ANDIRIN İLÇESİ’NDE SAYFİYE YAYLALARI

Yıl 2008, Cilt: 13 Sayı: 19, 281 - 300, 04.03.2011

Emin Toroğlu Mehmet Gürbüz

Öz

Bu çalışmada, Kahramanmaraş’ın Andırın İlçesi’ndeki sayfiye yaylaları
incelenmiştir. Çukurova’nın kuzeydoğusunda yer alan araştırma sahasında,
eskiden beri mevcut olan hayvancılık amaçlı yaylacılık, son yıllarda değişim
geçirerek sayfiye yaylacılığına dönüşmüştür. Yaylacılık faaliyetindeki bu
fonksiyonel dönüşüm sahada kendine özgü özellikleri ile dönemlik ve geçici sayfiye
yerleşmelerini ortaya çıkarmıştır. Çalışma sahasında yapılan araştırma ve
anketlerden elde edilen bilgilerle, faaliyeti ortaya çıkaran faktörler incelenmiş,
sayfiye yaylalarının formel ve fonksiyonel özellikleri belirlenmiştir. Ayrıca sahada
hızla gelişen bu yerleşmelerde yaşanan problemlere değinilmiş ve öneriler
sunulmuştur.

Anahtar Kelimeler

Sayfiye yaylaları, dönemlik yerleşme, geçici yerleşme, rekreasyon potansiyeli

Kaynakça

• Atalay, İ., 1994, Türkiye Vejetasyon Coğrafyası. Ege Üniversitesi Basımevi, İzmir.
• BOA, 1999, 998 Numaralı Muhesebe-i Vialyet-i Diyar-ı Bekr ve Arab ve Zü’l-kadriye Defteri (937/1530). Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı Yayın No:40, Ankara.
• Develioğlu, F., 2000, Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lügat. Aydın Kitabevi, Ankara.
• Doğanay, H., 1997, Türkiye Beşeri Coğrafyası. Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları No: 2982, İstanbul.
• Gülez, S., 1990. Ormaniçi Rekreasyon Potansiyelinin Saptanması İçin Geliştirilen bir Değerlendirme Yöntemi. İ.Ü. Orman Fakültesi Dergisi, 40(2):132-141.
• Hütteroth, W. D., 1973, “Zum Kenntnisstand Über Verbreitung und Typen von Berg- nomadismus und Halbnomadismus in den Gebirgs- und Plateaulandschaften Südwestasiens.” Erdwissenschaftliche Forschung, Band:5, (Editör: C. Rathiens, C. Troll, H. Uhlig), Franz Steiner Verlag, Wiesbaden, s: 146-155.
• Kantarcı, D., 1983, Akdeniz Bölgesinde Doğal Ağaç ve Çalı Türlerinin Yayılışı ile Bölgesel Yetişme Ortamı Özellikleri Arasındaki İlişkiler. İstanbul Üniversitesi Yayın No:3054, İstanbul.
• Karaboran, H.H., 1976, Historisch-Goegraphische Wandlungen der Kulturlandschaft der Oberen Çukurova von der Antike bis in die 2. Haelfte des 19. Jahrhunderts, unter besonderer Berücksichtigung der sozial-revolutionaeren Bewegungen des 16. und 17. Jahrhunderts sowie der Aktionen und Sozialreformen des Unternehmens Fırka-i İslahiye in der Jahren 1864-1866. Heidelberg.
• Koca, H., 1995, Gözne’de Yayla Turizmi. Doğu Coğrafya Dergisi, 1:281-301.
• Koday, Z., 1999, Akarca Yaylası. Türk Coğrafya Dergisi, 34:489-503.
• Langlois, V., 1852, Voyage dans la Cilicie et dans Montagnes du Taurus. Paris.
• Sandal, E.K., 2003, Mersin’in Kuzeyindeki Yerleşim Birimlerinde Rekreasyonel Yaylacılık. Türk Coğrafya Dergisi, 40:121-137.
• Sevgi, C., 1984, Adana İlinin Kuzeydoğu Kesiminde Yaylacılık. Ege Coğrafya Dergisi, 2:177-197.
• Somuncu, M., 2005, Aladağlar:Yaylacılık ve Dağ Göçebeliği Konusunda Bir Araştırma. Gündüz Eğitim ve Yayıncılık, Ankara.
• Sungur, K. A., 1980, Türkiye’de insan yaşamı için uygun olan ve olmayan ısı değerlerinin aylık dağılışı ile ilgili bir deneme. İ.Ü. Coğrafya Enstitüsü Dergisi, 23:27-36.
• Şemseddin Sami, 1901 (1317), Kamusu Türki. Çağrı Yayınları, İstanbul.
• Texier, C., 2002, Küçük Asya: Coğrafyası, tarihi ve Arkeolojisi. Cilt III, (Çev: Ali Suat). Enformasyon ve Dökümantasyon Hizmetleri Vakfı Yayını, Ankara.
• Tıraş, M., 2001, Zorkun Yaylası. Türk Coğrafya Dergisi, 36:161-170.
• Wirth, E., 1969, “Das Problem Der Nomaden im heutigen Orient”. Geographische Rundschau, 21(2):41-51.
• Yinanç, R., Elibüyük, M., 1988, Maraş Tahrir Defteri (1563), Cilt II. Ankara Üniversitesi Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi yayın No: 1, Ankara.
• www.turk-bilim.com/asiri-sicaklar-ve-saglik.htm (24.07.2007) “Aşırı Sıcaklar ve İnsan Sağlığı”