Investigation of Carbon Footprint Change Originated from Transportation Sector

Yıl 2018, , 157 - 166, 10.11.2018

Gökhan Civelekoğlu , Yudum Bıyık

https://doi.org/10.30516/bilgesci.427359

Cited By: 15

Öz

Global warming has become one of the most important
issue in the world over the past decades, and this has led to increased
researches on greenhouse gas emissions, particularly CO₂. An
important share in greenhouse gas production belongs to the transportation
sector. Motor vehicles are one of the most important sources of fossil fuel
emissions that cause air pollution and climate change. In recent years there is
a growing interest in urban air pollution and intense traffic, which is part of
daily life with CO₂ emissions. Therefore, it is important to reduce
emissions originated from transportation sector, while struggling with air
pollution and climate change. Carbon footprint, defined in the unit of carbon
dioxide, is a measure of damage that is caused by human activities in terms of
the amount of greenhouse gases produced. It consists of two main groups;
primary footprint and secondary footprint. Primary footprint, domestic energy
consumption and transportation (including cars and airplanes) are measures of
direct CO₂ emissions from the burning of fossil fuels. Secondary
footprint is a measure of the indirect CO₂ emissions associated with
the manufacture and eventual degradation of these products from the entire life
cycle of the products we use. In this study, the research was conducted on transportation
carbon footprint values of Turkey and G20 countries between the years of 1990
to 2016. Furthermore, the carbon footprint over the last 26 years was
investigated.    

Anahtar Kelimeler

Carbon Footprint, GHG Emissions, Transportation

Ulaşım Sektöründen Kaynaklı Karbon Ayak İzi Değişiminin İncelenmesi

Öz

Küresel ısınma geçen on yıllar içerisinde tüm dünyada en dikkat çeken konulardan biri haline gelmiş ve bu olay başta CO2 olmak üzere sera gazı emisyonları üzerine yapılan araştırmaların artmasına neden olmuştur. Sera gazı üretiminde önemli bir pay ulaştırma sektörüne aittir. Hava kirliliğine ve iklim değişikliğine neden olan fosil yakıt emisyonlarının en önemli kaynaklarından biri motorlu taşıtlardır. Son yıllarda giderek artan kentsel hava kirliliğiyle ve CO2 emisyonlarıyla günlük hayatımızın bir parçası olan yoğun trafiğin yakından ilgisi vardır. Hava kirliliği ve iklim değişikliğiyle mücadelede ulaşımdan kaynaklanan emisyonlarının düşürülmesi bu nedenle önem kazanmaktadır. Karbon ayak izi; birim karbondioksit cinsinden ifade edilen, üretilen sera gazı miktarı açısından insan faaliyetlerinin çevreye verdiği zararın bir ölçüsüdür. Birincil ayak izi ve ikincil ayak izi olmak üzere iki ana gruptan oluşmaktadır. Birincil ayak izi, evsel enerji tüketimi ve ulaşım araba ve uçak dahil olmak üzere fosil yakıtlarının yanmasından ortaya çıkan doğrudan CO2 emisyonları ölçüsüdür. İkincil ayak izi ise, kullandığımız ürünlerin tüm yaşam döngüsünden bu ürünlerin imalatı ve en sonunda bozulmalarıyla ilgili olan dolaylı CO2 emisyonlarının ölçüsüdür. Bu çalışmada Türkiye ve G20 ülkelerinin 1990-2016 yılları arasında ulaşımdan kaynaklı karbon ayak izi değerleri üzerinde araştırmalar yapılmış ve son 26 yıllık dönemde karbon ayak izi değişimi incelenmiştir.

