PEYZAJ MİMARLIĞINDA TEMEL TASARIM DERSİNİN ÖĞRENME VE YARATICILIK SÜRECİNE ETKİLERİ

Yıl 2017, Cilt: 16 Sayı: 64-Ek Sayı, 1450 - 1460, 01.12.2017

Tugba Düzenli , Elif Merve Alpak , Doruk Görkem Özkan

https://doi.org/10.17755/esosder.298092

Öz

Temel
Tasarım, tasarımla uğraşan bütün disiplinler için özgün, önemli ve zorunlu bir derstir.
Bu ders sürecinde öğrenciler, alanlarına dair temel kavramları öğrenirken
tasarım öğe ve ilkelerini uygulamalı çalışmalarla kavrarlar. Tasarım bir çeşit
sorun çözme eylemi olarak ele alındığında, Temel Tasarım dersi bu eylemin en
temel aracı olan yaratıcı düşünmeyi öğrencilere öğretmektedir. Gerçeği ve
verilen sorunu analiz etmek, kavramsal olarak parçalarına ayırmak, fikir
üretmek ve somut yaratıcı bir sonuca varabilmek Temel Tasarım dersinin
içeriğini oluşturur.

Tasarım eğitimcilerinin özgün
yöntemler aracılığıyla bilgi üretmeleri ve bu yöntemleri tüm tasarım
eğitimcileriyle paylaşmaları gerekmektedir. Bu çalışmada da soyuttan yaratıcı
somut ürüne varan yaratıcı bir tasarlama yönteminin ve öğrenime etkilerinin
paylaşımı amaçlanmaktadır. Peyzaj Mimarlığı eğitiminde 1. Sınıfta verilen Temel
Tasarım dersinin soyut kavramlardan, somut mekânsal kurguya varan süreci
incelenerek, bu sürecin eğitime katkıları ortaya konmuştur. Bu bağlamda
çalışmanın ilk aşamasında; Karadeniz Teknik Üniversitesi Peyzaj mimarlığı
Bölümü Temel Tasarım Dersinde öğrencilerin dönem içi ve final çalışmaları
örneklendirilerek incelenmiştir.  

İkinci aşamada ise anket çalışması yapılarak;
öğrencilerin bu
dersi ne kadar öğretici ve ne kadar yaratıcı buldukları araştırılmıştır. Böylece
temel tasarım dersinin süreci incelenmiş ve yaratıcılık ile öğrenmeye etkileri
belirlenmeye çalışılmıştır. 

Sonuçta öğrencilerin temel tasarım sürecini
öğretici ve yaratıcı bir süreç olarak değerlendirdikleri belirlenmiştir.
Öğrencilerin; bu derste tasarımcı kimliklerini geliştirdikleri de çalışmanın
sonuçlarındandır.

Anahtar Kelimeler

Tasarım Eğitimi, Temel Tasarım, Yaratıcılık, Öğrenme

Kaynakça

• Alexander, C. (1964). Notes on the synthesis of form. Harvard University Press, Oxford.
• Asimow, A. (1962). Introduction to design. Prentie-Hall, New York.
• Aydınlı, S. (1996). An approach to architectural education based on hermeneutical understanding. ACTA Politechnica Scandinavia, Ci 105, 97-101.
• Bayazıt, N. (1994). Endüstri ürünlerinde ve mimarlıkta tasarlama metotlarına giriş. Literatür Yayıncılık, İstanbul, Türkiye.
• Best, G. (1969). Method and ıntention in architectural design, design methods in architecture. Lund Humphries.
• Cross, N. (1999). Design research: a disciplined conversation. Design Issues, 15 (2), 5-10.
• Çubukçu, E. ve Gökçen Dündar, Ş. (2007). Can creativity be taught? An empirical study on benefits of visual analogy in basic design education. ITU AZ, 4 (2), 67-80.
• Denel, B. (1998). Temel tasarım ve denetim. In N. Teymur & T.A. Dural (Eds.), Temel tasarım/temel eğitim (pp. 29-34). Ankara: ODTÜ Mimarlık Fakültesi Yayınları.