DOMINANTS Of MINOAN SOCIETY: WOMEN

Yıl 2025, Sayı: 39, 82 - 102, 07.07.2025

Laleş Uslu Azarak

https://doi.org/10.15182/diclesosbed.1497513

Öz

The Crete Civilization, also called the Minoan Civilization due to Zeus and Minos, the son of Europa, has established a high civilization on the Crete Island and settled from the Neolithic to the present day. Located within the borders of the Aegean Sea as a geographical location, the island has brought its economy to an advanced level by developing commercial relations with Mediterranean cultures such as Egypt, Syria, Cyprus and Anatolia with the advantages brought by its location. He produced various metal artifacts by importing metallurgy from the developed cultures around him. The remains of the port unearthed by archaeological studies on the island show that the Cretans developed in maritime transportation. The frescoes on the palace walls come to the present day with their vivid colors and reveal the social and cultural life of the period. The women of the Minoan society, which is the subject of the study, are engraved on frescoes, figurines, sarcophagi and seals and give an idea about their daily lives. It is possible to see these women in rituals at the forefront while conducting sacrifice ceremonies, collecting saffron, boxing and acrobatics, jumping over a bull, driving horse-drawn carriages, in short, in all areas of life. While doing all these works, it is understood that they do not compromise on their well-groomed hair, clothes and makeup, which emphasize their feminine characteristics. It is understood from the walls found nowhere on the island that the Minoan Civilization, where the Mother Goddess believed, had an atmosphere full of peace, tranquility and prosperity. The aim of this study is to examine the women who inspired Cretan art and to reveal their social roles based on this.

Anahtar Kelimeler

Crete, , Woman , Mother Goddess , Cult

MİNOS TOPLUMUNUN DOMİNANTLARI: KADINLAR

Öz

Zeus ile Europa’nın oğlu Minos’tan dolayı Minos Uygarlığı da denen Girit Uygarlığı, Girit Adası’nda yüksek bir medeniyet kurarak Neolitik’ten günümüze kadar yerleşim görmüştür. Coğrafi konum olarak Ege Denizi sınırları içerisinde yer alan ada, konumunun getirdiği avantajlarla Mısır, Suriye, Kıbrıs gibi Akdeniz kültürleri ve Anadolu’yla ticari ilişkiler geliştirerek ekonomisini ileri bir seviyeye taşımıştır. Metalurjiyi çevresindeki gelişmiş kültürlerden ithal ederek çeşitli madeni eserler ortaya koymuştur. Adada yapılan arkeolojik çalışmalarla ortaya çıkarılan liman kalıntıları Giritlilerin deniz taşımacılığında gelişmiş olduğunu göstermektedir. Saray duvarlarındaki freskler, canlı renkleriyle günümüze kadar gelerek dönemin toplumsal ve kültürel yaşantısını gözler önüne sermektedir. Çalışmanın konusunu oluşturan Minos toplumu kadınları fresklerde, figürinlerde, lahitlerle mühürler üzerine işlenerek onların gündelik yaşantıları hakkında bir fikir vermektedir. Bu kadınları ritüellerde en önlerde kurban törenlerini yönetirken, safran toplarken, boks ve akrobatlık yaparken, bir boğa üzerinden atlarken, atlı arabaları sürerken kısacası yaşamın her alanında görmek mümkündür. Tüm bu işleri yaparken de kadınsal özelliklerini vurgulayan bakımlı saçları, giysileri ve makyajlarından ödün vermedikleri anlaşılmaktadır. Ana Tanrıça inancının olduğu Minos Uygarlığı’nın barış, huzur ve refah dolu bir atmosfere sahip olduğu, adanın hiçbir yerinde surlara rastlanmamasından anlaşılmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Girit sanatına ilham olan kadınların incelenmesi ve buradan yola çıkarak toplumsal rollerinin ortaya konulmasıdır.

