TURKISH LANGUAGE TEACHERS’ VIEWS ON THE ASSESSMENT OF SPEAKING SKILLS

Yıl 2015, , 186 - 204, 25.11.2015

Arif Çerçi

https://doi.org/10.20860/ijoses.37293

Cited By: 8

Öz

The main purpose of this study is to determine Turkish teachers’ views concerning student success, physical conditions, planning, scales, student efficacy, teacher efficacy, feedback, types and dimensions of assessment. This research applied qualitative approach with focus group discussion. Eight Turkish language teachers participated in the study. Convenient sampling was used to select the participants. Focus group discussion was carried out in a semi-structured form. Having transcribed the video and tape recorded interviews, qualitative content analysis was applied. In the analysis of the content, coding system was utilized for both the study group and the questions. According to the findings, Turkish language teachers determine the competencies of speaking assessment in relation to their own attitudes. Although they see the assessment scale criteria as insufficient, they do not prepare their own scales.  They do not keep in line with the assessment principles set in the curriculum for three stages, which are for the beginning of the teaching process, for the process itself and for the outcomes of the process. They think that they do not have the necessary competence to assess speaking skill.  They do not include the assessment part, which is an inseparable part of planning, in their plans. They also stated that the classroom atmosphere is not suitable either for speaking activities or for assessing the skill. It was observed that they did not know how to give feedback; moreover, they had wrong attitudes and behaviors about this issue. They also mentioned that class hours were not enough for doing speaking activities, assessing or giving feedback. Finally, it was determined that they did not keep student portfolios, so they could not keep track of students’ speaking skill development as much as needed.

Anahtar Kelimeler

Turkish teaching, secondary school, speaking skill, assessment and evaluation

TÜRKÇE ÖĞRETMENLERİNİN ÖĞRENCİLERIN KONUŞMA BECERİSİNİ ÖLÇME VE DEĞERLENDİRMEYE İLİŞKİN GÖRÜŞLERİ

Öz

Bu çalışmanın amacı öğrencilerin konuşma becerisinin değerlendirilmesinde Türkçe öğretmenlerinin öğrenci başarısı, fizikî şartlar, plânlama, ölçekler, öğrenci yeterlikleri, öğretmen yeterliği, geribildirim, değerlendirmenin türü ve boyutları konularındaki görüşlerini belirlemektir. Araştırmada nitel araştırma yaklaşımı kapsamında 8 Türkçe öğretmeni ile odak grup görüşmesi yapılmıştır. Öğretmenlerin seçiminde kolay örneklem yöntemi kullanılmıştır. Görüşme yarı yapılandırılmış tarzda gerçekleştirilmiştir. Görüntülü ve sesli olarak kayıt altına alınan görüşme, yazıya aktarılarak nitel içerik analizi yapılmıştır. İçerik analizinde hem çalışma grubu üyeleri hem de sorular için kod sistemi uygulanmıştır. Araştırmada ulaşılan bulgulara göre Türkçe öğretmenleri konuşma becerisinin değerlendirilmesinde yeterlikleri kendi tutumlarına göre belirlemektedir. Ölçme araçlarındaki ölçütleri kapsam bakımından yetersiz görmekle birlikte kendileri ölçek hazırlamamaktadır. Öğretim sürecinin başında, öğretim sürecinde ve çıktıların değerlendirilmesi olmak üzere üç boyutlu olarak programda ele alınan değerlendirme ilkelerine uymamaktadırlar. Konuşma becerisinin değerlendirilmesinde gerekli yeterlikleri taşımadıklarını düşünmektedirler. Plânlamanın ayrılmaz parçası olan değerlendirme sürecine plânlarında yer vermemektedirler. Sınıf ortamlarının hem konuşma etkinlikleri hem de konuşma becerisini ölçme ve değerlendirme açısından uygun olmadığını düşünmektedirler. Değerlendirme sonucunda öğrenciye geribildirimi nasıl yapmaları gerektiğini bilmemenin yanında bu konuda yanlış tutum ve alışkanlıklara sahip oldukları gözlenmiştir. Haftalık ders saatlerinin konuşma etkinlikleri, değerlendirme ve geribildirim için yetersiz olduğu görüşündedirler. Öğrenci gelişim dosyaları tutmamakta, öğrencilerin konuşma becerisi gelişimlerini gereği gibi izleyemedikleri tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Türkçe eğitimi, ortaokul, konuşma becerisi, ölçme ve değerlendirme

