HAYATI SONLANDIRMAK İÇİN SEYAHAT…!

Yıl 2017, Cilt: 15 Sayı: 4, 313 - 328, 30.12.2017

Yeliz Pekerşen

Öz

         Değişim turizmin özünde bulunmaktadır. Son yıllarda turizm
talebinin toplumsal alanda meydana gelen değişimlerden etkilenmesiyle birlikte
toplumda kitle turizminden özel ilgi turizmine doğru bir eğilim yaşanmaya
başlanmıştır. Turistlerin istek, ihtiyaç ve talepleri doğrultusunda
şekillenen özel ilgi turizmi ise geleneksel tatil anlayışına farklı bir bakış
açısı getirmiştir.

Kültüre dayalı özel ilgi
turizmi çeşitlerinden keder turizminin bir alt bileşeni olan; ünlü merkezlerden
atlama ya da ötanazinin serbest olduğu ülkelere (Belçika, Hollanda, İsviçre
gibi) hasta insanların yapmış olduğu seyahatler olarak tanımlanabilecek olan
intihar turizminin Türkiye’de yasal bir çerçevesi bulunmamaktadır. Yapılan
literatür incelemesinde özellikle ulusal literatürde intihar turizmi konusunu
tüm boyutlarıyla ele alan ve bu kavrama yüklenen anlamları
gelişimsel olarak inceleyen çalışmaların sayısının oldukça sınırlı olduğu
görülmektedir. Araştırmanın da alandaki bu eksikliği doldurarak, sonraki
çalışmalar için bir basamak oluşturması, intihar ve intihar turizmi sürecini
anlayabilme konusunda önemli katkılar sağlayacağı düşünülmektedir.

Araştırmada bu doğrultuda
ilgili literatürle bağlantılı olarak intihar turizmi kavramının incelenmesi,
intihar turizmine yönelik mevcut durumun ortaya konulması, intihar turizmini
yasal olarak kabul eden ülkelerden İsviçre’deki uygulamanın incelenmesi ve
Türkiye’de ötanazinin yasal boyutu üzerinde durulmuş, mevcut kaynaklar göz
önünde bulundurularak konuyla ilgili bir derleme yapılmıştır.

