Yüksek Mahkeme Kararları Işığında 657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu Kapsamında Verilen Disiplin Cezalarının Nitel Analizi

Yıl 2025, Sayı: 86, 597 - 627, 25.10.2025

Tahir Demir , Nizamettin Aydın

Öz

Bu çalışmada kamu idareleri tarafından verilen disiplin cezalarının yargısal denetimi ile görevli yüksek mahkemeler tarafından verilen kararlar ışığında disiplin cezalarının hukuka aykırılık nedenlerinin araştırılması amaçlanmıştır. Çalışma kapsamında disiplin hukuku bağlamında kamu personel yönetiminin çerçevesi ele alınmış, disiplin hukukuna hâkim olan ilkeler ile Anayasa Mahkemesi ve Danıştay tarafından verilen kararların gerekçeleri ışığında disiplin cezalarının hukuka aykırı görülmesine neden olan sebepler irdelenmiştir.
Çalışma sonucunda Kanun metninde yer alan disiplin fiillerinin güncel olmadığı, soyut kavramlarla kaleme alındığı ve etkin bir disiplin sistemi kurulmasına engel olduğu değerlendirilmiştir. Ayrıca tesis edilen disiplin cezalarının yargı mercileri tarafından yapılan değerlendirmede yüksek oranda hukuka aykırı bulunduğu tespit edilmiştir.
Çalışmada incelenen Danıştay kararlarında işlemlerin hukuka aykırı olarak görülmesine sebep olan gerekçelerden eylemin sabit olmaması, fiilin nitelendirilmesinde hata yapılması, disiplin mevzuatına aykırı olmayan eylemler nedeniyle ceza verilmesi, tipiklik ilkesinin ihlali, savunma hakkının kısıtlanması ve eksik/yetersiz soruşturma sonucu işlem tesis edilmesi gerekçelerinin ön plana çıktığı, Anayasa Mahkemesi kararlarında ise disiplin cezalarının özellikle sendika hakkı ve ifade özgürlüğü hakkının ihlali gerekçesiyle hukuka aykırı bulunduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Kamu yönetimi , Disiplin suç ve cezaları , İdarenin yargısal denetimi , Kamu görevlileri , Kamu hizmetlerinde etkinlik

Qualitative Analysis of Disciplinary Penalties Imposed under the Civil Servants Law No. 657 in Light of Supreme Court Decisions

Öz

The aim of this study is to investigate the legal grounds for the unlawfulness of disciplinary sanctions imposed by public administrations, in light of the rulings issued by high courts responsible for judicial review. Within the scope of the study, the framework of public personnel management in the context of disciplinary law is examined, and the principles governing disciplinary law are analyzed alongside the reasoning behind decisions rendered by the Constitutional Court and the Council of State, to identify the causes leading to the annulment of disciplinary sanctions.
The findings of the study indicate that the disciplinary offenses listed in the legal texts are outdated, drafted using abstract concepts, and hinder the establishment of an effective disciplinary system. Furthermore, it was determined that a significant proportion of the disciplinary sanctions imposed were found to be unlawful upon judicial review.
In the Council of State decisions analyzed, the primary reasons for deeming the actions unlawful included: lack of evidence for the alleged act, mischaracterization of the offense, imposition of sanctions for actions not violating disciplinary regulations, breach of the principle of typicity, restriction of the right to defense, and issuance of decisions based on incomplete or insufficient investigations. In the Constitutional Court decisions, disciplinary sanctions were predominantly found unlawful on the grounds of violating the right to union membership and the right to freedom of expression.

Anahtar Kelimeler

Public administration , Disciplinary crimes and penalties , Judicial control of administration , Public officials , Efficiency in public services