Anahtar Kelimeler

Karbon Ayak izi, Sera Gazları, Ulaşım

Kaynakça

• Akbulut, F., (2009). İklim Değişikliğinde Alternatif Politikaların Etkinliği, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 100s, Ankara.
• Arıkan, Y., (2006). Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi ve Kyoto Protokolü Metinler ve Temel Bilgiler, Bölgesel Çevre Merkezi, REC Türkiye Yayınları, 62s, Ankara.
• Algedik, Ö., Bayar, H.İ., Biçer, B.E., Çelik, E., Keleş, M., Kocaman, H., Talu, N., (2016). TMBB’nin İklim Değişikliği Politikasındaki Rolü ‘Politikacılar için Özet’. 32s.
• Atabey, T., (2013). Karbon Ayak İzinin Hesaplanması: Diyarbakır Örneği. Fırat Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 84s, Elazığ.
• Bekiroğlu, O., Sürdürülebilir Kalkınmanın Yeni Kuralı: Karbon Ayak İzi. Erişim Tarihi: 06.05.2016. http://www.emo.org.tr.
• Çalışkan Doğan, Z., Kurt, Ü., Timur, M.C., (2017). İklim Değişikliği ve Ulaşım Sektörü İlişkisinin Ekonometrik Analizi: Türkiye Örneği. International Congress of Energy, Economy and Policy, 25-26 Mart, İstanbul.
• Çevre ve Şehircilik Bakanlığı (ÇŞB). (2011). Türkiye Cumhuriyeti İklim Değişikliği Eylem Planı 2011-2020. Ankara.
• Çevre ve Şehircilik Bakanlığı (ÇŞB). (2018). Kyoto Protokolü. Erişim Tarihi:02.01.18. http://iklim.csb.gov.tr/kyoto-protokolu-i-4363.
• Çömert, R., Bilget, Ö., Çabuk, A., (2015). Kyoto Protokolüne İmza Atan G20 Ülkelerinin Yıllara Göre Karbon Salınımlarının (1990-2012) Coğrafi Bilgi Sistemleri Yardımı İle Analizi. Anadolu Üniversitesi, Yer ve Uzay Bilimleri Enstitüsü, 883-891.
• Devlet Planlama Teşkilatı (DPT). (2000). Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı: İklim Değişikliği Özel İhtisas Raporu. 2532-548, 123.
• Environmental Protection Agency (EPA). (2002). Greenhouse Gases and Global Warming Potential Values, The Inventory of US Greenhouse Emissions and Sinks: 1990-2000, US. s.4-9.
• Environmental Protection Agency (EPA). (2014). Inventory of U.S. Greenhouse Gas Emissions and Sinks: 1990-2012. EPA 430-R-14-003. U.S.A.
• Environmental Protection İndex (EPI). (2018). Climate,EnergyandTransportation, http://www.earthpolicy.org/data_center/C23, (01.02.2018)
• Intergovernmental Panel On Climate Change (IPCC). (2007). Climate Change 2007: The Physical Science Basis.1007.
• Işık, N., Kılınç, E.C., (2014). Ulaştırma Sektöründe CO2 Emisyonu ve Enerji Ar-Ge Harcamaları İlişkisi. Sosyo Ekonomi Dergisi, 140215. 26s.
• Kelen, F., (2014). Motorlu Taşıt Emisyonlarının İnsan Sağlığı ve Çevre Üzerine Etkileri. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi. 19 (1-2), 80-87.
• Mock, P., (2016). Policy Options to Reduce Emissions From The Road Transport Sector in Turkey. İPM-Mercator Policy Brief, 1. Basım, 1-13.
• Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). (2018). Greenhouse Gas Emissions Erişim Tarihi: 03.03.18. https://stats.oecd.org/ )
• Özen, M., Tüydeş-Yaman, H. (2013). Türkiye’de Şehirlerarası Yük Trafiği CO2 Emisyonlarının Tahmini. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen bilimleri Enstitüsü Dergisi, 17(3), 56.
• Özsoy Erden, C. (2015). Düşük Karbon Ekonomisi ve Türkiye’nin Karbon Ayak İzi. Emek ve Toplum, 4, 199-215.
• Statista – The portal for statistics. (2018). Worldwide Carbon Footprint. Erişim Tarihi: 04.05.2018. https://www.statista.com
• Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2015). National Gas Inventory Report 1990-2015 Annual Report for submission under the ‘United Nations Framework Convention on Climate Change’. 552s.
• Uzunçakmak, M., (2014). Ulaşım Modlarından Kaynaklanan Sera Gazı Emisyonları Ve iklim Değişikliği Üzerindeki Etkilerinin Karşılaştırılması,Ulaştırma ve Haberleşme Uzmanlığı Tezi, 171s, Ankara
• World Wide Fund for Nature (WWF). (2012). Türkiye’nin Ekolojik Ayak İzi Raporu. 89s.