Öz
Bu araştırma, üniversite öğrencilerinin yalnızlık düzeyleri ile aile aidiyeti arasındaki
ilişkinin incelenmesi amacıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu Isparta
Uygulamalı Bilimler Üniversitesi Atabey Meslek Yüksekokulu’nda okuyan 234 öğrenci
oluşturmaktadır. Katılımcılara sosyo-demografik bilgilerinin ölçüldüğü veri formu, yalnızlık
düzeylerinin ölçüldüğü UCLA Yalnızlık Ölçeği ve aile aidiyeti tutumlarının belirlenmesi için Aile
Aidiyeti Ölçeği uygulanmıştır. Russell ve arkadaşları (1978) tarafından geliştirilen ve Demir
(1989) tarafından geçerlik ve güvenirlik çalışması yapılan UCLA Yalnızlık Ölçeği 20 maddeden,
Mavili ve arkadaşları (2014) tarafından geliştirilen Aile Aidiyeti Ölçeği 17 maddeden ve 2
faktörden oluşmaktadır.
Araştırmanın sonucunda yalnızlık puanları ile aile aidiyeti alt ölçeklerinden kendilik
aidiyeti alt boyutu ile negatif yönlü orta bir ilişki (r=-,495), aile aidiyeti alt boyutu ile negatif yönlü
orta bir ilişki (r=-,436) bulunurken, aile aidiyeti ile yalnızlık arasında ise negatif yönlü orta bir
ilişki (r=-,528) bulunmuştur.
Aile aidiyetinin yalnızlığa etkisinin incelenmesi amacıyla regresyon testi yapılmış ve
etkinin incelenmesi amacıyla kurulan regresyon modeli anlamlı bulunmuştur (F=,45,372
p<0,05). Yalnızlığı hangi değişkenlerin açıkladığına ilişkin sonuçlara bakıldığında aile aidiyeti
ölçeğinin alt boyutlarından olan kendilik aidiyeti ile aile aidiyetinin negatif yönde etkilediği (B=-
,415; B=-,642; p<0,05) ve aile aidiyetinin etkisinin daha fazla olduğu bulunmuştur.
Öğrencilerin yalnızlık düzeylerinin düşük, aile aidiyetinin yüksek bulunduğu bu
çalışmada yalnızlık ve aile aidiyetlerinin yaş, sınıf ve kardeş sayısı arasında anlamlı
farklılaşmadığı, diğer bazı değişkenlerde anlamlı farklılaştığı görülmüştür.