Kaynakça

• 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu. (1965). 23.07.1965 tarih ve 12056 sayılı Resmi Gazete. ttps://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/12056.pdf
• 2531 sayılı Kamu Görevlerinden Ayrılanların Yapamayacakları İşler Hakkında Kanun. (1981). 06.10.1981 tarih ve 17480 sayılı Resmî Gazete. https://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/17480.pdf
• Adalet Bakanlığı. (2024, 3 Temmuz). 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu ders notu. Erişim adresi: https://edb.adalet.gov.tr/SayfaDetay/hazirlayici-egitim12052020022909.
• Akçay, F. (2020). Yerel yönetimlerde çalışanların bazı etik ilkelere ilişkin etik algısı: Aksaray örneği. Enderun, 4(2), 47-64.
• Akgüner, T. (2017). İdare hukuku dersleri. İstanbul: Der Yayınları.
• Akşehir, M. İ. (2016). Sosyal tesisler, iktisadi işletmeler ve tabi olduğu esas ve usuller. Denetişim, 11, 86-91.
• Akyılmaz, B. (2002). Anayasal esaslar çerçevesinde kamu personeli disiplin hukuku ve uygulamadaki sorunlar. Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 6(2), 0-0.
• Akyılmaz, B., Sezginer, M. ve Kaya, C. (2022). Türk idare hukuku. Ankara: Savaş Yayınevi.
• Al, D. (2018). Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO) normları ve uluslararası sözleşmeler açısından toplu eylem hakkı. Econder International Academic Journal, 2(1), 56-72.
• Altın, M. (2020). Devlet memurluğunun sosyolojisi. The Journal of Social Science, 4(8), 644-657.
• Altunok, H. (2018). Türkiye’de personel reform politikalarının başlangıç dönemi. Yasama Dergisi, 38, 48-69.
• Alyanak, S. (2023). Avrupa Birliği hukukunda adil yargılanma hakkı ve etkili yargısal denetim. Ankara: Seçkin Yayınları.
• Anayasa Mahkemesi’nin 03.11.2022 tarih ve 2018/21380 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 06.01.2015 tarih ve 2013/8744 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 06.10.2022 tarih ve 2018/16070 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 08.12.2022 tarih ve 2018/17636 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 13.01.2022 tarih ve 2017/26800 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 13.10.2024 tarih ve 2021/36551 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 14.04.2016 tarih ve 2013/6974 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 17.07.2019 tarih ve 2018/14313 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 18.10.2018 tarih ve 2013/2928 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 25.03.2015 tarih ve 2013/7199 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 25.05.2022 tarih ve 2019/20996 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 26.09.2019 tarih ve 2015/13524 başvuru numaralı Kararı.
• Anayasa Mahkemesi’nin 29.09.2020 tarih ve 2017/30978 başvuru numaralı Kararı.
• Aras, B. (2021). Disiplin soruşturmaları bakımından hukuki güvenlik ve belirlilik ilkeleri. Erciyes Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 16(1), 235-276.
• Artuç, M. (2018). Pratik Türk Ceza Kanunu. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Astarlı, M. (2019). Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin sendika hakkının etkili korunmasına ilişkin Tek Gıda İş Sendikası/Türkiye kararı ve Türk hukuku bakımından çıkarımlar. Çalışma ve Toplum, 2(61), 1237-1258.
• Aswad, A. R. (2019). Türkiye’de 657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’na göre memurların disiplin ve cezai sorumluluğu. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 99, 185-202.
• Avrupa Konseyi. (2024, 23 Temmuz). Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi. Erişim adresi: https://www.echr.coe.int/documents/d/echr/convention_tur.
• Aydemir, S. R. (2022). Devlet memurunun ticaret yapma ve kazanç getirici faaliyetlerde bulunma yasağının değerlendirilmesi. Kamu Yönetimi ve Politikaları Dergisi, 3(1), 61-82.
• Aydın, H. (2010). Ceza hukukunda kamu görevlisi kavramı. Ankara Barosu Dergisi, 0(1), 109-128.
• Başa, Ş. (2012), Aleyhe düzeltme yasağı (reformatio in peius) ilkesinin disiplin hukukunda uygulanabilirliği. Denetim Dergisi, 119, 49-51.
• Bilgili, F. ve Demirkapı, E. (2011). Hukukun temel kavramları. Bursa: Dora Yayınları.
