Öz
Neoliberal ideoloji devletin
müdahalesinden ve toplumsal kollektivitelerin eylemlerinden özgürleştirilmiş
açık, rekabetçi ve “düzenlenmemiş” piyasaların sosyoekonomik kalkınma için en
uygun mekanizma olduğu inancına dayanır. Neoliberalizm, 1970’lerin sonuna doğru
kitlesel üretim endüstrilerinin düşen kârlılığına ve Keynesci sosyal refah
yapılarının krizine karşı gelişen stratejik bir siyasi tepki olarak önem
kazandı. Birikim rejimlerinin ve yerleşik yönetişim sistemlerinin dağılmasına
tepki olarak, eski sanayileşmiş dünyanın ulusal ve yerel yönetimleri, ilk başta
çekingen bir tavırla da olsa, savaş sonrası düzenin
yerleşik kurumsal temellerini çözmeyi ve piyasa disiplininin, rekabetin ve
metalaştırmanın kapsamını genişletmeyi amaçlayan bir dizi politikayı hayata
geçirmeye başladılar. Bu bağlamda, neoliberal doktrinler, başka şeylerin yanı
sıra, devletin sanayinin düzenlenmesinden elini çekmesini, örgütlü emeğe karşı
saldırıları, sermaye sahiplerinin vergi payının düşürülmesini, kamu
hizmetlerinin ve mallarının özelleştirilmesini, sosyal yardım programlarının
yürürlükten kaldırılmasını, uluslararası sermaye hareketliliğinin
arttırılmasını ve yerellikler arası rekabetin yoğunlaştırılmasını
meşrulaştırmak üzere işe koşuldu. 1980’lerde, neoliberalizm, kapitalist
küreselleşmenin egemen siyasi ve ideolojik formu haline geldi.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Bourdieu, P. (1998) Acts of Resistance: Against the Tyranny of the Market. New York: Free Press.
- Brenner, N. (2004) New State Spaces. Oxford: Oxford University Press.
- Brenner, N., ve Theodore, N. (Der.) (2002) Spaces of Neoliberalism: Urban Restructuring in North America and Western Europe. London: Blackwell.
- Harvey, D. (2005) A Brief History of Neoliberalism. Oxford: Oxford University Press.
- Lipietz, A. (1994) The national and the regional: their autonomy vis-à-vis the capitalist world crisis. R. Palan ve B. Gills (Der.), Transcending the State-Global Divide içinde (23–44). Boulder, CO:Lynne Rienner Publishers.
- Peck, J. (2004) Geography and public policy: constructions of neo-liberalism. Progress in Human Geography, 28, 392–405.
- Peck, J. ve Theodore, N. (2007) Variegated capitalism. Progress in Human Geography 31, 731–772.
- Peck, J., ve Tickell, A. (2002) Neo-liberalizing space. Antipode, 34, 380–404.
- Peck, J., Brenner, N., ve Theodore, N. (2009) Postneo-liberalism and its malcontents. Antipode 41 (1): 94–116.
- Polanyi, K. (1944) The Great Transformation. Boston: Beacon Press.
- Weber, R. (2002) Extracting value from the city: neoliberalism and urban redevelop-ment. Antipode 34, 519–540.
Öz
Neoliberal ideoloji devletin
müdahalesinden ve toplumsal kollektivitelerin eylemlerinden özgürleştirilmiş
açık, rekabetçi ve “düzenlenmemiş” piyasaların sosyoekonomik kalkınma için en
uygun mekanizma olduğu inancına dayanır. Neoliberalizm, 1970’lerin sonuna doğru
kitlesel üretim endüstrilerinin düşen kârlılığına ve Keynesci sosyal refah
yapılarının krizine karşı gelişen stratejik bir siyasi tepki olarak önem
kazandı. Birikim rejimlerinin ve yerleşik yönetişim sistemlerinin dağılmasına
tepki olarak, eski sanayileşmiş dünyanın ulusal ve yerel yönetimleri, ilk başta
çekingen bir tavırla da olsa, savaş sonrası düzenin
yerleşik kurumsal temellerini çözmeyi ve piyasa disiplininin, rekabetin ve
metalaştırmanın kapsamını genişletmeyi amaçlayan bir dizi politikayı hayata
geçirmeye başladılar. Bu bağlamda, neoliberal doktrinler, başka şeylerin yanı
sıra, devletin sanayinin düzenlenmesinden elini çekmesini, örgütlü emeğe karşı
saldırıları, sermaye sahiplerinin vergi payının düşürülmesini, kamu
hizmetlerinin ve mallarının özelleştirilmesini, sosyal yardım programlarının
yürürlükten kaldırılmasını, uluslararası sermaye hareketliliğinin
arttırılmasını ve yerellikler arası rekabetin yoğunlaştırılmasını
meşrulaştırmak üzere işe koşuldu. 1980’lerde, neoliberalizm, kapitalist
küreselleşmenin egemen siyasi ve ideolojik formu haline geldi.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Bourdieu, P. (1998) Acts of Resistance: Against the Tyranny of the Market. New York: Free Press.
- Brenner, N. (2004) New State Spaces. Oxford: Oxford University Press.
- Brenner, N., ve Theodore, N. (Der.) (2002) Spaces of Neoliberalism: Urban Restructuring in North America and Western Europe. London: Blackwell.
- Harvey, D. (2005) A Brief History of Neoliberalism. Oxford: Oxford University Press.
- Lipietz, A. (1994) The national and the regional: their autonomy vis-à-vis the capitalist world crisis. R. Palan ve B. Gills (Der.), Transcending the State-Global Divide içinde (23–44). Boulder, CO:Lynne Rienner Publishers.
- Peck, J. (2004) Geography and public policy: constructions of neo-liberalism. Progress in Human Geography, 28, 392–405.
- Peck, J. ve Theodore, N. (2007) Variegated capitalism. Progress in Human Geography 31, 731–772.
- Peck, J., ve Tickell, A. (2002) Neo-liberalizing space. Antipode, 34, 380–404.
- Peck, J., Brenner, N., ve Theodore, N. (2009) Postneo-liberalism and its malcontents. Antipode 41 (1): 94–116.
- Polanyi, K. (1944) The Great Transformation. Boston: Beacon Press.
- Weber, R. (2002) Extracting value from the city: neoliberalism and urban redevelop-ment. Antipode 34, 519–540.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Eylül 2012 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2012 Cilt: 3 Sayı: 7 |
