A Study on Validity and Reliability of "Private Tutoring Tendency Scale" Concerning the Secondary Education Students

Yıl 2018, Cilt: 3 Sayı: 2, 398 - 410, 30.12.2018

Azmi Turkan Nadir Çeliköz

https://doi.org/10.21733/ibad.421220

Cited By: 5

Öz

The transition between
the educational levels in Turkey is depended on exams, which causes students
enter into a competitive atmosphere beginning from an early age. Involving into
a competitive atmosphere in an early age, the students need further support.
They meet this need via private course, study centers, courses, and private tutoring.
TED (2010) report stated that the level the students begin to have private tutoring
decreased as low as first classes in the primary schools. Although private
tutoring have become an issue that the students encounter in such early ages,
the studies conducted on this issue seem to be limited. The objective of this
study is to determine the validity and reliability of "Private Tutoring
Tendency Scale of the Secondary Education Students". The sample of the
scale was consisted of 704 students from 7 high schools in Istanbul (6 state
schools and 1 private school). For the analysis of the data, SPSS.20 and Lisrel
8.51 package programs were used. Focus group discussions were held with the 12^th
grade students and literature review was conducted for preparing the item pool
about the scale. In determining the items in the item pool, the views of domain
experts, philologists, Psychological Counseling and Guidance experts, and
assessment and evaluation experts were taken into account. Necessary
permissions were gained from the Istanbul Provincial Directorate of National
Education, for implementation of the scale, which was composed of 40 items. In
order to determine the conformity of the collected data for the analyses,
results of KaiserMeyerOlkin (KMO) and Bartlett tests were examined, after which
it was determined that [KMO=0,871, X^2=7788,3 p< ,00] the data was suitable
for Exploratory Factor Analysis (EFA). In determining the factor structure of
the scale, explanatory and confirmatory factor analyses were conducted.
According to the results of the EFA, the ultimate condition of the scale was
composed of 33 items under 4 factors, which accounted for 44,53 % of the total variance.
According to the EFA results, the item load values varied between 0,51 and 0,82. Moreover, it was determined that the fit
indices obtained based on the results of the Confirmatory Factor Analysis
(CFA) were confirming the results of the EFA. Cronbach Alpha internal
consistency coefficients of the scale were calculated as; 0,84 for the Cognitive Dimension, 0,79 for the Affective Dimension, 0,77 for the Operational Dimension, 0,87 for the Socio-Economic Dimension. Additionally,
according to the result of Test-Repeat-Test
conducted 3 weeks apart, the relation between the points was determined as 0,71.
As the conclusion of the conducted analyses, it was determined that the developed
"Private Tutoring Tendency Scale" was a valid and reliable scale. 

