AN EMPIRICAL ANALYSIS ON THE RELATION BETWEEN EDUCATION EXPENDITURES and ECONOMIC GROWTH IN TURKEY

Yıl 2023, Sayı: 23, 71 - 104, 28.02.2023

Bilge Köksel , Sebile Tecirli

https://doi.org/10.33404/anasay.1212486

Cited By: 1

Öz

The economic dimensions of education have gained importance since 1960’s. The significant componenets of the human capital is education. The effects of the human capital on economic growth within the endogeneous growth models have come into prominence also. The well educated and qualified labor force are the fundamentals of the human capital.The physical capital is not sufficient for the growth and development of a country. The usage of the physical capital and participating into production process are possible with qualified labor force. For qualified labor force education is necessary. Education is one of the most important factor for developing of a country. Therefore the allocation of the expenditures on education is significant. The education expenditures have taken an important place within the public expenditures.
The purpose of this study is to test empirically the effects of the education expenditures on economic growth in Turkey in 1980-2020 period. In the analysis the eduacation expenditures (EDC) is independent variable, the indicator of economic growth per capita GDP is dependent variable. The results of the empirical analysis show there is a relation from eduacation expenditures to economic growth.

Anahtar Kelimeler

Education Expenditures, Economic Growth, Turkey..

TÜRKİYE’DE EĞİTİM HARCAMALARI ve EKONOMİK BÜYÜME İLİŞKİSİ ÜZERİNE AMPİRİK BİR ANALİZ

Öz

1960’lı yıllar ile birlikte eğitimin ekonomik boyutları önem kazanmıştır. Beşerî sermaye kavramının en önemli bileşenlerinden birisi, eğitimdir. İçsel büyüme teorileri ile birlikte de beşerî sermayenin ekonomik büyüme üzerindeki etkisi ön plana çıkmıştır. İyi eğitilmiş ve nitelikli işgücü, beşerî sermayenin temelidir. Bir ülkenin büyümesi ve gelişmesi için sadece fiziki sermaye yeterli değildir. Fiziki sermayenin kullanılması ve üretim sürecine dahil olması ise nitelikli işgücü ile mümkündür. Nitelikli işgücü için de eğitim şarttır. Eğitim, bir ülkenin gelişmesine katkı sağlayan en önemli unsurlardan birisidir. Bundan dolayı, eğitime ayrılan pay önemlidir. Eğitim harcamaları, kamu harcamaları içerisinde önemli bir yer tutmaktadır.
Çalışmanın amacı, Türkiye’de eğitim harcamalarının ekonomik büyüme üzerindeki etkisinin 1980-2020 dönemi için ampirik olarak analiz edilmesidir. Analizde eğitim harcamaları (EDC) bağımsız değişken, ekonomik büyüme göstergesi kişi başı GSYİH bağımlı değişken olmaktadır. Analiz sonucunda elde edilen ampirik bulgular, eğitim harcamalarından ekonomik büyümeye doğru bir nedensellik ilişkisinin varlığını göstermektedir.