• Birtane, Ş. (2021). Özel hayata saygı hakkı (AİHS 8. madde) bağlamında çalışma hakkı ve mesleki hayat ilişkisi. Anayasa Yargısı, 38(2), 57-97.
• Bucaktepe, A. (2014). Devlet memurluğu ve memurların değerlendirilmesi üzerine düşünceler. Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 18(3), 459-490.
• Çınar, A. R. (2013). Aleyhe değiştirme yasağı kuralı. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 19(2), 603-666.
• Danıştay 12. Dairesinin 01.04.2015 tarih, 2011/9235 Esas ve 2015/1899 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 02.02.2016 tarih, 2012/7837 Esas ve 2016/409 sayılı Kararı;
• Danıştay 12. Dairesinin 02.02.2021 tarih, 2019/7778 Esas ve 2021/315 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 04.03.2014 tarih, 2010/546 Esas ve 2014/1248 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 05.11.2019 tarih, 2016/3581 Esas ve 2019/8297 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 06.07.2023 tarih, 2023/7479 Esas ve 2023/7896 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 07.04.2016 tarih, 2012/8737 Esas ve 2016/1991 sayılı Kararı
• Danıştay 12. Dairesinin 07.06.2016 tarih, 2014/7597 Esas ve 2016/3556 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 09.03.2016 tarih, 2012/9819 Esas ve 2016/1823 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 10.11.2016 tarih, 2016/9815 Esas ve 2016/5826 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 11.04.2016 tarih, 2015/834 Esas ve 2016/2516 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 11.05.2016 tarih, 2012/12634 Esas ve 2016/2704 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 12.11.2019 tarih, 2016/9278 Esas ve 2019/8598 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 13.04.2016 tarih, 2012/11774 Esas ve 2016/2187 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 13.07.2023 tarih, 2018/8299 Esas ve 2023/3835 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 15.05. 2023 tarih, 2023/1298 Esas ve 2023/2520 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 16.03.2021 tarih, 2021/1636 Esas ve 2021/1346 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 17.05.2016 tarih, 2013/4 Esas ve 2016/2974 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 18.06.2019 tarih, 2015/2475 Esas ve 2019/5039 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 19.11.2015 tarih, 2012/3972 Esas ve 2015/6044 sayılı Kararı
• Danıştay 12. Dairesinin 20.06.2019 tarih, 2019/1652 Esas ve 2019/5170 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 25.03.2015 tarih, 2012/8480 Esas ve 2015/1369 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 25.05.2016 tarih, 2012/10188 Esas ve 2016/3200 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 25.05.2016 tarih, 2012/10188 Esas ve 2016/3200 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 25.05.2016 tarih, 2012/10188 Esas ve 2016/3200 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 26.01.2016 tarih, 2012/9232 Esas ve 2016/234 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 27.10.2016 tarih, 2016/9786 Esas ve 2016/5156 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 28.01.2016 tarih, 2012/7074 Esas ve 2016/314 sayılı Kararı;
• Danıştay 12. Dairesinin 28.10.2015 tarih, 2014/10619 Esas ve 2015/5595 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 30.01.2018 tarih, 2014/4231 Esas ve 2018/270 sayılı Kararı.
• Danıştay 12. Dairesinin 30.03.2016 tarih, 2012/12186 Esas ve 2016/1781 sayılı Kararı;
• Danıştay 5. Dairesinin 13.10.2016 tarih, 2016/9779 Esas ve 2016/4598 sayılı Kararı.
• Demir, T. (2022). Disiplin hukukunda muhakkiklik kurumu üzerine bir inceleme. Uluslararası Akdeniz Hukuk Kongresi tam metin kitabı, 237-261.kitap linki eklenmeli
• Demircan, A. S. (2014). Vergi mahremiyetinin yeniden yapılandırılması. Vergi Sorunları Dergisi, 313, 184-192.
• Duran, A. M. (2024). Masumiyet karinesinin idare hukukundaki yerinin disiplin soruşturması özelinde değerlendirilmesi. Danıştay Dergisi, 157, 349-402.
• Dursun, H (2017). Almanya’da idari suç ve cezalarda kanunilik ilkesinin uygulanması. Uyuşmazlık Mahkemesi Dergisi, 9, 203-246.
