AİLEDE ŞİDDET GÖREN ÇALIŞAN KADINLARIN İŞ PERFORMANSI

Yıl 2020, Cilt: 7 Sayı: 6, 350 - 367, 25.06.2020

Filiz Sivaslıoğlu Nurgül Erdal

Öz

Kadına yönelik şiddet, sadece kadınları olumsuz olarak etkilemekle kalmaz aynı zamanda da toplumun bütününü de etkilemektedir. İnsan hakkı ihlali ve cinsiyet ayrımcılığı, sınır tanımaksızın, dünyada geçmişten ve günümüze sürmektedir. Bu çalışmada; kadınların yakınlarından gördükleri şiddetin kötü sonuçlarının iş performanslarını nasıl etkilediğinin ortaya çıkarılması amaçlanmıştır. Kadınların yaşadıkları şiddet olayında hem kendileri hem de işletmeler olumsuz olarak etkilenmektedir. Ailede şiddet gören kadınlar, çalışma hayatında yeteri kadar performans gösterememek ve aktif olması gereken dönemlerde engellerle karşılaşmak suretiyle kariyerlerinde yükselememektedirler. Yaşadıkları şiddet sonucunda, depresyon, sosyal hayattan uzaklaşma, intihar eğilimi gibi sorunları ortaya çıkmaktadır. Dünyada ve Türkiye’de kadınların yaşadıkları en büyük sorunlardan birinin şiddet olduğu gözlemlenmiştir. Birleşmiş Milletler İstatistik Birimi tarafından her üç kadından birinin hayatlarının bir döneminde fiziksel/cinsel şiddete maruz kaldıkları açıklanmıştır. Türkiye’de kadınların % 36’sı hayatlarının herhangi bir döneminde yakınlarından şiddet görmüştür. Kadınların haklarının ve temel özgürlüklerinin ihlal edildiği bu konuda, şiddetin ortadan kaldırılması veya azaltılması gerek hükümetler gerekse işletmelerin kapsamlı ve eşgüdümsel politikaları sayesinde toplumsal farkındalık ve duyarlılığın artırılması ile gerçekleşebilir.

