, 1403.
  • Müslim, Ebû Huseyn Müslim b. el-Haccâc. el-Câmiu’s-Sahîh. 4 Cilt. Beyrut: Dâru İhyai’t-Turâs, ts.
  • Nesâî, Ebû Abdurrahman Ahmed b. Şuayb. Sünen. Thk. Dr. Abdulğaffâr Süleymân el-Bendârî. 8 Cilt. Beyrut: Dâru Kitâbi’l- ilmiyye, 1991.
  • Nevevî, Ebû Zekeriyya Yahya b. Şeref. el-Minhâc şerhu Sahîhi’l-Müslim b. el-Haccâc. 18 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Turâsi’l-Arabî, 1392.
  • Özen, Şükrü. “Rebîa b. Ebû Abdurrahman”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 34: 499-500. Ankara: TDV Yayınları, 2007.
  • Saîd b. Mansûr, Ebû Osman el-Horasânî. Sünen. Thk. Habiburrahman el-A’zamî. 2 Cilt. Hindistan: Dâru’s-Selefiyye, 1982.
  • Tirmizî, Ebû İsâ Muhammed b. İsâ. Sünen. 5 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi't-Türâsi'l-Arabî, 1988.
  • Zemahşerî, Mahmûd b. Ömer. el-Fâik fi garîbi’l-hadîs. 4 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, ts.
Toplam 31 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular Din Araştırmaları
Bölüm Araştırma Makaleleri
Yazarlar

Sinan Erdim 0000-0003-2564-5027

Yayımlanma Tarihi 20 Haziran 2019
Yayımlandığı Sayı Yıl 2019

Kaynak Göster

ISNAD Erdim, Sinan. “Hadîs Musannefâtında Niyet-Amel İlişkisi”. Amasya İlahiyat Dergisi 12 (Haziran 2019), 223-262. https://doi.org/10.18498/amailad.540944.