• Dursun, H. (2014). İdari suç ve cezalarda kanunilik ilkesi [Yayımlanmamış doktora tezi]. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Eken, M. ve Güldüler, E. S. (2020). Hediye verme konusunda kamu hizmetinden yararlananların algıları üzerine bir değerlendirme. Sakarya İktisat Dergisi, 9(1), 39-51.
• Ekinci, B. E. (2020). Toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkı bakımından bildirim usûlünün kapsamı. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi 68(4), 753-794.
• Eraslan, Y. (2018). Türk hukukunda yargı mensuplarının disiplin sorumluluğu. Ankara: Adalet Yayınevi.,
• Esen, A. ve Çığman, M. Z. (2023). İkinci yüzyılın eşiğinde yapısal sorunlar ve yeni sınamalar karşısında Türkiye Cumhuriyeti kamu personel yönetimi. Avrasya Dosyası, 14(2), 62-93.
• Fırat, H. ve Bilgin, K. U. (2022). Karşılaştırmalı kamu yönetimi perspektifinden Türk ve alman devlet memurluğu sisteminde hak ve yükümlülükler. Türk İdare Dergisi, 495, 113-142.
• Gizlilik Dereceli Belgelerde Uygulanacak Usul ve Esaslar Hakkında Yönetmelik. (2022). 26.04.2022 tarih ve 31821 sayılı Resmi Gazete. https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2022/04/20220426-11.pdf
• Göktürk, N. (2016). Suçun yasal tanımında yer alan hukuka aykırılık ifadesinin icra ettiği fonksiyon. İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 7(1), 407-450.
• Görmüş, A. (2012). Kamuda grevsiz toplu sözleşmenin ILO normlarına uyumu ve grev hakkı kapsamında asgari hizmetler yaklaşımı. Sosyal Bilimler Metinleri, 1, 1-28.
• Gözler, K. (2003). İdare hukuku. Cilt II, Bursa: Ekin Yayınları.
• Gözler, K. ve Kaplan, G. (2022). İdare hukuku dersleri. Bursa: Ekin Yayınları.
• Güleç, S. S. (2019). Ceza muhakemesi hukukunda aleyhe değiştirme (reformatıo ın peıus) yasağı. D.E.Ü. Hukuk Fakültesi Dergisi, 21(Özel sayı), 701-750.
• Gülmez, M. (2008). Sendika hakkı, toplu sözleşme ve grevi de içeren toplu eylem haklarını kapsar mı?. Çalışma ve Toplum, 3(18), 137-169.
• Hatipoğlu, M. (2019). Kamu görevlilerine disiplin cezalarının uygulanmasında ölçülülük ilkesi. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 149, 141-201.
• Hüseyinoğlu, E. (2022). Yargı kararları ışığında suçta ve cezada kanunilik. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 158, 103-124.
• Kamu Görevlileri Etik Davranış İlkeleri ile Başvuru Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik. (2005). 13.04.2005 tarih ve 25785 sayılı Resmî Gazete. https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2005/04/20050413-6.htm
• Kaya, C. (2005). Memur disiplin suç ve cezalarına ve disiplin soruşturmasına hâkim olan temel ilkeler. Amme İdaresi Dergisi, 38(2), 61-87.
• Kaya, Ö. (2010). Danıştay kararları ışığında disiplin hukukunun başlıca ilkeleri [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü, Ankara.
• Kaya, P. A. ve Güler, C. (2017). Uluslararası insan hakları hukukunda toplu eylem hakkı. Journal of Social Policy Conferences, 68, 105-126.
• Kaynar, N. (2010). Kamu personel yönetimi. Bursa: Ekin Yayınları.
• Kılıçoğlu, M. (2020). Toplu eylem ve grev hakkının uluslararası hukuk penceresinden değerlendirilmesi. Çalışma ve Toplum, 4(67), 2405-2440.
• Koç, A. (2023). Hukuk devletinde sınırlanamayacak olan çekirdek hak: Masumiyet karinesi, Dicle Akademi Dergisi, 3(1), 1-25.
• Küçük, Ç. M. (2021). Kanunilik ilkesinin memur disiplin hukukunda uygulanabilirliği. Yıldırım Beyazıt Hukuk Dergisi, 2, 129-174.
• Kümbül, B. G. (2012). Psiko-sosyal boyutuyla grev. Çalışma ve Toplum, 1(32), 113-146.
• Oğurlu, Y. (2001). AİHM kararları ve Türk idare hukukunda temel hak ve özgürlüklerin sınırlandırılmasında bir yargısal denetim ölçütü olarak ölçülülük ilkesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Turhan Tufan Yüce Armağanı, (Özel sayı), 485-522.
• Özbek, V. Ö. ve Tepe, İ. (2014). Türk ceza muhakemesi hukukunda aleyhe değiştirme (reformatıo ın peıus) yasağına ilişkin-öğreti ve uygulama boyutlarıyla-genel bir değerlendirme. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 16(Özel Sayı), 3759-3797.
• Özbudun, E. (2011). Türk anayasa hukuku. Ankara: Yetkin Yayınları.
