Sudanlı Öğrencilerin Yabancı Dil Olarak Türkçede İletişim İsteklilikleri

Yıl 2020, Sayı: 68, 601 - 614, 31.05.2020

Mehmet Celal Varışoğlu

https://doi.org/10.14222/Turkiyat4290

Öz

İletişim istekliliği, başkalarıyla iletişimi başlatmak veya iletişimi önlemek için bireyin sahip olduğu bir eğilimdir. Bireylerin iletişime geçmede istekli olup olmamaları durumudur. Yabancı dilde iletişim kurma istekliliğinin içe dönüklük, benlik saygısı, iletişim yetkinliği, kaygı, motivasyon ve kültürel farklılıklar gibi özelliklerle ilişkisi bulunmaktadır. Bu çalışmada, Sudan’da yabancı dil olarak Türkçe öğrenen Arap öğrencilerin Türkçede iletişim kurma istekliliklerinin düzeyi ve dil seviyesi, dil kursuna gitme-gitmeme ve Türkiye’de bulunma-bulunmama değişkenleri açısından incelenmeye çalışılmıştır. Bu çalışmada nicel araştırma yönteminin araştırma ilkelerine uyulmuş ve betimsel araştırma türü kullanılmıştır. Araştırmada veri toplanan grup, Sudan’ın başkenti Hartum’da yabancı dil olarak Türkçe öğrenen Kur’an-ı Kerim ve İslami İlimler Üniversitesi öğrencilerinden oluşmaktadır. Amaçlı örnekleme tekniğiyle seçilen grubun tamamı erkeklerden oluşmaktadır. Araştırma grubunda toplam 40 birey bulunmaktadır. Verilerin toplanmasında yabancı dil olarak Türkçe öğrenen bireyler için hazırlanmış olan “Türkçe İletişim Kurma İstekliliği Ölçeği” kullanılmıştır. Toplanan verilerin analizinde aritmetik ortalama, standart sapma ve ki kare tekniklerinden yararlanılmıştır. Araştırmanın bulgularına göre Sudanlı öğrencilerin Türkçede iletişim kurma istekliliklerinin genel olarak yüksek düzeyde olduğu görülmüştür. Ölçek maddeleri arasında 1,0-2,3 aralığında düşük düzeye denk gelecek hiçbir maddeye rastlanmamıştır. Ayrıca Sudanlı öğrencilerin Türkçede iletişim isteklilikleri üzerinde dil seviyesi, dil kursuna gitme-gitmeme ve hedef dilin konuşulduğu Türkiye’de bulunma-bulunmama değişkenlerine göre genel olarak istatistiksel bakımdan anlamlı bir farklılık olmadığı görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Yabancı dil olarak Türkçe, iletişim, iletişim istekliliği, Sudan

Sudanese Students’ Willingness to Communicate in Turkısh Who Learning Turkish As A Foreign Language

Öz

Willingness to communicate is an individual's tendency to initiate or prevent communication with others. It is also the case of whether individuals are willing to communicate. Willingness to communicate in a foreign language is related to introversion, self-esteem, communicative competence, anxiety, motivation and cultural differences. In this study, the willingness to communicate in Turkish and language levels of Sudanese students who learn Turkish as a foreign language were examined in terms of variables such as experience of living in Turkey and whether or not to attend the language course. The research principles of quantitative research method were followed and descriptive research type was used in the study. The data were collected from students who are enrolled in University of the Holy Quran and Islamic Sciences and learning Turkish as a foreign language in Khartoum, the capital of Sudan. The study group selected by purposeful sampling method consists of males. There were 40 individuals in the research group. Willingness to communicate scale in Turkish was used to collect data. Arithmetic mean, standard deviation and chi-square techniques were used in the analysis of the data. According to the findings of the study, it was seen that the Sudanese students' willingness to communicate in Turkish was generally high. There were no items in the range of 1.0-2.3, which corresponded to a low level. In addition, it was determined no statistically significant difference in terms of variables such as language level, experience of living in Turkey, and whether or not to attend the language course on Sudanese students' willingness to communicate in Turkish.

