Predictive Relationships Among the Prospective Teachers’ Humor Styles, Personality and Optimism Levels

Yıl 2020, Cilt: 3 Sayı: 5, 66 - 77, 10.01.2020

Harun Asan Bülent Dilmaç

Öz

In this research, it was aimed to understand the predictive relationships among the prospective teachers humor styles, personality and optimism levels and to determine the level of the relationship. In this research, which has a quantitative research paradigm, it is aimed to determine the relationships between prospective teachers humor styles, personality and optimism levels and to test the relationships between these variables with structural equality model. The study group of the study consists of prospective teachers aged 18-50 years living in Istanbul. In this research, Humor Styles, Five Factor Personality and Optimism Scale were used as data collection tools. SPSS 18 package program was used for percent and frequency calculations and AMOS19 program was preferred for structural equation modeling in the analysis of data. As a result of the research, it was determined that the optimism of the teacher trainees would increase with the increase in personality traits, the humor styles would increase with the increase in personality traits, and the humor styles would increase with the increase of optimism.

Anahtar Kelimeler

Humor styles, Personality, Optimism

Öğretmen Adaylarının Mizah Tarzları, Kişilik ve İyimserlik Düzeyleri Arasındaki Yordayıcı İlişkiler

Öz

Bu araştırmada öğretmen adaylarının mizah tarzları, kişilik ve iyimserlik düzeyleri arasındaki yordayıcı ilişkiler tespit edilerek, ilişkinin ne düzeyde olduğunun belirlenmesi amaçlanmıştır. Nicel araştırma paradigmasına sahip bu çalışmada, öğretmen adaylarının mizah tarzları, kişilik ve iyimserlik düzeyleri arasındaki ilişkilerin belirlenmesi ve bu değişkenler aralarındaki ilişkilerin yapısal eşitlik modeli ile sınanması amaçlanmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu İstanbul ilinde yaşayan 18-50 yaşındaki öğretmen adayları oluşturmaktadır. Ayrıca katılımcıların demografik özelliklerini belirlemek amacıyla kişisel bilgi formu kullanılmıştır. Yapısal eşitlik modellemesi analizi AMOS 19 programı ile gerçekleştirilmiştir. Araştırma sonucunda öğretmen adaylarının kişilik özelliklerinin artmasıyla iyimserliklerinin de artış olacağı, kişilik özelliklerinin artmasıyla mizah tarzlarının da artış olacağı ve iyimserliklerin artmasıyla mizah tarzlarının da artış ola-cağı tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Mizah Tarzları, Kişilik, İyimserlik

