Der Zweite Weltkrieg und seine Folgen dominierten lange Zeit die deutsche Literatur. In dem Roman „Der Stift und das Papier“ des Autors Hanns-Josef Ortheil werden ein Familien- und Kind-Trauma nach dem Zweiten Weltkrieg erzählt, das sich darin äußert, dass die Mutter nach dem Verlust von vier ihrer fünf Kinder nicht mehr spricht und sich auch das einzige Kind (der Autor des Romans), der den Krieg überlebt hat, ebenfalls in tiefes Schweigen hüllt. Im Roman wird das tägliche Familienleben in der Nachkriegszeit und die seltsamen Kommunikationsformen, die sich in der Familie bei der Mutter und dem Sohn entwickeln, dargestellt. Die Mutter kommuniziert innerhalb der Familie, indem sie das, was sie sagen möchte, auf Papier schreibt. Im Gegensatz zur Mutter kommuniziert allerdings der Sohn überhaupt nicht und hat jahrelang Schwierigkeiten, wenn er etwas sagen oder schreiben will oder soll. Die Eltern befürchten, dass der Junge nach Jahren des Schweigens nie richtig sprechen und schreiben lernen würde. Der Autor versetzt sich zurück in seine Kindheit und erzählt, wie er das Schreiben von seiner Familie, vor allem von seinem Vater, gelernt hat. Diese frühe Phase des der ersten Schreibversuche des Kindes wird vom Vater beschrieben und kommentiert. Dazu gehört auch, dass das Kind zunächst eine Verbindung zur Außenwelt herstellen musste, die bis dahin nicht existierte. Obwohl der „Schreibunterricht“ des Vaters keinem Lehrplan folgte, wirkte sich seine Herangehensweise positiv aus und das Kind lernt schrittweise Lesen und Schreiben. Die Familienkultur und die Rolle der Eltern werden im Roman besonders hervorgehoben. Es wird erzählt, wie sich die Familie als Teil der Gesellschaft nach dem Krieg veränderte. In diesem Zusammenhang werden die Beziehungen zwischen Vater, Mutter und Sohn beschrieben und untersucht.
Vater-Mutter-Kind-Beziehungen Der Stift und das Papier Familiengedӓchtnis Traumata in der Nachkriegszeit Verspätetes Erlernen von Sprechen Lesen und Schreiben eines Kindes
İkinci Dünya Savaşı ve sonuçları uzun süre Alman edebiyatına egemen olmuştur. Yazar Hanns-Josef Ortheil'in Kalem ve Kâğıt adlı romanı, İkinci Dünya Savaşı sonrasında yaşanan aile ve çocuk travmasını anlatmaktadır; bu travma, beş çocuğundan dördünü kaybeden annenin artık konuşamamasıyla kendini gösterir. Savaştan sağ kurtulan tek çocuk (romanın yazarı) da derin bir sessizlik içindedir. Roman, savaş sonrası dönemdeki günlük aile yaşamını ve ailede anne ile oğul arasında gelişen tuhaf iletişim biçimlerini anlatmaktadır. Anne aile içinde söylemek istediklerini kâğıta yazarak iletişim kurar. Ancak annenin aksine oğul hiç iletişim kuramaz ve yıllardır bir şeyler söylemek veya yazmak istediğinde zorluklar yaşar. Ebeveynler, yıllarca süren sessizlikten sonra çocuğun asla düzgün konuşmayı veya yazmayı öğrenemeyeceğinden korkar. Yazar çocukluğuna giderek yazmayı ailesinden, özellikle de babasından nasıl öğrendiğini anlatır. Çocuğun ilk yazma denemelerinin bu erken evresi anlatıcı tarafından anlatılır ve yorumlanır. Bu aynı zamanda çocuğun öncelikle dış dünyayla o zamana kadar var olmayan bir bağlantı kurması gerektiği anlamına da gelir. Babanın "yazma dersleri" bir müfredata uymasa da yaklaşımı olumlu etki yapar ve çocuk yavaş yavaş okuma yazmayı öğrenir. Romanda aile kültürü ve ebeveynlerin rolü özellikle vurgulanmaktadır. Savaştan sonra ailenin toplumun bir parçası olarak nasıl değiştiğini anlatmaktadır. Bu bağlamda baba, anne ve oğul arasındaki ilişkiler anlatılıp incelenmektedir.
Baba-anne-çocuk ilişkileri Kalem ve kâğıt Aile hafızası Savaş sonrası dönemde travma Çocuğun konuşma - okuma ve yazmayı gecikmeli öğrenilmesi
Birincil Dil | Almanca |
---|---|
Konular | Alman Dili, Edebiyatı ve Kültürü |
Bölüm | Tüm Sayı |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 15 Ekim 2024 |
Gönderilme Tarihi | 13 Ağustos 2024 |
Kabul Tarihi | 2 Ekim 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 12 Sayı: 24 |