Anahtar Kelimeler

: Private Tutoring, Shadow Education, Scale Development

ORTAÖĞRETİM ÖĞRENCİLERİNE YÖNELİK ÖZEL DERS EĞİLİM ÖLÇEĞİNİN GEÇERLİK VE GÜVENİRLİK ÇALIŞMASI

Öz

Türkiye’de eğitim kademeleri arasındaki
geçişlerin sınavlara dayalı olması öğrencilerin erken yaşlardan itibaren
rekabet ortamına girmelerine sebep olmaktadır. Öğrencilerin rekabet ortamına
girmeleri ise beraberinde daha fazla desteğe ihtiyaç duymalarını doğurmaktadır.
Öğrenciler ihtiyaç duydukları desteği; özel dershaneler, etüt merkezleri ve
kursların yanı sıra özel ders alarak sağlamaktadır. TED (2010) raporu,
öğrencilerin özel ders alma seviyesinin ilköğretim kademesinde birinci sınıfa
kadar düştüğünü ortaya koymaktadır. Özel ders alma bu kadar erken yaşta
öğrencilerin karşılaştığı bir durum olmasına rağmen Türkiye’de bu konuyla
ilgili yapılan araştırma sayısının oldukça az olduğu gözlenmektedir. Bu yüzden
bu araştırmanın amacı ortaöğretim öğrencilerinin “Özel Ders Eğilimlerini” belirlemeye
dönük geçerli ve güvenilir bir ölçek hazırlamak olarak belirlenmiştir. Araştırmanın
örneklemini İstanbul ilinde bulunan 6’sı devlet 1’i özel olmak üzere 7 liseden
toplam 704 öğrenci oluşturmaktadır. Verilerin analizi için SPSS.20 ve Lisrel
8.51 paket programları kullanılmıştır. Ölçek ile ilgili madde havuzunun
oluşturulması için ilgili lüteratür taranmış ve ortaöğretim 12.sınıf öğrencileri
ile odak grup görüşmeleri yapılmıştır. Madde havuzundan maddelerin seçilmesinde
ilgili alan uzmanlarının, Dil uzmanlarının, Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik
alan uzmanlarının ve Ölçme ve Değerlendirme uzmanlarının görüşlerine
başvurulmuştur. 40 maddeden oluşan ölçeğin uygulanması için İstanbul İl Milli
Eğitim Müdürlüğünden ilgili izinler alınmıştır. Ölçeğin
geliştirilmesi için toplanan verilerin analizlere uygunluğunun belirlenmesi
amacıyla KaiserMeyerOlkin (KMO) ve Bartlett testi sonuçlarına bakılarak
verilerin Açımlayıcı Faktör Analizi (AFA) için uygun olduğu [KMO=0,871,
X^2=7788,3 p< ,00] tespit edilmiştir. Ölçeğin faktör yapısının
belirlenmesinde hem açımlayıcı hem de doğrulayıcı faktör analizlerinden yararlanılmıştır.
Yapılan AFA sonuçlarına göre ölçeğin nihai hali; toplam varyansın %44,53’ünü açıklamakta ve 4 faktör
altında toplanan 33 maddeden oluşmaktadır. AFA sonuçlarına göre madde yük
değerleri 0,51 ile 0,82 arasında değişmektedir. Ayrıca yapılan Doğrulayıcı
Faktör Analiz (DFA) sonuçlarına göre elde edilen uyum indekslerinin AFA
sonuçlarını doğrular nitelikte olduğu tespit edilmiştir. Ölçeğin Cronbach Alpha
iç tutarlılık katsayıları; Bilişsel Boyut
için 0,84, Duyuşsal Boyut için 0,79,
Eylemsel Boyut için 0,77 ve Sosyo-Ekonomik Boyut için ise 0,87
olarak hesaplanmıştır. Ayrıca 3 hafta arayla yapılan Test-Tekrar-Test sonucuna göre puanlar arasındaki ilişki 0,71
olarak tespit edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda geliştirilen “Özel Ders
Eğilim Ölçeğinin” geçerli ve güvenilir bir ölçek olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Özel Ders, Gölge Eğitim, Ölçek Geliştirme

