Uluslararası İlişkiler Teorilerinde Siyasal Düzenin Doğallığı: Leo Straussçu Bir Analiz

Yıl 2024, Sayı: 15, 477 - 508, 31.12.2024

Uğur Pektaş

https://doi.org/10.53791/imgelem.1546325

Öz

Leo Strauss’a göre, siyasal düzenin kökenine ilişkin birbirine zıt iki bakış açısı vardır. Bir tarafta siyasal düzenin kendiliğinden ortaya çıktığını iddia eden bakış açısı vardır ki Strauss buna doğalcı siyasal düzen adını vermiştir. Diğer tarafta ise Strauss’un uylaşımsal siyasal düzen adını verdiği bakış açısı vardır. Buna göre, siyasal düzen onu kuracak ve gözetecek bir otoritenin varlığına muhtaçtır. Strauss, çeşitli siyasal düzenlerde birbirinden farklı hak anlayışları olduğu iddiasıyla siyasal düzenin kendiliğinden değil, uylaşımsal olarak ortaya çıktığını savunmaktadır. Bu çalışmada Leo Strauss’un ikili ayrımı ve argümanı fenomenolojiden faydalanılarak kavramsal bir çerçeveye oturtulmaktadır. Daha sonra söz konusu kavramsal çerçeve Uluslararası İlişkiler teorilerinden yapısal realizm, liberalizm, neo-liberal kurumsalcılık, İngiliz okulu ve inşacılık teorilerini çözümlemek için kullanılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Leo Strauss, Siyasal Düzen, Uluslararası İlişkiler Teorileri.

The Naturality of Political Order in International Relations Theories: A Leo Straussian Analysis

Öz

According to Leo Strauss, there are two competing perspectives on the origin of political order. On the one hand, there is the perspective that claims that political order emerges by itself, which Strauss calls the naturalistic political order. On the other hand, there is what Strauss calls the conventional political order. According to this view, political order requires the existence of an authority to establish and oversee it. Strauss argues that political order emerges not naturally but conventionally by claiming that there are different conceptions of rights in various political orders. In this study, Leo Strauss's dual distinction and argument are conceptualized by utilizing phenomenology. This conceptual framework is then used to analyze International Relations theories of structural realism, liberalism, neo-liberal institutionalism, English school and constructivism.

Anahtar Kelimeler

Leo Strauss, Political Order, International Relations Theories.

Kaynakça

• Arı, T. (1990). Morton A. Kaplan ve Uluslararası Politikada Sistem Yaklaşımı, Uludağ Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 11(2), 103-118.
• Ateş, D. (2013). Uluslararası Politika: Dünyayı Anlamak ve Anlatmak, Bursa: Dora Yayıncılık.
• Bacık, G. (2007). Modern Uluslararası Sistem: Köken, Genişleme, Nedensellik, İstanbul: Kaknüs Yayınları.
• Benton, T., Craib, I. (2015). Sosyal Bilim Felsefesi, Ü. Tatlıcan ve B. Binay (Çev.), Bursa: Sentez Yayıncılık.
• Birler, Ö. (2024). Felsefeyi Korumak Gerekir: Leo Strauss’un Eşitlikçilik-karşıtı Muhafazakarlığının Temellerine Dair, Kültür ve İletişim, 27(53), 82-109.
• Brown, C. (2010). Rules and Norms in a Post-western World, Kessler, K. vd. (Ed.), in On Rules, Politics and Knowledge (213-25), Hampshire, UK: Palgrave Macmillan.
• Brown, C., Ainley, K. (2013). Uluslararası İlişkileri Anlamak, 4. Baskı, M. G. Ayral (Çev.), İstanbul: Sümer Kitabevi.
• Burchill, S. (2005). Liberalism, Burchill, S., vd. (Ed.), in Theories of International Relations (55-83), New York: Palgrave Macmillan.
• Czapotowicz, J. (2003). The English School of International Relations and Its Approach to European Integration, Studies & Analyses, 2(2), 3-55.
• Drury, S. B. (2005). The Political Ideas of Leo Strauss, New York: Palgrave Macmillan.
• Elias, J., Sutch, P. (2007). International Relations: The Basics, New York: Routledge.
• Ersoy, E. (2014). Realizm, Gözen, R. (Der.), Uluslararası İlişkiler Teorileri içinde (159-87), İstanbul: İletişim.
• Ferry, L. (1990). Political Philosophy, Vol. 1: Rights: The New Quarrel Between the Ancients and the Moderns, F. Philip (Çev.), Chicago: University of Chicago Press.
• Frisch, M. J. (1987). Leo Strauss and the American Regime, Publius, 17(2), 1-5.
• Gunnel, J. G. (1985). Political Theory and Politics: The Case of Leo Strauss, Political Theory, 13(3), 339-361.
• Guzzini, S., Leander, A. (2017). Following Onuf’s Rules on Rule: The Legal Road to Social Constructivism, H. Gould (Ed.), in The Art of World Making: Nicholas Greenwood Onuf and His Critics (175-91), New York: Routledge.
• Heywood, A. (2004). Political Theory: An Introduction, New York: Palgrave Macmillan.
• Hira, İ. (2000). Max Weber’in Yöntem Anlayışı, Bilgi, (1), 45-58.
• Kaplan, M. A. (1957). Balance of Power, Bipolarity and Other Models of International Systems, The American Political Science Review, 51(3), 684-695.
• Kaplan, M. A. (1968). The Systems Approach to International Politics, M. A. Kaplan (Ed.), New Approaches to International Relations (381-404), New York: St. Martin’s Press.
• Karacasulu, N. (2014). Uluslararası İlişkilerde İnşaacılık Yaklaşımları, Arı, T. (Ed.), Postmodern Uluslararası İlişkiler Teorileri 2: Uluslararası İlişkilerde Eleştirel Yaklaşımlar (105-124), Bursa: Dora.
• Keohane, R. O. (1986). Realism, Neorealism and the Study of World Politics, R. O. Keohane (Ed.), Realism And Its Critics (1-26), New York: Columbia University Press.
• Keohane, R. O., Nye, J. S. (2012). Power and Independence, New York: Longman Pearson.
• Knutsen, T. L. (2015). Uluslararası İlişkiler Teorisi Tarihi, M. Özay (Çev.), İstanbul: Açılım Kitap.
• Kolasi, K. (2016). Uluslararası Politikanın Yapısal Teorisi, Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Kratochwil, F. (1984). Errors Have Their Advantage, International Organization, 38(2), 305-320.
• Kratochwil, F. (1988). Regimes, Interpretations, and the ‘Science of Politics’: A Reappraisal, Millenium Journal of International Studies, 17(2), 263-84.
• Kratochwil, F. (1995). Rules, Norms and Decisions: On the Conditions of Practical and Legal Reasoning in International Relations and Domestic Affairs, New York: Cambridge University Press.
• Kratochwil, F. (2018). Praxis: On Acting and Knowing, Cambridge: Cambridge University Press.