Siyasi Partilerin 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçimi ve Genel Seçimler Bildirgelerinde Eğitime Yönelik Görüşlerinin İncelenmesi

Yıl 2018, Cilt: 5 Sayı: 3, 297 - 315, 29.12.2018

Fahrettin Korkmaz

Öz

Bu araştırmada, 2018’de
gerçekleştirilen Cumhurbaşkanlığı seçimi ve genel seçimlere katılarak barajı
geçen Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP), Cumhuriyet Halk Partisi (CHP),
Halkların Demokratik Partisi (HDP), İyi Parti ve Milliyetçi Hareket Partisi’nin
(MHP) seçim bildirgelerinden hareketle eğitime yönelik görüşlerinin analizi
amaçlanmaktadır. Araştırmada yöntem olarak içerik analizi yöntemi
kullanılmıştır. Araştırmada alan yazından hareketle eğitim, eğitimin hedefleri,
müfredat, sınav sistemi, öğretmene ilişkin görüşler, seçmeli dersler bağlamında
gerekli incelemeler yapılmış; daha sonra söz konusu siyasi partilerin seçim
bildirgeleri bu bağlamda analiz edilmiştir. Araştırma bulgularında AKP’nin
eğitimin içeriği ve kalitesini öncelediği, müfredatın güncellenmesine vurgu
yaptığını, öğretmenin niteliğini arttırmaya yönelik çalışmalar ve seçimlik
derslerin sayısını arttırarak bireylerin yeteneklerini ölçecek sınavlara
öncelik vereceklerine yönelik görüşleri ön plana çıkmaktadır. CHP’nin, nitelikli
ve parasız bir eğitimi hedeflediği, laik ve bilimsel bir müfredat bağlamında
cinsiyet ayrımcılığının olmadığı bir müfredatı vaat ettiği görülmektedir. CHP,
öğretmenlerin mesleki saygınlığını, sendikal haklarını ve ücret
iyileştirilmesini öne çıkartmaktadır. Seçimlik derslerin sayısının
arttırılması, sınav sisteminin ücretsiz olması diğer öne çıkan konulardır. HDP
ise parasız, bilimsel, anadilinde, ulaşılabilir, laik ve özgürlükçü eğitim
sistemini hedeflediği, ayrımcılığın olmadığı, özgürlükçü, çoğulcu bir müfredat
ve merkezi sınavların olmadığı bir sistem vaat etmektedir. İyi Parti; iyi
yönetişim çerçevesinde, sosyal diyalog ile eğitim politikalarının
belirlenmesini hedeflemektedir. Müfredatın güncellenmesi ve sınavların ücretsiz
olması, öğretmenin ücretinin iyileştirilmesini öne çıkarmaktadır. MHP’nin
eğitim sistemindeki hedefi Türk milletine mensubiyetin öne çıktığı bir eğitim
sistemidir. Müfredatın millî ve çağın gereklerine uygunluğu, üniversite
sınavının kaldırılması, öğretmen ücretinin iyileştirilmesi öne çıkan konular
arasındadır. Yapılan analizler sonucunda beş partinin bildirgelerinde eğitime
yönelik farklı bakış açılarına sahip olduğu tespit edilmiştir. Araştırma
sonunda birtakım önerilerde bulunulmuştur. 

