Avrupa Sosyal Şartı Çerçevesinde Türkiye’de Kadın İşgücünün Değerlendirilmesi: Eskişehir Özel Sağlık Sektörü Örneği

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 1, 113 - 130, 15.02.2020

Dilara Ünüvar Ünlüoğlu , Zerrin Sungur Taşdemir

Öz

Bu çalışmanın amacı; Türkiye’de kadın işgücünün bulunduğu konumu ve nitelikleri Eskişehir yerelinde sağlık sektöründe özel kesim çalışanları üzerinden ele alarak, mevcut problemlerin tespiti ve giderilmesi için gereklilikleri, Avrupa Sosyal Şartı çerçevesinde analiz ederek bu konuda Türkiye’nin bulunduğu nokta ve atılabilecek adımlar konusunda gerekliliklere ışık tutmaktır.
Araştırmanın evreni, Eskişehir’deki sağlık sektörü özel kesim çalışanları, örneklemi ise; evren içerisinden kota örneklemesi yöntemiyle tespit edilmiş, dört farklı kurumdan toplam 352 kişilik sağlık personelidir. Yarı yapılandırılmış görüşme formu içerisinde; verilen ifadelere katılımcıların katılıp katılmadıklarına ilişkin uygulanan Likert ölçeğinin Cronbach Alfa değeri 0,605 olarak ve kadınların işyerlerinde yaşamaları olası olguların yaşanma sıklıklarına dair uygulanan sıralı ölçeğin Cronbach Alfa değeri ise 0,886 olarak hesaplanmıştır. Tanımlayıcı faktörlerin birbirleriyle aralarında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki olup olmadığını tespit etmek amacıyla uygulanan Ki-Kare testlerinin anlamlılık düzeyi ise ‘p < 0,05’ olarak kabul edilmiştir.
Araştırma bulguları olarak, Türkiye’de kadınların çalışma hayatlarında dezavantajlı konumlarının devam ettiği ve ASŞ’nın çekince konulan Engellilerin Toplumsal Yaşamda Bağımsız Olma, Sosyal Bütünleşme ve Katılma Hakkı, Güvenli ve Sağlıklı Çalışma Koşulları Hakkı, Adil Çalışma Koşulları Hakkı, Adil Bir Ücret Hakkı, Örgütlenme Hakkı, Toplu Pazarlık Hakkı, Çocukların ve Gençlerin Korunması Hakkı ile Çalışan Kadınların Analığının Korunması Hakkı maddelerine ilişkin tam entegrasyonun sağlanmasının daha eşitlikçi bir çalışma hayatı sağlayacağı tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Kadın İşgücü, Kadın İstihdamı, Avrupa Sosyal Şartı

