Turkish Version of the Informal Communication Channels Scale: Validity and Reliability Study

Yıl 2024, Cilt: 13 Sayı: 4, 1586 - 1593, 25.12.2024

Onur Gözübüyük , Mahmut Akbolat

https://doi.org/10.37989/gumussagbil.1458959

Öz

The aim of the study is to examine the psychometric properties of the Turkish form of the measurement tool for determining informal communication channels and to test its validity and reliability. The scale developed by Johnson et al. (1994) was used to evaluate the informal communication channels scale. Factor analysis (exploratory and confirmatory) and reliability analysis of the scale were performed. Data were collected by stratified sampling method. The sample of the study consisted of 503 health professionals who participated voluntarily. 68.4% of the participants were female and 31.6% were male. In addition, 60.8% had undergraduate and graduate education, 60.6% were married and 47.1% were nurses. The KMO value of the scale was 0.846 and Bartlett's test of sphericity was significant (p=0.000). According to the exploratory factor analysis, three dimensions were determined as in the original scale and the total variance was 74.589%. The goodness of fit values were CMIN/DF=2.454, GFI=0.973, NFI=0.974, RFI=0.960, IFI=0.984, TLI (NNFI)=0.976, CFI=0.984 and RMSEA=0.054 and it was concluded that the scale met the necessary conditions for good fit. Cronbach's alpha value of the scale is 0.869. It was concluded that the informal communication channels scale is a valid and reliable measurement tool. The scale enables the collection of information about the personal, influence and cultural dimensions of informal communication.

Anahtar Kelimeler

Informal, Informal Communication, Reliability, Validity

İnformal İletişim Kanalları Ölçeğinin Türkçe Uyarması: Geçerlilik ve Güvenilirlik Çalışması

Öz

Araştırmanın amacı informal iletişim kanallarını belirlemeye yönelik ölçme aracının Türkçe formunun psikometrik özelliklerini incelemek ve geçerlik ve güvenirliğini test etmektir. İnformal iletişim kanalları ölçeğinin değerlendirilmesinde Johnson vd., (1994) tarafından geliştirilen ölçek kullanılmıştır. Ölçeğin faktör analizleri (keşfedici ve doğrulayıcı) ve güvenilirlik analizi yapılmıştır. Tabakalı örnekleme yöntemi ile veriler toplanmıştır. Çalışmanın örneklemini gönüllü olarak katılan 503 sağlık profesyoneli oluşturmaktadır. Katılımcıların %68,4’ü kadın ve %31,6’sı erkektir. Ayrıca, %60,8’i lisans ve lisansüstü eğitime sahip, %60,6’sı evli ve %47,1 ‘i gibi büyük bir çoğunluğu hemşirelerden oluşmaktadır. Ölçeğin KMO değeri 0,846 ve Bartlett küresellik testi anlamlıdır (p=0,000). Keşfedici faktör analizine göre orijinal ölçekte olduğu gibi üç boyut belirlenmiş, toplam varyansı ise %74,589’dir. Uyum iyiliği değerleri CMIN/DF=2,454, GFI=0,973, NFI=0,974, RFI=0,960, IFI=0,984, TLI (NNFI)=0,976, CFI=0,984 ve RMSEA=0,054 olarak belirlenmiş ve iyi uyum için gerekli şartları sağladığı sonucuna varılmıştır. Ölçeğin Cronbach alfa değeri 0,869’dur. İnformal iletişim kanalları ölçeği, ölçüm aracı olarak geçerli ve güvenilir bir ölçüm aracı olduğu sonucuna varılmıştır. Ölçek, informal iletişimin; kişisel, etki ve kültür boyutu hakkında bilgi toplanmasına olanak sağlamaktadır.