Anahtar Kelimeler

Seçim, Siyasi Partiler ve Eğitim

Kaynakça

• AKP Seçim Beyannamesi(2018). 25.06.2018 tarihinde https://www.akparti.org.tr/site/dosyalar#!/milletvekili-adaylari-listesi adresinden alındı.
• Altıntaş, H. (2003). Türk siyasal sisteminde siyasal partiler ve kentleşmenin kutuplaşma sürecine etkileri. Akdeniz İİBF Dergisi 5, 1, 31.Altınışık, S. ve Songür, N. (2015) Genel Seçimlerinde Barajı Geçen Partilerin Eğitimin Niteliğine İlişkin Politikalarının. Çağdaş Yönetim Bilimleri Dergisi, 1, 1-20. Atmış, E. ve Günşen, H.B. (2016). Political parties and forestry relations in Turkey’s general elections in 2015. Journal of the Faculty of Forestry Istanbul University 66(2), 587-599. DOI: 10.17099/jffiu.87085.Avcı, K. ve Hülür, A. B. (2016). Siyasal seçim vaatlerinin seçmenin oy verme kararına etkisi: 2015 kasım seçimleri bolu örneği. Journal of International Social Research, 9 (43),1638-1651.Aydın, İ. (1997). Siyasi parti ve hükümet programlarında eğitim öğretim ve öğretmenler. Ankara: Eğitim-Sen.
• Barut, B. ve Altundağ, C. S. (2005). Globalleşen dünyada bir siyasal ikna unsuru olarak vaatler (3 Kasım 2002 Türkiye milletvekili genel seçimleri ile 2 kasım 2004 ABD başkanlık seçimleri karşılaştırmalı örneğiyle). Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 4(1), 80-90.
• Berber, Ş. (2001). Türkiye'deki siyasi partiler ve eğitim politikaları. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler MYO Dergisi, 4( 2), 1-34.Boz, A. (2010). 2007 Genel Seçim mitinglerinin iktidar ve ana muhalefet partileri bağlamında dil bilgisel bir incelemesi. Yüksek lisans tezi, Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Denizli.Büyükkantarcıoğlu, N. ve Yarar, E (2006). “Dil ve İkna: Türk Politika Söyleminde İkna Edici Önerme Yapıları”. Dilbilim Araştırmaları. 90–113.Bulut, P. ve Güven, S.(2010). Siyasi partilerin parti programlarında ilköğretim kademesinde gerçekleştirmeyi hedefledikleri düzenlemeler. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 6(2), 281-300CHP Seçim Beyannamesi (2018). 25.06.2018 tarihinde http://secim2018.chp.org.tr/files/CHP-SecimBildirgesi-2018-icerik.pdf adresinden alındı.
• Çağlayandereli, M.(2017).Siyasal partiler. D. A. Arslan (Ed.),Türkiye’de ve Dünyada siyasetin sosyolojik temelleri içinde (ss.435-481). İstanbul: Paradigma Akademi.
• Duman, D. ve Sun İpekşen, S. (2013). Türkiye'de genel seçim kampanyaları (1950-2002). Electronic Turkish Studies, 8(7), 117-135.HDP Seçim Beyannamesi (2018). 25.06.2018 tarihinde https://drive.google.com/file/d/1WAN9IPaGd0IUh_3TmYdcl0fZsvcNn6Vl/view adresinden alındı.
• İnaç, H., Erdoğan, S. ve Güner, Ü.(2007). Siyasal partilerin ortaya çıkışını hazırlayan sosyo-politik nedenler. Akademik Bakış Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler E‐Dergisi. 13,1-18.
• İYİ Parti Seçim Beyannamesi (2018). 25.06.2018 tarihinde http://iyiparti.org.tr/assets/pdf/secim_beyani.pdf adresinden alındı.
• Karakurt, G. (2016.Siyasi partilerin doğuş teorileri, parti tipolojileri ve kurumsallaşmaları bağlamında milliyetçi hareket partisi üzerine bir değerlendirme. Uluslararası Politik Araştırmalar Dergisi, 2(1),41-50.
• Kışlalı, A. T. (2000). Siyaset Bilimi. Ankara: İmge Kitabevi.
• MHP Seçim Beyannamesi(2018). 25.06.2018 tarihinde https://www.mhp.org.tr/usr_img/_mhp2007/kitaplar/24haziran2018_secim_beyannamesi_tam_web.pdf adresinden alındı.
• Özbudun, E. (1974). Siyasal Partiler, Ankara: Sevinç Matbaası.
• Pektaş, E. K. (1997). Büyük kent belediyelerinin eğitim ve kültür hizmetlerine siyasal parti ideolojilerinin yansıması. Doktora tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
• Polat, C., Akkaya, M. A. ve Binici, K. (2015). 07 Haziran 2015 Türkiye Genel Seçimleri Parti Bildirgelerinde Bilgi ve Belge Yönetimi ve Kütüphanecilik. Türk Kütüphaneciliği, 29(2), 296-308.Sarıbay, A.Y.(2001) Türkiye’de Demokrasi ve Politik Partiler, Bursa: Alfa Yayınları.
• Süer, S. S. (2011). Catch-All Siyasi Partiler. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 96, 49-90.
• Şahin, M. O. (2011). Türkiye’de 2007 milletvekili genel seçimleri ışığında siyasal partiler ve seçmenlerinin Avrupa Birliği’ne yönelik tutumları. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Tan, M., Çiçek, Y., ve Koçar, H. (2015). Siyasi Partiler ve Türkiye’de Parti İçi Demokrasi Sorununa İlişkin Çözüm Önerileri. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 5 (2), 347-366.
• Tosun. G.E. ve Tosun, J. (2007). “1983’den Günümüze Türkiye’de Siyasal Parti Üyeliğinin Gelişimi: Karşılaştırmalı Bir İnceleme. Toplum ve Demokrasi, 1 (1), 45–56.
• Tok, T. N. (2012). Türkiye’deki siyasal partilerin eğitim söylemleri ve siyasaları. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi [Educational Administration: Theory and Practice], 18 (2), 273-312.
• Toprakçı, E. ve Güngör, A. A. (2014). Türkiye’deki Siyasal Partilerin Eğitim Politikaları. Educational Policy Analysis and Strategic Research. 9(1), 5-35.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara:Seçkin Yayıncılık.