Anahtar Kelimeler

Girit , Kadın , Anatanrıça , Kült

Kaynakça

• Aberg, N. (1932). Bronzezeitliche und früheisenzeitliche Chronologie: 18, 3. Kungl. Vitterhets Historie och
• Antikvitets Akad.. Teil III (Kupf er und Früheisenzeit) Stokholm.
• Akalın, A. G. (2003). Eskiçağ’da Grek kadının toplumsal yaşantısı. Ankara Üniversitesi Dergiler Veritabanı, 3(33).
• Alexiou, S. (1991). Minos uygarlığı. (Çev. E. T. Tulunay). Arkeoloji ve Sanat Yayınları.
• Alexiou S. & Platon, N. (1967). Das Antike Kreta. Echter.
• Briffault, R. (1990). Analar. (Çev. Ş. Yeğin). Payel Yayınevi.
• Broodbank, C. (2000). An island archaeology of the early Cyclades. USA: Cambridge University Press.
• Cadogan, C. (1980). Palaces of Minoan Crete. (2. Basım).
• Caselli, G. (1999). In search of Knossos: The Quest for the Minotaur’s Labyrinth. Peter Bedrick Books.
• Çığ, M. İ. (2015). Gilgameş, tarihte ilk kahraman. Kaynak Yayınları.
• Dewan, R. (2015). Bronze age flower power: The Minoan use and social significance of saffron and crocus flowers. Chronika Journal. V. ss. 42-55.
• Diakov, V. & Kovalev, S. (2008). İlkçağ tarihi 1. ( Çev. Ö. İnce). Yordam Kitabevi.
• Dickinson, O. (1994). The Aegean bronze age. Cambridge University
• Dönmez, S. (2017). Eski Yakındoğu’da Yılanlı Tanrıça kültü üzerine bir değerlendirme, Tarih İncelemeleri Dergisi, XXXII (2,), ss. 407-426.
• Evans, Sir A. J. (1921). The palace of Minos at Knossos (Cilt: I-V ve indeks). (2. Basım: 1964).
• Freeman, C. (2013). Mısır, Yunan ve Roma antik Akdeniz uygarlıkları. (Çev. S. K. Algı). Dost Kitabevi Yayınları.
• Glotz, G. (1923). La Civilisation egeenne. La Renaissance du Livre. (https://archive.org/).
• Gözlü, A. (2021). Tunç Çağı (İÖ. 3100-1100) Minos fresklerinde dişil figür betimleri. Kafkas Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı 28, ss. 623-643. DOI:10.9775/kausbed.2021.034
• Guanella, H. & von Matt, L. (1968). Ancient Crete. Thames & Hudson Publishers.
• Haywood, J. (1956). The Ancient world. Quercus Press.
• Herodotos. (2004). Herodot Tarihi. (2. Basım). (Çev. M. Ökmen). İş Bankası Kültür Yayınları.
• Higgins, R. A. (1967). Minoan and Mycenaean art. (Düzeltilmiş 3. Basım: 1989).
• Homeros. (2006). Odysseia. (Çev. A. Erhat & A.Kadir). Can Yayınları.
• İplikçioğlu, B. (2015). Hellen ve Roma Tarihinin Anahatları. (3. Basım).Arkeoloji ve Sanat Yayınları.
• Kılıç, Y. & Eser, E. (2017). Eskiçağ toplumlarının mitolojisinde ölümsüzlük arayışı -ölümsüzlük sembolü olarak bazı bitki, su ve hayvanlar. Akademik Tarih ve Düşünce Dergisi, 4(13), ss. 142.
• Kumpas, B. (2024). Girit Adası ve Minos kültürü (MÖ 1. binyılın sonuna kadar). (YÖK Tez Merkezi, Yüksek Lisans). Pamukkale Üniversitesi.
• Lawrence, A.W. (1991). Greek architecture. (5. Baskı). Yale University Press Pelican History of Art.
• Leeming, D. A. (2015). A’dan z’ye dünya mitolojisi. (Çev. N. Soysal). Say Yayınları.
• Mansel, A. M. (1999). Ege ve Yunan tarihi. Türk Tarih Kurumu Yayınları.
• Özçelik, N. (2009). İlk çağ tarihi ve uygarlığı. (4. Basım). Nobel Yayınları.
• Palyvou, C. (2012). Wall painting and architecture in the Aegean bronze age: Connections between ıllusionary pace and built realities. Louvain University Press.
• Pedley, J. G. (1993). Greek art and archaeology. Harry N. Abrams, Inc. Publishers.
• Platon. (2001). Minos. (Çev. H. Varoğlu). Sosyal Yayınlar.
• Plutarkhos, (2023). Theseus-Romulus, paralel hayatlar. (Çev. İ. Çokona). Türkiye İş Bankası Yayınları.
• Pomeroy, S. P. (2016). Antik Yunan’ın kısa tarihi: Siyaset, toplum ve kültür. (Çev. O. Yarlıgaş). Alfa Yayınları.
• Renhed, L. (2012). Dancing trought the ages in Greece. Department of Archaeology and Ancient History Lund University.
• Rodgers, N. (2015). Antik Yunan. (Çev. Ü. E. Uysal). Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Scarre, C. (2003). The palace of Minos at Knossos. Oxford University Press.
• Thomson, G. (1988). Eski Yunan toplumu üstüne incelemeler- Tarih öncesi Ege 1. (Çev. C. Üster). (2. Baskı). Payel Yayınları.
• Turani, A. (2003). Dünya sanat tarihi. (9. Baskı). Remzi Kitabevi.
• Uslu, L. (2018). Antik yunan’da kadın betimlemeleri ve kadının sosyal statüsü. YÖK Tez Merkezi, Doktora). Atatürk Üniversitesi.
• Williams, F. (1993). Ege medeniyetleri tarihi. (Çev. M. Kalaycıoğlu). Düşünen Adam Yayınları.
• Willetts, R.F. (1976). The civilization of ancient Crete. University of California Press.
• Yılmazcan, D. (2020). Antik Yunan’da toplumsal cinsiyetin inşası. Akademisyen Yayınevi.
• https://www-deanza-edu.translate.goog/? (24 Mart 2024).