Anahtar Kelimeler

: Geçerlilik, Güvenilirlik, İletişim, İnformal İletişim

Kaynakça

• 1. Kuhn, T., Ashcraft, K. L., and Cooren, F. (2019). “Introductory Essay: What Work Can Organizational Communication Do?”. Management Communication Quarterly, 33(1), 101-111. https://doi.org/10.1177/0893318918809421
• 2. Rigotti, E., and Rocci, A. (2006). “Towards a Definition Of Communication Context”. Studies in Communication Sciences, 6(2), 155-180.
• 3. Keyton, J. (2017). “Communication İn Organizations”. Annual Review of Organizational Psychology and Organizational Behavior, 4(1), 501-526. https://doi.org/10.1146/annurev-orgpsych-032516-113341
• 4. Mumby, D. K. (2007). “Organizational Communication”. In: G. Ritzer (Ed.). The Blackwell Encyclopedia of Sociology. (ss. 3290-3299). New York: Blackwell Publishing.
• 5. Taylor, J. R. (1999). “What İs “Organizational Communication”? Communication as a Dialogic Of Text and Conversation”. Communication Review, 3(1-2), 21-63. https://doi.org/10.1080/10714429909368573
• 6. Bacaksız, F. E., ve Yıldırım, A. (2015). “Dedikodu ve Söylentiler: Hastanelerdeki Durum ve Hemşirelerin Tutumları”. Sağlık ve Hemşirelik Yönetimi Dergisi, 2(3), 113-120. https://doi.org/10.5222/SHYD.2015.113
• 7. Karaçor, S., ve Şahin, A. (2004). “Örgütsel İletişim Kurma Yöntemleri ve Karşılaşılan İletişim Engellerine Yönelik Bir Araştırma”. Selçuk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 4(8), 97-117.
• 8. Ergen, E. (2011). “Turning The İnformal Communication Network of an Organization İnto a Knowledge Tool Through Communities of Practice”. Management, knowledge and Learning International Conference International School for Social and Business Studies, Celje, Slovenia.
• 9. Isaacs, E., Whittaker, S., Frohlich, D., and O'Conaill, B. (1997). “Informal Communication Re-Examined: New Functions for Video in Supporting Opportunistic Encounters”. Video-mediated communication, 997, 459-485
• 10. Czepiel, J. A. (1974). “Word-of-Mouth Processes İn The Diffusion of a Major Technological İnnovation”. Journal of Marketing Research, 11(2), 172-180. https://doi.org/10.1177/002224377401100208
• 11. Kraut, R. E., Fish, R. S., Root, R. W., and Chalfonte, B. L. (1990). “Informal Communication İn Organizations: Form, Function, and Technology”. In: I. S. Oskamp, and S. Spacapan (Eds.). Human reactions to technology: Claremont symposium on applied social psychology. (ss. 145-199). Beverly Hills, CA: Sage Publications.
• 12. Johnson, J. D., Donohue, W. A., Atkin, C. K., and Johnson, S. (1994). “Differences Between Formal and İnformal Communication Channels”. The Journal of Business Communication, 31(2), 111-122. https://doi.org/10.1177/002194369403100202
• 13. Bektaş, M. (2014). “Yönetim Tarzlarının Örgütlerdeki İnformal İletişim Kanallarına Etkisi: Burdur İli Kamu Kurumları Örneği”. (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
• 14. Koçel, T. (2018). “İşletme Yöneticiliği”. İstanbul: Beta Yayınları.
• 15. Uğurlu, C. T. (2014). “A Study Of Reliability and Validity Of İnformal Communication Scale”. Inönü University Journal of the Faculty of Education, 15(3), 83-100.
• 16. Iosim, I., Iancu, T., Popescu, G., and Orboı, M. D. (2010). “The İmpact Of İnformal Communications İn Organizations”. Bulletin of University of Agricultural Sciences and Veterinary Medicine Cluj-Napoca. Horticulture, 67(2), 125-130.
• 17. Bal, H. (2001). “Bilimsel Araştırma Yöntem ve Teknikleri”. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Basımevi.
• 18. Karagöz, Y. (2014). “SPSS 21.1 Uygulamalı Biyoistatistik”. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 19. Brislin, R.W. (1970). “Back-Translation for Cross-Cultural Research”. Journal of Cross-Cultural Psychology 1(3), 185-216. https://doi.org/10.1177/135910457000100301
• 20. McCowan, R.J., and McCowan, S.C. (1999). “Item Analysis for Criterion- Referenced Tests”. Center for Development of Human Servicesx https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED501716.pdf. (Erişim tarihi: 20.10.2022).
• 21. Lynn, M.R. (1986). “Determination and Quantificationof Content Validity”. Nursing Research, 35(6), 382-386. https://doi.org/10.1097/00006199-198611000-00017
• 22. Polit, D.F., & Beck, C. T. (2006). “The Content Validity İndex: Are You Sure You Know What’s Being Reported? Critiqueand Recommendations”. Research in Nursing & Health, 29(5), 489-497. https://doi.org/10.1002/nur.20147
• 23. Davis, L. L. (1992). “Instrument Review: Getting The Most From A Panel Of Experts”. Applied Nursing Research, 5(4), 194-197. https://doi.org/10.1016/S0897-1897(05)80008-4
• 24. Raykov, T., and Marcoulides, G.A. (2016). “On The Relationship Between Classical Test Theory and İtem Response Theory: From One to the Other and Back”. Educational and Psychological Measurement, 76(2), 325-338. https://doi.org/10.1177/0013164415576958
• 25. Karagöz, Y. (2017). “SPSS ve AMOS Uygulamalı Bilimsel Araştırma Yöntemleri ve Yayın Etiği”. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 26. Bentler, P. M., and Bonett, D. G. (1980). “Significance Tests And Goodness of Fit in the Analysis of Covariance Structures”. Psychological Bulletin, 88(3), 588–606. https://doi.org/10.1037/0033-2909.88.3.588
• 27. Gorsuch, R. L. (1997). “Exploratory Factor Analysis: Its Role in İtem Analysis”. Journal of Personality Assessment, 68(3), 532-560. https://doi.org/10.1207/s15327752jpa6803_5
• 28. Schreiber, J. B., Nora, A., Stage, F. K., Barlow, E. A., and King, J. (2006). “Reporting Structural Equation Modeling and Confirmatory Factor Analysis Results: A Review”. The Journal of Educational Research 99(6), 323-338. https://doi.org/10.3200/JOER.99.6.323-338
• 29. Fornell, C., and Larcker, D. F. (1981). “Structural Equation Models With Unobservable Variables and Measurement Error: Algebra and Statistics”. Los Angeles: Sage Publications. https://doi.org/10.2307/3150980
• 30. Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., and Anderson, R. E. (2010). “Multivariate Data Analysis”. 7th Edition, New York: Pearson.