Anahtar Kelimeler

Turkish as a foreign language, communication, willingness to communicate, Sudan

Kaynakça

• Akgün, R., Çetin, H. (2018). “Üniversite Öğrencilerinin İletişim Becerilerinin ve Empati Düzeylerinin Belirlenmesi”. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7 (3) , 103-117.
• Alyılmaz, S. ve Polatcan, F. (2018). “İletişim Kurma İstekliliği Ölçeği: Bir Ölçek Geliştirme Çalışması”. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 7(1), 447-458.
• Amiryousefi, M. (2016). “Willingness to Communicate, Interest, Motives to Communicate with the Instructor, and L2 Speaking: a Focus on the Role of Age and Gender”. Innovation in Language Learning and Teaching, 12(3), 221-234.
• Baker, S. C., and MacIntyre, P. D. (2000). “The Role of Gender and Immersion in Communication and Second Language Orientations”. Language Learning, 50, 311–341.
• Bergil, A. S. (2016). “The Influence of Willingness to Communicate on Overall Speaking Skills among EFL Learners”. Procedia - Social and Behavioral Sciences, 232, 177-187.
• Bernales, C. (2016). “Towards a Comprehensive Concept of Willingness to Communicate: Learners' Predicted and Self-Reported Participation in the Foreign Language Classroom”. System, 56, 1-12.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö., Karadeniz, Ş.ve Demirel, F., (2009). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. ANKARA: PEGEM Akademi.
• Clément, R., Baker, S. C., and MacIntyre, P. D. (2003). “Willingness to Communicate in a Second Language: The Effects of Context, Norms, and Vitality”. Journal of Language and Social Psychology, 22(2), 190-209.
• De Wilde, V., Brysbaert, M., and Eyckmans, J. (2020). “Learning English Through Out-Of-School Exposure. Which Levels Of Language Proficiency Are Attained And Which Types Of İnput Are İmportant?”. Bilingualism: Language and Cognition, 23(1), 171-185. doi:10.1017/S1366728918001062.
• Dökmen, Ü. (2010). İletişim Çatışmaları ve Empati. İstanbul: Remzi Kitabevi. Dörnyei, Z. (2002). The Motivational Basis of Language Learning Tasks. In P. Robinson (Ed.), Individual Differences in Second Language Acquisition (s.137– 158). Amsterdam: John Benjamins.
• Dörnyei, Z. (2005). The Psychology of the Language Learner: Individual Differences in Second Language Acquisition. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum.
• Karadağ, Ş., Kaya, D. ve Uludağ, A. (2016). “İletişime Gönüllülük Ölçeği Güvenilirlik Ve Geçerlilik Çalışması”. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (36): 101-109.
• Khajavy, G. H., and Ghonsooly, B. (2017). “Predictors of Willingness to Read In English: Testing a Model Based on Possible Selves and Self-confidence”. Journal of Multilingual and Multicultural Development, 1-15.
• Kormos, J. and Dörnyei, Z. (2004). “The Interaction of Linguistic and Motivational Variables in Second Language Task Performance”. Zeitschrift für Interkulturellen Fremdsprachenunterricht[Online], 9(2),19.
• Kurt, B., ve Çakmakçı, C.C. (2018). “Türkçe Öğrenen Yabancı Öğrencilerin Türkçeye Maruz Kalma Durumları”. II. Uluslararası Türklerin Dünyası Sosyal Bilimler Sempozyumu Tam Metin Kitabı, Türklerin Dünyası Enstitüsü Yayınları, Ankara.
• MacIntyre, P. D. (2007). “Willingness to Communicate in the Second Language: Understanding the Decision to Speak as a Volitional Process”. Modern Language Journal, 91, 564–576.
• MacIntyre, P., D. and Doucette, J. (2010). “Willingness to Communicate and Action Control”. System, 38, 161-171.
• McCroskey, J. C. (1992). “Reliability and Validity of the Willingness to Communicate scale”. Communication Quarterly, 40(1), 16-25.
• McCroskey, J. C. and Richmond, V. P. (1987). Willingness to Communicate and Interpersonal Communication. In J. C. McCroskey and J. A. Daly (Eds.), Personality and Interpersonal Communication (129-156). Newbury Park, CA: Sage Publications.
• MEB (2011). Diller İçin Avrupa Ortak Metni. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• Öz, H. (2014). “Big Five Personality Traits and Willingness to Communicate among Foreign Language Learners in Turkey”. Social Behavior and Personality: An International Journal, 42(9), 1473-1482.
• Öz, H., Demirezen, M., and Pourfeiz, J. (2015). “Willingness to Communicate Of EFL Learners in Turkish Context”. Learning And Individual Differences, 37, 269-275.
• Peng, J. E. (2012). “Towards an Ecological Understanding of Willingness to Communicate in EFL Classrooms in China”. System, 40(2), 203-213.
• Peters, E., Noreillie, A-S., Heylen, K., Bulté, B., and Desmet, P. ( 2019). “The Impact of Instruction and Out‐of‐School Exposure to Foreign Language Input on Learners’ Vocabulary Knowledge in Two Languages. Language Learning, 69(3), 747-782.
• Richmond, V. P., and Roach, K. D. (1992). “Willingness to Communicate and Employee Success in US Organizations”. Journal of Applied Communication Research, 20(1), 95-115.
• Sever, S. (1998). “Dil ve İletişim (Etkili Yazılı ve Sözlü Anlatım)”. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 31(1), 51-66.
• Shao, Q., and Gao, X. (2016). “Reticence and Willingness to Communicate (WTC) of East Asian Language Learners”. System, 63(Supplement C), 115-120.
• Şener, S. (2014). “Turkish ELT Students' Willingness to Communicate in English”. ELT Research Journal, 3(2), 91-109.
• TDK (2005). Türkçe Sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. Topkara, M. (2015). Kadın & Erkek: İlişkilerin Psikolojisi. İstanbul: Karma Kitaplar.
• Trenholm S and Jensen A (1996) Interpersonal Communication, Belmont: Wadsworth Publishing Company, USA.
• Varışoğlu, B. (2018). “Motivation to Learn Turkish in Foreign Students with Different Thinking Styles in Terms of Functional and Formal Aspects”. Educational Research and Reviews, 13(9): 328-335.
• Wood, D. (2016). “Willingness to Communicate and Second Language Speech Fluency: an Idiodynamic investigation”. System, 60, 11-28.
• Yashima, T. (2002). “Willingness to Communicate in a Second Language: The Japanese EFL Context”. The Modern Language Journal, 86(1), 54-66.
• Yayla, M. (2018). Yabancı Dil Olarak Türkçe Öğrenenlerde İdeal İkinci Dil (D2) Benliği ve İletişim Kurma İstekliliği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara: Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü.
• Zarrinabadi, N. (2014). “Communicating in a Second Language: Investigating the Effect of Teacher on Learners’ Willingness to Communicate”. System, 42, 288-295.