Anahtar Kelimeler

İntihar turizmi, ötanazi, özel ilgi turizmi

Kaynakça

• Aktif Haber. (2010). http://www.aktifhaber.com/vucudunun-yuzde-3unu-kullanan ogretmenotenazi-istiyor-361006h.htm. (26.10.2015). Alptekin, K., Duyan, V. ve Uçan, Ö. (2008). “İntiharı önleme çalışmalarında sosyal hizmet mesleğinin rolü”, Anadolu Psikiyatri Dergisi, 9, ss.179-187. Atay, İ. M., Eren, İ. ve Gündoğar, D. (2012). “Isparta il merkezinde intihar girişimi, ölüm düşünceleri yaygınlığı ve risk faktörleri”, Türk Psikiyatri Dergisi, 23, ss. 1-10. Bal, Z. (2011). İslam hukuku açısından ötanazi, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Çanakkale. Bayraktar, S. (2015). “İntihar kavravımın çocuklar ve ergenler açısından ele alınması”, Mediterranean Journal of Humanities, 1, ss. 139-159. Besiri, A. (2009). “Ötanazi ve yaşam hakkı”, TBB Dergisi, 86, ss. 188-203. Bosshard, G., Ulrich, E. & Bär, W. (2003). “748 cases of suicide assisted by a Swiss right-to-die organization”, Swiss Medical Weekly, 133, ss. 310-317. British Medical Association (2015). Responding to patient request relating to assisted suicide: guidance for doctors in England, Wales and Northern Ireland. (bma.org.uk). Retrieved on October 24, 2015. Bulgan, E. (2011). “İntiharlarla mücadelede alınması gereken idari tedbirler: Kahramanmaraş Örneği”, İdarecinin Sesi, ss. 76-77. Callaghan, S. (2011). “Death tourism”, Precedent, ss. 34-39. Cohen, G. I. (2014). Patients with passports: Medical tourism, law and ethics. USA: Oxford University Press ISBN: 0190218185." Deniz İ, Ersöz A.G., İldeş N. ve Türkarslan N. (2001). “1995–2000 yılları resmi kayıtlarından Batman’da gerçekleşen intihar ve intihar girişimleri üzerine bir inceleme”, Aile ve Toplum Dergisi, 1 (4), ss. 27-48. Gauthier, S., Mausbach, J., Reisch, T. & Bartsch, C. (2014). “Suicide tourism: A pilot study on the Swiss phenomenon”, Law, Ethics and Medicine, 21, ss. 1-7. Gross, C., Piper, T. M., Bucciarelli, A., Tardiff, K., Vlahov, D. & Galea, S. (2007). “Suicide tourism in Manhattan, New York City, 1990-2004”, Journal of Urban Health: Bulletin of the New York Academy of Medicine, 84(6), ss. 755-765. Gür, S. T. (2012). Acil servise intihar girişimi nedeni ile yapılan başvuruların demografik ve klinik özellikleri. Atatürk Üniversitesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Erzurum. Higginbotham, G. (2011). “Assisted-suicide tourism: Is it tourism?”, Tourismos: An International Multidisciplinary Journal of Tourism, 6(2), ss. 177-185. Huxtable, R. (2009). “The suicide tourist trap: Compromise across boundaries”, Bioethical Inquiry, 6, ss. 327-336. Kaya, O. (2006). Ölüm turizmi: Gelibolu Yarımadası Tarihi Milli Parkı’nı ziyaret eden turistlerin ziyaret motivasyonlarını anlamaya yönelik bir araştırma ve sonuçları. Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi, Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Çanakkale. Khan, M. A. (2015). “Suicide tourism”, International Journal of Multidisciplinary Research and Development, 2(3), ss. 639-642. Kılıç, B. ve Akyurt, H. (2011). “Destinasyon imajı oluşturmada hüzün turizmi: Afyonkarahisar ve Başkomutan Tarihi Milli Parkı”, Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(1), ss. 209-232. Kılınç, B. (2013). Türk Ceza Hukuku Açısından Ötanazi. M. Balcı (Ed.), Genç Hukukçular Hukuk Okumaları-Birikimler 4 içinde. (ss.299-322). Kurnaz, H. A., Çeken, H. ve Kılıç, B. (2013). “Hüzün turizmi katılımcılarının seyahat motivasyonlarının belirlenmesi”, İşletme Araştırmaları Dergisi”, 5(2), ss. 57-73. Nomer, M. (2014). “Yaşama hakkına saygı nedeniyle ölümü istemek Pretty-Birleşik Krallığa Karşı”, TBB Dergisi, 113, ss. 41-55. Oktik, N., Top, A., Sezer, S. ve Bozver, Ü. (2011). “Muğla ili intihar ve intihar girişimlerinin sosyolojik olarak incelenmesi”, Kriz Dergisi, 3, ss. 1-19. Ömeroğlu, Ö. (2009). “Hukuksal açıdan ölme hakkı ve kabul edilebilirliği sorunu”, EÜHFD, 3-4, ss. 85-106. Özçelik, H. (2012). Gelibolu-Waterloo karşılaştırması yoluyla Türkiye’de keder turizmi potansiyeli analizi. Akdeniz Üniversitesi, (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi), Antalya. Özkara, E. (2008). “Ötanaziye farklı bir bakış: Belçika’da ötanazi uygulaması ve ülkemizdeki durum”, TBB Dergisi, 78, ss. 105-122. Özsan, H. H., Sayıl, I. ve Devrimci, H. (1994). “İntihar olgusunun adli yönü üzerine bir çalışma”, Düşünen Adam: Psikiyatri ve Nörolojik Bilimler Dergisi, 7 (1-2), ss. 21-23. Özsan, H. H. ve Tuğcu, H. (1998). “Şizofrenik hastalarda intihar olasılığının çeşitli faktörlere göre incelenmesi”, Kriz Dergisi, 6(1), ss. 33-40. Pearlman, R.A., Hsu, C., Starks, H., Back, A.L., Gordon, J. R., Bharucha, A.J., et al. (2005). “Motivations for physician-assisted suicide”, Journal of General Internal Medicine, 20(3), ss. 234-239. Taşdelen, M. (2006). İnanç açısından intihar. Selçuk Üniversitesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya. Torun, S., Kadıoğlu, S., Tanrıverdi, G., Öztunç, G. ve Akbaş, M. (2012). Bir üniversite hastanesinde çalışan hekimlerin ötanaziye, yardımlı intihara, resüsite etmeme kararına ilişkin görüşleri. Y. I. Ülman ve F. Artvinli (Ed.), Değişen Dünya’da Biyoetik içinde. (ss. 237-243). Ünlü, G. Aksoy, Z. ve Ersan, E. E. (2014). “İntihar girişiminde bulunan çocuk ve ergenlerin Değerlendirilmesi”, Pamukkale Tıp Dergisi, 7(3), ss. 176-183. Vasquez, C. J. (2009). Suicide in the land of milk and chocolate: The legalization of assisted suicide and death tourism in Switzerland. California State University, (Unpublished master dissertation), Fullerton. Vilela, L.P. & Caramelli, P. (2009). “Knowledge of the definition of euthanasia: Study with doctors and caregivers of Alzheimer's disease patients”, Revista da Associaçao Medica Brasileira, 55(3), ss. 263-267. Yalçıntürk, A. (2014). Sağlık profesyonellerinin ötanazi hakkında düşünceleri. Haliç Üniversitesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), İstanbul. Yıldırım, A. (2006). “Yaşamın kutsallığı ve yaşama hakkından vazgeçme”, Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, ss. 1-4. Yiğit Y. (2003). “İslam ceza hukuku açısından ötanazi ve hukuki sonuçlarının değerlendirilmesi”, İslami Araştırmalar Dergisi, 3, ss. 337-349.