Derleme
BibTex RIS Kaynak Göster
Yıl 2020, Cilt: 6 Sayı: 13, 145 - 156, 30.04.2020

Öz

Kaynakça

  • Birleşmiş Milletler Çocuk Haklarına Sözleşmesi, (1990). http://www.unicef.org/turkey/crc/cr23c.html adresinden 15.11.2019. Caringfork, D.S.(2009). Child sexual abuse fact sheet. 183-92 Çalışkan Z. Sağlam M. (2015)Cinsel istismar mağduru çocuklarla çalışan uzmanların gözünden mağdur çocukların özellikleri.Sağlık Bilimleri Dergisi. 4(2), 6-11 Dünya Sağlık Örgütü (2002). Dünya Sağlık Raporu: Risklerin Azaltılması, Sağlıklı Yaşamın Geliştirilmesi.http://www.ttb.org.tr/halk_sagligi/BELGELER/Dunya_Saglik_Raporu 2002. 16.11.2019 Ekşi, A. (1999). Ben hasta değilim. İstanbul: Tıp Kitapevi. Erman, H. (2004). Cinsel istismarın önlenmesi. Cinsel Taciz Paneli, (sf.79-83). Ankara. T.C. Ankara Valiligi, Milli Egitim Müdürlügü. Türkiye Saglık İscileri Sendikası. 11 Aralık 2003, Ankara. Demircioglu Matbaacılık. Giardino, A.P. ve Finkel, M.A. (2005).Evaluating child sexual abuse. Pediatr Ann, 34,382- 394. Göker, Z., Aktepe, E., Hesapçıoğlu,T.S., Kandil,S. (2010). Cinsel istismar mağduru olan çocukların başvuru şekilleri, klnik ve sosyodemografik özellikleri. S.D.Ü Tıp Fakültesi Dergisi, 17(4) 15-21. Heger, A., Emans, S.J. (1992). Evaluation of the sexually abused child. New York: Oxford University Press. İșeri E. (2008). Cinsel istismar. Çetin FÇ, Pehlivantürk B, Ünal F, Uslu R, İșeri E, Türkbay T, Coșkun A, Miral S, Motavallı N, editörler. Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Temel Kitabı. 1.Baskı, Ankara: Hekimler Yayın Birliği. Karan, A. (2001), Acil tıp el kitabı. Ankara: Güneş Kitap Evi. Kusgözoglu, T. (2004).İhmal ve İstismar Vakaları Açısından Kurumsal Hızmetler. Cinsel Taciz Paneli, (sf.85-86) Ankara. T.C. Ankara Valiligi, Milli Egitim Müdürlügü. Türkiye Saglık İscileri Sendikası. 11 Aralık 2003, Ankara. Demircioglu Matbaacılık. Lanning, B., Ballard, J.D. ve Robinson, J. (1999). Child sexual abuse prevention programs in Texas public elementary schools. The Journal of School Health, 69(1), 3-8. Moore, D. (2005). Telling the Secret: Channels of Communications for the Recovering Survivors of Child Sexual Abuse. Ovayolu N., Uçan Ö., Serindağ S. (2007). Çocuklarda cinsel istismar ve etkileri. Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi.2(4), 13-22. Özer, G. (2014) Ebeveynlerin Çocuk Cinsel İstismarına Dair Bilinçleri, Endişeleri ve Aldıkları Önlemler. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi. Polat, O. (2000). Adli tıp kitabı. İstanbul: Der yayınları. Polat, O. (2006); Cinsel istismar rehberi. İstanbul: Forart Matbaa Porter, R. (1984). Child Sexual abuse withinthe family. London, Great Britain: Tavistock Publication Ltd. Putnam, F. W. (1993). Dissociative disorders in children: Behavioral profiles and problems. ChildAbuse and Neglect, 17, 39-45. Taylor, E. (1991). Developmental Neuropsychiatry. Child Psychol Psychial. 32 (1), 3-47. Topçu, S. (1997). Çocuk ve Gençlerin Cinsel İstismarı. Ankara: Doruk Yayımcılık.

Cinsel İstismarın Önlenmesinde Cinsel Eğitimin Önemi

Yıl 2020, Cilt: 6 Sayı: 13, 145 - 156, 30.04.2020

Öz

Son yıllarda cinsel istismar
konusu, tüm dünya gündemini etkileyen, nedenlerinin karmaşık olduğu kısa ve
uzun dönemde psikolojik açıdan olumsuz sonuçları doğurduğu  evrensel bir sorun olarak karşımıza
çıkabilmektedir.
Çocuğun henüz
hem bedensel hem ruhsal hem de cinsel gelişimini tamamlamadığı 18 yaş altındaki
dönemde meydana gelen çocuk istismarı, beraberinde birçok ruhsal sorunu
getirmekte ve çok ciddi bir toplumsal sorun hâline gelebilmektedir.
Cinsel istismar, çocuğun bir yetişkin tarafından cinsel
gereksinimlerini ve isteklerini karşılamak için zorla ya da ikna edilerek
kullanılması olarak tanımlanabilmekte
ve istismar türleri içerisinde belirlenmesi zor olan ve
çoğunlukla bildirilmeyen bir istismar türü olabilmektedir.
Çocukluk çağı travmaları içinde çocuk
cinsel istismarı, tekrarlanabilir ve genellikle en yakınları tarafından
uygulanıyor olması nedeniyle de tanımlanması ve tedavi edilmesi en zor olan
travma şekli olarak karşımıza çıkabilmektedir. Çocuklar, kolayca
güvenebildikleri, korkutulabildikleri, savunmasız oldukları ve
kandırılabildikleri için cinsel istismara açık olabilmektedirler. Bu nedenle bu
makalenin amacı, çocuklara karşı cinsel istismarın önlenmesi için yapılacak
çalışmaların daha etkili olmasını sağlamaktır. 