Kaynakça

• Yerlikaya, E. E. (2009). Üniversite Öğrencilerinin Mizah Tarzları İle Algılanan Stres, Kaygı ve Depresyon Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Yayımlanmamış doktora tezi, Çukurova Üniversitesi, Adana.
• Özdolap, M. (2015). Mizah Tarzları ve Psikolojik Belirtiler Arasındaki İlişkinin İncelenmesi.Yüksek Lisans Tezi. Bilim Üniversitesi. İstanbul
• Oruç, Ş. (2010). Sosyal Bilgiler Öğretiminde Mizah Kullanımının Öğrencilerin Akademik Başarılarına ve Tutumlarına Etkisi. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 56-73.
• Martin, R. A., Puhlik-Doris, P. Larsen, G., Gray, J. Ve Weir, K. (2003). Individual differences of uses of humor and their relation to psychological well being: development of the humor styles questionnaire. Journal of Research in Personality.37, 48-75.
• Vural, A. (2004). Mizah ve Gülmenin İnsan Yaşamındaki Yeri ve Önemi. Yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Galloway, G. (2010). Individual differences in personal humor styles: identification of prominent patterns and their as sociates. Personality and Individual Differences, 48, 563-567.
• Tümkaya, S. (2006). Öğretim elemanlarının mizah tarzları ve mizahı yordayıcı değişkenleri. Eğitim Araştırmaları, 23, 200-208.
• Karasar, N. (2015). Bilimsel Araştırma Yöntemi (28. Baskı). Ankara: Nobel Akdemi Yayıncılık.
• Kuiper, N. A. Ve Martin, R. A. (1998). Is sense of humor a positive personality characteristic? In. W. Ruch (Ed.). The sense of humor: Explorations of a personality characteristic (Humor Research Series) (183-206). Berlin: Mouton de Gruyter.
• Luthans, F. (2010). Organizational Behaviour. An Evidence Based Approach. N.Y: McgrowHill.
• Robbins, S. P. ve Judge, T.A. (2013). Örgütsel davranış. (Çev. İ. Erdem). İstanbul: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Mount, M. K., Murray R. B., Steve M.S. ve James, R. (2005). Higher orderdimesions of the big five personality traits and the big six vocational ınterest types. Personel Psychology, 58, 447-478.
• McShane, S. L. ve Glinow, M. A. (2011). Organizational Behavior. New York: Irwin/McGraw-Hill.
• Chung, Y. B. (2001). Work discrimination and coping strategies: Conceptual frame Works for counseling lesbian, gay, and bisexual clients. The Career Development Quarterly, 50(1), 33-44.
• Gençoğlu, C. (2006). Üniversite Öğrencilerinin İyimserlik Düzeyleri ile Kişilik Özellikleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Samsun.
• Karaırmak, Ö. (2007). Investigation of personal qualities contributing to psyhological resilience among earthquake survivors: A model testing study. Doktora Tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
• Kümbül Güler, B. (2009). Pozitif Psikolojik Sermaye: Tanımı Bileşenleri ve Yönetimi İçinde Çalışma Yaşamında Davranış: Güncel Yaklaşımlar. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
• Schumacker, R. E. Ve Lomax, R. G. (2004). A Beginner’s Guide to Structural Equation Modelling (2nd ed.).London: Lawrence Erlbaum Associates, Publishers.
• Ingledew, D. K. ve Brunning, S. (1999). Personality preventive health behaviour and comporative optimism about health problems. Journal of HealthPsychology, 4(2), 193-208.
• Neff, K. D., Kirkpatrick, K. L ve Rude S. S. (2007). An Examination of Self-Compassion in Relation to Positive Psychological Functioning and Personality Traits. Journal of Research in Personality, 41, 908-916.
• Darwill, Thomas J. ve Johnson, Ronald C. (1991). Optimism and Perceived Control of Life Events as RelatedtoPersonality. Personality and Individual Differences, 12(9), 951-954.
• Kirkpatrick, K. L. (2005). Enhancing Self-Compassion Using a Gestalt Two Chair Intervention. University of Texas at Austin, Unpublished doctoral dissertation.
• Şenyuva, H. Ş. (2007). Aydın İlinden Alınan Normal Bir Örneklemde Kişilik Bozukluklarının Yaygınlık Çalışması. Uzmanlık tezi. Adnan Menderes Üniversitesi, Aydın.
• Mete, C. (2006). İlköğretim Okullarında Çalışan Öğretmenlerin Kişilik Özellikleri İle İş Tatminleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Yeditepe Üniversitesi, İstanbul.
• McCrae, R. R. ve Costa, P.T. (2003). Personality in adulthood: A Five-factor theory perspective. New York: Guilford Press.
• Seligman, M. (2007). Öğrenilmiş İyimserlik (Çev. S.K. Akbaş). Ankara: HYB Yayıncılık.
• Durmuş, Y. (2000). The Relationship Between Sense Of Humor and Coping Strategies. Yüksek lisans tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
• McGinnis, A. L. (1998). İyimserliğin Gücü (Çev. A. Kayaş). İstanbul: Beyaz Yayınları.
• Lefcourt, H. M. (2001). Humor: The psychology of livingbuoyantly. Springer Science & Business Media.
• Martin, R. A. (2001). Humor, laughter, and physical health: methodological issues and research findings. Psychological Bulletin, 127(4), 504-519.
• Sapmaz, F. ve Doğan, T. (2012). Mutluluk ve yaşam doyumun yordayıcısı olarak iyimserlik. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8(3),63-69.