Kaynakça

• Addi-Raccah A. ve Dana O. (2015) Private tutoring intensity in schools: a comparison between high and low socio-economic schools, International Studies in Sociology of Education, 25:3, 183-203, DOI: 10.1080/09620214.2015.1069719
• Akgül, A., ve Çevik, O. (2003). İstatiksel analiz teknikleri. Ankara: Emek Ofset.
• Altinyelken, H. K. (2013). The Demand for Private Tutoring in Turkey. In Private Tutoring Across the Mediterranean (pp. 187-204). SensePublishers.
• Aurini, J., ve Davies, S. (2004). The transformation of private tutoring: Education in a franchise form. The Canadian Journal of Sociology, 29(3), 419-438.
• Aurini, J., ve Davies, S. (2014). Supplementary education in a changing organizational field: The canadian case. In Out of the Shadows: The Global Intensification of Supplementary Education. 155-170.
• Bacanlı, H., ve Dombaycı, M. A. (2013). Kapatılma veya dönüştürülme ayrımında dershaneler. Ankara: ASEM.
• Biçer, A., Capraro, M. M., ve Capraro, R. M. (2013). The journey of a middle school student: Explorations of mathematics private tutoring in school life. Sakarya University Journal of Education, 3(3), 123-136.
• Bray, M. (2006). The shadow education system: Private tutoring and its implications for planners. Fundamentals of Educational Planning. Paris: UNESCO International Institute for Educational Planning (IIEP). 2th Edition.
• Bray, M., Hallak, J., ve Caillods, F. (1999). The shadow education system: Private tutoring and its implications for planners. Paris: Unesco, International Institute for Educational Planning.
• Bray, M., ve Lykins, C. (2012). Shadow education: Private supplementary tutoring and its implications for policy makers in Asia (No. 9). Asian Development Bank.
• Bray, T. M. (2009). Confronting the shadow education system: What government policies for what private tutoring?. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization; International Institute for Educational Planning.
• Bray, T. M. (2010). Blurring boundaries: The growing visibility, evolving forms and complex implications of private supplementary tutoring. Orbis scholae. Vol. 4, No. 2, pp. 61–73.
• Büyüköztürk, Ş. (2010). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Can, A. (2013). SPSS ile bilimsel araştırma sürecinde nicel veri analizi. Pegem Akademi.
• Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G., ve Büyüköztürk, Ş. (2012). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Pegem Akademi.
• Dang, H. ve Rogers, F. H. (2008). How to Interpret the Growing Phenomenon of Private Tutoring: Human Capital Deepening, Inequality Increasing, or Waste of Resources? (World Bank Policy Research Working Paper 4530). Retrieved from http://ssrn.com/abstract=1098628
• Demirer, D. K. (2012). Eğitimde piyasalaşma ve öğretmen emeğinde dönüşüm. Çalışma ve Toplum Dergisi, 1(1), 167-186.
• Ferguson, E., ve Cox, T. (1993). Exploratory factor analysis: A users’ guide. International Journal of Selection and Assessment, 1(2), 84-94.
• Field, A. (2013). Discovering statistics using IBM SPSS statistics. sage.
• Fraenkel, J. R., Wallend, N. E. ve Hyun, H. H. (2012). How to design and evaluate research in education. New York: McGraw Hill.
• Fraenkel, J.R. ve Wallen, N.E. (2006). How to design and evaluate research in education. NY: McGraw-Hill.
• Guill, K., ve Bos, W. (2014). Effectiveness of private tutoring in mathematics with regard to subjective and objective indicators of academic achievement: Evidence from a German secondary school sample. Journal for educational research online, 6(1), 34.
• Gündüz, M. (2003). “Postmodern Toplumda Yeni Bir Ö¤renme Yöntemi: Özel Ders Verme(Tutoring)” Keith Topping’ten Çeviri, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, C.36, S.1-2, s.175-188.
• Gündüz, M. (2006). Okulsuz Eğitim Uygulamasına İlişkin Yeni Yaklaşımlar: Tutoring Örneği’nin Eleştirisi. Milli Eğitim Dergisi, 172.
• Ho, R. (2006). Handbook of univariate and multivariate data analysis and interpretation with SPSS. CRC Press.
• Karagöz, Y. (2016). SPSS ve AMOS 23 Uygulamalı İstatistiksel Analizler. Ankara: Nobel Yayın.
• Kim, Y. C. (2016). Shadow Education and the Curriculum and Culture of Schooling in South Korea. Springer.
• Kurul, N.; Küçüker, E.; Yolcu, H; Özdemir, T.; Çokluk, Ö.; Baykal, N. S.; Öztürk, H. T. (2012). Kapitalist sistemde öğrenme ve pazar ilişkisi: Metalaştırma, ölçme, standartlaştırma. Kamusal Eğitim: Eleştirel Yazılar, 57-92. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Lee, C., Park, H., ve Lee, H. (2009). Shadow Education Systems. In Gary Sykes, Barbara Schneider, and David N. Plank (Eds.), Handbook of Education Policy Research. New York: Routledge for the American Educational Research Association, pp.901–919.
• Mischo, C., ve Haag, L. (2002). Expansion and effectiveness of private tutoring. European Journal of Psychology of Education, 17(3), 263.
• Nagac, K., ve Guc, Y. (2015). An Analysis of Education Policy Towards Private Tutoring Centers in Turkey. Journal of Applied Economics & Business Research, 5(3).
• Rutz, H. ve Balkan M. E. (2016). Sınıfın Yeniden Üretimi: Eğitim, Neoliberalizm ve İstanbul'da Yeni Orta Sınıfın Yükselişi, İstanbul: H2O Yayınevi.
• Silova, I. (Ed.). (2009). Private supplementary tutoring in Central Asia: New opportunities and burdens. Paříž: International Institute for Educational Planning.
• Stevenson, D. L. ve Baker, D. P. (1992). Shadow education and allocation in formal schooling: transition to university in Japan. American Journal of sociology, 97(6), 1639-57.
• Tabachnick, B. G., ve Fidell, L. S. (2007). Using multivariate statistics. Allyn & Bacon/Pearson Education.
• Tansel and Bircan. 2005. Effect of Private Tutoring on University Entrance ExaminationPerformance in Turkey, Economic Research Forum WP No. 0407, Cairo, Egyptand IZA Discussion Paper No. 1609, Bonn, Germany.
• Tansel, A. (2013). Türkiye’de özel dershaneler: Yeni gelişmeler ve dershanelerin geleceği. Koç Üniversitesi-TÜSİAD Ekonomik Araştırma Forumu Çalışma Raporu Serisi, Çalışma Raporu, 1319.
• Tansel, A. ve Bircan, F. 2006. Demand for education in Turkey: a Tobit analysis of private tutoring expenditures, Economics of Education Review, 25 (4), 303–313.
• Türk Dil Kurumu (2018. Büyük Türkçe Sözlük, http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_bts&view=bts&kategori1=veritbn&kelimesec=252445 ‘ten 30.03.2018 tarihinde alınmıştır.
• Türk Eğitim Derneği (2010). Ortaöğretime ve Yükseköğretime Geçiş Sistemi, Ankara.