SAVAŞIN DEĞİŞEN KARAKTERİ: TEORİ VE UYGULAMADA HİBRİT SAVAŞ

Yusuf Özer

doi:10.28956/gbd.422724

Araştırma Makalesi

THE CHANGING CHARACTER OF WAR: HYBRID WAR IN THEORY AND PRACTICE

Yıl 2018, Cilt: 7 Sayı: 1, 29 - 56, 10.05.2018

Yusuf Özer

https://doi.org/10.28956/gbd.422724

Cited By: 7

Öz

Abstract

The
main mission of decision makers is to be ready to potential wars both in
technological and mental manner during the peacetime. For his reason the
prediction of how the future wars will be made is emerged as a primary goal.
Especially, the conflicts with unknown involvers and technologies have
created new concepts of wars during the 21st century. The hybrid theory of
war as one of these concepts is examined in this article. The main purpose of
this paper is to examine the features of the hybrid wars, understand the basic
idea and explain the distinct aspects from the conventional wars. For this
purpose, the question of "What is war?" is argued at the outset and
the definition of war which is based on the hybrid war term is considered by
giving plobal examples.

Anahtar Kelimeler

War, Hybrid Warfare, Compound War, 4th Generation Warfare, Unrestricted Warfare

Kaynakça

Aaronson, M., Diessen, S., De Kermabon, Y., Long, M. B. ve Miklaucic, M. (2012). NATO Countering the Hybrid Threat. Prism, 2(4), 111–124.
Angstrom, J. (2017). Escalation, Emulation, and the Failure of Hybrid Warfare in Afghanistan. Studies in Conflict & Terrorism, 40(10), 838–856.
Army, U. S. (2008). FM 3-0 Operations. Department of the Army (US).
Bachmann, S.-D. ve Gunneriusson, H. (2015). Hybrid wars: the 21st-century’s new threats to global peace and security. Scientia Militaria: South African Journal of Military Studies, 43(1), 77–98.
Barbu, F.-M. (2015). Considerations concerning hybrid war. Strategic Impact, (55), 50.
Batyuk, V. I. (2017). The US Concept and Practice of Hybrid Warfare. Strategic Analysis, 41(5), 464–477. doi:10.1080/09700161.2017.1343235
Comfort, K. D. (2003). Preventing Terrorism Through Nation-Building: A Viable Way? Army War College. http://www.dtic.mil/get-tr-doc/pdf?AD=ADA414508 (Erişim Tarihi : 20 Ekim 2017).
Connell, M. E., Evans, R. ve CNA Corporation. (2015). Russia’s “ambiguous warfare” and implications for the U.S. Marine Corps. https://www.cna.org/CNA_files/PDF/DOP-2015-U-010447-Final.pdf (Erişim Tarihi : 20 Ekim 2017).
Çelikpala, M. (2004). From a Failed State to a Weak One? Georgia and Turkish-Georgian Relations. Development, 24, 75–86.
Dvorak, J. (2016). Complexity In Modern War: Examining Hybrid War And Future U.S. Security Challenges. (MSU Graduate Theses). http://bearworks.missouristate.edu/theses/3029 (Erişim Tarihi : 21 Ekim 2017).
Echevarria, A. J. (2005). Fourth-generation war and other myths. Army War College Strategic Studies Institute.
Eker, S. (2015). Savaş Olgusunun Dönüşümü: Yeni Savaşlar ve Suriye Krizi Örneği. Turkish Journal of Middle Eastern Studies, 2(1), 31–66.
Fridman, O. (2017). Hybrid Warfare or Gibridnaya Voyna?. The RUSI Journal, 162(1), 42–49. doi:10.1080/03071847.2016.1253370
Galkins, K. (2012). NATO and Hybrid Conflict: Unresolved Issues from the Past or Unresolvable Threats of the Present? Naval Postgraduate School. http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA567161 (Erişim Tarihi : 22 Ekim 2017).
Grant, T. D. (2004). Partition of Failed States: Impediments and Impulses. Indiana Journal of Global Legal Studies, 11(2), 51–82.
Haims, M. C. (2008). Breaking the Failed-State Cycle (C. 204). Rand Corporation.
Hammes, T. X. (2006). The sling and the stone: on war in the 21st century. Zenith Press.
Hoffman, F. G. (2007). Conflict in the 21st century: The rise of hybrid wars. Potomac Institute for Policy Studies Arlington. http://www.projectwhitehorse.com/pdfs/HybridWar_0108.pdf (Erişim Tarihi : 21 Ekim 2017).
Huber, T. M. (2004). Compound Warfare That Fatal Knot. T. M. Huber (Ed.), İçinde US Army Command and General Staff College (s. 315). Fort Leavenworth: U.S. Army Command and General Staff College Press.
