CİNSEL İSTİSMAR VE CİNSEL İSTİSMARI ÖNLEME AMAÇLI OLUŞTURULMUŞ ERKEN MÜDAHALE PROGRAM ÖRNEKLERİ

Yıl 2020, Cilt: 7 Sayı: 12, 32 - 43, 31.12.2020

Erhan Alabay

Öz

Cinsel istismar, 18 yaşın altındaki bir çocuğun kendisinden yaşça büyük bir yetişkin veya kendisinden yaşça büyük bir çocuk tarafından herhangi bir cinsel faaliyette bulunmasına zorlaması, cinsel uygulamalarla sömürülmesi veya pornografik malzemelerin çocuğa gösterilmesi gibi durumlara maruz bırakılması olarak tanımlanmaktadır. Birçok ülkede hala devam eden bir problem olarak görülmekte ve çözüm yolları aranmaktadır. Bu problemle baş etmenin en önemli araçlarından birisi de cinsel istismarı önlemek amaçlı erken müdahale programları geliştirmektir. Bu çalışmada da, dünya üzerinde en çok kullanılan ve uygulanan cinsel istismarı önlem programlarına ve bu programların içeriklerine yer verilmiştir.

Anahtar Kelimeler

çocuk, cinsel istismar, erken müdahale programları

Destekleyen Kurum

Yok

Proje Numarası

Yok

Kaynakça

• Chasan-Taber, L. ve Tabachnick, J. (1999). Evaluation of a child sexual abuse prevention program. Journal of Research and Treatment. 11(4), 279-292.
• Committee for Children. (2001). Talking about touching. Committee for Children: Seattle, WA.
• Finkelhor, D. (2009). The prevention of childhood sexual abuse. The Future of Children. 19, 169–194. doi:10.1353/foc.0.0035.
• Fryda, C.M. ve Hulme, P.A. (2014). School-based childhood sexual abuse prevention programs. The Journal of School Nursing. 31(3), 167–182.
• Hazzard, A. P., Kleemeier, C. P. ve Webb, C. (1990). Teacher versus expert presentations of sexual abuse prevention programs. Journal of Interpersonal Violence, 5, 23-36. doi: 10.1016/S0145-2134(96)00179-2.
• Hornor, G. (2002). Child sexual abuse: Psychosocial risk factors. Journal of Pediatric Health Care. 16(4), 187-192. doi: 10.1067/mph.2002.122223.
• Kök H. (2019). Türkiye’de cinsel istismara uğrayan çocuklara yönelik hizmet ve uygulamaların değerlendirilmesi: Bir model önerisi [doktora tezi]. Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• London, L., Bruck, M., Wright, D.B. ve Ceci, S.J. (2008). Review of the contemporary literature on how childrenreport sexual abuse to others: Findings, methodological issues, and implications for forensic interviewers. Memory, 16(1), 29-47. doi: 10.1080/09658210701725732.
• Lund, E.M. ve Vaughn-Jensen, J.E. (2012). Victimisation of children with disabilities. The Lancet. 380(9845), 867–869. doi:10.1016/S0140-6736(12)61071-X.
• National Film Board of Canada (Producer) (1984). Feeling Yes, Feeling No Series (Film). Available: Altschul Group Corporation, 1560 Sherman Avenue, Suite 100, Evanston, IL.
• Pereda, N., Guilera, G., Forns, M., ve Gomez-Benito, J. (2009). The prevalence of child sexual abuse in community and student samples: A meta-analysis. Clin Psychol Rev., 29(4), 328-338. doi: 10.1016/j.cpr.2009.02.007.
• Pineda-Lucatero, A.G., Trujillo-Hernandez, B., Millan-Guerrero, R. ve Vasquez, C. (2008). Prevalence of childhood sexual abuse among Mexican adolescents. Child Care Health and Development. 35(2), 184-189. doi: 10.1111/j.1365-2214.2008.00888.x.
• Ruth, S. K. ve Henry Kempe C. (1978). Child abuse. Wisconsin: Fontana/Open Books.
• Sedlak, A.J., Mettenburg, J., Basena, M., Petta, I., McPherson, K., Greene, A. ve Li, S. (2010) Fourth national incidence study of child abuse and neglect (NIS–4): Report to Congress. Washington, DC: U.S. Department of Health and Human Services, Administration for Children and Families.
• Syengo-Mutisya, C.M., Kathuku, D.M. ve Ndetei, D.M. (2008). Psychiatric morbidity among sexually abused children and adolescents. East Afr Med J., 85(2), 85-91. doi: 10.4314/eamj.v85i2.9611.
• Şimşek, Ş., Uysal, C., Gençoğlu, S., ve Bez, Y. (2013). Türkiye’de çocuk cinsel istismarı: Gözden geçirme çalışması. Mustafa Kemal Üniversitesi Tıp Dergisi, 4(14), 39-48.
• Teoh, Y.S., Pipe, M.E., Johnson, Z.H. ve Lamb, M.E. (2014). Eliciting accounts of alleged child sexual abuse: How do children report touch? Journal of Child Sexual Abuse, 23(7), 792–803. doi:10.1080/10538712.2014.950400.
• Thakkar-Kolar, R.R., Ryan, E.E. ve Runyon, M.K. (2008). Child sexual abuse: from prevention to self-protection. Child Abuse Review, 17, 36-54.
• Townsend, C. ve Rheingold, A.A. (2013). Estimating a child sexual abuse prevalence rate for practitioners: A review of child sexual abuse prevalence studies. Charleston, SC: Darkness to Light.
• Tutty, L. M. (1997). Child sexual abuse prevention programs: Evaluating “Who Do You Tell”. Child Abuse & Neglect. 21(9), 869–881. doi:10.1016/S0145-2134(97)00048-3.
• Tutty, L.M., Aubry, D. ve Velasquez, L. (2019). The "Who Do You Tell?"™ child sexual abuse education program: Eight years of monitoring. Journal of Child Sexual Abuse. 29(1), 2-21. doi: 10.1080/10538712.2019.1663969
• Türkiye İstatistik Kurumu (2019). Güvenlik birimlerine gelen veya getirilen suç mağduru çocuk.
• UNICEF (2010). Türkiye’de çocuk istismarı ve aile içi şiddet araştırması.
• WHO (World Health Organization) (1985). Handbook of resolutions and decisions of the World Health Assembly and the Executive Board. Geneva: World Health Organization.
• WHO (World Health Organization) (1999). Çocuk istismarının önlenmesi danışma toplantısı raporu. 29–31 Mart 1999; Cenevre.
• Wurtele, S.K. (1986). Teaching young children personal body safety: The behavioral skills training program. S.K. Wurtele: Colorado Springs, CO.
• Wurtele, S.K. (2007). The body safety training program: A personal safety program for parents to teach their children. S.K. Wurtele: Colorado Springs, CO.