The Modern Turkish poetry has severed its connection with the Divan poetry after the Tanzimat. It used the Western literature, particularly French poetry, as the main source. This has always been a subject of discussion after the Republication era. In time, poetry assumed an irregular, solecistic form with no defined boundaries. After 1960s the styles of Divan poetry started to be imitated. This rekindled the discussion on new versus and old forms. This discussion found its way to political circles and it was debated in a variety of newspapers and periodicals. As a result, the boundaries on how Divan poetry should be utulized have settled to a large extent
Modern Türk Şiiri, Tanzimat sonrası dönemde Divan şiir geleneği ile bağlarını kopardı. Kaynak olarak, Batı, özellikle Fransız şiirini örnek aldı. Cumhuriyet sonrası dönemi şiirinde bu durum hep tartışma konusu oldu. Zamanla şiir, sınırı belli olmayan bir kuralsızlık içine düştü. 1960’tan sonra Divan şiiri nazım şekilleri örnek alınmaya başlandı. Bunun üzerine şiirde eski-yeni tartışması yeniden doğdu. Bu tartışma yer yer siyasi alana kaydı. Konu, çeşitli gazete ve dergilerde tartışıldı. Tartışmalar sonunda Divan şiirinden yararlanma sınırları büyük ölçüde belirlendi
Diğer ID | JA58CF28RS |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Nisan 2017 |
Gönderilme Tarihi | 1 Nisan 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 3 Sayı: 1 |
All site content, except where otherwise noted, is licensed under a Creative Common Attribution Licence. (CC-BY-NC 4.0)