Josan, A. ve Voicu, C. (2015). Hybrid Wars in the Age of Asymmetric Conflicts. Review of the Air Force Academy, (1), 49.
Keskin, F. (1998). Uluslararası Hukukta Kuvvet Kullanma: Savaș, Karıșma ve Birleșmiș Milletler. Ankara: Mülkiyeliler Birliği.
Klein, M. (2015). Russia’s new military doctrine: NATO, the United States and the" colour revolutions" (C. 9/2015). Berlin. http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:0168-ssoar-423319 (Erişim Tarihi : 13 Ekim 2017).
Kofman, M. ve Rojansky, M. (2015). A closer look at Russia’s “Hybrid War”. Kennan Cable, 7.
Lanoszka, A. (2016). Russian Hybrid Warfare and Extended Deterrence in Eastern Europe. International affairs, 92(1), 175–195.
Liang, Q. ve Xiangsui, W. (1999). Unrestricted warfare. Beijing: PLA Literature and Arts Publishing House
Lind, W. S., Schmitt, J. F. ve Wilson. (1989). The Changing Face of War: Into the Fourth Generation. Marine Corps Gazette, 22–26.
McCulloh, T. ve Johnson, R. (2013). Hybrid warfare. Joint Special Operations University. http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA591803. (Erişim Tarihi : 18 Ekim 2017).
Mecklin, J. (2017). Introduction: The evolving threat of hybrid war. Bulletin of the Atomic Scientists, 73(5), 298–299. doi:10.1080/00963402.2017.1362905
Noetzel, T. ve Zapfe, M. (2010). Force structure requirements for complex and conventional operations : the case of the Bundeswehr. İçinde C. M. Schnaubelt (Ed.), Complex Operations: NATO at War and on the Margins of War (ss. 134–151). Rome: NATO Defence College, Research Division.
Özer, Y. (2015). Terörizmle Mücadelede İstihbaratın Rolü: Kültürel İstihbarat Konsepti. İstanbul Gelişim Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2(1), 51–80.
Sadowski, D. ve Becker, J. (2010). Beyond the “Hybrid” Threat: Asserting the Essential Unity of Warfare. Journal Article| January, 7(1), 13.
Schroefl, J. ve Kaufman, S. J. (2014). Hybrid Actors, Tactical Variety: Rethinking Asymmetric and Hybrid War. Studies in Conflict & Terrorism, 37(10), 862–880. doi:10.1080/1057610X.2014.941435
Toptaş, E. (2009). 21. Yüzyılda savaş. Ankara: Kripto Kitaplar.
Türk Dil Kurumu. (2016). http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_gts&arama=gts&guid=TDK.GTS.59cd55be86e8e3.81990778 (Erişim Tarihi : 19 Ekim 2017).
Tzu, S. (2004). Savaş Sanatı. (Çev. A. Demir). İstanbul: Kastaş Yayınevi.
Uşaklı, A. B. ve Alper, H. (2010). Teknolojik Gelişmelerin Savaşları Dönüştürmesi ve Gelecekteki Savaşlara Hazır Olmak. İçinde H. Yalçınkaya (Ed.), Savaş, Farklı Disiplinlerde Yeni Yaklaşımlar. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Von Clausewitz, G. C. (2013). On war. Simon and Schuster. https://www. google.com/books?hl=tr&lr=&id=p2jsAgAAQBAJ&oi=fnd&pg=PT6&dq=Clausewitz,On+War+2013&ots=nznVBTBsll&sig=bUs3LZfr-9DO67lxk38tkcVT3v4 (Erişim Tarihi : 22 Ekim 2017).
Wright, Q. (1942). A study of war. 2 vols. http://psycnet.apa.org/psycinfo/ 1943-01669-000 (Erişim Tarihi : 13 Ekim 2017).
Yalçınkaya, H. (2004). Devletlerin Dış Politika Aracı Olarak Kullandığı Savaşın Soğuk Savaş Sonrası Değişimi. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi, İstanbul.
Yalçınkaya, H. (2010). Savaşın Değişimi ve Savaş Çalışmalarında Farklı Disiplinler. İçinde H. Yalçınkaya (Ed.), Savaş, Farklı Disiplinlerde Yeni Yaklaşımlar. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Yalçınkaya, H. (2015). Yabancı Terörist Savaşçılara Karşı Uluslararası İşbirliği: Türkiye’nin Tecrübesi (ORSAM Bölgesel Gelişmeler Değerlendirmesi No: 22) (s. 16). Ankara: Ortadoğu Stratejik Araştırmalar Merkezi. http://www.orsam.org.tr/files/Degerlendirmeler/ 22/22tr.pdf (Erişim Tarihi : 25 Ekim 2017).
Yalçınkaya, H. ve Türkeş, K. T. (2008). Yirmi Birinci Yüzyılda Çatışma Alanlarında Görülen Yeni Unsurlar. Güvenlik Stratejileri Dergisi, 7(7), 55 – 89. doi:10.17752/gsd.41655