Anahtar Kelimeler

Eğitim Harcamaları, Ekonomik Büyüme, Türkiye

Kaynakça

• Agamben, G. (1999). Means Without Ends: Notes on Politics. (G. Albert, Çev.) Stanford, CA: Stanford University Press.
• Agamben, G. (2001a). Kutsal İnsan: Egemen İktidar ve Çıplak Hayat. (İ. Türkmen, Çev.) İstanbul: Ayrıntı Yayınevi.
• Agamben, G. (2001b). The Coming Community. (M. Hardt, Çev.) Minneapolis: University of Minnesota.
• Agamben, G. (2005). Yaşam biçimi. (S. Özer ve S. Göbelez, Çev.) İtalya’da Radikal Düşünce ve Kurucu Politika içinde İstanbul: Otonom Yayıncılık.
• Agamben, G. (2006). Language and Death: The Place of Negativity, (K. E. Pinkus ve M. Hardt, Çev.) Minneapolis, Oxford: University of Minnesota Press.
• Agamben, G. (2007). The Work of man. (M. Calarco ve S. DeCaroli, Der.) Sovereignity and Life içinde. California, Stanford: Stanford University Press. California, Stanford: Stanford University Press.
• Agamben, G. (2009). Açıklık: İnsan ve Hayvan, (M. Çilingiroğlu, Çev.) İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Agamben, G. (2010). Olağanüstü hal. A. Çelebi (Der.) (F. B. Aydar, Çev.) Şiddetin Eleştirisi içinde. İstanbul: Metis Yayınları.
• Aristoteles. (2009). Nikomakhos'a Etik. (S. Babür, Çev.) Ankara: Bilgesu Yayınevi.
• Balibar, E. (2008). Egemenliğe önsöz. Biz, Avrupa Halkı: Ulus-aşırı Yurttaşlık Üzerine Düşünceler içinde (K. Tunca, Çev.) İzmir: Aralık Yayınları.
• Button, P. (2007). Agamben and Foucault on Biopower and Biopolitics. (M. Calarco ve S. DeCaroli, Der.) Sovereignity and Life içinde. California, Stanford: Stanford University Press.
• Borislavov, R. Agamben, ontology and constituent power”. Debatte, v. 13, n. 2, August 2005.
• Calarco, M. (2007). Jamming the Antropological Machine. (M. Calarco ve S. DeCaroli, Der.) Sovereignity and Life içinde. California, Stanford: Stanford University Press.
• Clemens, J. Heron, N. ve Murray, A. (2008). The Work of Giorgio Agamben: Law, Literature, Life. Edinburg: Edinburg University Press.
• Dubreuil, L. (2006). Leaving politics: Bios, Zoē, life, Diacritics. 36-2, Summer, 2006.
• Durantaye, L. (2009). Giorgio Agamben: A Critical Introduction. Stanford, California: Stanford University Press.
• Edkins, J. (2007). Whatever politics. Sovereignity and Life içinde (M. Calarco ve S. DeCaroli, Der.) (K. Attel, Çev.) California, Stanford: Stanford University Press.
• Magnuson, R.(2008). Just Barely: Agamben’s reading of bare life from Benjamin’s Critique of Violence. Strategies of Critique. v. 1, n. 1, Spring.
• McLoughlin, D. P. (2009).The politics of caesura: Giorgio Agamben on language and the law”, Law and Critique, v. 20, n. 2.
• Mesnard, P. (2004). The Political Philosophy of Giorgio Agamben: A critical evaluation, Totalitarian Movements and Political Religions. v. 5, n. 1, Summer, ss. 139-157.
• Mills, C. (2008a). The Philosophy of Agamben. Montreal & Kingston: McGill-Queen's University Press.
• Mills, C. (2008b). Playing with law: Agamben and Derrida on Postjuridical justice, South Atlantic Quarterly, v. 107, n. 1, Winter, ss. 15-36.
• Nancy, J. L. İle-Olmak ve demokrasi, (A. Karakış, Çev.) Demokrasinin Doğruluğu içinde, İstanbul: Monokl, 2010, ss. 73-96.
• Norris, A. (2005). Politics, Metaphysics and Death: Essays on Giorgio Agamben’s Homo Sacer. Durham: Duke University Press.
• Pan, D. (2009). Against biopolitics: Walter Benjamin, Carl Schmitt and Giorgio Agamben on political sovereignty and symbolic order. The German Quarterly, v. 82, n. 1, Winter, ss. 42-62.
• Passavant, P. A. (2007).The contradictory state of Giorgio Agamben. Political Theory, v. 15, n. 2, April, ss. 147-174.
• Schmitt, C. (2002). Siyasal İlahiyat. (E. Zeybekoğlu, Çev.) Ankara: Dost Yayınları.