Kaynakça

  • Birleşmiş Milletler Çocuk Haklarına Sözleşmesi, (1990). http://www.unicef.org/turkey/crc/cr23c.html adresinden 15.11.2019. Caringfork, D.S.(2009). Child sexual abuse fact sheet. 183-92 Çalışkan Z. Sağlam M. (2015)Cinsel istismar mağduru çocuklarla çalışan uzmanların gözünden mağdur çocukların özellikleri.Sağlık Bilimleri Dergisi. 4(2), 6-11 Dünya Sağlık Örgütü (2002). Dünya Sağlık Raporu: Risklerin Azaltılması, Sağlıklı Yaşamın Geliştirilmesi.http://www.ttb.org.tr/halk_sagligi/BELGELER/Dunya_Saglik_Raporu 2002. 16.11.2019 Ekşi, A. (1999). Ben hasta değilim. İstanbul: Tıp Kitapevi. Erman, H. (2004). Cinsel istismarın önlenmesi. Cinsel Taciz Paneli, (sf.79-83). Ankara. T.C. Ankara Valiligi, Milli Egitim Müdürlügü. Türkiye Saglık İscileri Sendikası. 11 Aralık 2003, Ankara. Demircioglu Matbaacılık. Giardino, A.P. ve Finkel, M.A. (2005).Evaluating child sexual abuse. Pediatr Ann, 34,382- 394. Göker, Z., Aktepe, E., Hesapçıoğlu,T.S., Kandil,S. (2010). Cinsel istismar mağduru olan çocukların başvuru şekilleri, klnik ve sosyodemografik özellikleri. S.D.Ü Tıp Fakültesi Dergisi, 17(4) 15-21. Heger, A., Emans, S.J. (1992). Evaluation of the sexually abused child. New York: Oxford University Press. İșeri E. (2008). Cinsel istismar. Çetin FÇ, Pehlivantürk B, Ünal F, Uslu R, İșeri E, Türkbay T, Coșkun A, Miral S, Motavallı N, editörler. Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Temel Kitabı. 1.Baskı, Ankara: Hekimler Yayın Birliği. Karan, A. (2001), Acil tıp el kitabı. Ankara: Güneş Kitap Evi. Kusgözoglu, T. (2004).İhmal ve İstismar Vakaları Açısından Kurumsal Hızmetler. Cinsel Taciz Paneli, (sf.85-86) Ankara. T.C. Ankara Valiligi, Milli Egitim Müdürlügü. Türkiye Saglık İscileri Sendikası. 11 Aralık 2003, Ankara. Demircioglu Matbaacılık. Lanning, B., Ballard, J.D. ve Robinson, J. (1999). Child sexual abuse prevention programs in Texas public elementary schools. The Journal of School Health, 69(1), 3-8. Moore, D. (2005). Telling the Secret: Channels of Communications for the Recovering Survivors of Child Sexual Abuse. Ovayolu N., Uçan Ö., Serindağ S. (2007). Çocuklarda cinsel istismar ve etkileri. Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi.2(4), 13-22. Özer, G. (2014) Ebeveynlerin Çocuk Cinsel İstismarına Dair Bilinçleri, Endişeleri ve Aldıkları Önlemler. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi. Polat, O. (2000). Adli tıp kitabı. İstanbul: Der yayınları. Polat, O. (2006); Cinsel istismar rehberi. İstanbul: Forart Matbaa Porter, R. (1984). Child Sexual abuse withinthe family. London, Great Britain: Tavistock Publication Ltd. Putnam, F. W. (1993). Dissociative disorders in children: Behavioral profiles and problems. ChildAbuse and Neglect, 17, 39-45. Taylor, E. (1991). Developmental Neuropsychiatry. Child Psychol Psychial. 32 (1), 3-47. Topçu, S. (1997). Çocuk ve Gençlerin Cinsel İstismarı. Ankara: Doruk Yayımcılık.
Toplam 1 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Araştırma Makalesi
Yazarlar

Demet Karakartal

Yayımlanma Tarihi 30 Nisan 2020
Gönderilme Tarihi 25 Kasım 2019
Yayımlandığı Sayı Yıl 2020 Cilt: 6 Sayı: 13

Kaynak Göster

APA Karakartal, D. (2020). Cinsel İstismarın Önlenmesinde Cinsel Eğitimin Önemi. Uluslararası Beşeri Bilimler Ve Eğitim Dergisi, 6(13), 145-156.

Uluslararası Beşeri Bilimler ve Eğitim Dergisi 

Bu eser Creative Commons Alıntı-Gayri Ticari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY-NC-ND 4.0) ile lisanslanmıştır.