SAVAŞIN DEĞİŞEN KARAKTERİ: TEORİ VE UYGULAMADA HİBRİT SAVAŞ

Yıl 2018, Cilt: 7 Sayı: 1, 29 - 56, 10.05.2018

Yusuf Özer

https://doi.org/10.28956/gbd.422724

Cited By: 7

Öz

Özet

Barış
zamanı karar vericilerin temel görevi, olası savaşlara karşı hem zihinsel hem
de teknolojik olarak hazır bulunmaktır. Bunun için gelecekteki savaşların nasıl
olacağının tahmin edilmesi öncelikli hedeflerden biri olarak karşımıza
çıkmaktadır. Özellikle 21’inci yüzyılda içerisinde kimlerin yer aldığı ve hangi
teknoloji ile mücadele edildiğinin bilinmediği çatışmalar, yeni savaş
kavramlarını yaratmıştır. Bu makalede, bahse konu savaş kavramlarından birisi
olan hibrit savaş teorisi incelenmiştir. Makalenin temel amacı, savaşın değişen
karakteri doğrultusunda hibrit savaşların özelliklerini incelemek, mantığını
anlamak ve konvansiyonel savaşlardan hangi yönlerde ayrıldığını açıklamaktır.
Bu amaç doğrultusunda öncelikle savaş nedir sorusuna cevap aranmış, hibrit
savaş teorisine temel oluşturan savaş tanımlamaları ele alınmış ve küresel
örnekler verilerek hibrit savaş teorisi açıklanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Savaş, Hibrit Savaş, Sınırsız Savaş, Dördüncü Nesil Savaş, Birleşik Savaş