Anahtar Kelimeler

Kadına Aile İçi Şiddet, Cinsiyet Ayrımcılığı

Kaynakça

• Adak, N. (2000). “Değişen Toplumda Değişen Aile”, Ankara: Siyasal Yayınevi.
• Akar, T., Aksakal, F,N., Demirel, B., Durukan, E., & Özkan, S. (2010). “The prevalence of domestic violence against women in a group of woman”: Ankara, Turkey. J Farm Viol; 25: 449-460.
• Akkaş, İ., & Uyanık, Z. ( 2016). “Kadına Yönelik Şiddet”, Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesi SBE Dergisi 6 (1) s.32-42 İ.
• Alper, Z., Ergin N., Selimoğlu K., & Bilgel, N. (2005).”Domestic violence: A study among a group Turkish women”. European Journal of General Practice; 11(2): 48-54.
• Aşırdizer, M. (2006). “Acil Servislere Başvuran Çocuk ve Kadın İstismarı Olgularına Hekimlerin Yaklaşımı”. Türkiye Klinikleri. J Surg Med Sci, 2(50):39-47.
• Avrupa Birliği Temel Haklar Ajansı (FRA). (2014), http://fra.europa.eu/sites/default/files/fra- 2014-vaw-survey-main-results-apr14.pdf (Erişim tarihi 09.05.2020).
• Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonu (UNICEF). (2013), “Ending Child Marriage: Progress and Prospects”, s.2. http://www.unicef.org/media/files/Child_Marriage_Report_7_17_LR..pdf. (Erişim tarihi 21.05.2020).
• BM Genel Kurulu Üçüncü Komite Raporu üzerine (2006). (A/63/425) 63/155 “Kadına Yönelik Her Türlü Şiddetle Mücadelenin Yoğunlaştırılması”, http://kadininstatusu.aile.gov.tr/kaynak/ulusarasi-belgelerkuruluslar.
• Başar, F., Demirci, N. (2007). “Toplumsal Cinsiyet Eşitsizliği ve Şiddet” http://dergipark.gov.tr/download/article-file/29389
• Boyacıoğlu, İ. (2016). “Dünden Bugüne Türkiye’de Kadına Yönelik Şiddet ve Ulusal Kadın Çalışmaları: Psikolojik Araştırmalara Davet”, Dokuz Eylül üniversitesi, İzmir.
• Erkuş, A. & Afacan, Fındıklı, M. (2013). “Psikolojik Sermayenin İş Tatmini, İş Performansı ve İşten Ayrılma Niyeti Üzerindeki Etkisine Yönelik Bir Araştırma”. Journal of the School of Business Administration 42(2): 302-318.
• Gürhan, N. Erdoğan, G & Seyran, F. ( 2020).”Cinsel Şiddet”, Meyad Akademi, Cilt:1 Sayı:1 Yıl:2020 Sayfa:59-65.
• Herman J. (2011). “Travma ve İyileşme Şiddetin Sonuçları Ev İçi İstismardan Siyasi Teröre”, (Tosun T translator). 2. Baskı, İstanbul: Literatür Yayınları.
• Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü (KSGM). (2009). “Türkiye‟de kadına yönelik şiddet araştırması”. Ankara.
• Kapiga, S., Harvey, S., Muhammad, A,K., Stöckl H., Mshana G., & Hashim R. (2017). “Prevalence of intimate partner violence and abuse and associated factors among women enrolled into a cluster randomised trial in Northwestern Tanzania”. BMC Public Health; 17: 190- 201.
• Kadir Has Üniversitesi. (2018). “Türkiye’de Toplumsal Cinsiyet ve Kadın Algısı Araştırması”. Toplumsal Cinsiyet ve Kadın Çalışmaları Araştırma merkezi.
• Kelleci, M., Gölbaşı, Z., Erbaş, N., & Tuğut, N. (2009). “Eş şiddetinin kadınların ruh sağlığına etkileri”. Türkiye Klinikleri J Med Sci 2009; 29(6): 1587-93.
• Keskin, S. (2018). “Türkiye‟de Eğitim Düzeyine Göre Kadınların İş Hayatındaki Yer”i. İstanbul Üniversitesi Kadın Araştırmaları Dergisi, II.
• Kocacık, F.,& Çağlayandereli, M. (2009). “Ailede kadına yönelik şiddet: Denizli ili örneği”. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi; 6(2): 24-43.
• Korkmazer, F., Ekingen, F & Yıldız, A. (2016). “Psikolojik Sermayenin Çalışan Performansına Etkisi: Sağlık Çalışanları Üzerinde Bir Araştırma”, Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 2016; 19(3): 271-281.
