Goethe and the Revolution: Was Egmont a Revolutionary?

Yıl 2024, Cilt: 12 Sayı: 1, 98 - 111, 15.06.2024

M. Sami Türk

https://doi.org/10.37583/diyalog.1499709

Öz

Goethe’s attitude towards revolution in general and the French Revolution in particular seems to be negative. His works, which were published especially after the revolution, have been the subject of many analyses in this sense. However, it is noticeable that the play Egmont is not emphasised in this sense. Egmont is a ruler beloved by the people of the Low Countries living under Spanish rule, but he is also an official of the Spanish administration. The persecution of the members of the Calvinist movement on the one hand, and the oppression and violence of the Spanish administration on the other hand, have made the people weary and agitated. Even though Egmont, one of their own and someone they listen to, tries to suppress the uprising that is about to break out without using force, the Spanish administration sends a governor who will suppress the uprising by force, and Egmont becomes the first victim of the new appointment. From this point of view, Goethe’s negative approach to revolutions in the person of Egmont is exemplified in this article by analysing the play. At the same time, the author’s pre-modern understanding of the top-down management of social upheavals is explained in the actual meaning of the concept of “revolution”. The aim of this article is to commemorate the etymological transformation of the concept of revolution while revealing Goethe’s attitude towards revolution and to show the projections of this transformation through the work Egmont.

Anahtar Kelimeler

Goethe, Egmont, Revolution, French Revolution, Social Order

Goethe ve Devrim: Egmont Devrimci Miydi?

Öz

Goethe’nin genelde devrim, özelde Fransız Devrimi’yle ilgili tutumu olumsuz görünmektedir. Yayınlanışları özellikle devrimden sonraya rast gelen eserleri bu anlamda pek çok incelemenin konusu olmuştur. Bununla birlikte bu anlamda Egmont piyesi üzerinde durulmadığı göze çarpar. Egmont İspanyol hakimiyeti altında yaşayan Alçak Ülke insanlarının sevdiği bir yöneticidir, bununla birlikte İspanya idaresinin memurudur. Bir yanda Kalvenist harekete mensup olanların uğradığı takibat, öbür yanda İspanyol yönetiminin uyguladığı baskıcılık ve şiddet, halkı usandırmış, galeyana getirmiştir. Kendi içlerinden ve sözünü dinledikleri birisi olan Egmont, patlak vermek üzere olan ayaklanmayı güç kullanmadan bastırmaya çalışsa bile İspanya yönetimi ayaklanmayı zorla bastıracak bir vali yollar ve yeni atamanın ilk kurbanı Egmont olur. Buradan hareketle Egmont şahsında Goethe’nin devrimlerle ilgili olumsuz yaklaşımı bu makalede piyesin çözümlenmesiyle örneklendirilir. Aynı zamanda yazarın modern öncesi bir anlayışla sosyal çalkantıların yukarıdan aşağı yönetilmesi anlayışı “devrim” kavramının asıl anlamıyla açıklanır. Bu makalenin amacı Goethe’nin devrimle ilgili tavrını ortaya koyarken devrim kavramının yaşadığı etimolojik dönüşümü anmak ve bu dönüşümün izdüşümlerini Egmont yapıtı üzerinden göstermektir.

Anahtar Kelimeler

Goethe, Egmont, Devrim, Fransız Devrimi, Toplumsal Düzen

Kaynakça

• Bennett, Benjamin (1977): Goethes Egmont as a Politician. Eighteenth-Century Studies, Vol. 10, No. 3. The Johns Hopkins University Press, 351-366.
• David, Claude (1974): Goethe und die Französische Revolution. Deutsche Literatur und Französische Revolution. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht.
• Drodowski, Günther; Müller Wolfgang vd. (2002): Duden Deutsches Universalwörterbuch A-Z. Mannheim: Dudenverlag.
• Eckermann, J. Peter (1987): Gespräche mit Goethe in den letzten Jahren seines Lebens. Frankfurt a. M., Leipzig: Insel Verlag.
• Gooch, George Peabody (1965): Germany and French Revolution. Frank Cass & Co.
• Goethe, J. Wolfgang v. (2006): Italienische Reise. Sämtliche Werke nach Epochen seines Schaffens Münchner Ausgabe. Bd. 15. München: Carl Hanser Verlag.
• Goethe, J. Wolfgang v. (2007): Egmont. Goethe Werke 2 – Dramen Novellen. Borchmeyer, D.; Dewitz. H. G. vd. (yay. haz.): Frankfurt a. M., Leipzig: Insel Verlag.
• Griewank, Karl (1984): Die Französische Revolution 1789-1799. Wien: Böhlau Verlag.
• Henrich, Dieter (1990): Die Französische Revolution und die klassische deutsche Philosophie – Überlegungen zur Bestimmung ihres Verhältnisses. Goethe Jahrbuch, Bd. 107. Weimar: Verlag Hermann Böhlaus Nachfolger, 102-114.
• Herder, Raphael; Herder, Benjamin (1854-1857): Herders Conversations-Lexikon. 5 Bd. Freiburg im Breisgau: Verlag Herder.
• Hohoff, Curt (1989): Die deutschen Klassiker und die Französische Revolution. Internationale katholische Zeitschrift Communio, Bd. 18, Heft 5. Freiburg im Breisgau: Verlag Herder, 452-461.
• Holtmann, Everhard (2000): Politiklexikon. München, Wien: R. Oldenbourg Verlag.
• Lukács, Georg (1953): Goethe und seine Zeit. Dresden: A. Francke Verlag.
• Meyer, H. Julius (1905-1909): Meyers Konversationslexikon. 20 cilt. Leipzig: Bibliographisches Institut.
• Mommsen, Wilhelm (1948): Die politischen Anschauungen Goethes. Stuttgart: Deutsche Verlags-Anstalt.
• Müller-Seidel, Walter (1974): Deutsche Klassik und Französische Revolution. Deutsche Literatur und Französische Revolution. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht.
• Türk, M. Sami (2023): Aydınlanmacı ve Muhafazakâr Iphigenie. Filoloji Alanında Uluslararası Araştırma ve Değerlendirmeler. Kurt, Gülnaz (yay. haz.): Ankara: Serüven Yayınevi.
• Wilson, Daniel (1994): Hunger/ Artist: ‘Goethe’s Revolutionary Agitators in Götz, Satyros, Egmont, and Der Bürgergeneral. Monatshefte, Vol. 86, No. 1. University of Wisconsin Press, 80-94.
• Wolf, Erik (1948): Rechtsgedanke und Biblische Weisung. Drei Vorträge. Tübingen: Furche-Verlag.