Kaynakça

Aaronson, M., Diessen, S., De Kermabon, Y., Long, M. B. ve Miklaucic, M. (2012). NATO Countering the Hybrid Threat. Prism, 2(4), 111–124.
Angstrom, J. (2017). Escalation, Emulation, and the Failure of Hybrid Warfare in Afghanistan. Studies in Conflict & Terrorism, 40(10), 838–856.
Army, U. S. (2008). FM 3-0 Operations. Department of the Army (US).
Bachmann, S.-D. ve Gunneriusson, H. (2015). Hybrid wars: the 21st-century’s new threats to global peace and security. Scientia Militaria: South African Journal of Military Studies, 43(1), 77–98.
Barbu, F.-M. (2015). Considerations concerning hybrid war. Strategic Impact, (55), 50.
Batyuk, V. I. (2017). The US Concept and Practice of Hybrid Warfare. Strategic Analysis, 41(5), 464–477. doi:10.1080/09700161.2017.1343235
Comfort, K. D. (2003). Preventing Terrorism Through Nation-Building: A Viable Way? Army War College. http://www.dtic.mil/get-tr-doc/pdf?AD=ADA414508 (Erişim Tarihi : 20 Ekim 2017).
Connell, M. E., Evans, R. ve CNA Corporation. (2015). Russia’s “ambiguous warfare” and implications for the U.S. Marine Corps. https://www.cna.org/CNA_files/PDF/DOP-2015-U-010447-Final.pdf (Erişim Tarihi : 20 Ekim 2017).
Çelikpala, M. (2004). From a Failed State to a Weak One? Georgia and Turkish-Georgian Relations. Development, 24, 75–86.
Dvorak, J. (2016). Complexity In Modern War: Examining Hybrid War And Future U.S. Security Challenges. (MSU Graduate Theses). http://bearworks.missouristate.edu/theses/3029 (Erişim Tarihi : 21 Ekim 2017).
Echevarria, A. J. (2005). Fourth-generation war and other myths. Army War College Strategic Studies Institute.
Eker, S. (2015). Savaş Olgusunun Dönüşümü: Yeni Savaşlar ve Suriye Krizi Örneği. Turkish Journal of Middle Eastern Studies, 2(1), 31–66.
Fridman, O. (2017). Hybrid Warfare or Gibridnaya Voyna?. The RUSI Journal, 162(1), 42–49. doi:10.1080/03071847.2016.1253370
Galkins, K. (2012). NATO and Hybrid Conflict: Unresolved Issues from the Past or Unresolvable Threats of the Present? Naval Postgraduate School. http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA567161 (Erişim Tarihi : 22 Ekim 2017).
Grant, T. D. (2004). Partition of Failed States: Impediments and Impulses. Indiana Journal of Global Legal Studies, 11(2), 51–82.
Haims, M. C. (2008). Breaking the Failed-State Cycle (C. 204). Rand Corporation.
Hammes, T. X. (2006). The sling and the stone: on war in the 21st century. Zenith Press.
Hoffman, F. G. (2007). Conflict in the 21st century: The rise of hybrid wars. Potomac Institute for Policy Studies Arlington. http://www.projectwhitehorse.com/pdfs/HybridWar_0108.pdf (Erişim Tarihi : 21 Ekim 2017).
Huber, T. M. (2004). Compound Warfare That Fatal Knot. T. M. Huber (Ed.), İçinde US Army Command and General Staff College (s. 315). Fort Leavenworth: U.S. Army Command and General Staff College Press.
Josan, A. ve Voicu, C. (2015). Hybrid Wars in the Age of Asymmetric Conflicts. Review of the Air Force Academy, (1), 49.
Keskin, F. (1998). Uluslararası Hukukta Kuvvet Kullanma: Savaș, Karıșma ve Birleșmiș Milletler. Ankara: Mülkiyeliler Birliği.
Klein, M. (2015). Russia’s new military doctrine: NATO, the United States and the" colour revolutions" (C. 9/2015). Berlin. http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:0168-ssoar-423319 (Erişim Tarihi : 13 Ekim 2017).
Kofman, M. ve Rojansky, M. (2015). A closer look at Russia’s “Hybrid War”. Kennan Cable, 7.
Lanoszka, A. (2016). Russian Hybrid Warfare and Extended Deterrence in Eastern Europe. International affairs, 92(1), 175–195.
