Ortaçağ
Döneminde, kilisenin baskısıyla dini konulu resimlere yöneltilmiş olan
ressamlar, Rönesans akımının tüm Avrupa’da yayılmasıyla birlikte kendi
kişiliklerini ve ruh hallerini resim kompozisyonlarına dâhil etmişlerdir. Bunun
bir sonucu olarak portre ve otoportre sanatı gelişim göstermiştir.
16. yüzyılda gelişme gösteren portre ve
otoportre sanatı 17. yüzyılda büyük bir çığır açarak döneme damgasını
vurmuştur. Bu yüzyılda, otoportrecilikte meydana
gelen en önemli değişiklik, ressamların mesleklerine vurgu yapmak amacıyla
kendilerini resim sehpalarının önünde, tam boydan, paletleri ve fırçaları ile
resmetmeleridir.
Bu çalışmada, literatür
taraması ve incelenen eserler ışığında, 17. yüzyılda portre sanatının nasıl bir
gelişim gösterdiğine değinilmiş, Diego Velazquez’in üç eseri (Kral
Mabeyincisi Olarak Otoportre, Bredanın Teslimi Tablosu, Nedimeler Tablosu) ve 17. yüzyıl otoportre sanat anlayışı
üzerine bir değerlendirme yapılmıştır.
Bölüm | Makaleler |
---|---|
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 27 Aralık 2017 |
Gönderilme Tarihi | 12 Mayıs 2017 |
Kabul Tarihi | 25 Aralık 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 7 Sayı: 2/1 |