• Özgenç, İ. ve Şahin, C. (2001). İddia ve savunma hakkı. Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 5(2), 1-27.
• Özkal, İ. S. ve Urhan, V. F. (2020). Türkiye’de kamu görevlilerinin toplu sözleşme hakkı: temel metinler, aktörler ve uygulama. Memleket Siyaset Yönetim, 33, 61-100.
• Öztürk, İ. ve Sümer, A. E. (2021). Anayasa Mahkemesi kararları ışığında yükseköğretim öğrencileri disiplin rejiminin suçta ve cezada kanunilik ilkesi bakımından değerlendirilmesi. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 27(2), 1039-1065.
• Preveze, L. (2023). Kamu personeline yönelik disiplin soruşturma süreci. İstanbul: Çınaraltı Yayınları.
• Seçkin, S. (2023). Danıştay kararları ışığında disiplin amir ve kurullarının belirlenmesinde tarafsızlık ilkesi. Bahçeşehir Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 18(212), 201-237.
• Sümer, A. E. (2022). Türk ceza hukukunda haksızlık yanılgısı (TCK m.30/4). Erciyes Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 17(1), 224-262.
• Şatıroğlu, P. Y. (2021). Kamu görevlileri disiplin hukukuna hâkim olan ilkeler ve güvence mekanizmaları [Yayımlanmamış doktora tezi]. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Şen, M. L. (2019). Kamu görevlilerini yoldan çıkaran bubi tuzakları: hediye ve bağışlar. Enderun, 3(2), 86-97.
• Şengöl, R. (2005). Bilgi Edinme Hakkı Kanunu Türk kamu yönetimini camdan eve dönüştürür mü?. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 60(03), 215-234.
• Tahtalıoğlu, H. (2023), Kamu personelinin örgütsel bağlılığını pekiştirecek yasal kurallar ve uygulamalar: 657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’na genel bir bakış. Uluslararası Yönetim Akademisi Dergisi, 6(3), 818-834.
• Taner, D. (2021). Türkiye’de çalışma hayatının genel anlamda görünümü ve esnek çalışma sisteminin kamu yönetimi mevcudiyeti. Uygulamalı Sosyal Bilimler ve Güzel Sanatlar Dergisi, 3(6), 115-138.
• Taşkın, A. (2006). Kamu görevlileri disiplin hukuku. Ankara: Seçkin Yayınları.
• Temiz, H. E. ve Ünal, Ö. (2020). Türkiye’de grev hakkı ve grev ertelemeleri. Mersin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(1), 47-66.
• Tunçer, P. (2024). Türk kamu yönetiminde görev zararı: kamu iktisadî teşebbüsleri üzerine çıkarımlar. Memleket Siyaset Yönetim, 19(42), 109-142.
• Turan, H. (2009). Adil yargılanma hakkının İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi’ndeki yeri ve önemi. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 84, 213-230.
• Ulusoy, S. (2019). Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Anayasa Mahkemesi kararları ışığında ifade özgürlüğü. Selçuk Üniversitesi Adalet Meslek Yüksekokulu Dergisi, 2(2), 119-153.
• Yemez, C. (2024). Danıştay kararları ışığında disiplin suçlarında şüpheden sanık yararlanır ilkesi. Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 32(4), 2045-2087.
• Yıldız, G. (2019). Devlet Memurları Kanunu: Türk kamu personel rejimi için bitmeyen tartışma. Ufuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8(15), 413-437.
• Yorgun, S. (2012). Grevsiz toplu pazarlık hakkı ve aidat bağımlılığı kıskacında memur sendikaları. Journal of Social Policy Conferences, 60, 145-168.
• Yüce, T. T. (1988). Sanığın savunması ve korunması açısından ceza soruşturmasının ümanist ilkeleri. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 1, 156-167.
• Yüğrük, E. ve Yücekaya, B. (2024). Kamu görevlilerinin grev hakkı üzerine kuramsal ve hukuksal bir tartışma. Hacettepe Hukuk Fakültesi Dergisi, 14(1), 307-344.
• Yükçü, S. ve Anlı, S. (2021). Hediye, denetçi, bağımsızlık sarmalı. Muhasebe Enstitüsü Dergisi, 65, 1-12.
• Yüzer, D. (2014). Kamu icra hukukunda ölçülülük ilkesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 16, 4843-4898.
• Zafer, H. (2013). Savunma hakkı ve sınırları. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 19(2), 507-540.
• Zor, B. V. (2020). Disiplin hukukunda uygulanan idari usul ilkeleri. Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 155, 331-377.
• Zor, B. V. (2022). Ceza hukuku ilkelerinin disiplin hukukunda uygulanabilirliği. Süleyman Demirel Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 7(1), 201-250.