Kaynakça

• Arat, N. (1994). Türkiye’de Kadın Olmak. 1. Baskı. İstanbul: Say. Ataman, H. (2010). Avrupa Sosyal Şartı ve Uygulaması. 1. Baskı. Ankara: İnsan Hakları Gündemi Derneği. Aydın, S. (2003). Avrupa Birliği’nde Kadın Hakları ve Türkiye. İstanbul: İKV 175. Bolcan, A. E. (2010). Avrupa Birliği Direktifleri Işığında Türk Çalışma Mevzuatında Kadın. Çalışma ve Toplum 24 (1), 253-276. Council of Europe, (2000). European Social Charter – Short Guide. Directorate of Human Rights, September http://www.coe.int/T/DGHL/Monitoring/SocialCharter. (Erişim Tarihi: 28.04.2017). Çelik, A. (2005). Avrupa Sosyal Şartı ve Türkiye’nin Çekinceleri. Türk-İş Dergisi, Mayıs Haziran, 91-99. Dökmen, Z. (2006). Toplumsal Cinsiyet Sosyal Psikolojik Açılımlar. İstanbul: Sistem. Ecevit, Y. (1988). Küreselleşme, Yapısal Uyum ve Kadın Emeğinin Kullanımında Değişmeler. İstanbul: KSSGM ve İnsan Haklarını Geliştirme Vakfı. Ecevit, Y. (1995). Kentsel Üretim Sürecinde Kadın Emeğinin Konumu ve Değişen Biçimleri. Şirin Tekeli (Ed.). 1980’ler Türkiye’sinde Kadın Bakış Açısından Kadınlar, 3. Baskı, içinde (s.117-128). İstanbul: İletişim. Ecevit, Y.(2003). Toplumsal Cinsiyetle Yoksulluk İlişkisi Nasıl Kurulabilir? Bu ilişki nasıl çalışabilir?. C.Ü.Tıp Fakültesi Dergisi 25 (4), 83-88. Ecevit, Y. (2009). Kadın Emeğini Değersizleştiren İki Ortak: Ataerkillik ve Kapitalist Piyasa. https://kendineaitbiroda.wordpress.com/2009/07/30/kadinemegini-degersizlestiren-ikiortak-ataerkillik-ve-kapitalist-piyasa-yildiz-ecevit/. (Erişim Tarihi: 14.04.2017). Ecevit, Y. (2010). Türkiye’de Kadına Yönelik Şiddetle Mücadele Hakkında Bazı Sosyolojik Değinimler. (BGSS Workshop Documentation 4). Uluslararası Çalışma Atölyesi, Berlin. Ertan, İ. M. (2015). Sosyal Hakların Uluslararası Korunması ve Avrupa Sosyal Şartı Sistemi.1.Baskı. İstanbul: Beta. European Committee of Social Rights, Conclusions XIX – 1 (TURKEY), (2008). November.http://lib.ohchr.org/HRBodies/UPR/Documents/Session8/TR/COE_UPR_TUR_S08_2010_CouncilofEurope_Document6.pdf (Erişim Tarihi: 28.04.2017). Eyüpoğlu, A., Özer, Ş. ,Tanrıöver, H. (2000). Kentlerde Kadınların İş Yaşamına Katılmalarının Sosyo-Ekonomik Sorunları. Ankara: KSGM. Gökkaya, V. B. (2011). Kadına Yönelik Ekonomik Şiddet: Sivas İli (Cumhuriyet Üniveristesi Örneği. Journal of World of Turks 3 (3), 129-145. Hobson, B. (2003). Making Men into Fathers: Men, Masculinities, and the Social Politics of Fatherhood. Contemporary Sociology içinde (s.1-24). Cambridge University. https://www.tbmm.gov.tr/develop/owa/tutanak_g_sd.birlesim_baslangic?P4=17385&P5=pge1=40&page2=40. (Erişim Tarihi: 07.10.2018). Kenny, T. (1997). Faire Respecter Les Droits Sociaux Danstoute l’Europe-Version Turque. Tekin Akıllıoğlu (Çev.). Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi İnsan Hakları Merkezi. Palaz, S. (2003). Türkiye’de Cinsiyet Ayırımcılığı Analizinde Neo Klasik Yaklaşıma Karşı Kurumcu Yaklaşım: Eşitliği Sağlayıcı Politika Önerileri. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 6 (9), 87-109. Süral, N. (2002). Avrupa Topluluğu’nun Çalışma Yaşamında Kadın – Erkek Eşitliğine Dair Düzenlemeleri ve Türkiye. Ankara: T.C. Başbakanlık Kadının Statüsü ve Sorunları Genel Müdürlüğü. T.C. Başbakanlık Kadının Statüsü ve Sorunları Genel Müdürlüğü. (1999). Kentlerde Kadınların İş Yaşamına Katılım Sorunlarının Sosyo-Ekonomik ve Kültürel Boyutları. Ankara. T.C. Sağlık Bakanlığı. (2017). Faaliyet Raporu. https://sgb.saglik.gov.tr/dokumanlar/faaliyet raporlari. (Erişim Tarihi: 19.03.2018) The Council of Europe, (2008). Digest of the Case Law of the European Committee of Social Rights. 1 September. http://www.coe.int/t/dghl/monitoring/socialcharter/Digest/DigestSept2008_en.pdf.(Erişim Tarihi: 09.12.2017). Tınaz, P. (2006). İş Yerinde Psikolojik Taciz. Çalışma ve Toplum Dergisi 11 (4), 13-29. TÜİK, (2017). İstatistiklerle Kadın. http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=24643. (Erişim Tarihi:07.02.2018)