Kaynakça

• Aktaş, Ş. ve Gündüz, O. (2001). Yazılı ve Sözlü Anlatım Kompozisyon Sanatı. Ankara: Akçay Yayınları.
• Assessment Reform Group (1999) Assessment for learning: beyond the black box (Cambridge,University of Cambridge, School of Education).
• Başol, G. (2015). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme. (3. Baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K. Akgün, Ö. A. Karadeniz, Ş. Demirel, F.(2014). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. (18. Baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Çerçi,A. (2013). Konuşma Eğitiminin Telaffuz Vurgu ve Tonlama Konularının Dinleme Destekli Öğretimi. Yayınlanmamış doktora tezi, Necmettin Erbakan Üniversitesi.
• Çokluk, Ö., Yılmaz, K. ve Oğuz, E. (2011). Nitel bir görüşme yöntemi: Odak grup görüşmesi. Kuramsal Eğitimbilim Dergisi, 4(1), 95-107
• Demirel, Ö. Öğretim İlke ve Yöntemleri Öğretme Sanatı. (14. Baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Dörnyei, Z. (2007). Research methods in applied linguistics: Quantitative, qualitative and mixed methodologies. Oxford: Oxford University Press.
• Evliyaoğlu, G. (1973). Konuşma Sanatı Diksiyon Fonetik Retorik. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.
• Göçer, A. (2014). Türkçe Eğitiminde Ölçme ve Değerlendirme. Ankara: Pegem Akademi yayınları.
• Gürzap,C. (2004). Konuşan İnsan. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Hendrickson, J., M. (1978) Error Correction in Foreign Language Teaching: Recent Theory, Research, and Practice. The modern language journal 62(8), 387-398.19.10.2015,
• http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:qFLQRgXSdFwJ:www.befjournal.com.tr/index.php/dergi/article/download/618/425+&cd=2&hl=tr&ct=clnk&gl=tr
• Kan, A.(2007). Portfolyo Değerlendirme. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 32(32), 133-144, 13 Ekim 2015,http://www. ulakbim.gov.tr alanından [PDF]
• Karadüz, A. (2009).Türkçe Öğretmenlerinin Ölçme Ve Değerlendirme Uygulamalarının “Yapılandırmacı Öğrenme” Kavramı Bağlamında Eleştirisi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi XXII (1), 189-210. 12 Ekim 2015, http://dspace.uludag.edu.tr:8080/jspui/handle/11452/2446
• Kızıltepe, Z. İyi ve Etkili Öğretmen(2002) Eğitim ve Bilim. 27 (126),10-14. 17 Kasım 2015, http://213.232.48.5/index.php/EB/article/view/5137/1219
• Kurudayıoğlu, M. (2011). Konuşma Eğitimi. İstanbul: Kriter Yayınları.
• Long, M.(1977). Teacher feedback on learner error: mapping cognitions. on TESOL 77, 278-294.
• MEB (2006). İlköğretim Türkçe dersi (6, 7 ve 8. Sınıflar) öğretim programı. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı.
• Oğuz, A. (2009).Öğretmen Adaylarının Sözlü Ve Yazılı Anlatım Becerilerine İlişkin Öz Yeterlik Algıları. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 8 (30), 18-42. 11 Ekim 2015, http://www. ulakbim.gov.tr alanından [PDF]
• Özbay, M. (2005). Ana Dili Eğitiminde Konuşma Becerisini Geliştirme Teknikleri .Kafkas Üniversitesi Dergisi, 16, 177-184.
• Sever, S. (1998). Dil ve İletişim (Etkili Yazılı ve Sözlü Anlatım). Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 31(1), 50-66.
• Taşer, S. (1978). Konuşma Eğitimi. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.
• Tosun, D. Aydın, İ., S. (2013). Konuşma Eğitimine Yönelik Hazırlanan Kitaplarda Yer Alan Ses Özellikleri Konularının Değerlendirilmesi. Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, 35, 15-32. 10 Ekim 2015,
• Yılmaz, H. ve Sünbül, A. M.(2000). Öğretimde Planlama ve Değerlendirme. Konya: Mikro Basım Yayım.
• Zorbaz, K. Z.(2005). İlköğretim okulları ikinci kademe Türkçe öğretmenlerinin ölçme değerlendirmeye ilişkin görüşleri ve yazılı sınavlarda sordukları sorular üzerine bir değerlendirme. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Mustafa Kemal Üniversitesi. 08 Ekim 2015, https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/tezSorguSonucYeni.jsp