The Narrations that Stating the Prayer Performed in Congregation is more Virtuous than the Prayer Performed Alone and their

Yıl 2020, Cilt: 3 Sayı: 2, 210 - 230, 28.12.2020

Veli Aba , Feyzullah Zerey

Öz

The Prophet encouraged Muslims to pray in congregation by saying that the prayer performed in congregation is 25 times, 27 times or 20 times more virtuous than the prayer performed alone according different narrations. The judgment of reward and rewards to be given worships belongs to Allah. It is not possible to know exactly what the Prophet meant by aforementioned hadiths, however some scholars have drawn various conclusions regarding of these hadiths. It is very natural that there is a different in degree and virtue between the prayer in which all manners are fulfilled and the prayer performed without paying attention. The fundamental meaning is preserved in the narrations that stating a prayer performed in congregation is more virtuous than a prayer performed alone, however there is a disagreement in terms of which narration should be preferred. Most scholars preferred the hadith that mentioned the number 25, due to the majority narrations mentioned this number. However, there were also some scholars that preferred the number 27, due to the narrators of Abdullah bin Umar were sika (narrator who was trusted) and hafiz (narrator who memorised the Kuran). To consider praying in congregation only as the dimension of goodness means limiting its meaning. Prayer is an act of worship and worship is performed only for Allah, and its reward is expected only from the Supreme Creator. It is emphasized in different 47 hadiths in the Kutub-I Tis’a that the virtue of prayer performed in congregation is 25, 27, or 20 degrees more virtuous than the prayer performed alone. The difference in degrees in the hadiths occurs because of reasons such as the sincerity when performing prayers, the feeling of peace and awe when praying, observing manners when performing the prayer, coming to the mosque by traveling a long distance, committing the self during the prayers, sitting in the mosque and waiting for prayer, the plurality of the congregation, the superiority of the congregation, and the place where prayer is more sacred. These things and deeds that we’ve count and others that we cannot count them show how the virtue of the prayer performed in congregation increases. The difference in degrees also can change due to different prayers and also performers. Some of those who pray can be given twenty-five degrees, others can be given twenty-seven degrees. Teres are some scholars who think that the virtue of the isha and zuhr prayers is 27 degrees, whereas some other scholars think that he virtue of the fajr prayers is 27 degrees, and the virtue of other prayers is 25 degrees. The fact that the expression "prayer performed in congregation" in some narrations can be regarded as a sign that the reward covers everybody, men and women. Accordingly, it can be said that anyone, male or female, who performs their prayers in congregation, can receive twenty-five or twenty-seven degrees of rewards. The difference in degrees of prayer performed in congregation shows that there is a degree of prayer also for prayer performed alone. If the congregation was obligatory, the prayer performed alone would have had no virtue or even would be non-permissible. It is a fact that behind the Prophet's encouragement of Muslims to pray in congregation has both individual and social benefits. In this article, the narrations on the subject of congregation are discussed as a whole and the importance of prayer in congregation is revealed.

Anahtar Kelimeler

Hadith, Worship, Prayer, Prayer in Congregation, Virtue

Cemaatle Kılınan Namazın Tek Başına Kılınan Namazdan Üstün Olduğuna Dair Rivayetler ve Tahlili