• KSGM. (2014). “Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet”. Ankara: Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü.
• Kundapur, R., Shetty, SM., Kempaller, VJ., Kumar, A., & Anurupa, M. (2017). “Violence against educated women by intimate partners in Urban Karnataka, India”. Indian Journal of Community Medicine; 42(3): 147-150.
• Özerkmen, N. (2012). “Toplumsal Bir Olgu Olarak Şiddet”. Akademik Bakış Dergisi, 28, 1- 19.
• Polat, O. (2005). “Cinsiyete Dayalı Şiddet Olguların Sağlık Personelinin Yaklaşımı. Türkiye Üreme Sağlığı Programı”. İnsan Kaynağını Geliştirme Vakfı Yayınları, İstanbul. 7- 107
• Reisenhofer, S., Seibold, C. (2013). “Supporting the victims of violence emergency healthcare experince of women living with intimate partner violence”. Journal of Clinical Nursing; 22: 2253-2263.
• Sabancı Holding. (2015). “Kadına Yönelik Aile İçi Şiddetle İlgili İşyeri Politikaları Geliştirme Ve Uygulama Rehberi”, İstanbul.
• Smith, SG., Chen, J., Basile, KC., Gilbert, LK., Merrick, MT., & Patel N. (2010).”The National Intimate Partner and Sexual Violence Survey (NISVS”): 2010-2012 State Report.
• Tarhan, N. (2013). “Kadın Psikolojisi”, İstanbul: Nesil Yayıncılık
• T.C. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Kadın Statüsü Genel Müdürlüğü. Kadına Yönelik Şiddetle Mücadelede Ulusal Eylem Planı (2016-2020), 2016
• TDK (Türk Dil Kurumu). 2016. “Türk Dil Kurumu”. Türkçe Sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• TÜİK, (2015). “Hane Halkı İşgücü İstatistikleri”, http://www.tuik.gov.tr.
• TÜİK, (2018). “İşgücü İstatistikleri: 2017-2018”, www.tuik.gov.tr.
• Uluocak, Ş., Gökulu, G., Bilir, O., Karacık, N. E., & Özbay D. (2014). “Toplumsal Cinsiyet Eşitsizliği Ve Kadına Yönelik Şiddet”, Edirne: Paradigma Akademi.
• United Nations. (2010). ”The World’s Women”. TrendsStatistics New York, 2010. http://unstats.un.org/unsd/demographic/products/Worldswomen/WW2010pub.htm#
• UN Women, (2013). Violence against Women Prevalence Data: Surveys by Country. http://www.endvawnow.org/uploads/browser/files/vawprevalence_matrix_june2013.
• Vatandaş, C. (2013). “Aile İçi Şiddet: Türkiye’de Eşler Arası Şiddet”. Afyon Kocatepe Üniversitesi Yayınları, Afyon.
• Vatandaş.gov.tr (2012-2015)/KYSOP/uzaktaneğitim/Documents/20KYAIS.pdf.Kadına Yönelik Aile İçi Şiddetin Nedenleri, Sonuçları, Alınacak Önlemler”, ECORYS.
• WHO, (World Health Organization) (2002). “World Report on Violence and Health: Summary”. Geneva.
• www.dünya.com.(2016). Türkiye’de Kadın İstihdam oranları. Erişim tarihi: 05.06.2020.
• www.hips.hacettepe.edu.tr/TKAA. (2014)_Ozet_Rapor.pdf. Türkiye’de Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet Araştırması Özet Rapor. Ankara, Aralık s. 34-35.
• Yardım, N. (2001). “DSÖ’nün kadın sağlığının çeşitli konularındaki görüş ve mesajları”. Aktüel Tıp Dergisi 6(1): 78.
• Yıldız, H.Y., Yavuz, F., Akıncı, F.S.,& Gölge, B. (2003). “Aile İçi Şiddet Olgularında 4320 sayılı Ailenin Korunmasına Dair Kanunun Uygulamaları”. Adli Tıp Dergisi, 17(2), 59-68.
• Yetim, D.,& Şahin, E, M. (2008).” Aile Hekimliğinde Kadına Yönelik Şiddete Yaklaşım”, Aile Hekimliği Dergisi, II, 2.s 48.
• Yetim, D. (2008). “Edirne Şehir Merkezinde Kadınlara Yönelik Şiddet Sıklığı ve Etkileyen Faktörler”. Yayınlanmamış Uzmanlık Tezi. Edirne: Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Aile Hekimliği Anabilim Dalı.
• Yorgun, S. (2010). “Sömürü, Koruma ve Pozitif Ayrımcılıktan Çalışma Hayatının Egemen Gücü Olmaya Doğru Kadınlar: 21.Yüzyıl ve Pembeleşen Çalışma Hayatı”, Sosyo- Ekonomi, Ocak-Haziran, 2010-1.