Liang, Q. ve Xiangsui, W. (1999). Unrestricted warfare. Beijing: PLA Literature and Arts Publishing House
Lind, W. S., Schmitt, J. F. ve Wilson. (1989). The Changing Face of War: Into the Fourth Generation. Marine Corps Gazette, 22–26.
McCulloh, T. ve Johnson, R. (2013). Hybrid warfare. Joint Special Operations University. http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA591803. (Erişim Tarihi : 18 Ekim 2017).
Mecklin, J. (2017). Introduction: The evolving threat of hybrid war. Bulletin of the Atomic Scientists, 73(5), 298–299. doi:10.1080/00963402.2017.1362905
Noetzel, T. ve Zapfe, M. (2010). Force structure requirements for complex and conventional operations : the case of the Bundeswehr. İçinde C. M. Schnaubelt (Ed.), Complex Operations: NATO at War and on the Margins of War (ss. 134–151). Rome: NATO Defence College, Research Division.
Özer, Y. (2015). Terörizmle Mücadelede İstihbaratın Rolü: Kültürel İstihbarat Konsepti. İstanbul Gelişim Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2(1), 51–80.
Sadowski, D. ve Becker, J. (2010). Beyond the “Hybrid” Threat: Asserting the Essential Unity of Warfare. Journal Article| January, 7(1), 13.
Schroefl, J. ve Kaufman, S. J. (2014). Hybrid Actors, Tactical Variety: Rethinking Asymmetric and Hybrid War. Studies in Conflict & Terrorism, 37(10), 862–880. doi:10.1080/1057610X.2014.941435
Toptaş, E. (2009). 21. Yüzyılda savaş. Ankara: Kripto Kitaplar.
Türk Dil Kurumu. (2016). http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_gts&arama=gts&guid=TDK.GTS.59cd55be86e8e3.81990778 (Erişim Tarihi : 19 Ekim 2017).
Tzu, S. (2004). Savaş Sanatı. (Çev. A. Demir). İstanbul: Kastaş Yayınevi.
Uşaklı, A. B. ve Alper, H. (2010). Teknolojik Gelişmelerin Savaşları Dönüştürmesi ve Gelecekteki Savaşlara Hazır Olmak. İçinde H. Yalçınkaya (Ed.), Savaş, Farklı Disiplinlerde Yeni Yaklaşımlar. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Von Clausewitz, G. C. (2013). On war. Simon and Schuster. https://www. google.com/books?hl=tr&lr=&id=p2jsAgAAQBAJ&oi=fnd&pg=PT6&dq=Clausewitz,On+War+2013&ots=nznVBTBsll&sig=bUs3LZfr-9DO67lxk38tkcVT3v4 (Erişim Tarihi : 22 Ekim 2017).
Wright, Q. (1942). A study of war. 2 vols. http://psycnet.apa.org/psycinfo/ 1943-01669-000 (Erişim Tarihi : 13 Ekim 2017).
Yalçınkaya, H. (2004). Devletlerin Dış Politika Aracı Olarak Kullandığı Savaşın Soğuk Savaş Sonrası Değişimi. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi, İstanbul.
Yalçınkaya, H. (2010). Savaşın Değişimi ve Savaş Çalışmalarında Farklı Disiplinler. İçinde H. Yalçınkaya (Ed.), Savaş, Farklı Disiplinlerde Yeni Yaklaşımlar. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Yalçınkaya, H. (2015). Yabancı Terörist Savaşçılara Karşı Uluslararası İşbirliği: Türkiye’nin Tecrübesi (ORSAM Bölgesel Gelişmeler Değerlendirmesi No: 22) (s. 16). Ankara: Ortadoğu Stratejik Araştırmalar Merkezi. http://www.orsam.org.tr/files/Degerlendirmeler/ 22/22tr.pdf (Erişim Tarihi : 25 Ekim 2017).
Yalçınkaya, H. ve Türkeş, K. T. (2008). Yirmi Birinci Yüzyılda Çatışma Alanlarında Görülen Yeni Unsurlar. Güvenlik Stratejileri Dergisi, 7(7), 55 – 89. doi:10.17752/gsd.41655

Toplam 42 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil	Türkçe
Bölüm	Makaleler
Yazarlar	Yusuf Özer
Yayımlanma Tarihi	10 Mayıs 2018
Gönderilme Tarihi	30 Ekim 2017
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2018 Cilt: 7 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA	Özer, Y. (2018). SAVAŞIN DEĞİŞEN KARAKTERİ: TEORİ VE UYGULAMADA HİBRİT SAVAŞ. Güvenlik Bilimleri Dergisi, 7(1), 29-56. https://doi.org/10.28956/gbd.422724