Öz

Hz. Peygamber cemaatle kılınan namazın tek başına kılınan namazdan; bazı rivayetlerde 25, bazılarında 27, diğer bazılarında da 20 küsur derece daha faziletli olduğunu söyleyerek Müslümanları cemaatle namaz kılmaya teşvik etmiştir. İbadetlere verilecek ecir ve sevabın takdiri Allah Teâlâ’ya aittir. Hz. Peygamberin bu hadislerle ne kast ettiğini tam olarak bilmek mümkün olmakla beraber hikmetlerini kavramaya çalışan âlimler çeşitli fikirler ileri sürmüşlerdir. Âdâb ve erkânının tam yerine getirildiği namaz ile bunlara dikkat etmeden kılınan namaz arasında derece ve fazilet farkı olması çok doğaldır. Hadis ile ilgili ortak mana korunmakla birlikte verilecek sevabın 25, 27 veya 20 küsur derece olduğu konusunda farklı rivayetler olduğu için hangisinin tercih edileceği konusunda ihtilaf vardır. Rivayetlerin genelinde 25 rakamı geçtiğinden dolayı çoğu âlim 25 rakamından bahseden hadisi tercih etmişlerdir. Ancak Abdullah b. Ömer’in râvileri de hafız ve sika olduğu düşüncesiyle rivayet 27 rakamını tercih edenler de olmuştur. Cemaatle namaz kılmayı sadece sevap boyutu olarak değerlendirmek, manasını sınırlandırmak demektir. Namaz bir ibadettir ve ibadet sadece Allah Teâlâ için yapılır, mükâfatı yalnızca O’ndan beklenir. Konuyla ilgili olarak Kütüb-i Tis’a’da tespit edilen 47 hadiste cemaatle kılınan namazın faziletinin 25, 27, ve 20 küsur derece olduğu vurgulanmıştır. Hadislerdeki derece farklılığına; namaz kılan kimsenin ihlâsı, samimiyeti, duyduğu huzur ve huşû, na¬mazın âdâbına riayet, uzak mesafe kat ederek camiye gelmesi, kendini namaza vermesi, mescitte oturup namazı beklemesi, cemaatin çokluğu, cemaate katılanların üstünlüğü, namaz kılınan yerin daha kutsal oluşu gibi nedenlerden sebep olabilir. Bu sayılanlar ve sayamadığımız ameller cemaatle kılınan namazın faziletinin nasıl arttığını göstermektedir. Derece farklılığı, namaz kılanların ve namazın değişikliğiyle de değişir. Namaz kılanların bazılarına yirmi beş derece, diğer bir kısmına yirmi yedi derece verilebilir. Yatsı ve ikindi namazlarının ve özellikle sabah namazının faziletinin 27 derece olduğu, diğer namazların faziletinin ise 25 derece olduğunu düşünen âlimler de olmuştur. Bazı rivayetlerde “cemaatle kılınan namaz…” ifadesinin mutlak olması, söz konusu sevabın kadın erkek herkesi kapsadığına bir işaret sayılabilir. Buna göre namazını cemaatle kılan erkek ya da kadın herkesin yirmi beş veya yirmi yedi derece fazla sevap alabileceği söylenebilir. Cemaatle kılınan namazın derece farkları ayın zamanda tek başına kılınan namazın da bir derecesinin olduğunu gösterir. Cemaat farz-ı ayn olsaydı yalnız kılınan namazın hiçbir fazileti hatta caiz olmaması icap ederdi. Hz. Peygamberin Müslümanları cemaatle namaz kılmaya teşvik etmesinin arka planında gerek ferdi gerekse de toplumsal faydalarının olduğu bir gerçektir. Bu makalede konuyla ilgili rivâyetler bir bütün halinde ele alınmakta ve cemaatle namazın önemi ortaya konulmaktadır. Bu makalede konuyla ilgili rivâyetler bir bütün halinde ele alınmakta ve cemaatle namazın önemi ortaya konulmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Hadis, İbadet, Namaz, Cemaatle namaz, Fazilet

