Öz
Tıp biliminin oluştuğu tarihi dönemlerde bu daima felsefeye ve onun kadim kaynaklarına yönelmiştir. Tıp felsefesi aynı zamanda sağlık felsefesidir. Tıp felsefesi, tıbbın kavramı ve yöntemi, tıbbın diğer bilimler ve insan faaliyetleri arasındaki yeri ve modern toplumda bütünleştirici bir sistem olarak doğa bilimlerinin bilişsel ve sosyal rolü hakkındaki düşünceleri özetleyen felsefi bir sistemdir. Tarihsel ve felsefi bilginin çığır açıcı gelişiminde ifade edilen temel ideolojik ilkeler nedeniyle hem sağlık kavramı hem de sağlık kavramına ulaşma yolları bazen çelişki noktasına kadar farklı değerlendirilmektedir. Batı geleneği "gelişmeye ve derinleşmeye" çalışırsa, Doğu geleneği de "birleştirir ve aktarır". Doğu'da felsefeden "kavramlarla düşünme bilimi" olarak değil, "gerçekliğin özel bir sembolik deneyiminden" bahsediyoruz. Doğu felsefesinde dünyevi olanla göksel olan, manevi olanla maddi olan, pratik olanla teorik olan arasında hiçbir boşluk bulunmamaktadır. Bu makale Doğu felsefesi’nde tıpı ele almakta ve kaynaklara bağlı olarak sonuca ulaşmaktadır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Axundov, İ. (2014). Tibbin tarix və fəlsəfə ilə əlaqəsi. Mütərcim.
- Anıl, Y. Ş. (2006). Sokrates, İstanbul. Kastaş Yayınevi.
- Arras, J. D. (2003). The owl and the caduceus: Does bioethics need philosophy?. In The Nature and Prospect of Bioethics: Interdisciplinary Perspectives (pp. 1-42). Totowa, NJ: Humana Press.
- Bozkurt, N. (2012). Medrese. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (C. 28; ss. 338-340). TDV Yayınları.
- Gelişli, Y. (2005). On Dokuzuncu Yüzyılda Osmanlı Devleti nin Bağdat ve Yemen Vilayetlerinde Medreselerin Açılma Gerekçelerine İlişkin İki Belge. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25(2), 83-113.
- Güç, A. (2001). Konfüçyüs ve konfüçyüsçülük. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 10 (2), 43-65.
- Şimşek, N. (2021). İslam Filozoflarının Ahlak ve Eğitim Anlayışı (Farabi, İbn Sînâ , Kınalızade Ali Efendi). Pegem Akademi Yayıncılık. Taylan, (2006).
- Konfüçyüs. Konuşmalar (Çev. G. Fidan). İşBankası Yayınları.
- Okay, B. (2017). Konfuçyüs: ve Çin Felsefesinin Temelleri. Bilge Kültür Sanat.
- Siraisi, N. G. (2014). Avicenna in Renaissance Italy: the Canon and medical teaching in Italian universities after 1500 (Vol. 789). Princeton University Press.
- Windelband, W. (2023). Antik Yunan Felsefesi Tarihi (Çev. Ayşe Çevik). Fol Kitap.
- Yamaguchi, E. (1970). 'Samsara' Kavramı. Hint ve Budist Çalışmaları Dergisi (Indogaku Bukkyogaku Kenkyu) , 18 (2), 1062-1055.
- https://www.worldhistory.org/trans/
Öz
In the historical periods when medical science was formed, it has always been orientated towards philosophy and its ancient sources. The philosophy of medicine is also the philosophy of health. Philosophy of medicine is a philosophical system that summarises ideas about the concept and method of medicine, the place of medicine among other sciences and human activities, and the cognitive and social role of natural sciences as an integrative system in modern society. Due to the basic ideological principles expressed in the epochal development of historical and philosophical knowledge, both the concept of health and the ways of achieving it are evaluated differently, sometimes to the point of contradiction. If the Western tradition tries to ‘develop and deepen’, the Eastern tradition ‘unifies and transmits’. In the East, we speak of philosophy not as ‘the science of thinking in terms of concepts’ but as ‘a special symbolic experience of reality’. In Eastern philosophy there is no gap between the earthly and the heavenly, the spiritual and the material, the practical and the theoretical. This article deals with medicine in Eastern philosophy and reaches a conclusion based on the sources.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Axundov, İ. (2014). Tibbin tarix və fəlsəfə ilə əlaqəsi. Mütərcim.
- Anıl, Y. Ş. (2006). Sokrates, İstanbul. Kastaş Yayınevi.
- Arras, J. D. (2003). The owl and the caduceus: Does bioethics need philosophy?. In The Nature and Prospect of Bioethics: Interdisciplinary Perspectives (pp. 1-42). Totowa, NJ: Humana Press.
- Bozkurt, N. (2012). Medrese. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (C. 28; ss. 338-340). TDV Yayınları.
- Gelişli, Y. (2005). On Dokuzuncu Yüzyılda Osmanlı Devleti nin Bağdat ve Yemen Vilayetlerinde Medreselerin Açılma Gerekçelerine İlişkin İki Belge. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25(2), 83-113.
- Güç, A. (2001). Konfüçyüs ve konfüçyüsçülük. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 10 (2), 43-65.
- Şimşek, N. (2021). İslam Filozoflarının Ahlak ve Eğitim Anlayışı (Farabi, İbn Sînâ , Kınalızade Ali Efendi). Pegem Akademi Yayıncılık. Taylan, (2006).
- Konfüçyüs. Konuşmalar (Çev. G. Fidan). İşBankası Yayınları.
- Okay, B. (2017). Konfuçyüs: ve Çin Felsefesinin Temelleri. Bilge Kültür Sanat.
- Siraisi, N. G. (2014). Avicenna in Renaissance Italy: the Canon and medical teaching in Italian universities after 1500 (Vol. 789). Princeton University Press.
- Windelband, W. (2023). Antik Yunan Felsefesi Tarihi (Çev. Ayşe Çevik). Fol Kitap.
- Yamaguchi, E. (1970). 'Samsara' Kavramı. Hint ve Budist Çalışmaları Dergisi (Indogaku Bukkyogaku Kenkyu) , 18 (2), 1062-1055.
- https://www.worldhistory.org/trans/
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Bilgi Sistemleri Felsefesi, Araştırma Yöntemleri ve Teori |
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Erken Görünüm Tarihi | 7 Haziran 2024 |
| Yayımlanma Tarihi | 7 Haziran 2024 |
| Gönderilme Tarihi | 10 Şubat 2024 |
| Kabul Tarihi | 25 Mart 2024 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 11 Sayı: 2 |
