Psychotherapy has a scientific history of one hundred years. The
therapies that have been prevalent through the history of psychotherapy have
been focused on behavior, cognition, unconscious processes, or existential
issues. We can further categorize them as one-person vs. two-person theories.
One-person approaches view one’s inner world and mental structure as static,
permanent, and stable, and attempt to correct the psychopathology involved.
One-person therapies involve the positions of repairer-repaired,
observer-observed, and knowing-unknowing. Two-person therapies, on the other
hand, focus on mutual interaction.
The subject and goal of this paper is to outline
the progression of these schools of psychoanalytic psychotherapy from
two-person therapies towards systems theory and field theory, centered around
interactive systems, with a particular focus on their position vis-a-vis the
contemporary field theory. This paper sets aside the behavioral-cognitive and
existentialist therapies to primarily focus on the psychodynamic schools
following Freud, including dynamic psychotherapy approaches of Adler and Jung;
ego psychology of Anna Freud, Eric Ericson, David Rapaport, H. Loewald, and
Heinz Hartmann; object relations of Melanie Klein and W. R. D. Fairbairn, and
later representatives such as Otto Kernberg; developmental psychology emphasis
of the so-called interim group of James Masterson’s abandonment depression
theory; self psychology of Heinz Kohut as a break from classical psychoanalytic
school; relational psychoanalysis of Stephen Mitchell ve Jay Greenberg;
relational-cyclical psychotherapy of Paul Watchel; intersubjective field theory
of Robert Stolorow, Bernard Brandchaft
and George Atwood; and motivational systems theory of Joseph D. Lichtenberg,
Frank M. Lachmann, and James L. Fosshage.
Field Theory Psychoanalytic Theories Integrative Perspective Technical Eclecticism Theoretical Integration Common Factors Approach Assimilative Integration
Psikoterapi tarihini
yüz yıllık bir bilimsel sürece bağlayabiliriz. Bu süreçte, ana çizgi
itibarıyla; davranışa odaklanan, bilişe odaklanan, bilinçdışı süreçlere
odaklanan ve varoluşa odaklanan terapiler olarak kümeleştirebiliriz. Bunları
kendi arasında kategorize ettiğimizde; bir kişinin iç dünyasını ve zihinsel
yapısını statik, kalıcı, kişiye ait ve değişmez bir yapı olarak bakan ve
oradaki psikopatolojiyi düzeltme iddiasında bulunan kuramlar bir tarafta
durmaktadır. Tek kişilik terapiler olarak adlandırılan bu kuramlara, tamir eden
ve edilen, gözleyen ve gözlenen, bilen ve bilmeyen bağlamları perspektiflerinde
bakmak mümkündür. Tek kişilik terapilerin karşısına ise karşılıklı etkileşime
dayalı iki kişilik terapiler olarak adlandırılan diğer terapi kuramlarını
koymak mümkündür.
Bu makalenin amacı ve
konusu: iki kişilik terapilerden doğan ve daha sonra bir sistem teorisine ve
alan teorisine doğru genişleyen, karşılıklı etkileşimsel sistemleri merkeze
alan yaklaşım tarzıyla, bu psikoterapi ekollerini, özellikle psikanalitik
bağlamda olan psikoterapi kuramlarını değerlendirmek ve alan kuramına karşı
konumlarını belirlemek ve tanımlamaktır. Freud’dan hemen sonra ortaya çıkan
daha çok self üzerine odaklanmış Adler, Jung gibi dinamik psikoterapi
kuramcıları ve yaklaşım tarzları; Anna Freud, Eric Ericson, David Rapaport, H.
Loewald ve Heinz Hartmann gibi ego psikolojisine ağırlık veren ego psikologları;
nesne ilişkilerini gündeme getiren Melanie Klein ve W. R. D. Fairbairn’den
ortaya çıkan nesne ilişkileri ve Otto Kernberg gibi çağdaş temsilcileri; ara
gurup olarak nitelendirebileceğimiz gelişimsel psikolojiye öncelik vererek
yaklaşan James Masterson’un terk depresyonu kuramı, klasik psikanalitik ekolden
bir kopma olduğu iddia edilen ve bir kopuş sağlayan Heinz Kohut’un Kendilik
Psikolojisi, kendilik psikolojisiyle aynı döneme denk düşen Stephan Mitchell ve
Jay Greenberg’in ilişkisel psikanalizi, bunlarla karşılıklı etkileşim
içerisinde ortaya çıkan Paul Wachtel’in ilişkisel-döngüsel psikoterapisi,
Robert Stolorow, Bernard Brandchaft ve
George E. Atwood’un Öznelerarası Alan Kuramı, Joseph D. Lichtenberg, Frank M.
Lachmann ve James L. Fosshage’ın geliştirdiği güdülenme sistemleri, güdülenme
kuramları bu makalenin temel konusudur.
Anahtar
kelimeler: Alan Kuramı, Psikanalitik Kuramlar, Bütüncül Bakış Tarzı,
Teknik Eklektizm, Teorik Entegrasyon, Ortak Faktörler Yaklaşımı, Asimilatif Bütüncül Psikoterapi.
Alan Kuramı Psikanalitik Kuramlar Bütüncül Bakış Tarzı Teknik Eklektizm Teorik Entegrasyon Ortak Faktörler Yaklaşımı Asimilatif Bütüncül Psikoterapi
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Psikoloji |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 5 Ağustos 2018 |
Gönderilme Tarihi | 6 Ağustos 2018 |
Kabul Tarihi | 6 Ağustos 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 1 Sayı: 2 |