Kaynakça

• Ahmed b. Hanbel, Ebû Abdillâh Ahmed b. Muhammed b. Hanbel eş-Şeybânî. el-Müsned. thk. Şuayb el-Arnâud. Kahire: Müessesetü’l-Kurtuba, 1995.
• Arık, M. S. “Hadislerdeki “Kırk” Sayılarına Genel Bakış”, İslam Medeniyeti Araştırmaları Dergisi (İMAD), 1:1 (Aralık 2104), ss. 136-181.
• Arslan, Murat “Kırk Gün Hadisinin İsnad ve Metin Yönünden Değerlendirilmesi” AÜSBE. Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara 2006.
• Aynî, Ebû Muhammed Bedruddîn Mahmud b. Ahmed b. Musa el-Ayıntâbî. Umdetü’l-kârî şerhu Sahîhi’l-Buhârî. Beyrut: Dâru ihyâi’t-türâsi’l-arabî, 2000.
• el-Bâcî, Ebu’l-Velîd Süleymân b. Halef. el-Müntekâ şerhû Muvattâ’i İmam Mâlik. Beyrut: Dârü’l-Fikri’l-Arâbî, 1913.
• Begavî, Ebu Muhammed Hüseyin b. Mes’ud. Mesabîhü’s-Sünne. nşr. Yusuf Abdurrahman, Beyrut: 1987.
• Beyhakî, Ebû Bekir Ahmed b. Hüseyin b. Ali b. Musa el-Horasânî. es-Sünenü’l-kübrâ, thk. Muhammed Abdulkâdir Atâ. Beyrut: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye, 2003.
• Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmail. el-Câmiʿu’s-sahih, nşr. Muhammed Züheyr b. Nâsır, Dimeşk: Dâru Tavku’n-Necât, 2001.
• Dârimî, Abdullah b. Abdirrahmân b. el-Fazl ed-Dârimî. es-Sünen. thk. Hüseyn Selîm Esed, Riyâd: Dâru’l-Muğnî, 2000.
• Ebû Avâne, Ya‘kūb b. İshâk b. İbrâhîm el-İsferâyînî. Müstahrecü Ebî ʿAvâne, Haydarâbâd: 1943.
• Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş‘as b. İshâk es-Sicistânî. es-Sünen, thk. Şuayb el-Arnaûd - Kâmil Karabellî, Dimeşk: Dâru’r-Risâle el-Âlemiyye, 2009. Ebû Nuaym, Ahmed b. Abdullah el-İsbehânî. Hilyetü’l-evliya ve Tabakatü’l-asfiya, Mısır: Mektebetü’l-Hanci, 1933.
• Ebû Ya‘lâ, Ahmed b. Alî b. el-Müsennâ et-Temîmî el-Mevsılî. Müsnedü Ebî Yaʿlâ el-Mevsılî, nşr. Hüseyin S. Esed, Beyrut: 1990.
• İbn Abdilberr, Ebû Ömer Cemâlüddîn Yûsuf b. Abdillâh b. Muhammed b. Abdilberr en-Nemerî. et-Temhid, thk. Abdürrezzak Mehdi, Beyrut: Daru ihyai't-türasi'l-arabi, 2000.
• İbn Battâl, Ebü’l-Hasan Ali b. Halef b. Abdilmelik. Şerhu Sahîhi’l-Buhârî. thk. Ebû Temîm Yâsir b. İbrahim, 10 Cilt. Riyad: Mektebetü’r-rüşd, 2003.
• İbn Carud, Ebû Muhammed Abdullah b. Ali b. el-Cârud en-Nisâbûrî. el-Müntekâ mine's-süneni'l-müsnede an Resûlillâh sallallahü aleyhi ve sellem. çev. A. Yerinde, İstanbul: İz Yayıncılık, 2006.
• İbn Hacer El-Âskalânî, Şihâbûddin Ebu’l-Fadl Ahmed b. Ali b. Muhammed, Fethûl Bâri bi Şerhi Buhari. thk. Şuayb el-Arnaûd - Âdil Mürşit, Beyrut: Dâru’r-Risâle’l Âlemiyye, 2013.
• İbn Huzeyme, Ebû Bekr Muhammed b. İshak en-Neysâbûrî. es-Sahih. thk. Muhammed Mustafa el-Azamî. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî, 2012.
• İbn Hibbân, Muhammed b. Ahmed Ebû Hâtim et-Temîmi el-Büstî. es-Sikât, thk. Seyyid Şerefuddin Ahmed, Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1975.
• İbn Mâce, Ebû Abdillah Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî. es-Sünen, thk. Muhammed Fuâd Abdulbaki. Dâru İhyâ-i Kütübi’l-Arabiyye, Mısır: 1952.
• İbn Receb el-Hanbelî, Zeynüddîn Abdurrahmân b. Ahmed el-Bağdâdî. Fethu’l-Bârî şerhu Sahîhi’l-Buhârî. thk. Mahmud b. Şaban b. Abdilmaksûd, 8 Cilt. Medine: Mektebetü’l-ğurabâi’l-eseriyye, 1996.
• İbn Şahin, Ömer b. Ahmed Ebu Hafs el-Vâîz. et-Tergîb fî Fadâ’ili’l-A‘mâl ve Sevâbi Zâlik, Riyad: 1995.
• İclî, Ahmed b. Abdullah b. Sâlih Ebû’l-Hasen. Ma’rifetü’s-Sikât, thk. Abdulalîm Abdulazîm el-Büstevî. Medine: Mektebetü’d-Dâr, 1985.
• Mâlik b. Enes, İbn Mâlik b. Âmir. el-Muvatta’, thk. Takyiddin Nedvi, Dimeşk: Dar’ül Kalem, 1991.
• Merginânî, Ebü'l-Hasan Burhaneddin Ali b. Ebî Bekr Merginânî. el-Hidâye Şerhu Bidâyeti’l-Mübtedî. nşr. Zalul Yusuf, Beyrut: Daru İhyai’t-Türasi’l-Arabî, 1995.
• Müslim, Ebû’l-Hüseyn Müslim b. Haccâc el-Kuşeyrî. es-Sahîh, thk. Muhammed Fuâd Abdulbâkî, İstanbul: Dâru Sahnun, 1992.
• Nesâî, Ebû Abdirrahmân Ahmed b. Şuayb b. Alî. es-Sünen, thk. Ahmed Şemseddin, Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2013.
• Nesâî, Ebû Abdirrahmân Ahmed b. Şuayb b. Alî. Mücteba mines-Sünen, thk. Abdulfettah Ebu Ğude. Halep: Mektebet’ül Metbuat’ül İslamiye, 1986.
• Nevevî, Ebû Zekeriyyâ Yahyâ b. Şeref b. Mürî. el-Minhâc Şerhu Sahihi’l-Müslim, thk. Şeyh Halil Memûn b. Şîhâ. Beyrut: Daru’l-Marife, 1997.
• Şâfiî, Ebû Abdillah Muhammed b. İdris el-Kuraşî. es-Sünenü’l-Me’sûre, thk. Abdülmutî Emîn Kalacî. Beyrut: Dâru’l-Marife, 1986.
• Taberânî, Ebü’l-Kâsım Süleyman b. Ahmed b. Eyyüb el-Lahmî. el-Mu’cemu’l-evsat, thk. Abdulmuhsin b. İbrahim el-Hüseynî. 10 Cilt. Kahire: Dâru’l-haremeyn, 1992.
• Taberânî, Ebü’l-Kâsım Süleyman b. Ahmed b. Eyyüb el-Lahmî eş-Şâmî. el-Mu‘cemu’l-kebîr. thk. Hamdî b. Abdilmecîd es-Selefî. 25 Cilt. Kahire: Mektebetü İbn Teymiyye, 1994.
• Tahâvî, Ebû Cafer Ahmed b. Muhammed b. Selâme el-Ezdî el-Mısrî. Şerhu meâni’l-âsâr, thk. Muhammed Zührî en-Neccâr. 5 Cilt. Kahire: Âlemü’l-kütüb, 1994.
• Tirmizî, Muhammed b. Îsâ b. Serve. el-Câmiu’s-Sahîh Sünenu’t-Tirmizî. thk. Ahmed Mahmud Şakir, Daru İhyau’t-Terasi’l Arabî, Beyrut. 2000.
• Yazır, Elmalılı Muhammed Hamdi. Hak Dini Kur’ân Dili. İstanbul: Azim Dağıtım, 2017.
• Zurkânî, Muhammed b. Abdülbâkî. Şerhu’l-Zerkânî alâ Muvatta’ İmam Mâlik. thk. Tâhâ Abdü’r-Raûf Sa’d. Kâhire: Mektebetü’s-Sekâfetü’d-Dîniyye, 2003.